Driemaal is scheepsrecht

Een oud Nederlands gezegde dat aan geeft dat wanneer iets twee keer niet gelukt is, het zaak is om vol te houden omdat het vast de derde keer wel zal lukken.

Iets drie keer doen, of drie kansen krijgen om iets te doen, is een oude gewoonte. En wat daarin belangrijk is, is niet zozeer het ‘doen’, als het feit dat het driemaal gedaan wordt. Met andere woorden, het getal drie is hierin belangrijk…

Waar je vroeger je huis als eigendom kon claimen door er drie dagen te wonen en er drie gasten uit te nodigen, zo worden vele contracten nu als doorgaand beschouwd wanneer ze drie maanden zonder problemen hebben bestaan. In veel banen geldt nog steeds een proeftijd van drie maanden…
En ook in religie komt die ‘drie’ terug; bijvoorbeeld in de drie-eenheid.

Van de zegswijze wordt ook wel gesteld dat deze minder te maken heeft met schepen en schippers, dan met de schout en schepenen. Het refereert dan aan de rechtspraak van schout en schepenen en de correcte uitdrukking zou dan zijn: ‘driemaal is schepensrecht’.

Een meer spirituele perspectief op ‘drie’, ‘driemaal’, of zelfs ‘drie-eenheid’ is dat het gaat over ‘mind, body & spirit’. Over ons denken, ons lichaam en onze geest.
Over wat we denken, welke actie we ondernemen en wat ons daarbij inspireert.

Een andere manier om daarnaar te kijken is dat we de dingen die we doen het beste met ons hele wezen kunnen doen; met ‘mind, body & spirit’.
Dat betekent dat alleen dat punt van inspiratie registreren, daar enthousiast over worden, maar er dan vervolgens niets meer mee doen ons niet veel verder brengt. Het zelfde geldt wanneer we iets helemaal bedenken; zelfs helemaal voor ons zien hoe het kan zijn of worden ~ om daar dan verder geen stappen in te zetten; er geen actie aan te verbinden. Terwijl we, wanneer we altijd alleen maar bezig zijn met de dingen waarvan we vinden dat ze nou eenmaal moeten gebeuren, zonder erover na te denken of dat ook werkelijk zo is of af en toe een punt van rust ~ van stilte ~ in te lassen om te luisteren naar dat wat ons inspireert, ervoor zorgt dat we weliswaar heel druk zijn, maar misschien toch maar weinig vooruitgang boeken op ons pad…

Je bedenkt het idee, je praat erover en je voert het uit.
En als het de eerste keer niet lukt en de tweede keer problemen geeft; dan zal het zeker de derde keer wel lukken!
Driemaal is scheepsrecht!

Verwachtingen

We hoeven maar naar de weersverwachting te kijken om te zien dat wat we verwachten niet altijd ook precies zo gebeurd. Het weer wordt warmer, of juist kouder, dat zomerbriesje blijkt een nare koude wind te worden; of ‘het blijft zeker weten de rest van de week droog’ dat diezelfde dag nog teniet wordt gedaan door een fikse plensbui…
En eerlijk is eerlijk, dat nemen we voor lief ~ wanneer het de weersverwachting betreft.

Met verwachtingen die we hebben voor onszelf, ons gezin, de verwachtingen die we hebben met betrekking tot partners, vrienden, kennissen en ons leven in het algemeen ~ die staan voor ons gevoel eigenlijk wel vast. We nemen heel graag en gemakkelijk aan dat de dingen gaan gebeuren zoals wij verwachten dat ze plaatsvinden. En wanneer het niet zo verloopt als wij verwachten, zijn we vaak diep teleurgesteld.

Soms is het zo dat we weliswaar verwachten dat die ander iets voor ons zal doen, maar we vergeten het daadwerkelijk te vragen. Dan kan het gebeuren dat je partner thuiskomt met een bos bloemen in plaats van met twee pizza’s…

Of we verwachten dat we die promotie in onze zak hebben ~ we hebben er immers alles aan gedaan; een opleiding in de avonduren, overwerk etc. ~ en dan wordt die positie aan een jongere, relatief nieuwe collega toegekend.
Met zo’n verwachting die zich niet manifesteert betekent het vaak niet dat we niet goed zijn in ons werk, maar is misschien wel een seintje dat het tijd wordt om een andere richting in te slaan. Dat het tijd is om iets anders te gaan doen; of de dingen waar we al mee bezig zijn op een andere manier te gaan doen.

En dan zijn er verwachtingen die niet plaatsvinden omdat er iets volkomen onverwachts tussendoor komt wat in het moment een hogere prioriteit heeft.

Eigenlijk zouden we al onze verwachtingen vanuit hetzelfde relaxte perspectief moeten bekijken als de weersverwachting: ‘Het kan goed zijn dat dit gebeurt, maar het kan best veranderen…’
Want op die manier staan we open voor wat er op dat moment aan de hand is en raken we niet hevig teleurgesteld als iets anders uitpakt dan we hadden verwacht. Het maakt het gemakkelijker om het leven te zien als een stroom van gebeurtenissen; een stroom van energie, waarbinnen dingen plaatsvinden op hun eigen tijd en bovendien de mogelijkheid hebben om beter, groter, mooier uit te pakken dan we ooit hadden kunnen dromen…

Een beetje zoals die perfecte zonnige dag, terwijl de weersverwachting alleen maar regen had voorspeld.

En wie had ooit verwacht dat de geraniums van vorig jaar nu zo overvloedig zouden bloeien?

 

Deuren, poorten en paden

Niemand vindt het leuk om voor een gesloten deur te staan. Of het helemaal terecht is of niet, dat voelt toch vaak als een afwijzing; ‘ik wil jou niet in mijn ruimte…’
Aan de andere kant, wanneer er een deur sluit, is er altijd een andere die open gaat.

Die twee zegswijzen maken deuren interessant om naar te kijken. Aan de ene kant geeft een deur een grens aan tussen onze eigen ruimte; ons eigen huis en de buitenwereld. En natuurlijk is het aan ons om te bepalen wie we verwelkomen in onze ruimte en wie we liever niet binnenlaten ~ om welke reden dan ook.
Wanneer we vanaf de andere kant komen en merken dat een deur die voorheen altijd open was, nu opeens gesloten is; dan is het misschien wel tijd om opnieuw te kijken waarom we nou juist door die deur willen… Waarom we dat bekende pad willen volgen naar die bekende ruimte…

Vaak is het zo dat wanneer die ene deur sluit, we zo blijven focussen op die ene deur dat we niet zien dat een andere deur nu open is. Dat er een ander pad voor ons is ontstaan; een andere, nieuwe richting misschien ook wel.
Soms is het zelfs een poort; en het enige dat we hoeven te doen is het pad te volgen door die poort heen. Maar als we niet kunnen zien waar dat pad toe leidt, dan is het opeens niet meer vanzelfsprekend dat we door die poort heenstappen om dat te gaan ontdekken.

Het kan zijn dat we een zekere gêne voelen ~ wandelen we zomaar de ruimte van iemand anders binnen wanneer we door die poort stappen? Komen we ergens waar we niet zouden moeten zijn?
De enige manier om daar achter te komen is om het te gaan vragen. Om een communicatie te beginnen, een interactie met dat wat aan de andere kant is.

Gaat het om een fysieke deur of poort, dan betekent dat misschien dat we de stoute schoenen aantrekken en aanbellen. Gaat het om een figuurlijke deur of poort, dan doen we er goed aan om erbij stil te staan wat dit ons te vertellen heeft ~ zelfs wanneer we er niet onmiddellijk doorheen stappen…
Want het kan ook een seintje zijn dat de gebaande paden die we al een poos bewandelen op het punt staan te verdwijnen; om welke reden dan ook. Een signaal dat het tijd wordt voor een nieuw, spannend avontuur. Een teken dat die ene deur op het punt staat zich te sluiten, maar dat we nu door die prachtige, nieuwe, tikje mysterieuze poort verder mogen gaan…

Pinksteren

Tegenwoordig bloeien de pinksterbloemen zelden zo laat in het jaar dat je ze nog ergens ziet met Pinksteren. En wanneer ik ze nog ergens zag, zo’n zes weken tot twee maanden geleden, dan leken ze lichter van kleur, bijna wit in plaats van het zacht roze/paars wat ik me herinner vanuit mijn jeugd…

Een teken dat het klimaat inderdaad veranderd, dat het steeds warmer wordt?
Of speelt ook de frequentie van de energie waarin we leven een rol?

Tegenwoordig lijkt alles veel sneller te gaan. Dingen komen in ons leven en verdwijnen daar weer uit in record tempo. Nieuwe technische doorbraken maken het mogelijk voor ons om ieder moment van de dag op de hoogte te blijven van wat er met onze familie, vrienden, kennissen; en met de rest van de wereld aan de hand is. Met onze ‘smartphones’ kunnen we overal telefoneren, internetten, muziek luisteren, TV kijken; en zijn we zelf altijd bereikbaar.

Het is soms moeilijk om ons voor te stellen dat er een tijd was ~ nog niet eens zo lang geleden ~ dat dit allemaal niet mogelijk was. Dat je een telefoongesprek kort hield omdat de kosten hoog waren. Dat TV programma’s alleen maar in zwart/wit beschikbaar waren. Dat je als je iemand wilde spreken ‘rond etenstijd’ belde omdat ze dan bereikbaar waren. En dat het niet ongewoon was wanneer je je hele ‘werkzame’ leven dezelfde baan had…

Vandaag de dag is zelfs de connectie tussen ‘pinksterbloemen’ en Pinksteren niet meer vanzelfsprekend.
Met Pasen denken we aan de paashaas, aan paaseieren en de ‘Mattheus Passion’. Hemelvaart en Pinksteren zijn lange weekenden, perfect getimed om de tuin op orde te brengen.
Het bijbelse verhaal van ‘de laatste gang’; de Paasmaaltijd, de kruisiging, de Hemelvaart; en dan de opstanding ~ die laatste ontmoeting waarbij de discipelen de vlammen van het ‘geestesvuur’ boven hun hoofden zagen branden… Wie kent het nog?

Maar Pinksteren is nu misschien wel meer dan ooit een moment van ‘begeestering’. Een weekend om even stil te staan bij wat ons inspireert. Waar we de rest van het jaar met al ons enthousiasme mee bezig willen zijn.
Een moment waarop onze diepste, innerlijke ‘Zelf’ mag opstaan; en we ons bewust worden van die dingen waar we in het leven een passie voor hebben…

Fijne Pinksterdagen!!
.
.

Wat is er veranderd?

We hebben allemaal te maken met hele kleine veranderingen die iedere dag gebeuren in onszelf en om ons heen; zo klein dat we ze eigenlijk niet opmerken. Over een langere tijd komen al die minuscule veranderingen samen en dan blijkt dat ze ons leven wel degelijk hebben veranderd!

Het is een beetje als de veranderingen in onszelf die we niet zien wanneer we elke dag in de spiegel kijken. Maar wanneer we nieuwe pasfoto’s nodig hebben en we vergelijken de nieuwe foto met de oude, dan is er toch een enorm verschil.

Daarom is het een goed idee om eens in de zoveel tijd stil te staan bij wat er is veranderd in ons leven.

Voor mij geeft dit vandaag een onverwacht resultaat. De eerste verandering die in gedachten komt wanneer ik kijk naar de veranderingen die hebben plaatsgevonden over, zeg, de afgelopen twee jaar is dat we nu ~ na vier generaties van vorstinnen ~ Koningsdag vieren in plaats van Koninginnedag.
Grappig, omdat in de afgelopen maanden mijn huis zeer grondig is veranderd; en daarmee is de tuin veranderd… Ik stap veel vaker op de fiets om ergens heen te gaan in plaats van in de auto. Ik merk dat ik andere dingen ben gaan eten. Mijn lange haren hebben plaatsgemaakt voor een veel kortere coup…
En toch is het eerste wat bij me opkomt dat we nu Koningsdag vieren.

Als alles wat er in ons leven gebeurt een reden heeft; wat kan hier dan de reden voor zijn?

Het zou een seintje kunnen zijn dat wanneer iets heel lang volgens hetzelfde patroon is gedaan, dat het dan steeds lastiger wordt dat te veranderen. En dat het in dat geval een goed idee is om dingen vanuit een andere energie te gaan doen.

Of misschien is het een signaal dat ik (pro)actiever mag zijn in de dingen die ik doe, anders dan (soms te gemakkelijk) te accepteren wat er in mijn leven gebeurt.

Het kan ook zijn dat alle veranderingen die zo op het oog veel dichterbij liggen ~ huis, tuin, uiterlijk etc. ~ hebben kunnen plaatsvinden omdat er een andere, grotere, verandering in energie aan ten grondslag ligt…
Die verandering in energie heeft hoogstwaarschijnlijk helemaal niets met ons koningshuis te maken, maar meer met hoe voor mij al die hele kleine dagelijkse veranderingen op een goed moment een energie hebben gecreëerd die grotere veranderingen mogelijk maakt.

En als ik dan voor mezelf die twee ‘pasfoto’s’ van mijn leven naast elkaar leg, dan wordt opeens ook veel duidelijker welke richting ik ben ingeslagen.
.
.