Rust

Het is rustig vandaag.
Een diepe, in zichzelf gekeerde stilte.
Het feestgedruis van de Kerstdagen is voorbij en het wachten is nu op ‘Oud en Nieuw’. Zelfs de buurkinderen zijn stil en er wordt geen vuurwerk afgestoken ~ dit in tegenstelling tot gisteren. Het enige rumoer komt van de kraaien…
Rust.

En dan merk ik dat ik het diep in mijzelf toch niet helemaal vertrouw. Dat ik me afvraag of dit de stilte voor de storm is; of dat er iets broeit wat ieder moment tot uitbarsting kan komen.
Inademen, uitademen ~ en dan bijna verwachten dat er iets gebeurt.

Want zo is het dit hele jaar gegaan. Iedere keer dat alles tot rust leek te komen kwam er al snel iets anders naar voren. Aan de andere kant is het ook geen goed idee om die ‘verwachting van problemen’ de wereld in te sturen. Beter is het om te genieten van die rust, die stilte. Dat moment van in onszelf keren en daar vrede vinden. En licht.
En de wereld even de wereld te laten…

Het lijkt alsof wij zo getraind zijn dat we altijd iets moeten doen, dat er altijd iets moet gebeuren, dat het steeds moeilijker is voor ons om ‘in rust te zijn’. Om die stilte te volgen naar binnen toe, om daar de vrede en dat licht (opnieuw) te vinden.
Wanneer we altijd ‘doen’, kan het steeds lastiger worden om te ‘zijn’.

En wanneer we ons er dan van bewust worden dat we ‘zijn’, verwachten we eigenlijk al meteen dat er iets op ons pad zal komen wat we mogen ‘doen’. Iets wat geregeld moet worden, gepland, georganiseerd; en ga zo maar door…

Maar in de rust van vandaag is het goed om bewust te ‘zijn’. Bewust-zijn.

Weten dat wat er ook op ons pad zal komen, we daar goed mee om kunnen gaan. Maar ook dat we die dingen niet hoeven te anticiperen. We hoeven ze niet ‘voor te zijn’.
Als we problemen gaan oplossen die er (nog) niet zijn, dan verspillen we onze energie en tijd. Dan creëren we iets om te doen, terwijl het juist zo goed is om te zijn.
Zeker in deze laatste dagen van het jaar.

Stilte voor de storm? Misschien wel. Maar nu is die storm er nog niet. We weten niet of er een storm komt, of wat die storm ons zal brengen. Het is goed om voorbereid te zijn, maar geen reden om al actie te ondernemen.
En dat geldt ook voor het nieuwe jaar.
Vanuit het bewust-zijn in de rust van deze dagen kunnen we een wensenlijstje maken van die dingen die we in het nieuwe jaar willen gaan doen. We kunnen bedenken hoe we die dingen willen gaan doen en met wie. We kunnen plannen maken en doelen stellen, zodat we voorbereid zijn.
Maar er is geen reden actie te ondernemen.

Rust. En bewust-zijn.
Daar gaat het om vandaag.
.
.

Hordeloop

Er zijn tijden waarin ons leven een oneindige hordeloop lijkt waarop we nauwelijks over het ene obstakel heen zijn, of het volgende obstakel doemt alweer voor ons op. En het lijkt wel alsof er steeds meer obstakels zijn die steeds sneller op ons pad komen naarmate we ons meer bewust worden van alle lessen die het leven ons te leren heeft.
Bijna alsof het universum applaudisseert en ons in een steeds hoger tempo, steeds lastiger levenslessen aanreikt.

Dat klinkt natuurlijk heel mooi.
Zeker wanneer we op een spirituele manier in het leven staan en ons ervan bewust zijn dat ieder van die levenslessen bijdragen aan onze individuele groei ~ aan ons uiteindelijke doel ~ dan kun je zeggen dat het geweldig is dat er steeds meer is om te leren; steeds meer obstakels zijn om te overwinnen. Dan is het gemakkelijk om te zeggen dat inderdaad die hordeloop ~ net als onze eigen groei ~ eindeloos is.

Maar wanneer we er middenin zitten dan zijn al die mooie woorden ver weg. Dan is er eerder de frustratie dat we bij iedere horde opnieuw moeten uitvogelen waar het deze keer over gaat en hoe we hier dan weer het beste mee om kunnen gaan.
En wanneer het er dan op lijkt dat een bepaalde les zich steeds blijft herhalen; hoezeer we ons ook bewust zijn van het thema en hoe hard we er voor onszelf ook aan werken, dan is het gemakkelijk om op gezette tijden het allemaal even niet meer te zien zitten.
Zeker wanneer we er maar niet achter lijken te kunnen komen in welke richting de oplossing te vinden is. Dan blijft er eigenlijk weinig anders over om wat er ook gebeurt ~ wat er ook op ons pad komt ~ naar beste kunnen en weten op te lossen en te hopen dat dit de laatste horde was…
Dat we nu even kunnen ‘uitlopen’ en op adem kunnen komen…

En als we dan eindelijk beseffen dat we op dat punt van ons pad zijn waarop we even uit mogen kijken om van het uitzicht te genieten; we een keer diep adem halen en de zon op ons gezicht voelen… Dan is dat het moment om terug te kijken om te zien hoe we op dit punt gekomen zijn. Vaak kunnen we dan pas werkelijk zien hoeveel we ervaren en geleerd hebben op die hordeloop waar geen einde aan leek te komen. Op dat punt wordt dan ook pas duidelijk waar het nou allemaal over ging; wat het thema van die levenslessen was.

Zou zomaar kunnen dat maar een deel daarvan ‘eigen’ levenslessen waren en dat we voor een ander deel anderen hebben geholpen hun levenslessen te leren. Dat onze les daarin eerder ging over het stellen van grenzen en zien tot waar we bereid zijn te gaan in een bepaalde situatie en waar we het terug leggen bij die ander…
Dat we eigenlijk al die tijd tot het besef mochten komen dat de hordeloop zich afspeelt op een smalle baan en dat we de vrijheid hebben om naast die baan een ander, misschien gemakkelijker pad te kiezen.
.
.

Leef iedere dag alsof het je laatste is

Het klinkt misschien een beetje als ‘doemdenken’, dat advies om iedere dag te leven alsof het je laatste dag op aarde is, maar dat is het niet.
Wanneer we er echt over nadenken, dan houdt dat advies het volgende in:

Dan doen we de dingen die we werkelijk willen doen niet meer ‘later, wanneer we daar tijd voor hebben’; we doen ze nu. We stellen geen dingen meer uit, we gebruiken het ‘goede servies’ en de mooie glazen.
Dan doen we de dingen die we eigenlijk heel onbelangrijk vinden niet meer. Net zoals we de dingen waarvan we denken dat een ander ze van ons verwacht ~ maar die eigenlijk helemaal niet bij onze normen en waarden horen ~ aan de kant schuiven.
Dan wordt het plotseling een heel stuk gemakkelijker om prioriteiten te stellen. Om te kiezen om onze energie, tijd en geld zo te besteden dat ons leven leuker, zinvoller en gemakkelijker wordt.
Dan zeggen we eindelijk die dingen die misschien al jaren een keer gezegd zouden moeten worden. Niet uit boosheid, of om die ander een hak te zetten, maar om duidelijk te maken waar wij staan. Om voor onszelf op te komen. En om die anderen te vertellen dat wat er ook ooit is voorgevallen, we van ze houden.
Dan gaan we avonturen beleven; of het nu grote of kleine avonturen zijn! Bijvoorbeeld door eindelijk die vuurrode trui te kopen die we zo mooi vinden, maar die onze omgeving ‘schreeuwerig’ vindt. Of we besluiten dat na jaren onze vakantie door te brengen op de camping, we dit jaar naar een warm land vliegen voor de vakantie.
Dan zeggen we op die laatste mooie dag in de herfst al onze afspraken af, zodat we een strandwandeling kunnen gaan maken.
Dan stoppen we met klagen over al de dingen die we niet hebben; zijn we dankbaar voor alles wat we wel hebben.
Dan kijken we niet naar alle dingen die nog ‘moeten’ gebeuren, maar zijn we blij met alles wat we al gedaan hebben en focussen we op de dingen die we nog willen doen…
Dan schuiven we schuldgevoelens en excuses aan de kant; en geven we onszelf een schouderklopje voor  wie we werkelijk zijn; en voor alles wat we hebben bereikt.

Kortom, wanneer we iedere dag leven alsof het onze laatste is, dan zou het zomaar kunnen zijn dat we erachter komen dat we leukere, lievere, spannender mensen zijn dan we van onszelf ooit hadden gedacht!
.
.

De eerste dag van de rest van je leven

Of we het nou een ‘dooddoener’ vinden, of een ‘tegeltjeswijsheid’, we kunnen er niet omheen; vandaag is de eerste dag van de rest van ons leven. En die eerste dag komt met een keuze. Blijven we ons leven doorleven op de manier waarop we dat altijd al gedaan hebben?  Of zien we deze ‘eerste dag’ als een nieuw begin, een mogelijkheid om dingen van nu af anders te gaan doen, om nieuwe dingen te beginnen?

Soms zitten we in een proces waardoor iedere dag sowieso een nieuw begin is. Wanneer er mensen of dingen zijn weggevallen uit ons leven, dan wordt opeens alles anders. Het is iets wat met name met feestdagen naar voren komt. En vooral zo’n eerste jaar is dan gevuld met dagen die in het teken staan van “De eerste keer sinds…”

Maar dat neemt niet weg dat goedbeschouwd ~ of we nu in zo’n proces zitten waarin we nieuwe wegen zoeken, nieuwe ervaringen hebben door de omstandigheden of niet ~ iedere dag een nieuwe dag is; een eerste dag!

Vaak is het moeilijkste om te beslissen wat we met de rest van ons leven zouden willen doen. Welke richting we op willen gaan, waar we naartoe willen werken.
Dat komt misschien ook wel een beetje omdat we dan toch denken dat we de nieuwe dingen die we nu in ons leven brengen ook de rest van ons leven moeten blijven doen. Terwijl we dan vergeten dat morgen weer een nieuwe dag is; weer zo’n eerste dag van de rest van ons leven. Met andere woorden, we kunnen ons leven iedere dag opnieuw aanpassen aan hoe wij de rest van ons leven zouden willen leven! Dat is mooi!

Dat houdt dan misschien ook wel in dat wat we met de rest van ons leven willen doen niet zozeer een reeks van activiteiten is ~ bijna een ‘bucket list’ ~ maar eerder een beslissing hoe we in het leven willen staan.
Bijvoorbeeld de beslissing dat we anderen willen helpen.
Hoe we die anderen dan helpen, dat is een keuze die we desnoods iedere nieuwe dag opnieuw kunnen maken. Dat kan zijn door de boodschappen te doen voor iemand die dat zelf niet kan. Of door mensen te leren mediteren. Of door bijles te geven aan scholieren. De reeks van mogelijkheden is eindeloos. En we hoeven niet iets te kiezen en dat vervolgens de komende tien of twintig jaar te doen; we kunnen morgen, volgende week, volgende maand opeens wakker worden op een nieuwe dag en een andere, nieuwe keuze maken.

Zolang we ons realiseren dat vandaag de eerste dag van de rest van ons leven is ~ een dag vol van nieuwe beginnen ~ kunnen we ons leven iedere dag op een nieuwe manier vormen door nieuwe keuzes te maken voor de rest van ons leven!
.
.

Voor niets gaat de zon op

Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan zijn de zegswijzen die te maken hebben met de zon ~ met wat gaan ‘doen’ ~ de dingen die met een zekere regelmaat terugkomen in mijn gedachten. Zegswijzen zoals ‘De morgenstond heeft goud in de mond’ of ‘voor niets gaat de zon op’. Zegswijzen die niet alleen zeggen dat we aan de gang moeten gaan, dat we het werk dat (altijd) op ons ligt te wachten maar beter moeten gaan doen, maar ook dat we dat vroeg op de dag moeten doen…
Niet echt een ideaal beginpunt voor een avondmens als ik.

Het is niet dat ik het werk dat gedaan moet worden niet doe, maar meer dat het voor mij het beste werkt wanneer ik het doe op mijn eigen manier, mijn eigen tijd ~ wat later in de dag dus. Als de zon wat hoger staat en de tijd om van de zonsopgang te genieten alweer uren voorbij is…

En een deel van het werk doen op mijn manier betekent dat ik de dingen ook op mijn manier organiseer. Een organisatie die niet heel zinvol lijkt voor anderen die er vanaf de zijkant naar staan te kijken, maar die werkt voor mij.
Op dit moment betekent dit dat ik mijn werk heb verplaatst van de ene plek naar de andere. En aan de ene kant is dat een goede zet, want nu heb ik alle dingen die moeten gebeuren op dezelfde plaats ~ iets wat veel beter werkt dan continu van de ene naar de andere plek heen en weer te trekken. Aan de andere kant betekent het dat mijn ruimte nu gevuld wordt met meer werk dan me lief is. Opgestapeld in dozen en tassen staat het werk hier nu op me te wachten.

Maar hoe ik het ook wend en keer; waar de zon opkomt en ondergaat zonder mankeren, blijven de dozen en tassen gewoon staan totdat ik ik beweging kom. Vroeg of laat gaat dat ook gebeuren; en waarschijnlijk niet in de morgenstond…

Wat het me laat zien is dat ik de dingen anders aanpak dan de manier waarmee ik ben opgevoed. Het maakt me er opeens van bewust dat ik mijn eigen manier heb gevonden en dat ik dat prima vind! Ik zit niet meer vast aan hoe mijn ouders dingen deden en voel me daar allang niet meer schuldig over.

En hoewel dat een kleinigheidje lijkt ~ bijna een open deur ~ is dat het niet. Het is een ‘big deal’! Want hoewel we er allemaal naar streven om ons eigen leven op onze eigen manier te gaan leven, merken we maar al te vaak dat we toch nog steeds op dezelfde manier reageren als onze ouders dat deden.
Dus als je dan merkt dat je werkelijk je eigen weg gaat ~ al is het maar met iets simpels als opruimen ~  dan is dat duidelijk een schouderklopje waard!!
Laat de zon maar schijnen!!
.
.

Mantel

De tijd dat het woord ‘mantel’ voornamelijk refereerde aan een kledingstuk ~ en dan een wat langere, degelijke, vaak zware winterjas ~ lijkt alweer ver in het verleden te liggen. Ook in de betekenis van ‘bedekking’ of ‘bekleding’ is nu misschien het eerste woord wat in ons opkomt de schoorsteenmantel. De sierbekleding rondom de schoorsteen. En eerlijk is eerlijk; ook de schoorsteenmantel is alweer even uit de gratie…

Nee tegenwoordig is die mantel vooral bekend in de betekenis van ‘omhullen’. Bijvoorbeeld in de ‘mantelzorg’ waar we een naaste ~ vaak familie of een goede vriend(in) ~ met zorg omhullen.

Daarbij komt dan meteen ook de ‘mantel’ als ‘bedekking’ om de hoek kijken, want de persoonlijke kosten van degene die mantelzorger (M/V) is ~ in tijd, emotioneel, in gemist inkomen en ga zo maar door ~ worden met ‘de mantel der liefde’ bedekt.
Dat klinkt zo mooi, want iedere mantelzorger zal onmiddellijk benadrukken dat het verzorgen van moeder, vader, oma, opa, oom, tante, echtgenoot (M/V), of vriend(in) vooral met heel veel liefde gedaan wordt. Dat er vreugde ligt in het geven van die zorg aan die ander.

Maar dat is niet de betekenis van iets ‘met de mantel der liefde bedekken’.
De betekenis van die zegswijze is dat we dingen die eigenlijk niet kloppen door de vingers (blijven) zien. Dat we daar niet met anderen over praten, maar het stilzwijgend accepteren.

Misschien omdat we geen andere oplossing zien, of omdat er geen ander ‘vangnet’ is die de zorg die vaak heel hard nodig is opvangt of overneemt. Al is het maar voor een weekje…

En dan, wanneer die persoon die met zoveel zorg en liefde is begeleid zijn of haar aardse mantel aflegt, dan begint de ‘ontmanteling’.
Het is iets dat veel verder gaat dan het laatste afscheid en de begrafenis. Het is een proces waarbij in zekere zin het leven van die persoon wordt ontmanteld. Meubels, kleding, foto’s, maar ook soms kostbare verzamelingen vinden een nieuwe plek. Degene die met hart en ziel ~ soms jarenlang ~ die persoon met liefde en zorg hebben omhuld weten dat dit nu niet meer nodig is. Stukje bij beetje wordt zo de huls, het uiterlijk vertoon, ontmanteld; totdat alleen de kern overblijft. De ziel.

De ziel die dan vrij van omhulsels en bekleding, vrij van uiterlijk vertoon, verder gaat op dat zo intens persoonlijke pad…

Het dragen van de mantel in de zin van kleding; het geven van de mantel in de zin van zorg en liefde; en zelfs de ontmanteling aan het einde van onze levensreis maken allemaal deel uit van onze levenservaring ~ van de ervaring van ons levenspad.

Het zou goed zijn dat niet ‘met de mantel der liefde’ te bedekken, maar er met gepast respect mee om te gaan.
.
.

Hoe gaan we ermee om?

Gezien vanuit ons eigen (leer)proces, vanaf ons individuele, unieke levenspad, gaat het minder om wat er op ons pad komt en meer over hoe we omgaan met de dingen die op ons pad komen.

Om te beginnen is het dan goed om te kijken welke dingen werkelijk op ons pad komen, bij welke situaties we zijdelings betrokken zijn en welke gebeurtenissen ons raken, maar in realiteit het drama van een ander zijn.

De dingen die werkelijk op ons pad komen. Dat zijn over het algemeen dingen waar we eenvoudigweg niet omheen kunnen. We moeten er iets mee of aan doen om verder te kunnen. In die zin zijn dit de dingen die misschien we het gemakkelijkste zijn om te identificeren.
Maar dat maakt het niet noodzakelijkerwijs ook gemakkelijk om mee om te gaan.

Het drama van een ander kan ons op heel veel manieren raken. Uit herkenning, het kan iets zijn wat wij zelf ook hebben meegemaakt. Uit medeleven, uit een behoefte te willen helpen, maar ook uit bijvoorbeeld irritatie.

Situaties waar we zijdelings bij betrokken zijn, staan soms veel verder van ons af maar vormen altijd een deel van ons pad, van ons proces, om de manier waarop we ermee omgaan. Het kunnen gebeurtenissen zijn in een ander land, een ander deel van de wereld, die iets in ons losmaken; iets met ons doen in onze eigen ‘persoonlijke’ wereld.
Hoe we op zoiets reageren vertelt veel over onszelf.

Bijvoorbeeld in het geval van een aanslag. Iets wat natuurlijk vreselijk is! Niet alleen voor alle betrokkenen, maar ook voor de wereld, de aarde en het universum…

Staan we dan meteen op de barricaden? Schreeuwen we ferme taal en boze woorden?
In dat geval kan de gebeurtenis een stuk boosheid in onszelf aan gesproken hebben wat nu op deze manier een ‘uitlaat’ krijgt. De kans is alleen groot dat de recente gebeurtenis bijdraagt aan die boosheid die we al in onszelf met ons meedroegen; en dat die meer ‘persoonlijke’ boosheid er alleen maar groter, feller, door wordt ~ zowel in onszelf als in de situatie.
Daar zijn we zelf niet mee gediend, noch draagt het bij aan de oplossing van het probleem, of het vinden van een nieuwe balans na de gebeurtenis.

Wanneer we de kracht vinden in onszelf om de balans, de stilte, de liefde die we in ons hebben aan te raken en van daaruit reageren, dan blijft ons eigen leven beter in balans. Dat doet niets af aan de gruwelijke gebeurtenis, maar het zorgt er wel voor dat we niet aan die gebeurtenis bijdragen…

Het is een manier waarop we in ons eigen proces een grote stap vooruit kunnen zetten en bovendien helpen om de balans in de wereld, de aarde en het universum te hervinden.
.
.

Bizar

Iedere eens in de zoveel tijd voelt het of de wereld bizar is. Of het nieuws bizar is. En om me heen kijkend lijkt het gedrag op straat en in het verkeer ondermeer bizar.

Zoals een groepje tieners die vinden dat hun maatje een hele bink is wanneer hij mij probeert te intimideren door opzettelijk tegen me aan te lopen. Of automobilisten die ~ om welke reden dan ook  ~ plotseling de busbaan gebruiken. Misschien omdat ze haast hebben, omdat ze vinden dat de rij voor het stoplicht te lang is, of omdat ze denken dat de busbaan de rijstrook is vanwaar ze afslaan… Of mensen die bewust in de rijstrook voor de ene richting gaan staan, om zo gauw het licht groen wordt  de eerste auto’s afsnijden en toch de andere richting op te gaan…

Nu heeft iedereen natuurlijk het recht die richting te reizen die ze willen, maar de manier waarop steeds meer mensen dat doen, lijkt in steeds hogere mate bizar.

Of het nieuws dat in het keurige flatgebouw waar mijn moeder woonde ~ 40 ruime appartementen die volgens eenieder bewoond worden door keurige mensen ~ in de laatste paar maanden een marihunana kwekerij was opgezet. Buren vroegen zich al af waarom ze er werkelijk nooit iemand zagen…

Of het weer… 20 graden in november; is natuurlijk helemaal fijn, zulk heerlijk weer. Maar hoe zal ik het zeggen; het is bizar.

En wanneer al die dingen dan opeens in een gewone week gebeuren, dan begin ik opeens aan mezelf te twijfelen. Zijn al die gebeurtenissen bizar? Of is het mijn perspectief; de manier waarop ik ernaar kijk? Of misschien ben ik het zelf; ben ik degene die buiten de ‘normaal’ staat?

Net als met alle dingen die op ons pad komen, gaat het er vaak minder om wat het is en meer over hoe we daar mee omgaan.
Het is gemakkelijk om geïrriteerd te raken wanneer we van de ene in de andere bizarre situatie belanden (iets wat mogelijk ook een tikje bizar is?). Maar we kunnen het ook als een seintje zien dat het goed is om onszelf te blijven. Om stevig in onze schoenen te blijven staan en ons eigen pad te vervolgen op onze geheel eigen manier.
Om wel te kijken naar wat er zo om ons heen gebeurt ~ om ons er zelfs over te verwonderen ~ maar ons er niet in te laten meeslepen.

Hoe we dat doen?
Dat is afhankelijk van de situatie die we tegenkomen. Iedere situatie is verschillend en de manier waarop we daarmee omgaan is uniek.
Maar hoe we er ook naar kijken of mee omgaan, het belangrijkste is wellicht dat we erom kunnen lachen. Het kunnen zien voor de bizarre situatie die het in werkelijkheid is, om dan verder te gaan met ons eigen leven.
.
.

Uitademen

Ben jij je bewust van je ademhaling? Adem je diep door naar je buik toe? Of adem je hoog naar je schouders en nek toe?

Hoe we ademen laat zien hoe we omgaan met inspiratie in ons leven; die twee ~ ademhaling en inspiratie ~ zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wanneer we diep en vrij kunnen ademen, worden we ons gemakkelijker bewust van de inspiratie die ons leven binnenwandelt; kunnen we gemakkelijker meegaan op de stroom die door die inspiratie op gang gebracht wordt.

Vaak is het zo dat wanneer het leven druk is, wanneer er veel dingen zijn die gedaan moeten worden en er veel eisen aan ons worden gesteld ~ of we die eisen nu aan onszelf stellen of dat ze van buitenaf in ons leven komen maakt eigenlijk niet zoveel uit ~ dat we dan gestrest raken en de neiging hebben steeds ‘hoger’ te gaan ademen. Steeds meer naar onze schouders en nek toe, zodat onze adem gaat helpen de last ~ die eigenlijk te zwaar is voor ons op dat moment ~ te dragen.
En voor we het beseffen geven we ons lichaam de structuur die dit mogelijk maakt; we trekken onze schouders op, zetten onze nek vast ~ allemaal om dat gewicht te dragen…

Op één of andere manier zijn we dan veel meer gefocust op onze inademing. We hebben lucht nodig!

Juist dan is het zo belangrijk om uit te ademen.
Om bewust de adem even los te laten. Om even een stap op de plaats te maken; even stil te zijn en te ervaren hoe we ademen…
Om te kijken of we onze adem gebruiken om iets te dragen, of dat we iedere ademtocht gemakkelijk en soepel door ons hele lichaam kunnen laten stromen…
Om te zien welke last we eigenlijk met ons meedragen; en of die eigenlijk wel van ons is.

Want soms dragen we de last of het gewicht van anderen.
Wanneer dat te zwaar wordt voor ons, dan is het goed om uit te ademen. Om het allemaal los te laten zodat het daarheen kan stromen waar het hoort. Misschien hoort het al heel lang niet (meer) bij ons. Misschien zijn het oude patronen die we nog steeds met ons meedragen, terwijl de reden dat die patronen ooit zijn ontstaan allang verdwenen is.
Dan is het tijd om uit te ademen.

En misschien om even te gaan zitten met de handen op de buik om onze ademhaling echt te voelen.
De inademing ~ de inspiratie ~ en de uitademing die de stroom in beweging zet. De inademing die ons lucht en ruimte geeft; en de uitademing die ontspanning brengt.

Want soms geeft die uitademing ons meer ‘lucht’ dan we kunnen inademen.
.
.

Kalm

Soms kunnen we een ‘stilte voor de storm’ ervaren, met de verwachting van grote beweging. Soms is het alleen het weer, maar vaker komt die beweging ons leven binnen om opeens, met één grote ‘storm’ heel veel stukjes op hun plek te laten vallen.
Die storm kan dan ook een letterlijke storm zijn met wind en regen en onweer. Het kan ook een emotionele storm zijn; en zelfs een storm op mentaal of zakelijk gebied. Altijd een relatief korte periode waarin opeens veel verandert.

Dan na die storm is er opnieuw een rust, een kalmte, wanneer de nieuwe balans zichtbaar en voelbaar wordt…
Waar in de stilte voor de storm er alleen maar verwachting leek te zijn ~ zonder enig geluid en zonder enige beweging; bijna alsof de hele wereld de adem inhoudt ~ zo is er in de kalmte van de nieuwe balans een ontspanning. Een uitademing. En een beweging die rustiger is, onbezwaard; en die daardoor ~ welke kant we ook op willen in die nieuwe balans ~ productiever is.

De kalmte is daarmee de uitkomst van een proces wat heel heftig kan zijn; ongeacht het onderwerp van het proces. Soms weten we niet eens helemaal zeker waar het eigenlijk allemaal over gaat; dan weten we alleen maar ‘dat er op het moment veel aan de hand is’ of dat we misschien wat drukker zijn dan we willen zijn; onze aandacht verdeeld is over een aantal dingen die allemaal belangrijk zijn en die geen van allen kunnen wachten. En soms is het zelfs alleen een gevoel, een onrust in onszelf die aangeeft dat een proces gaande is…
En misschien weten we pas waar het allemaal echt over ging op het moment dat alle stukjes op hun plek zijn gevallen ~ soms met een enorme klap ~ en we opeens beseffen dat we die kalmte ervaren…

Het grappige is dan dat we die kalmte vaak in alles om ons heen terug zien.
Het is die dag zonnig, een dag met kalm weer zonder zelfs het kleinste briesje wind. De vogels lijken stiller en er is zo weinig verkeer op straat dat het lijkt alsof de hele wereld uitslaapt.

Dan kan de vraag naar boven komen waar we ons nou eigenlijk zo druk over hebben gemaakt? Wat zijn de emoties of gevoelens die we hebben laten opbouwen tot een storm? Waarom hebben we die zware last zolang gedragen, zonder dat het zelfs maar in ons opkwam op hem terzijde te leggen?
In de kalmte kunnen we vaak zien hoe we dingen anders hadden kunnen doen ~ en het is een goed idee om daarnaar te kijken. Niet om ons schuldig te voelen omdat we iet ‘verkeerd’ hebben gedaan; niet om onszelf onderuit te halen ~ eerder om te zien dat er altijd meerdere manieren zijn om ermee om te gaan; en dat er ook altijd een punt van kalmte komt waarin we die nieuwe balans ervaren en zeker weten dat we die lastige stap eindelijk hebben gezet.
.
.

Oplossingen

.
Het levert meestal een stuk meer op wanneer we onze aandacht richten op het oplossen van een probleem, dan te blijven hangen in een probleem; al dan niet wijzend naar alle oorzaken en ons afvragend waarom nu juist ons dat moest overkomen.
Het probleem is op dat moment al in ons leven; en daarmee is het ontstaan van het probleem verleden tijd. Dus aan het ontstaan van dat probleem kunnen we niets meer veranderen. We kunnen alleen wel bepalen hoe we met dat probleem omgaan; dat hebben we helemaal zelf in de hand!

Met andere woorden, mocht er een probleem in ons leven komen, dan is dat het moment om te kijken hoe we dat het beste kunnen oplossen.

Maar soms zijn we al met het bedenken van oplossingen bezig voordat er ooit een probleem is ontstaan. We hebben misschien de hele oplossing al bijna uitgevoerd, terwijl er in alle realiteit nog helemaal geen probleem is…

Voor al die keren dat we het probleem inderdaad zien aankomen betekent dit dat ons leven soepeltjes verloopt. We hebben de oplossing tenslotte al bij de hand zo gauw dat probleem zichtbaar wordt of zich daadwerkelijk manifesteert.
Voor alle keren dat het probleem nooit ontstaat, hebben we energie gestoken in een oplossing voor dat niet bestaande probleem. En meestal is dat geen enkel probleem. Het geeft ons de zekerheid dat we alles in ons leven in de hand hebben.

Dat is ~ als er een probleem zou zijn ~ waar het opduikt.
Want soms zijn we zo druk problemen op te lossen die er (nog) niet zijn; gaten aan het dichten die misschien nooit zullen ontstaan, dat we alles wat zou kunnen gebeuren zo onder controle willen houden; dat we heel gemakkelijk kunnen vergeten om te genieten van dit moment…

Het zijn juist die onverwachte dingen die gebeuren, de spontane acties, de gekke invallen, die onze dag of ons leven opeens een hele andere wending kunnen geven. Die ons inspireren, nieuwe dingen laten ontdekken; het zijn juist die dingen die gewoon gebeuren zonder dat we er al een plan ~ of een oplossing ~ voor klaar hebben, die ons uiteindelijk het meeste te bieden hebben.
Zowel in ons dagelijkse leven, als op ons pad van persoonlijke groei.

Waar het om gaat is niet zozeer dat we de oplossing voor alle eventuele problemen die op ons pad kunnen komen al bij voorbaat paraat hebben. Het gaat er vooral om dat we onszelf genoeg vertrouwen om te weten dat mocht er een probleem op ons pad komen, we op dat moment de juiste oplossing zullen bedenken en uitvoeren, zodat ons leven soepeltjes zal blijven verlopen.

En al die andere keren kunnen we dan gewoon genieten van het leven op dit moment.
.
.

Wijzen en wijsheid

Vroeger, als kind, wanneer ik naar iemand wees, kwam mijn moeder daar onmiddellijk overheen met: “Niet wijzen! Dat is onbeleefd!”. Later werd dat meer een spel; door ergens net zo lang naar te wijzen of te kijken ~ liefst iets hoog boven je ~ totdat andere mensen je blik of vinger volgden om te kijken wat er nou te zien was…

Door te wijzen richten we energie op een gefocust punt; door er vervolgens naar te blijven kijken, het aandacht te blijven geven, houden we die energiestroom in stand.
Het is hoe healing kan werken, door die ander energie te geven met je handen ~ als het ware te wijzen met je handpalmen ~ en wanneer we daarna die healing aandacht blijven geven, bijvoorbeeld in meditatie, dan houden we de energiestroom in stand en blijft de healing, of het sturen van Licht of helende energie steeds doorgaan.

Op die manier kunnen we ook dingen aanwijzen die niet kloppen. We kunnen er energie en Licht naartoe laten stromen om het op die manier duidelijk te maken voor diegenen die ermee te maken hebben. Misschien zelfs voor diegenen die er een beslissingsbevoegdheid over hebben, in de hoop dat dingen ten goede zullen veranderen.
We hebben ernaar gewezen, het gefocust en er licht op laten schijnen; en het hopelijk voor onszelf helemaal helder gekregen zodat we in ieder geval zelf nu beslissingen kunnen nemen die beter bij ons passen. ‘Wijzen’ heeft dan voor onszelf geleidt naar ‘wijsheid’. Wat anderen doen met die informatie ~ of ze ernaar gaan kijken, er ook naar gaan wijzen, zelf andere beslissingen gaan nemen, of helemaal niets (!) ~ dat is aan die ander. We hoeven in die zin niets te bewijzen.
En bovendien, we hebben tenslotte allemaal vrije keus…

Maar wat nou wanneer iets niet klopt en dat licht op onszelf schijnt? Hebben we dan ook de kracht en de wijsheid om dat wat in onszelf mag veranderen aan te pakken? Er verantwoordelijkheid voor te nemen? Hebben we de wijsheid om te groeien op ons persoonlijke pad?

Of zoeken we iets of iemand buiten onszelf die we er de schuld van kunnen geven. Een zondebok. Richten we ons ongemak en ongenoegen op iemand (of een groep) die zwakker is dan wij zijn en zich daardoor minder goed kan verweren? En doen we dat met flink wat (negatieve) emotie, zoals woede en haat?

En als het ons niet persoonlijk treft, maar we zien iemand op straat ~ of op TV, in de media ~ die ergens naar wijst en kijkt; die daarnaar schreeuwt en kijft… Gaan we dan hetzelfde doen? Net zoals dat spel van vroeger waarin we keken hoeveel mensen nu ook omhoog zouden kijken?

Of kiezen we ons eigen pad omdat we iemand zien die de wijsheid mist iets in zichzelf te veranderen; iemand die op zoek is naar een zwakkere partij, iemand die schreeuwt naar een zondebok?
.
.

De zee

Er zijn voor mij maar weinig dingen zo fascinerend als de zee. De constante beweging, het ontstaan van golven die in een niet aflatende stroom het strand oprollen. De eb en de vloed; en hoe de tijden van de eb en de vloed niet passen in een etmaal waardoor de eb en de vloed iedere dag op een ander tijdstip plaatsvindt. Hoe dat moment van het laagste water bij eb en het hoogste water bij vloed eigenlijk heel snel voorbij gaan; iets wat je beter kunt zien des te breder het strand is…

En het geluid van de golven, de branding, het water dat zich terugtrekt en dan met de volgende golf weer het strand op stroomt. Een steeds aanwezig, rustgevend geluid dat zo zijn geheel eigen ritme heeft.

Bij mooi weer en een kalme zee is het heerlijk om op blote voeten langs de waterlijn te lopen…

Maar bij harde wind en zelfs regen is de zee niet minder levend!
Dan zijn er de witte koppen op de golven die met meer kracht breken op het strand en zo gauw ze de kans krijgen het zand, de schelpen en zelfs stenen en rotsen mee terug nemen naar de zee. Het zand wordt weggespoeld, terwijl de schelpen, stenen, rotsen, maar ook afval later weer netjes op het strand worden gedeponeerd.
(We kunnen het afval wel in zee gooien, maar uiteindelijk brengt de zee het weer terug op onze deurmat alsof ze zeggen wil dat het niet haar verantwoordelijkheid is, maar echt heus de onze…)

Dan zijn er ook de heldere dagen waarop je bijna eindeloos kunt kijken; achter je de kust en voor je alleen maar water. Bij een heel klein beetje mist kun je dan bijna niet zien waar het water ophoudt en de lucht begint. Precies daar aan de horizon lopen lucht en water in elkaar over.

Iedere keer dat ik aan zee ben lijk ik weer meer aspecten en facetten van de zee te ontdekken. Verschillende kleuren, hoe de wind heel anders kan voelen de ene dag of de andere…

En als ik me dan omdraai om weer terug naar te huis gaan, dan realiseer ik me dat er minstens zo veel te ontdekken is over het gras op de duinen; de oude, door de wind kromgebogen bomen langs de weg. Zelfs de bomen voor mijn huis hebben talloze aspecten en facetten die fascineren en rust brengen.
Het enige dat nodig is om de natuur op die manier te bewonderen is dat we de tijd nemen om ernaar te kijken, om te observeren, te luisteren en zo steeds beter die verbondenheid te voelen die er altijd is.
.
.

Vasthouden en loslaten

De dingen die we in ons leven willen hebben houden we vast, terwijl we de dingen die we niet (meer) in ons leven willen hebben loslaten.
Dat klinkt logisch, zelf eenvoudig. Maar dan blijkt opeens dat dit toch niet altijd is hoe het werkt in ons leven.

Want soms laten we dingen los in de volle verwachting dat ze dan uit ons leven zullen verdwijnen ~ bijvoorbeeld voorwerpen die we op Marktplaats zetten ~ en op één of andere manier raken we ze niet kwijt.
Aan de andere kant zijn er mensen, (huis)dieren of dingen die we heel erg waarderen in ons leven en die we daarom vasthouden en beschermen; soms zelfs afschermen om ze vooral in ons leven te houden ~ om dan op een dag wakker te worden en te ontdekken dat het toch uit ons leven is weggeglipt.

Met andere woorden, iets stevig vasthouden is geen garantie om het in ons leven te houden en iets bewust loslaten geeft geen zekerheid dat het inderdaad uit ons leven verdwijnt.

Sherrilyn Kenyon zei ooit: “If you love something, set it free. If it comes back, it was, and always will be yours. If it never returns, it was never yours to begin with.”

Als je van iets houdt dan laat je het los. Als het bij je terugkomt dan was het van jou en zal het altijd van jou zijn. Als het nooit terugkomt dan was het vanaf het begin al niet van jou.

Het zou dus zo kunnen zijn dat het in het leven niet zozeer gaat om dingen vast te houden of los te laten, maar om dingen los te laten in Licht en liefde. Die dingen die je in je leven wilt houden blijf je Licht en liefde geven, terwijl je die dingen die je ‘los wilt laten’ zegent en dan gewoon geen aandacht meer geeft. Je stopt erover te piekeren… En je stopt met het de schuld te geven van alles wat niet helemaal perfect is gelopen in je leven tot nu toe…

Vasthouden limiteert dat wat kan zijn tot alleen maar ons perspectief daarvan. Door iets stevig vast te houden kan het nooit meer of beter worden dan wat wij ons daarvan of daarbij kunnen voorstellen.
Maar wanneer we het in liefde en Licht loslaten ~ en het blijft bij ons of komt terug bij ons ~ dan geven we het de mogelijkheid om met ons mee te groeien; om met ons mee te veranderen.
.
.

Ruimte

Als kind, wanneer ik dacht aan ‘ruimte’, dan was dat altijd in de context van ‘de ruimte’ en ‘ruimteschepen’, de ‘Apollo’. Met andere woorden, in mijn jongste jaren ‘ruimte’ was onlosmakelijk verbonden met het firmament, het heelal en daarmee met het universum.

Pas later kwam ‘ruimte’ op een meer aardse manier in gedachten. De ruimte om te spelen, te rennen, te schreeuwen… De ‘ruimte’ in een opgeruimde kamer, de ‘ruimte’ van alleen zijn. En die waren het meest duidelijk wanneer we op bezoek waren geweest bij iemand die hun ruimte helemaal volgezet hadden met hun verzameling ~ wat die verzameling dan ook was ~ of wanneer we juist zelf heel veel bezoek hadden gehad. In beide gevallen was het een verademing om weer ruimte te hebben wanneer we weer ‘gewoon thuis’ waren, zonder bezoek.

Pas heel veel later ben ik ‘ruimte’ gaan zien als ‘mijn eigen ruimte’, of ‘levensruimte’. Als de ruimte die ik nodig heb om mezelf te zijn, om die dingen te ondernemen die voor mij belangrijk zijn; de ruimte die mij in staat stelt te kunnen bewegen op alle niveaus ~ op alle lagen van mijn zijn…

En die ‘ruimte’ blijkt allereerst een innerlijke ruimte te zijn. Want als je jezelf niet de ruimte geeft om jezelf te zijn, om die dingen te doen die werkelijk belangrijk voor jou zijn; dan is de kans groot dat je jezelf altijd aan blijft passen aan anderen en dat jouw ruimte nooit groter wordt dan de ruimte die anderen je toestaan.
Zo gauw we ons innerlijk zelf de ruimte geven, mogen we ook onze ruimte innemen. Gaan staan voor wie we werkelijk zijn. Onze levensruimte claimen en inrichten op de manier zoals wij dat willen.

Hoe we dat doen bepaald hoe we onze leef-ruimte, ons huis inrichten. Wanneer we ons in onze innerlijke ruimte onlosmakelijk verbonden voelen met ons gezin, onze familie; dan zal dat over het algemeen te zien zijn in de ruimte waarin we wonen en leven.
Aan de andere kant, wanneer onze woonruimte helemaal vol staat met foto’s van anderen ~ ook al zijn ze familie ~ met aandenkens aan anderen, van gebeurtenissen waar die anderen bij betrokken waren; dan is de kans groot dat we onze innerlijke ruimte niet werkelijk voor onszelf geclaimd hebben. Dat we ons ‘zelf’ misschien wel te weinig (levens)ruimte geven…

Een andere manier van kijken naar onze ‘ruimte’ is meer filosofisch.
Wanneer we uitgaan van: “Zo boven, zo beneden; zo binnen, zo buiten”, dan heeft opeens die ‘ruimte’ van het kind dat ik was weer alles te maken met mijn innerlijke ruimte en mijn levensruimte.
Dan heb ik niet alleen alle ruimte van de wereld, maar zelfs alle ruimte van het universum!
.
.

We krijgen het niet cadeau!

Vaak lijkt het of anderen, mensen in onze omgeving of zelfs beroemdheden, het een stuk gemakkelijker hebben in het leven dan wijzelf. Die ander zit immers niet in dezelfde situatie waarin wij ons bevinden; die ander heeft misschien wel meer geld te besteden zodat er niet de steeds weer terugkerende zorgen zijn over hoe we deze maand de rekeningen kunnen betalen. Die ander is schijnbaar gezond en heeft daardoor niet te maken met de falende gezondheidszorg en het moeras van eigen bijdrages, dure verzekeringen en het onvermogen dat ‘gemakkelijk’ op te lossen.

Nee, die ander heeft het vaak een heel stuk gemakkelijker!

Alleen weten we niet waar die ander in zijn of haar leven mee te maken heeft. We kennen de omstandigheden van die ander niet. Daarbij komt dat de problemen en obstakels die voor die ander lastig te overkomen zijn, voor ons mogelijk simpel zijn op te lossen. Voor de hand liggend.

Kortom, wij weten niet of die ander het gemakkelijker heeft dan wij dat hebben; wij weten dus ook niet of, en zo ja welke problemen die ander in zijn of haar heeft.

De realiteit is dat geen van ons het cadeau krijgt in het leven. We mogen allemaal aan het werk om ons pad van persoonlijke groei te bewandelen. Door om te gaan met wat het leven ~ het universum ~ op ons pad brengt.

Aan de andere kant krijgen we daar ook hulp bij. Zelfs wanneer we niet weten waarvandaan die hulp zou kunnen komen, is het vaak zo dat degene die ons het beste kan helpen er opeens ‘gewoon is’.
Om van die hulp gebruik te kunnen maken zijn er een paar dingen belangrijk.

Allereerst moeten we bereid zijn de geboden hulp te accepteren. Niet alleen de manier waarop de hulp wordt geboden, de invalshoek, de manier van kijken naar het problem of de situatie; maar ook simpelweg het feit dat iemand anders ons ermee zou kunnen helpen ~ zelfs als ze niet precies hetzelfde hebben meegemaakt, of dezelfde ervaringen hebben opgedaan in hun leven.

Daarnaast is de realisatie dat we er in ons eentje nog niet uit zijn en dat een ander, nieuw perspectief naar nieuwe oplossingen kan leiden, handig.

Uiteindelijk zijn er voor ieder probleem vele oplossingen; zolang we daadwerkelijk een oplossing willen vinden. En of we de weg naar de oplossing alleen bewandelen of daar hulp bij inroepen is relatief onbelangrijk ~ zolang we maar bij die oplossing uitkomen.

Het enige dat niet werkt is blijven hangen in de verwachting dat we die oplossing op een zilveren schaaltje aangereikt zullen krijgen, zonder er zelf ook maar iets voor te doen.
We krijgen het tenslotte niet cadeau!
.
.

Kick-start

Wanneer we iets nieuws willen beginnen, of iets opnieuw willen beginnen nadat we daar ~ al dan niet door omstandigheden ~ een tijdje uit zijn geweest, is het fijn dat te doen met een kick-start. Een woord wat ook gebruikt wordt als naam van een crowd-funding organisatie; ‘Kickstarter’.

Maar niet iedere kick-start heeft financiële middelen nodig. Veel vaker, zeker in ons gewone dagelijkse leven, hebben we motivatie nodig om iets te gaan doen. Zelfs wanneer we een passie hebben voor wat we willen doen!
We hebben net dat extra duwtje in de rug nodig om ervoor te kiezen dat wat we willen doen ook echt te gaan doen. Om niet te kiezen voor dat wat we denken dat we eerst moeten doen; niet te kiezen om eerst af te maken wat eind van de dag af moet zijn… Maar om te kiezen om dat te gaan doen wat we werkelijk willen doen.

De reden dat we daar zo vaak een duwtje in de rug voor nodig hebben ~ een kick-start, zeg maar ~ is omdat we maar al te vaak juist die dingen die voor ons zo belangrijk zijn naar de achtergrond duwen ten gunste van dat wat we vinden dat we voor werk, familie of vrienden moeten doen.
Plicht roept!

Het is een perspectief wat niet op werkelijkheid, noch op waarheid rust.
Uiteindelijk zou dat wat echt zo belangrijk is voor ons is bovenaan onze prioriteitenlijst moeten staan. We zouden dus eigenlijk mogen kiezen voor dat wat voor ons zo belangrijk is en dan de rest van alles wat ook moet gebeuren ‘op zijn plek te laten vallen’. En wanneer we voor onszelf kiezen, dan valt de rest meestal inderdaad vanzelf op z’n plaats…

Nu ik dit zit te schrijven klinkt het allemaal zo verschrikkelijk logisch, maar wanneer we in ons drukke dagelijkse leven voor die keuze staan dan lijkt die keus opeens niet meer zo voor-de-hand liggend.
In dat geval kan het ons enorm helpen wanneer iemand anders ~ iemand die buiten onze situatie staat en er daardoor vaak een duidelijker beeld van heeft ~ ons dat zetje geeft; een kick-start. Bijvoorbeeld door ons in een situatie te plaatsen die het zoveel gemakkelijker maakt om te kiezen voor onszelf, voor dat wat voor ons belangrijk is; voor onze passie.

Hebben we die keuze eenmaal gemaakt voor de eerst keer in zo vaak veel te lange tijd, dan gaat de energie daarvan opbouwen. De volgende keer is het dan gemakkelijker om die keuze voor onszelf en onze passie te maken.

En voor we het weten zijn we eindelijk echt begonnen!
.
.

Realiteit

Vaak denken we dat alleen de materiële wereld ~ de fysieke wereld ~ de realiteit is. De wereld van de energie is er wel, maar eerlijk is eerlijk, wanneer je je er niet op afstemt, er niet op let; dan geldt voor de meeste mensen dat je die wereld af en toe even kunt ‘uitzetten’.

Maar is dat ook zo?

Veel mensen weten dat wanneer er een boom is omgezaagd ~ of dat nu is omdat ze een gevaar voor hun omgeving vormen of om welke reden dan ook ~ dat je, als je op de afgezaagde stam gaat staan, je de boom nog steeds kunt voelen. De energie, zelfs de sapstroom. En wanneer je dan een poosje blijft staan en je echt afstemt op de energie van die boom die er niet meer is, dan voel je na een tijdje de hele boom die daar ooit stond.

Op diezelfde manier kunnen dieren nog steeds beschutting zoeken bij een boom die er niet meer is. De energie van de boom is dan nog zo sterk aanwezig dat het voor een dier kan lijken of de boom er nog gewoon staat en beschutting geeft. Maar wat ooit een droge, geborgen plek was, is nu een kale stronk de geen regen tegenhoudt.

En als dit zo is voor bomen, of misschien zelfs voor de natuur in een breder perspectief, dan zou het logisch zijn wanneer dat ook zo is voor andere dingen in ons leven…
We kunnen de materiële, fysieke dingen wel los laten, maar vaak is het net zo belangrijk om de energie en zelfs de emotie die aan dat voorwerp gekoppeld was (of misschien nog steeds is) los te laten. Als we dit niet doen, dan kan het zo zijn dat hoewel het voorwerp niet meer in huis of in ons leven is, de energie van dat voorwerp ~ of de emotie, of beide ~ nog steeds aanwezig is.
Een beetje alsof je het meubilair in je huis anders hebt neergezet en je de eerste paar dagen iedere keer dat je op de bank neer wilt ploffen, je tegen de tafel aanloopt…
Omdat de energie de nieuwe situatie nog niet is gevolgd.

Andersom werkt het juist vaak veel sneller!
Wanneer de energie (of de emotie) is verdwenen, dan heeft het voorwerp nauwelijks meer betekenis en is het gemakkelijk om het weg te geven, te verkopen, of op een andere manier los te laten…

De realiteit is dat we zowel met de fysieke, materiële aspecten van het leven te maken hebben als met de energie-wereld. En hoewel die energie vaak niet zichtbaar is, is het zeker zo werkelijk als alle dingen die we wel kunnen zien…
.
.

Boom

.
Dag boom
Ze zeggen dat je ziek bent
Een gevaar voor je omgeving
Dat je bent uitgehold
Dat parasieten je langzaamaan opeten
En daarom moet je weg
Voordat je omvalt
Op huizen en auto’s
Wordt je leven afgekapt.
Dag boom…

Toen ik hier kwam wonen ~ dat is alweer even geleden ~ stond er een hele rij met majestueuze wilgenbomen aan de rand van de Minstroom. Statige bomen die het aanzien van de straat bepaalden en deze straat rijkelijk van ‘groen’ voorzagen. Het was één van de redenen om juist hier te gaan wonen; al dat groen en toch in de stad.
In de loop der jaren zijn die mooie, oude, statige bomen bijna allemaal verdwenen; er staan er nog maar twee van de zeven of acht die er stonden toen ik hier kwam. En met hun verdwijning kwamen er wel nieuwe bomen, maar die zijn nog jong en zullen nog vele, vele jaren nodig hebben om uit te groeien tot ‘grootvader-‘ of ‘grootmoederboom’. Misschien wel langer dan ik leef…

In de natuur heeft alles een cyclus, dus ook bomen hebben een punt waarop ze als zaadje beginnen te groeien, tot het uitgroeien naar een volwassen, sterke boom; om vandaar een ‘grootvader/grootmoederboom’ te worden en uiteindelijk terug te keren naar de aarde.
Ook bomen hebben niet het eeuwige leven…

Maar zeker in de stad hebben we niet de ruimte of de tijd om een ‘grootvader/grootmoederboom’ de kans te geven om zichzelf, op zijn eigen tijd af te breken en terug te keren naar de aarde. Aan de ene kant zijn de risico’s te groot dat in dat proces schade wordt toegebracht aan huizen, auto’s, of de verkeersstroom wanneer (een deel van) een straat wordt afgesloten omdat de boom omvalt of er een stuk vanaf breekt. Dus wordt ervoor gekozen om zo’n boom tijdig te vellen voordat er een probleem ontstaat.
En de restanten van zo’n boom worden dan meteen netjes opgeruimd waardoor de schors, de takken en de bladeren de grond waar die boom eens zo prachtig stond niet opnieuw kunnen verrijken…

Aan de ene kant heel begrijpelijk, het is een afwegen van belangen. Aan de andere kant verdwijnt er zo weer een stuk groen uit de straat; groen dat juist in de stad zo kostbaar is!
Het is één van de manieren waarop wij als mens de cyclus van de natuur steeds weer onderbreken. Ervoor zorgen dat de cirkel zelden nog weer rond wordt…

We willen graag een ‘groene’ buurt met veel natuur, maar alleen wanneer die natuur groeit op onze voorwaarden.
Zeker in de stad!

Dag boom…
.
.

Compromis

Volgens het woordenboek is een compromis een ‘minnelijke schikking’, een ‘bemiddelingsvoorstel’, een middenweg, of een tussenoplossing.
Dat betekent dat ~ in ieder geval volgens de letterlijke betekenis van het woord ~ bij een compromis alle partijen een scheutje water bij de wijn doen om zo tot een uitkomst te komen die voor ieder acceptabel is. Minder goed dan de beste uitkomst, maar beter dan het ‘worst case scenario’.

Het is ook iets wat bij mij in gedachten komt in de vakantietijd.

In onze vakantie willen we re-creëren. We willen onszelf opnieuw energie geven en die dingen doen waar we werkelijk blij van worden. In eerste instantie is dat vaak ook uitrusten van de drukte van alle dagelijkse beslommeringen. Even niets moeten, zodat we terug kunnen komen bij de energie, de persoon die we werkelijk zijn; ons authentieke zelf.

De vraag wordt dan waarom we niet altijd onszelf kunnen zijn? Of op z’n minst denken dat we anders moeten zijn, ons anders moeten gedragen, anders denken en doen dan ons authentieke zelf dat graag zou willen? Waarom sluiten we zo gemakkelijk dat compromis waar we iedere keer een stukje van ons authentieke zelf inleveren om tot een ‘minnelijke schikking’ to komen?
Met andere woorden, waarom vinden we het OK dat we in ons gewone, dagelijkse leven niet onszelf (kunnen) zijn?

Want wanneer we bij iedere stap die we zetten een compromis sluiten ~ bij het werk dat we doen, hoe we onze vrije tijd besteden, wat we eten (want waar ik dol op ben dat lust mijn partner niet; en om nou twee maaltijden te koken…), de programma’s die we kijken op TV; en ga zo maar door ~ dan raken we bij iedere stap die we zetten een klein stukje van ons authentieke zelf kwijt. En dan gebruiken we onze vakantie (waar we vaak al heel lang naar uitkijken en die bijna altijd te kort is in onze beleving) om ons authentieke zelf te re-creëren.
Om daarna wee terug te vallen in de regelmaat van ons ‘gewone leven’ waar we doorgaan met het sluiten van compromissen…

Misschien is het tijd om op een andere manier tegen een compromis aan te kijken; het woord een andere betekenis te geven. Bijvoorbeeld dat een compromis een overeenkomst is waarbij alle betrokken partijen meer krijgen ~ een betere uitkomst krijgen ~ dan ze hadden verwacht. Op zo’n manier dat alle betrokkenen zichzelf kunnen blijven waardoor het werkelijke, authentieke zelf steeds meer op de voorgrond komt te staan…

En de vakantie?
Dan willen we waarschijnlijk nog steeds uitrusten van de drukte van de rest van het jaar. Maar ook nieuwe dingen ontdekken, nieuwe mogelijkheden zien en inspiratie opdoen om ons volgende jaar nog leuker, mooier en meer authentiek te maken!
.
.

Het huis van onze gedachten

Het symbool voor ons denken, onze gedachten, is een huis. En vaak is het niet zomaar een huis, het is een huis zoals ons onderbewustzijn dat creëert. Het is dus, van een symbolisch perspectief, een ‘droomhuis’; het huis wat we ons, in een ideale wereld zouden wensen…

Wanneer we dan kijken, bijvoorbeeld in meditatie, hoe dat huis eruit ziet ~ dan geeft dat aanwijzingen hoe we over onszelf en ons leven denken. Hoe we onze ruimte innemen. Hoe we onze omgeving ordenen.
Maar het laat ook zien of we anderen gemakkelijk binnen laten, we de wereld om ons heen naar alle kanten kunnen zien en dat soort dingen.
De CD ‘Meditaties voor je Zelf’ laat door middel van geleide meditaties zien hoe dat voor jou in elkaar zit.
http://www.cheiron-wellness.nl/meditaties.html

Maar terug naar het huis van onze gedachten…
Waar dat aan de ene kant vanuit ons onderbewustzijn vorm krijgt, mogen wij dat zelf vorm geven in ons daadwerkelijke huis. Dat betekent dat waar het huis van onze gedachten laat zien hoe ons ‘werkelijke zelf’ denkt en in elkaar zit; laat het huis waarin we wonen en leven zien hoe we dat in ons dagelijkse leven vormgeven.

Bijvoorbeeld, in het huis van onze gedachten blijkt dat we onze eigen ruimte naar behoren beschermen. Maar in ons dagelijkse leven doen we weliswaar de voordeur netje op slot, maar staat de achterdeur altijd open… Nu kunnen we daar een goede, praktische reden voor hebben, maar vaak zijn dat soort dingen wel iets om over na te denken.

Op die manier heeft het huis van mijn gedachten een mooie, lichte, ruime meditatiezolder.
In het dagelijkse leven valt meteen op dat mijn hele huis waarschijnlijk kleiner is dan die meditatiezolder in mijn ‘droomhuis’. Maar op zich maakt dat niets uit. Wat wel uitmaakt is dat de zolder van mijn huis door de jaren heen helemaal tjokvol gepakt is met van alles en nog wat; tot het punt dat je je er nauwelijks meer kunt bewegen ~ laat staan gemakkelijk kunt gaan zitten mediteren (als je dat zou willen).

Het vertelt mij dat ik juist dat stuk van mijn denken waar ik stilte en rust zou willen vinden ~ mediteren ~ helemaal vol heb gezet met stukken van mijn dagelijkse leven waarvan ik op dat moment eigenlijk even niet weet wat ik ermee moet. Dingen die ik niet meer gebruik, maar die ik, om één of andere reden, toch nog heb willen bewaren…

En het grappige is, dat zo gauw we ons ‘echte’ huis meer in overeenstemming brengen met dat huis van onze gedachten, we niet alleen meer ruimte krijgen, maar ook weer een heldere kijk op ons leven krijgen!
.
.

Normbesef

We leven allemaal volgens onze eigen normen en waarden. Sommigen van die normen en waarden hebben we meegekregen van huis uit, andere hebben we geleerd in onze opvoeding. En dan zijn er de normen en waarden die we zelf als volwassene ons eigen hebben gemaakt.
Die laatste zijn werkelijk onze eigen normen en waarden; de dingen die we in ons diepste zelf als waarheid weten en voelen.

Voor de meesten van ons horen dingen als eerlijkheid, mededogen, en empathie tot onze normen en waarden. En wanneer we daaraan waarden koppelen als verantwoordelijkheidsgevoel en weloverwogenheid, dan betekent dat, dat we al met al een behoorlijk fatsoenlijk mens zijn.
En natuurlijk laten we wel eens een steek vallen; maken we wel eens een fout. Dat is niet meer dan menselijk.
Hopelijk leren we dan van onze fouten; op die manier ~ door vast te houden aan ons eigen normbesef ~ worden we naarmate we meer levenservaring opdoen een steeds beter mens.

Natuurlijk hebben we veel meer normen en waarden die deel uitmaken van ons normbesef, maar in grote lijnen is dit hoe het werkt.

En wat er dan gebeurt is dat jagers hun geweren inwisselen voor camera’s en de trofee is die ene geweldige foto.
Dat is een verantwoordelijke, fatsoenlijke uitdrukking van ons normbesef, gekoppeld aan het besef dat de natuur in de breedste zin van het woord een meer dan kostbaar ‘bezit’ is waar we met gepast respect mee om moeten gaan.

Dat gezegd hebbende blijkt dat dit niet geldt voor iedereen.
Het lijkt wel of hoe meer geld iemand heeft ~ of die persoon dat nu zelf heeft verdient of dat heeft ontvangen van voorgaande generaties ~ er opeens een heel ander normbesef ontstaat. Meer een idee dat de persoon door zijn of haar rijkdom boven de wet leeft en daardoor dingen kan doen of zeggen die de rest van ons niet heeft te proberen…
Of dat nu gaat over het beledigen van hele bevolkingsgroepen, over het OK vinden dat verkeersregels alleen gelden voor anderen. Of over het afschieten van (bedreigde) dieren voor de kick.
Een soort houding hebben die zegt dat je mensen en dieren kunt kopen; of dat nu hun dood betekent of alleen bewijst dat die ander corrupt is. En wordt je voor je acties vervolgd, dan huur je een goede ~ dure ~ advocaat in om je uit je benarde positie te bevrijden.
Om dan gewoon opnieuw iets te doen waarvan de persoon vindt dat hij of zij daar recht op heeft omdat ze het kunnen betalen.

Het is iets wat we in het nieuws ~ of zelfs om ons heen ~ zien gebeuren; die dubbele moraal met dat afwijkende normbesef…

Ook in onze westerse, ‘rijke’ wereld zijn er hele industrieën die op die dubbele moraal gestoeld zijn. Zo is de bontindustrie inmiddels iets wat ‘niet meer kan’, hoewel er nog steeds mensen zijn die gaan voor het echte bont ~ de huid van een ander…  Of het fokken van dieren met als doel ze voor geld te laten afschieten.

Het blijft iets wat ik niet kan begrijpen.
Maar dat kan dan weer liggen aan mijn normbesef…
.
.

Uitersten

Van de heftigste zomerstorm ooit ~ echt zo’n dag om met een kop warme chocolademelk op de bank te blijven zitten met een boek ~ naar een mooie, stille, zonnige zondagmorgen. Een morgen waarop Facebook mij erop attent maakt dat we twee jaar geleden zoveel regen hadden dat de straat voor mijn huis blank stond. Zoveel regen na een heel droge periode, dat het wateroverlast veroorzaakte.

Als we naar het weer kijken dan lijkt het wel of we steeds vaker uitersten tegenkomen. Opeens heel veel wind, of zoals in California het geval is, al jaren veel minder regen dan ‘normaal’. Of hoge temperaturen in de zomer…

In de natuur als systeem hebben we er ook mee te maken. Zo zijn er bijvoorbeeld veel meer uilen na de ‘muizenplaag’ van vorig jaar. En dit jaar lijken er plaatsen te zijn waar je bijna niet van de mieren af kunt komen, terwijl er bij de buren geen mier te zien is.

Maar niet alleen in de natuur lijken uitersten steeds vaker voor te komen. Ook in ons leven hebben we steeds vaker te maken met uitersten.Het lijkt wel of dingen óf heel goed uitpakken, óf je laten wensen dat je er nooit aan begonnen was. Alles gaat vloeiend en gemakkelijk, óf iedere stap is moeilijk, zwaar en een hele opgave in zichzelf.

En dat maakt dat het heel gemakkelijk is om ~ vaak om relatief kleine dingen ~ heel erg gestrest te raken. Aan de andere kant is het zo gauw alles weer op rolletjes loopt ook heel gemakkelijk om de slechte tijden te vergeten en ‘fluitend door het leven te gaan’.

Waar het om uitersten gaat is dit allemaal niets nieuws.

Maar er is ook een aspect aan het ervaren van uitersten die elkaar zo snel opvolgen dat wat meer aandacht verdient…
Want als die uitersten ‘zomaar’ heel snel achter elkaar ons leven binnenwandelen, dan kan dat op alle gebieden gebeuren. Dus ook op het gebied van gezondheid ~ om er één te noemen. En dat maakt dat het, juist in deze tijd van uitersten, een heel goed idee is om voor onszelf de balans te bewaren. Want zolang we in balans blijven, is de kans groot dat we wat betreft onze gezondheid niet in heftige uitersten terecht komen.

Tenslotte is de echte vraag hoe en waarom we die uitersten in ons leven creëren…
En dan blijkt dat we het soms, zonder daar echt bij stil te staan, gewoon om vragen. Dat we wensen dat ‘er eens iets spannends gebeurt in ons oh zo saaie leventje’. En al gauw is er dan opeens van alles aan de hand!

Dus zeker in deze tijd van uitersten ~ wees voorzichtig wat je wenst voor jezelf en voor alles om je heen!!
.
.

Wie wat bewaard, heeft wat…

Het lijkt iets te zijn wat bij ons mensen hoort om dingen te bewaren. Je weet immer nooit wanneer je het weer nodig hebt. En onze Nederlandse achtergrond maakt dat we met de paplepel ingegoten krijgen dat iets iedere keer dat we het nodig hebben opnieuw kopen, duur is. ‘Ons bent sunig’ tenslotte…

Op zich is daar niet veel mis mee, met het bewaren van dingen.
Natuurlijk moeten we ons wel herinneren waar we het hebben op geborgen zodat we het gemakkelijk kunnen pakken zodra we het willen gebruiken. En het heeft ook niet veel zin om dingen die niet meer compleet of gebruiksklaar zijn nog te bewaren.
Maar zolang het item in goede orde is opgeborgen op een gemakkelijk bereikbare plek voor toekomstig gebruik; dan heeft bewaren absoluut zin.

Ik kan me zo voorstellen dat het bewaren vroeger ook opging voor het bewaren van voedsel. Het inleggen van groente, het drogen en zouten van vlees. Het koel en droog bewaren van fruit en aardappels; allemaal dingen die vroeger ~ voor de tijd van supermarkten die bijna altijd open zijn, het veel sneller en het veel gemakkelijker geworden vervoer naar winkels ~ heel gewoon waren.
Toen kon je zeker met enige trots een goed maal voor onverwachte gasten op tafel zetten; want wie wat bewaard, heeft wat!

Aan de andere kant kan onze verzamelwoede ook een beetje ‘overboord’ gaan. Omdat we iets misschien over een jaar of wat nog willen gebruiken, ook al is het niet meer helemaal compleet… Tja, dat heeft dus weinig zin.

En dan is er ook ene hele andere kant aan het bewaren van dingen die meer te maken heeft met een emotionele band die we misschien niet eens hebben met het voorwerp op zich, maar wel met waar het vandaan komt, of met de persoon die het ons ooit gegeven heeft…
Wat we dan werkelijk willen bewaren is de herinnering aan die persoon of plaats; de emotionele band die we hebben of hebben gehad.
Als we dat doen door voor ieder van die herinnering voorwerpen te bewaren die ieder op zich voor ons geen waarden hebben anders dan de emotionele herinnering; dan kan het zijn dat naarmate we ouder worden ons huis gevuld raakt met herinneringsvoorwerpen…

Natuurlijk komt ook steeds meer de polariteit daarvan naar boven waarin voorwerpen heel gemakkelijk worden weggegooid of gerecycled; met andere woorden er wordt weinig of niets bewaard.
Dat geeft veel ruimte in je huis. En waar het gaat over herinneringsvoorwerpen is er absoluut iets voor te zeggen om er foto’s van te nemen en er een herinneringsboek van te maken.

Maar als het iets is wat we eigenlijk gewoon één keer per jaar nodig hebben ~ bijvoorbeeld met de vakantie; met een feestje, etc. ~ dan geldt dat spreekwoord nog steeds:
Wie wat bewaard, heeft wat!
.
.

‘Bomen hebben wortels’

Al heel lang staat een vers van Huub Oosterhuis’ gedicht ‘Een mens te zijn op aarde’ me bij. De rest van het gedicht is voor mij wat te zwaar op de hand, maar dat ene vers spreekt tot mijn verbeelding:

Bomen hebben wortels
Bomen mogen stevig staan
Maar mensen moeten verder gaan
Bomen hebben wortels
Maar mensen gaan voorbij

Het brengt mij een beeld van prachtige oude bomen die eeuwenlang mensen aan zich voorbij zien trekken. Bomen zoals de ‘wachter-bomen’ Gog en Magog in Glastonbury, die zich priesteressen en ridders herinneren, kinderen spelend in het veld, maar ook toeristen die de Tor komen bezoeken, al dan niet op zoek naar de legendes van weleer…
Die bomen zijn aan één plaats gebonden; mensen zijn de bezoekers die komen en gaan. Maar door de ontmoeting worden de bomen en de mensen een deel van elkaars levenservaring.

Als mensen zijn we geworteld in het land en de cultuur waarin we geboren worden. We hebben wortels in onze familiegeschiedenis, zelfs wanneer we niet veel met onze familie op hebben. Die wortels zijn ons fundament waarop we ons leven bouwen. De basis waar vanuit we onze eigen beslissingen nemen, onze eigen keuzes maken en uiteindelijk onze eigen weg gaan.

Net zoals die bomen en mensen die een stuk levensherinnering of levenservaring delen, zo hebben wij mensen dat ook met speciale plaatsen die we bezoeken, (huis)dieren en misschien wel het belangrijkste, met elkaar.
Zo ontmoeten we mensen en lopen we een stukje samen in dezelfde richting door het leven, totdat de tijd komt om een andere richting in te slaan. Soms heel letterlijk doordat we verhuizen, andere keren meer doordat we een andere kijk op het leven krijgen waardoor we andere beslissingen nemen in ons leven. Het resultaat is vaak dat we ~ ondanks de welgemeende belofte om beslist met elkaar in contact te blijven ~ elkaar uit het oog verliezen.
We gaan verder en raken ‘aan de ontmoeting voorbij’.

Dat neemt niet weg dat de ontmoeting en de tijd dat we elkaar hebben gekend; de tijd waarin we ervaringen hebben gedeeld en met elkaar hebben opgetrokken niet belangrijk is.
Juist door die tijd zijn we deel geworden van elkaars levensherinnering, elkaars levenservaring.
We zijn een stukje van de wortels van die ander geworden, net zoals zij nu een deel van onze wortels zijn.

Dus wanneer we op dat punt komen waarop we weten dat het tijd is om verder te gaan, dan is dat geen reden voor een verdrietig afscheid, maar eerder tijd om te vieren dat we nu deel uitmaken van elkaars herinnering waardoor ons leven verrijkt is. Om te vieren dat onze levenservaring nu beter, voller, mooier is dan voordat we elkaar hadden ontmoet…

Bomen hebben wortels, bomen mogen stevig staan, maar mensen moeten verder gaan…
Om op hun eigen unieke manier hun persoonlijke pad te vervolgen…
.
.

De laatste stap

Zo gauw we de laatste stap zetten, vallen alle puzzelstukjes op hun plek en kunnen we opeens het hele plaatje zien. Plotseling is het duidelijk waar we vandaan komen, waar we nu staan in het leven; en misschien zelfs waarheen we op weg zijn.

Het is alleen lastig dat we vaak niet weten of de stap die we nu zetten alleen maar de volgende stap in het proces is waar we in zitten, of dat het inderdaad die laatste stap is. Vaak zelfs, verwachten we dat we het plaatje nu eindelijk helemaal zien en dat dit dus zeker die laatste stap zal zijn! Regelmatig blijkt dat dan toch weer niet het geval te zijn…

Het is een proces waar we allemaal midden in zitten; een proces wat we op heel veel lagen tegelijk ervaren in ons leven.
Of het nu gaat over de volgende stap in onze carrière, over dat huis waar we van dromen, gezin, familie, gezondheid, spiritualiteit… Het is het proces van het leven zelf!

Vanuit dat perspectief weten we eigenlijk nooit of die volgende stap die we zetten ons eindelijk alle duidelijkheid zal geven waar we al zo lang naar op zoek zijn, of dat het ‘gewoon’ de volgende stap is op ons pad. En andersom geldt dat ook; we kunnen denken dat de stap die we zetten ‘gewoon’ de volgende stap is; en zo gauw we die stap zetten is op slag alles duidelijk, de puzzel compleet; en lijkt de situatie ~ het proces ~ bijna doorschijnend…

Het is een punt waarop we Eén zijn met alles.
Met het Hoogste Licht en met de meest Aardse verwikkelingen. En punt waarop er even geen polariteiten meer bestaan, maar waarop we, al is het maar voor heel even, in perfecte balans zijn met alles. Met het Heel-Al.
Een punt waarop inzicht en uitzicht bij elkaar komen in het ultieme plaatje; de ultieme oplossing waarnaar we op zoek zijn.

Die laatste stap in ons (leer)proces is altijd een stap die ons leven verandert. Met dit nieuwe inzicht en uitzicht zullen we dingen in ons leven voortaan anders aanpakken. En dat kan, heel werelds, betekenen dat we opeens zien hoe we ons doel wèl kunnen bereiken, ook al is het ons eerder niet gelukt.

Die laatste stap is daarmee ook tegelijkertijd de eerste stap van een nieuwe richting op ons pad; van een nieuwe cyclus in ons leven; in ons zijn.

Die laatste stap brengt ons de vernieuwing waar we ~ bewust of onbewust ~ altijd naar op zoek zijn.
.
.

Stemmen

Iedereen heeft een stem.
Zo kunnen we beslissen of we gaan stemmen, of we voor of tegen stemmen; of we onze stem laten horen… Hoe we onze stem gebruiken is zeker zo belangrijk. Geven we onze stem aan een ander om onze steun te betuigen? Of blijkt dat wanneer we onze stem aan een ander geven dat we daarmee onze kracht, een deel van onszelf, weggeven? Gebruiken we onze stem om uitdrukking te geven aan wie we zijn, welke richting we geven aan ons pad? Wat onze wensen en verlangens zijn en wat we nodig hebben het leven?

Wat we met onze stem doen is belangrijk in het leven. En ook wanneer we onze stem niet te gebruiken kan dat een bewuste keuze zijn.

Natuurlijk zijn er veel meer stemmen dan alleen onze stem en hoe we die gebruiken. Zo hebben dieren een stem. En ook muziekinstrumenten hebben een stem ~ die vaak het beste klinkt wanneer het instrument goed gestemd is (net zoals dat bij mensen het geval is). In muziek zijn er dan stemmen die beter met elkaar samengaan; die het verhaal van de muziek gemakkelijker, eleganter vertellen dan andere instrumenten ~ hoewel dat uiteraard erg afhangt van wat de luisteraar mooi vindt…

Eigenlijk, als we er vanuit gaan dat ieder geluid dat we horen een stem is, heeft alles een stem…

Het zwoele zomerbriesje als het de bladeren van de bomen beweegt… De golven als ze zachtjes hun einde vinden op het strand… Zelfs de vonkjes van een kampvuur hebben een stem…

En dan zijn er die dingen die we niet met geluid verbinden en die daardoor weliswaar geen stem hebben, maar ons aan de andere kant wel degelijk iets te vertellen hebben. Dingen zoals bloemen en (edel)stenen. Maar ook de mist, of de nevel die op zomeravonden vanuit kleine beekjes lijken te verrijzen…
Of dat punt tussen licht en donker wanneer alles even helemaal stil is ~ de keuze van de natuur om haar stem even niet te laten klinken…

Alles heeft een stem.
Soms klinken ze hard in onze oren ~ zijn ze luidruchtig ~ en soms is er alleen maar gefluister.

In het leven gaat het er niet zozeer om die stemmen werkelijk te horen, als het erom gaat ons te realiseren dat alles om ons heen een verhaal heeft en, wanneer wij dat willen, dat verhaal aan ons kan vertellen. Net zoals wij ons verhaal kunnen vertellen, niet alleen aan anderen, maar ook aan de wind, of aan een boom, een steen, of de zee…

Laten we ervoor kiezen onze stem te gebruiken!


NB: Dit gaat niet over het  ‘horen van stemmen’ die als dwingend worden ervaren. Is dat voor jou het geval, zoek dan hulp!
.
.

Vrede

Bij het woord vrede is het eerste wat meestal bij me opkomt de wens dat er geen oorlag of strijd meer is. Met andere woorden, vrede op een wereldwijde schaal. Het is een aspect van vrede waar ik ieder jaar met de jaarwisseling opnieuw weer hoopvol over ben; iets wat ik de wereld en de aarde werkelijk toewens! En naarmate het jaar dan vordert raak ik met iedere nieuwsuitzending die ik zie een beetje meer ontmoedigd. Totdat ik zo’n beetje in het midden van het jaar ga zoeken naar vrede op een kleinere schaal, zoals de buurt waarin ik leef, de vrienden- en kennissenkring, of zelfs hoe ik vrede vormgeef in mijzelf (ondanks de dagelijkse portie nieuws waarin oorlog en strijd iedere dag weer opduiken).

En vaak is het enige punt waar ik op iedere moment die energie van vrede kan aanraken en cultiveren,  de vrede in mijzelf… Mijn eigen ruimte, mijn eigen energie is het enige punt waar ik absolute keuze heb en daarmee absolute zeggenschap over de energie die ik wil ervaren en naar buiten wil brengen…

Dat klinkt een stuk gemakkelijker dan het, voor mij in ieder geval, meestal is.

Want de realiteit van het dagelijkse leven is dat medeweggebruikers ons af en toe afsnijden in het verkeer; dat iedere eens in de zoveel tijd iemand voordringt bij de kassa, of ons op een andere manier ‘onrecht aandoet’. En op die momenten is het heel gemakkelijk om met verontwaardiging, of zelfs boosheid, te reageren ~ en op dat moment is de vrede die ik zo graag in mijzelf wil voelen geheel en al verdwenen.

Met andere woorden, wanneer de emoties de overhand krijgen wordt het een stuk moeilijker om onze energie in de hand te houden. Aan de hand van onze emoties van dat moment gaan we ‘doen’ in plaats van ‘zijn’.
Dat betekent niet dat het verkeerd is om onze emoties te voelen of om uitdrukking te geven aan onze emoties. Onze emoties geven ons een signaal dat er iets aan de hand is wat onze aandacht vraagt en als zodanig zijn ze bijzonder nuttig! Maar het is wel belangrijk dat onze emoties geen eigen leven gaan leiden; dat we nadat we dat signaal hebben opgepikt de emotie los kunnen laten en kunnen kiezen hoe we met die situatie omgaan.
Dat we iets kunnen doen aan die situatie vanuit wie we willen zijn.

Bijvoorbeeld vanuit een basis van vrede en balans.

Vaak blijkt dan dat er andere waarden zijn die aan die basis willen toevoegen. Dingen als (zelf)respect, (zelf)vertrouwen en liefde, niet alleen voor anderen, maar zeker ook voor onszelf. Op die manier bouwen we een fundament; een basis van balans en vrede waar we sterk staan en de hele wereld aankunnen!
In vrede…
.
.

Struikelblok

We komen allemaal struikelblokken tegen op ons levenspad. Vaak gaat het er niet zozeer om wat de situatie is die ons tegenhoudt ~ ons laat ‘struikelen’ ~ maar eerder hoe we ermee omgaan. Blijven we er tegenaan zitten kijken zonder actie te ondernemen? Of gaan we er zo fel tegenaan dat het al onze tijd en energie in beslag neemt zodat we geen puf meer hebben om iets anders te doen? Of maken we een stap op de plaats om te kijken hoe en waarom die situatie, dat struikelblok, in ons leven is gekomen? Misschien zelfs om te kijken wat het ons te vertellen heeft?
Wanneer het gaat over hoe we met de hindernissen in ons leven omgaan is er geen ‘beste’ manier. Het is afhankelijk van de situatie, van hoe wij op dat moment in die situatie staan en hoezeer die situatie, die hindernis ons stoort wat bepaalt hoe we reageren.

De obstakels die we tegenkomen op ons pad vallen in grote lijnen in twee groepen…

In de eerste plaats zijn er hindernissen die te maken hebben met familie, cultuur, hoe we zijn opgevoed, vrienden- en/of kennissenkring, werk, etc. Met andere woorden, deze situaties komen van buiten onszelf op ons af en lijken het meest te maken te hebben met hoe anderen ‘ons in de weg staan’ door hun beslissingen, normen en waarden, wensen enzovoort.
En hoewel we ons kunnen afvragen waarom we het ons aantrekken dat die ander op die manier reageert, blijft het de respons van die ander ~ en daarmee iets waar we geen invloed op hebben.

De tweede groep zijn struikelblokken die we voor onszelf opwerpen; hindernissen die we zelf in ons leven creëren. En vaak zijn dat dingen die eigenlijk heel onbelangrijk beginnen. Bijvoorbeeld in het idee dat we zelf het beste weten hoe we iets willen doen; en als een ander het voor ons zou doen dan gebeurt het niet goed genoeg. Dan staat niets meer op z’n plaats. Is het de verkeerde kleur, etc. Dat in zichzelf is niet direct een struikelblok, dat wordt het pas op het moment dat we het gevoel krijgen dat niemand ons ooit wil helpen en we dat als een hindernis gaan ervaren. Bijvoorbeeld omdat we zo druk zijn met al die dingen waarvan we vinden dat we ze absoluut zelf moeten doen…

Kijkend naar die twee soorten struikelblokken, lijkt het of de de eerste soort veel gemakkelijker herkennen dan de tweede. In de struikelblokken die van buitenaf op ons pad komen zien we vaak gemakkelijker waar ze vandaan komen en wat onze opties zijn om ermee om te gaan.

Die tweede soort, de struikelblokken die vanuit onszelf komen, zijn lastiger. Vaak moeten we bewust kijken naar ons leven of die obstakels een rol spelen op dat moment; en of we ze willen veranderen…

Wat is jouw grootste struikelblok?
.
.

Bomen

Iedere boom heeft zo zijn of haar eigen karakter, energie en betekenis. De betekenis van bomen kun je hier vinden: http://tomwesteneng.nl/bomen.html
Ze geven schaduw, maar ook bescherming tegen de zo, de regen en zelfs de wind. Sommige bomen hebben een uitgesproken actieve energie, terwijl andere bomen meer ontvangend zijn.

Voor mijzelf spreekt het schaduw-gevende, beschermende principe van bomen me aan; en dan vooral van de meer ‘vrouwelijke’ bomen zoals de beuk en de linde. Heerlijk vind ik het om op een zomerdag in de schaduw van een grote beukenboom te zitten… En de geur van bloeiende lindebomen doet me altijd even stoppen ~ het is zeg maar mijn manier om ‘de rozen te ruiken’, om even een pas op de plaats te maken en te genieten van het leven…
Het zijn bomen die me uitnodigen om het gesprek met mijn innerlijke zelf aan te gaan. Die me aanzetten om me vanuit mijn diepste zelf te verbinden met de wereld om me heen.

De beuk en de linde zijn bomen waarmee ik ben opgegroeid en het kost vaak weinig moeite om de mooiste plekjes bij deze bomen in je (min of meer) directe omgeving te vinden…

Maar als je naar een andere omgeving gaat ~ of dat nu is omdat je verhuist of omdat je op vakantie gaat ~ dan kom je opeens ook andere bomen tegen. Bomen met een andere energie dan je gewend bent. Bomen die daarom niet minder mooi zijn, maar waar je misschien wel wat onwennig naar staat te kijken…
Zoals de oude, door de wind gebogen naaldbomen aan de kust en in het duingebied… Of de berkenbomen op de hei…

En hoe verder weg je gaat, des te ‘vreemder’ de bomen zijn die je tegenkomt.
Enerzijds komt dat door het klimaat. Beuken of lindes zijn niet uitgerust om in de woestijn te groeien; en net zoals niet iedere woestijn een dorre zandvlakte is, bestaat niet ieder bos uit beuken of eiken…
Maar ook de energie van de omgeving brengt specifieke bomen naar juist die plek.

En wanneer ik dan in een omgeving kom waar palmbomen hoog boven alles uitsteken, hun bolvormige kruin op een lange, dunne, rechte stam… Dan vraag ik me toch een beetje af welke energie dat geeft…
Een palmboom geeft nauwelijks enige schaduw van betekenis; en er hoeft maar een zuchtje wind te staan of de bladeren ~ hoog in de lucht ~ waaien alle kanten op…
De palmboom is veel meer naar buiten gericht. Hij nodigt uit om het (actieve) overzicht te houden op alles wat er in de wereld om ons heen gebeurt. Om in het felle zonlicht en van grote hoogte ~ misschien zelfs door de ogen van ons Hoger Zelf ~ te kijken naar alles wat er speelt.

De ene boom is niet beter dan de andere; je kunt zelfs niet echt zeggen dat de ene boom mooier is dan de andere. Alleen maar dat de ene boom je meer aanspreekt dan de andere omdat juist die boom beter past bij jouw energie.
Eigenlijk net zoals dat met mensen het geval is.
.
.

Flexibel

Een zekere flexibiliteit is goed voor ons. Of het nu gaat om onze houding, over hoe we onze dagelijkse taken uitvoeren, over wat we eten… Allemaal dingen waarbij het goed is om flexibel in te zijn, open in te zijn, zodat elke dag nieuwe dingen in ons leven kunnen komen.

Er zijn andere dingen waarbij het juist weer goed is om voorzichtig te zijn in hoe flexibel we zijn, zoals onze grenzen. Het is goed om helder en duidelijk te zijn in waar onze grenzen liggen en wanneer anderen desalniettemin toch over onze grenzen heenstappen, dan is dat niet goed.

Kortom, flexibiliteit is een concept met twee heel verschillende kanten.
Dat maakt het interessant om over na te denken. Want waarin zijn we flexibel en op welke momenten houden we (misschien wel teveel) vast aan de bekende structuur van ons leven?

Vaak is het zo dat we het meest flexibel zijn op momenten dat we relaxed zijn en ons leven op rolletjes loopt! Op die momenten zijn we in balans met onszelf en met de wereld om ons heen ~ en is het gemakkelijk om open te staan voor nieuwe dingen. Om flexibel te zijn.
Zo gauw ons leven hectisch wordt, lijkt een open, flexibele houding het eerste te zijn wat we opgeven. Op die drukke, soms chaotische momenten vallen we al gauw terug op dat wat we weten, of hoe we ‘het altijd doen’; en zijn we minder geneigd nieuwe dingen uit te proberen.

Daar is natuurlijk helemaal niets mis mee.
Totdat die hectische, chaotische situatie langer duurt dan een dag of een paar dagen…

Wanneer we merken dat ons leven voor een langere tijd iedere dag hectisch, danwel chaotisch of te druk is; wanneer er structureel iedere dag teveel problemen opgelost moeten worden en we continu met meerdere dingen tegelijk bezig zijn… Wanneer we wekenlang een soort van ‘Vliegende Keeper’ zijn, dan wordt het steeds moeilijker voor ons om open te staan voor nieuwe dingen.
Om ons flexibel op te stellen.
Terwijl we tegelijkertijd vaak de neiging hebben om op die momenten steeds minder duidelijk te zijn over onze grenzen en daardoor steeds vaker merken dat anderen over onze grenzen heen stappen…

Dus, hoe drukker we zijn, des te moeilijker het is om de juiste balans te bewaren met betrekking tot hoe flexibel we zijn. Hoe meer hectisch ons leven wordt, des te meer we geneigd zijn om onszelf op te offeren door aan de ene kant one grenzen niet te bewaken en aan de andere kant te weinig flexibel of open te staan voor nieuwe dingen in ons leven.

De vraag die we ons eigenlijk regelmatig zouden moeten stellen is hoe flexibel we op dat moment zijn en of die flexibiliteit ons helpt in ons leven, of niet.
.
.

Even ergens anders

Op z’n minst een deel van het genot van een vakantie is dat we ‘ergens anders’ heengaan. Dat we onze vertrouwde omgeving met zijn vertrouwde energie en bekende routines even de rug toekeren om een andere locatie, een andere energie te ervaren en op die manier niet meer vastzitten aan de comfortabele structuur van ons dagelijkse leven.

En al is het maar voor even ~ een lang weekend, een mid-weekje ~ het is iets wat kan werken als een verfrissende douche. Iets wat alles wat we niet meer nodig hebben en waar we vaak niet eens erg in hebben dat we er middenin zitten, van ons afspoelt zo gauw we er even uit stappen…

Dat betekent dat het altijd een goed idee is om na een periode van veel veranderingen er even tussenuit te gaan. Even ergens anders naartoe. Zodat die andere locatie met zijn andere energie ons helpt om het oude verder los te laten ~ zonder dat we daar op dat moment heel erg mee bezig hoeven te zijn. Sterker nog, juist door er een poosje niet mee bezig te zijn wordt het zoveel gemakkelijker om het los te laten. Om weer oog te krijgen voor nieuwe dingen en weer open te gaan staan voor nieuwe avonturen die op ons pad komen.

Wanneer we dan weer thuis komen in onze vertrouwde omgeving, dan blijkt opeens dat de energie veranderd is. Luchtiger, vrolijker en meer open. Het valt ons dan op dat we nu meer uitgerust zijn ~ zelfs als we ervoor hebben gekozen om heel actief te zijn op die andere plek.

Vanuit die vernieuwde, schonere energie kunnen we de dingen die zijn blijven liggen opeens zien vanuit een ander, meer gebalanceerd perspectief. En hoewel ze onze aandacht nog even nodig hebben, ervaren we het niet meer als iets overweldigends. Of als iets waar we op leeg lopen.
Het is nu iets wat we gewoon nog even doen; en dan is het afgehandeld. Klaar.

Als dit het effect is van een (korte) vakantie, dan zouden we eigenlijk het onszelf moeten gunnen om na een heftige periode met veel veranderingen ~ of we die nu zelf in gang hebben gezet of niet ~ even ergens anders heen te gaan. Om ons even buiten de bestaande situatie te plaatsen; om zo het oude energetisch van ons af te spoelen.

Het maakt dat we meer productief met ons dagelijkse leven om kunnen gaan wanneer we weer terugkomen. Met een open blik, een schone energie en nieuwe perspectieven.
.
.

Hectisch

In ons drukke leven lopen dingen niet altijd zoals we dat voor ogen hebben. We kunnen alles plannen, organiseren, proberen te controleren; en toch komt het regelmatig voor dat wat begon als een volledig haalbare, leuke onderneming, plotseling een hectische, overweldigende toestand wordt waar we niet zo gemakkelijk weer uit lijken te komen. Want van het één komt het ander; als het ene niet op tijd loopt, kunnen we het andere niet meer halen. En dan zijn er opeens ook nog allerlei andere ~ vaak niet eens hele grote ~ dingen die de hectische situatie steeds minder beheersbaar maken.

Het lijkt wel dat wanneer iets in ons leven ‘uit de hand loopt’, dat meteen ook op alle gebieden tegelijk gebeurt. En hoe hard we ook ons best doen om het ene op te lossen; wanneer we daarmee bezig zijn, gaat het andere toch net weer mis…

Ik betrap mezelf erop dat wanneer ik zo’n situatie dan eindelijk weer enigszins in de hand krijg en ik mijn eigen punt van balans weer terugvind ~ dat ik niets van alle dingen die ik door de jaren heen heb geleerd om me te helpen in balans te blijven heb gebruikt.
Zo gauw dingen anders gingen lopen dan ik in gedachten had, had ik een paar keer diep adem kunnen halen en kunnen bedenken waarom alles opeens anders zou lopen. Wat heeft me dat te vertellen?
Of ik had me even kunnen terugtrekken uit de situatie en kunnen mediteren.

Als de drukte maar door blijft gaan en alles steeds meer hectisch wordt, dan zou ik een reading kunnen doen met kaarten, of stenen. Ik zou iemand anders kunnen vragen een reading voor mij te doen om zo meer inzicht t krijgen in wat er nu werkelijk aan de hand is.
Of ik zou uit de hectiek kunnen stappen. Mijn plannen veranderen en alles wat allemaal verkeerd lijkt te lopen gewoon los kunnen laten…

Maar nee… Ik doe niets van dat alles. Ik blijf stug volhouden dat mijn oorspronkelijke plan leuk is; en haalbaar. En hoewel alles in het honderd loopt, hectisch is; en eigenlijk allang helemaal niet leuk meer is ~ blijf ik proberen dat wat ik voor ogen had ‘precies zó’ te doen.

Iedere keer weer.
Ik zou hopen dat ik ervan zou leren, maar dat lijkt niet zo te zijn.

En wat ik het meest jammer vind, is dat ik ~ wanneer ik er niet direct bij betrokken ben ~ precies weet hoe je zo’n overweldigende, hectische situatie in de kiem kunt smoren. Hoe ik alles wat ik door de jaren heen heb geleerd kan gebruiken om dat inzicht te krijgen waardoor ik er anders, meer productief, mee om kan gaan.

De enige manier om anders om te gaan met een drukke, hectische situatie die uit de hand dreigt te lopen, is daar bewust voor te kiezen. En wanneer dat lukt, dan hebben we een belangrijke levensles geleerd. En maken we ons leven een heel stuk gemakkelijker!
.
.

Moederdag

Allereerst wens ik alle moeders natuurlijk een geweldige moederdag toe waarop ze enorm worden verwend door hun kinderen.
En vaak wordt dan ook alles uit de kast gehaald. Ontbijt op bed, bloemen, cadeautjes… En met mooi weer zoals vandaag kan het niet meer op!

Een welverdiend blijk van waardering en respect.

Voor die ene dag wordt daar ook handig op ingespeeld door iedere winkel ~ online of niet ~ die spulletjes verkoopt waarmee we onze moeders kunnen verwennen. Van briefkaarten tot bloemen (die trouwens ~ voor een meerprijs ~ zelfs op deze zondag bezorgd kunnen worden); van luxe verzorgingsproducten of spa-producten tot dagjes uit; en natuurlijk chocolade en bonbons.

Waar ik soms weleens mijn vraagtekens bij zet, is waarom het maar één dag is? En datzelfde geldt natuurlijk ook voor vaderdag, secretaressedag en tot op zekere hoogte voor kinderdag.
Het geeft toch een beetje de boodschap dat moeders ~ of vaders, of secretaresses, of kinderen… ~ maar op één dag in het jaar werkelijk gerespecteerd, gewaardeerd en verwend worden. Alsof ze de rest van het jaar niet vreselijk druk zijn met gezin, huis, baan etc.

Waar is de tijd gebleven dat er iedere week opnieuw een bloemetje werd meegenomen ‘voor moeder, de vrouw’? De tijd waarin iedere week opnieuw getoond werd dat al het werk dat de moeder verzette iedere dag heel erg werd gewaardeerd…

In die tijd waren de grenzen duidelijker. Er was ‘mannenwerk’ en ‘vrouwenwerk’. Dat betekende ook dat in een gezin de ene niet zonder de andere kon. Als de vrouw thuis niet alles regelde en ‘om vijf uur de pot op tafel had’, dan kon de man niet meer effectief ‘brood op de plank’ brengen. In die tijd, wanneer grenzen vervaagden, dan gaf dat ‘kopzorgen’ en dat was niet goed.

In deze tijd hebben veel vrouwen ook een baan ~ al dan niet als secretaresse ~ en helpen veel mannen mee in het huishouden. We zijn mondiger geworden, assertiever. En als we bloemen willen, dan halen we ze zelf wel even (dan hebben we in ieder geval de bloemen die we ook echt willen hebben). Iets wat net zo goed geldt voor dat nieuwe scheerapparaat, of dat nieuwe overhemd voor hem.

In onze routine van alledag willen we dat alles op rolletjes loopt en dat de dingen waar we zelf even niet aan toe komen, direct worden opgevangen door de ander. Het liefste zonder dat we het hoeven te vragen.
We zien het niet meer als iets waar we op een wekelijkse basis onze waardering over laten zien.

Eén keer per jaar is kennelijk genoeg…
.
.

De symbolische betekenis van dagelijkse dingen

We hebben allemaal wel van die dagen af en toe, waarop alles op rolletjes loopt, alle stoplichten groen worden juist als wij eraan komen en we in iedere winkel direct geholpen worden.
Op zo’n dag zijn we ‘in the zone’ en is onze timing perfect zodat we steeds op de juiste tijd op de juiste plaats aanwezig zijn.

Veel vaker werkt het anders. Worden de stoplichten juist rood en staan er lange rijen voor ons bij de kassa van de supermarkt. En wat we ook willen doen, het lijkt wel of we steeds worden tegengehouden…

Zo gauw we voor onszelf ontcijferen waardoor op sommige dagen alles zo gemakkelijk gaat, terwijl het op andere dagen allemaal maar niet wil lukken ~ kunnen we gericht stappen ondernemen omver van die ‘goede dagen’ in ons leven te brengen.

Voor mij heeft het vaak te maken met stress. Zolang ik relaxed alles kan laten gebeuren, lijkt het alsof alles vanzelf gaat. Zo gauw ik gestrest raak omdat dingen af moeten, het eigenlijk te druk is, afspraken nagekomen moeten worden; kortom zo gauw ik me laat meeslepen in de stress van het leven van alledag gaat opeens niets meer gemakkelijk…
De symbolische betekenis is dan dat het goed is om een stap terug te zetten, een keer diep adem te halen en opnieuw de prioriteiten vast te stellen.

Op die manier zijn er heel veel dagelijkse zaken die ons ook op het symbolische vlak iets te vertellen hebben…

Zo erger (!) ik me iedere keer dat ik aan mijn computer zit te werken aan mijn overvolle bureaublad ~ zonder dat ik het op kan brengen om er orde in te scheppen of het ‘op te ruimen’.
Symbolisch gezien staat de computer voor mijn denken, mijn ‘mind’. De symbolische boodschap is dan dat ik teveel aan mijn hoofd heb, zonder dat ik daar op dit moment iets aan kan veranderen.

Boodschappen gaan doen en dan, eenmaal in de supermarkt, niet meer weten wat we eigenlijk gingen halen? Dat kan vergeetachtigheid zijn, maar veel vaker heeft het ~ symbolisch gezien ~ te maken met dat we niet precies weten wat we op willen. Letterlijk. Dat kan gaan over een situatie, maar het ook gaan over waar we staan in ons leven en welke richting we ons persoonlijke pad willen geven…

Of wanneer onze auto ~ waar we hem ook parkeren ~ steeds weer precies in de ‘vuurlinie’ van overvliegende vogels terecht komt en we bezig blijven hem steeds weer te wassen. Symbolisch staat een auto voor ons lichaam; dat maakt dat de symbolische boodschap in dit geval te maken heeft met hoe goed we voor onszelf zorgen…

Wanneer we op deze manier naar gewone dingen in ons dagelijkse leven kijken, dan blijkt dat het ons altijd laat weten wat er nu precies aan de hand is zodat we dat wat we niet in ons leven willen kunnen veranderen.
.
.

Afscheid

In ons leven nemen we vaak afscheid. Niets dramatisch, maar heel gewoon; wanneer we weer naar huis gaan nadat we bij vrienden op bezoek zijn geweest, dan nemen we afscheid van onze vrienden. Aan het einde van een schooljaar, dan nemen we afscheid van onze klasgenootjes, de juf of meester; en eigenlijk een beetje van de hele school. En aan het einde van een vakantie nemen we afscheid van het hotel, het vakantiehuisje, of de reis die we hebben ondernomen en kijken we (toch wel) weer uit naar het ‘gewone’ leven van alledag.
En zo nemen we ook afscheid wanneer we van baan wisselen; of wanneer we gaan verhuizen. En dat doen we dan niet alleen van de mensen waar we mee hebben gewerkt of de buren, maar ook van het werk dat we er gedaan hebben en het huis waarin we hebben gewoond en geleefd.
We nemen afscheid van dat wat is geweest en vervolgen ons pad  vol verwachting in de richting van dat wat gaat komen.

Natuurlijk zijn er ook meer dramatische situaties waarin we afscheid nemen. Van vrienden of familie bij emigratie. Bij een scheiding. Of bij het heengaan van iemand in de familie of vriendenkring…

Wat al deze situaties gemeen hebben is dat een bestaande situatie stopt ~ ophoudt te bestaan. En of we daar nu al heel lang naar hebben uitgekeken ~ bijvoorbeeld in het geval van een welverdiende, lange, avontuurlijke vakantie ~ of dat het iets is waar we plotseling, zonder dat we het ooit hadden verwacht, mee te maken hebben in ons leven en we eigenlijk niet weten wat we daar nu mee aan moeten… Of we zelf het initiatief nemen om afscheid te nemen of door een ander min of meer voor het blok gezet worden… Het is vaak lastig om afscheid te nemen. Pijnlijk ook.

En hoe leuk de uiteindelijke verandering ook is ~ de vakantie, het nieuwe huis, de nieuwe baan ~ op het moment van het afscheid begint toch altijd ook een rouwproces over dat wat we achterlaten…

Maar nadat we afscheid hebben genomen en over de eerste schok heen zijn, kan er ook ruimte komen voor nieuwe dingen, nieuwe ervaringen. Dat gebeurt vaak niet meteen; zelfs wanneer we op vakantie gaan hebben we daar gemiddeld zo’n dag of vier voor nodig. Dus met een meer drastisch, emotioneel geladen afscheid kan dat veel langer duren.
Maar uiteindelijk komt de dag dat we wakker worden en beseffen dat er een wereld voor ons open ligt waarin we dat waarvan we afscheid hebben genomen niet langer met ons mee hoeven te dragen.

En dan is het zaak om te vergeten en te vergeven; en ons persoonlijke pad te vervolgen…
.
.

Stilte

Vroeg opstaan is niet automatisch voor mij. Daar moet ik meestal de wekker voor zetten…
Maar iedere eens in de zoveel tijd ben ik vroeg wakker en zeker wanneer dat gebeurt op een weekend word ik altijd getroffen door de stilte…

Daar hoef ik vaak niet eens de deur voor uit te gaan; het lijkt een stilte te zijn die overal aanwezig is en alles doordringt. Stap je wel naar buiten die stilte in, dan blijkt er binnen die stilte van alles te gebeuren. Een briesje dat een blad omhoog waait, of een vogel die zomaar opeens het hoogste lied zingt. Of gewoon de zon die achter een wolk vandaan komt en de hele wereld ‘voller’ maakt.
Volmaakt!

Het is in die stilte dat ik dan eindelijk kan horen of het in mij ook stil is. Rustig, kalm. Met af en toe een briesje of een mooie gedachte…
Of dat er in mijn hoofd en hart eigenlijk nog steeds veel rumoer is. Een beweging of een geluid; gedachtes, concepten, een gejaagd gevoel, of lijstjes met dingen die nog gedaan moeten worden voordat (…)
Met andere woorden, juist in die stilte merk ik of ik in mijzelf ook stil ben, of niet. Dan valt op of het de zon is die me ‘vol maakt’, of dat er eigenlijk veel teveel aan de hand is wat mijn wezen vult.

En wanneer dat laatste het geval is, wat ga ik er dan aan doen om dat te veranderen om dat punt van stilte, dat moment van kalme rust terug te brengen in mijzelf en in mijn leven?

Vaak helpt het om alle gedachten etc. die maar in ons hoofd rond blijven tollen buiten onszelf neer te zetten. Heel letterlijk; door ze op te schrijven, te tekenen, te schilderen, te boetseren, te zingen, te dansen… Want wanneer die gedachten niet meer in ons vast zitten, wordt er ruimte vrijgemaakt in onszelf voor dat stuk rust, dat moment van stilte.

Stilte is belangrijk.
Of we die stilte nu vinden op een vroege morgen, al dan niet in het weekend; of dat we die stilte ontdekken in onszelf…

Want het is in die stilte dat we nieuwe ideeën ontdekken, nieuwe oplossingen vinden voorproblemen waar we maar niet uitkomen, of een wijsheid ervaren die er altijd is zo gauw we stil genoeg zijn om te luisteren.
Dat moment van stilte geeft ons de kans een keer diep adem te halen en ~ al is het maar voor even ~ een pas op de plaats te maken en ons te realiseren dat de zon ook ons ‘vol maakt’.
.
.

Op z’n kop

Soms gebeuren er relatief kleine dingen in ons leven die er toch toe lijden dat onze hele wereld ~ al is het maar voor even ~ op z’n kop komt te staan.

Soms hebben we de gebeurtenis gepland, maar heeft het één en ander een veel grotere impact dan we voor mogelijk hadden gehouden; of een veel langere nasleep. Bijvoorbeeld wanneer we onze huiskamer eens willen veranderen. Zelfs wanneer we niet van plan zijn daar ook andere meubels voor aan te schaffen, dan is het verschuiven en schoonmaken een hele klus die de energie in de ruimte zeker zal veranderen. En net als je dan denkt; “Ziezo, dat is gedaan!”, realiseer je je dat om dit echt te laten werken je eigenlijk toch ook de muren moet schilderen in een fris, bijpassend kleurtje…
En voor je het weet heb je alles weer van de kant geschoven en sta je op een huishoudtrapje met een verfroller in je handen. Staat alles tenslotte weerom z’n (nieuwe) plek; dan zie je opeens dat een paar kleurige kussens het helemaal ‘af’ gaan maken…

En wat begon als project wat je in een dag kunt doen, wordt zomaar iets wat je leven voor een week ~ of soms langer ~ op z’n kop zet.

Bijna altijd is zoiets ook een indicatie dat we in feite veel meer aan het veranderen zijn dan alleen hoe onze woonkamer eruit ziet ~ of wat het project of gebeurtenis ook is. Wanneer ons leven zo plotseling helemaal op z’n kop staat, dan is dat een seintje dat we aan het breken zijn met oude patronen. Dat we uit de routine aan het stappen zijn en onze weg nog niet hebben gevonden in de nieuwe structuur waar we naar op zoek zijn.
Met andere woorden, we weten dat het tijd is om te veranderen, maar we weten nog niet precies wat we willen veranderen. We weten wat we niet meer willen in ons leven, maar hebben nog geen helder beeld van wat we dan wel willen…

Al de tijd dat we bezig zijn met de fysieke veranderingen, zijn we op een andere laag bezig die veranderingen uit te puzzelen en te laten gebeuren.
Vandaar dat een relatief eenvoudig project als ‘de kamer veranderen’, samen an gaan met allerlei realisaties die helemaal niets met de kamer, het meubilair, of de kleur van de muren te maken hebben…
En het zijn die onverwachte, innerlijke realisaties die de werkelijke aanzet tot de veranderingen zijn; en die tegelijkertijd ons leven ‘op z’n kop’ houden totdat we weer een nieuwe richting hebben gekozen!
.
.