Een snelle google zoekopdracht levert onmiddellijk een aantal teksten op… Hier is de definitie van Wikipedia:
= Zwerfafval of zwerfvuil is al het afval dat rondslingert op straat, in de berm, op het strand of bijvoorbeeld in natuurparken. Het is afval dat door mensen bewust of onbewust is weggegooid of achtergelaten op plaatsen die daar niet voor bestemd zijn of door indirect toedoen of nalatigheid van mensen op die plaatsen is terechtgekomen.
Zwerfafval bestaat voornamelijk uit verpakkingsmateriaal van consumpties: blikjes, flesjes, wikkels en bijvoorbeeld patatbakjes. Ook sigarettenpeuken, kauwgomresten ("spum") en papier slingeren vaak op straat, in parken of langs de weg rond. =
Het zou zomaar kunnen zijn dat op z’n minst een deel van het probleem te vinden is in de houding of misschien zelfs de overtuiging dat de openbare ruimtes zoals straten, parken, stranden etc. niet zozeer ‘van ons allemaal’ zijn, maar eerder een gevoel oproepen van ‘het is toch niet van mij’… Daaraan gekoppeld dat de overheid inderdaad het meeste zwerfafval wel opruimt ~ zelfs iedere week in onze toch heel nette straat ~ dan is er opeens geen greintje motivatie meer te bespeuren om ons op een ‘goede’ manier van ons afval te ontdoen. Zoals in een openbare prullenbak, of meenemen naar huis en thuis in de prullenbak…
Het is in zekere zin een spiraal waarin het afschuiven van de verantwoordelijkheid voor onze leefomgeving, ‘De straat is toch niet van mij, dus waarom zou ik…’, het achterblijven van zwerfafval in de hand werkt.
Want zoals er dit ‘gewone’ zichtbare zwerfafval is, is er ook ‘onzichtbaar zwerfafval’. Dingen die geen ruimte innemen, geen gewicht hebben, geen vorm hebben en die toch afdoen aan de omgeving.
Zoals keiharde muziek, of schreeuwende mensen ~ vaak kinderen, maar ook regelmatig volwassenen. Plotseling is het geen keuze meer of je naar muziek wilt luisteren, maar is de keuze of je op die plek wilt blijven.
Of mensen die pal voor de deur van een restaurant staan te roken. In het restaurant verboden, maar om in het restaurant te komen moet je je dar toch soms een weg door banen.
Maar misschien wel het minst in het oog springende ‘onzichtbare zwerfafval’ zijn gedachten…
Als ergens een stevige ruzie heeft plaatsgevonden, dan kan die beklemmende, boze sfeer daar nog best een tijdje blijven hangen. Een ongeïnteresseerde ‘het zal mijn tijd wel duren’-mentaliteit hoeft niet uitgesproken te worden om toch een stempel te drukken op de omgeving. En de houding dat een ander het wel opruimt want ‘De straat is toch niet van mij, dus waarom zou ik…’; ook dat is een in zichzelf een vorm van ‘onzichtbaar zwerfafval’.
De realiteit is dat we op dit gebied met betrekkelijk weinig moeite onze omgeving al snel een enorm stuk kunnen verbeteren. Gewoon door zwerfafval dat we zien liggen op te pakken en weg te gooien. Door onze verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en onze omgeving. Door te genieten van de natuur en het iedereen te gunnen daar net zoveel van te genieten als wij dat doen; ieder op onze eigen manier.
.
.
zondag 28 september 2014
zondag 21 september 2014
Herfst
In de cirkel van de seizoenen is de herfst de tijd om te oogsten.
En dan gaat het niet alleen om de oogst van ons voedsel, het gaat ook om de oogst van de dingen waar we dit jaar onze energie in gestoken hebben. Dat kan mentale energie zijn, het uitdenken van hoe iets neergezet kan worden in de materiële wereld, het kan spirituele energie zijn waarmee we een geheel nieuw idee manifesteren, maar het kan natuurlijk ook onze ‘gewone’ energie zijn die we gebruiken om de dingen die gedaan moeten worden ook daadwerkelijk te doen.
Dat maakt de herfst de tijd om de vruchten van onze energie te oogsten; de vruchten van onze arbeid op fysiek, mentaal en spiritueel gebied.
Dat maakt juist vandaag met het begin van de herfst ~ officieel de ‘herfst dag en nacht evening’ omdat vandaag de dag en nacht even lang zijn; iets wat maar twee keer per jaar gebeurt ~ een goed moment om even stil te staan bij waar we onze energie in hebben gestoken dit jaar…
Had je plannen gemaakt? En heb je daar ook daadwerkelijk aan gewerkt? Of heb je ze steeds voor je uit geschoven en je energie besteed aan wat er op dat moment speelde in je leven?
Als je terugkijkt over het afgelopen jaar, heb je dan ergens naartoe geleefd? Of heb je eigenlijk het idee dat je hebt overleefd? Misschien zelf een oneindige stroom situaties en problemen hebt moeten oplossen…
En als je dan terugkijkt naar wat je hebt ‘gezaaid’ en ‘verzorgd’, wat is dan je oogst, deze herfst?
Soms ligt dat heel duidelijk. Je had een plan, je hebt eraan gewerkt; en nu is de tijd dat het zijn vruchten gaat afwerpen.
Vaak ligt het veel minder duidelijk. Misschien had je wel een plan, maar door allerlei omstandigheden ben je er steeds net niet aan toe gekomen om het uit te voeren…
Juist dan is het zaak om te gaan kijken wat je wèl hebt gedaan. Waar je jezelf of anderen hebt geholpen. Of hoe je iets hebt opgelost waar je eigenlijk al veel te lang tegenaan liep. Hoe je misschien vooral dingen voor anderen hebt gedaan, waardoor je simpelweg geen tijd hebt overgehouden om je eigen plannen waar te maken.
Het zijn juist dat soort dingen waarvan de vruchten onverwacht zoet kunnen zijn!
Het is alleen maar menselijk om een verwachting te hebben met betrekking op wat we zullen ‘oogsten’ deze herfst. Maar wanneer we met een positieve blik kijken naar onze inspanningen en open staan voor wat (en op welke manier) we mogen ontvangen, dan wordt het vast een prachtige en overvloedige oogst!!
En dan gaat het niet alleen om de oogst van ons voedsel, het gaat ook om de oogst van de dingen waar we dit jaar onze energie in gestoken hebben. Dat kan mentale energie zijn, het uitdenken van hoe iets neergezet kan worden in de materiële wereld, het kan spirituele energie zijn waarmee we een geheel nieuw idee manifesteren, maar het kan natuurlijk ook onze ‘gewone’ energie zijn die we gebruiken om de dingen die gedaan moeten worden ook daadwerkelijk te doen.
Dat maakt de herfst de tijd om de vruchten van onze energie te oogsten; de vruchten van onze arbeid op fysiek, mentaal en spiritueel gebied.
Dat maakt juist vandaag met het begin van de herfst ~ officieel de ‘herfst dag en nacht evening’ omdat vandaag de dag en nacht even lang zijn; iets wat maar twee keer per jaar gebeurt ~ een goed moment om even stil te staan bij waar we onze energie in hebben gestoken dit jaar…
Had je plannen gemaakt? En heb je daar ook daadwerkelijk aan gewerkt? Of heb je ze steeds voor je uit geschoven en je energie besteed aan wat er op dat moment speelde in je leven?
Als je terugkijkt over het afgelopen jaar, heb je dan ergens naartoe geleefd? Of heb je eigenlijk het idee dat je hebt overleefd? Misschien zelf een oneindige stroom situaties en problemen hebt moeten oplossen…
En als je dan terugkijkt naar wat je hebt ‘gezaaid’ en ‘verzorgd’, wat is dan je oogst, deze herfst?
Soms ligt dat heel duidelijk. Je had een plan, je hebt eraan gewerkt; en nu is de tijd dat het zijn vruchten gaat afwerpen.
Vaak ligt het veel minder duidelijk. Misschien had je wel een plan, maar door allerlei omstandigheden ben je er steeds net niet aan toe gekomen om het uit te voeren…
Juist dan is het zaak om te gaan kijken wat je wèl hebt gedaan. Waar je jezelf of anderen hebt geholpen. Of hoe je iets hebt opgelost waar je eigenlijk al veel te lang tegenaan liep. Hoe je misschien vooral dingen voor anderen hebt gedaan, waardoor je simpelweg geen tijd hebt overgehouden om je eigen plannen waar te maken.
Het zijn juist dat soort dingen waarvan de vruchten onverwacht zoet kunnen zijn!
Het is alleen maar menselijk om een verwachting te hebben met betrekking op wat we zullen ‘oogsten’ deze herfst. Maar wanneer we met een positieve blik kijken naar onze inspanningen en open staan voor wat (en op welke manier) we mogen ontvangen, dan wordt het vast een prachtige en overvloedige oogst!!
zondag 14 september 2014
Apekool
Wanneer was de laatste keer dat je een flinke schep apekool op je bord kreeg voorgeschoteld? Of misschien in de vorm van kletskoek bij de koffie? Of een ‘Broodje Aap’ voor lunch?
Allemaal gerechten die in de regel geserveerd werden met een vette knipoog. Om over te lachen en te praten. En vooral om zelf over na te denken; is dat wat mij wordt voorgeschoteld werkelijk waar? Of is het eigenlijk maar flauwekul, geklets, klets, kletskoek, kul, larie, nonsens, onzin of kolder?
Natuurlijk is er dan ook nog het verschil tussen de feitelijke waarheid van iets en de persoonlijke waarheid van de ervaring: http://cheiron-wellness.blogspot.nl/2014/08/waarheid.html
Maar afgezien daarvan zijn er in de wereld van vandaag zoveel verhalen, zoveel stellingen en zoveel polariteiten, dat het een goed idee is om daar zelf over na te denken. Om zelf te onderzoeken of dat wat ons wordt voorgeschoteld ook daadwerkelijk klopt. Om, voordat we daarin zelf een standpunt over innemen en gaan verkondigen na te gaan of dat werkelijk ons eigen standpunt is, of dat we de mening van een ander herhalen. En op die manier misschien wel apekool opdissen…
Het lijkt wel of naarmate het gemakkelijker wordt om alle informatie die je ooit ergens over zou willen weten gemakkelijker wordt om te vinden ~ we hebben tenslotte het internet bijna voortdurend tot onze beschikking ~ we daarvan steeds minder gebruik maken en steeds vaker dat wat er wordt gezegd en geschreven voor waar aannemen. En wanneer zo’n bericht ons dan emotioneel raakt, is de verleiding groot het te delen om op die manier uitdrukking te geven aan onze verontwaardiging. Zonder de tijd te nemen om ook de andere kant van het verhaal te weten te komen; zonder erover na te denken en het te staven aan onze eigen persoonlijke waarheid, onze individuele normen en waarden waar we naar willen leven.
Vanuit een spiritueel perspectief, wanneer we niet dat wat we horen of lezen staven aan onze eigen normen en waarden, als we aannemen dat wat we lezen of horen de hele waarheid en niets dan de waarheid is, zonder het bericht verder te onderzoeken op de feitelijke waarheid; en wanneer we dat dan gretig delen met onze vrienden omdat de hele wereld moet weten over wat hier aan de hand is ~ Dan dragen we niet bij aan een oplossing, maar zijn we een deel van het probleem geworden.
Zo gauw we stelling nemen en dat standpunt koste wat kost gaan verdedigen, dragen we bij aan de verdeeldheid in de wereld, in plaats van de eenheid, de heelheid te bevorderen.
Apekool? Daar kun je alleen maar achter komen door de tijd te nemen er zelf over na te denken…
.
.
Allemaal gerechten die in de regel geserveerd werden met een vette knipoog. Om over te lachen en te praten. En vooral om zelf over na te denken; is dat wat mij wordt voorgeschoteld werkelijk waar? Of is het eigenlijk maar flauwekul, geklets, klets, kletskoek, kul, larie, nonsens, onzin of kolder?
Natuurlijk is er dan ook nog het verschil tussen de feitelijke waarheid van iets en de persoonlijke waarheid van de ervaring: http://cheiron-wellness.blogspot.nl/2014/08/waarheid.html
Maar afgezien daarvan zijn er in de wereld van vandaag zoveel verhalen, zoveel stellingen en zoveel polariteiten, dat het een goed idee is om daar zelf over na te denken. Om zelf te onderzoeken of dat wat ons wordt voorgeschoteld ook daadwerkelijk klopt. Om, voordat we daarin zelf een standpunt over innemen en gaan verkondigen na te gaan of dat werkelijk ons eigen standpunt is, of dat we de mening van een ander herhalen. En op die manier misschien wel apekool opdissen…
Het lijkt wel of naarmate het gemakkelijker wordt om alle informatie die je ooit ergens over zou willen weten gemakkelijker wordt om te vinden ~ we hebben tenslotte het internet bijna voortdurend tot onze beschikking ~ we daarvan steeds minder gebruik maken en steeds vaker dat wat er wordt gezegd en geschreven voor waar aannemen. En wanneer zo’n bericht ons dan emotioneel raakt, is de verleiding groot het te delen om op die manier uitdrukking te geven aan onze verontwaardiging. Zonder de tijd te nemen om ook de andere kant van het verhaal te weten te komen; zonder erover na te denken en het te staven aan onze eigen persoonlijke waarheid, onze individuele normen en waarden waar we naar willen leven.
Vanuit een spiritueel perspectief, wanneer we niet dat wat we horen of lezen staven aan onze eigen normen en waarden, als we aannemen dat wat we lezen of horen de hele waarheid en niets dan de waarheid is, zonder het bericht verder te onderzoeken op de feitelijke waarheid; en wanneer we dat dan gretig delen met onze vrienden omdat de hele wereld moet weten over wat hier aan de hand is ~ Dan dragen we niet bij aan een oplossing, maar zijn we een deel van het probleem geworden.
Zo gauw we stelling nemen en dat standpunt koste wat kost gaan verdedigen, dragen we bij aan de verdeeldheid in de wereld, in plaats van de eenheid, de heelheid te bevorderen.
Apekool? Daar kun je alleen maar achter komen door de tijd te nemen er zelf over na te denken…
.
.
zondag 7 september 2014
De spiegel van het leven
“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de schoonste van het hele land?”
Deze zin uit het sprookje ‘Sneeuwwitje’ draagt heel wat lading.
IJdelheid; en volgens het sprookje zelf ook trots en hoogmoed. Maar wat mij het meest in het oog springt is dat de spiegel maar één antwoord mag geven; het enige antwoord dat de koningin/stiefmoeder wil horen, namelijk dat zij de schoonste, de mooiste van het land is.
Nu kan de spiegel alleen maar afgaan op wat het heeft gezien, dus zolang alleen de koningin zich ooit in de spiegel heeft bekeken is er geen vuiltje aan de lucht. Het probleem ontstaat wanneer de spiegel ook Sneeuwwitje heeft gezien. De spiegel heeft nu ook een andere blik ervaren en heeft nu iets om de aanblik van de koningin mee te vergelijken…
En de spiegel geeft opnieuw het feitelijke, objectieve antwoord; alleen is het nu niet meer het antwoord dat de koningin wil horen en al haar woede en haat worden opeens zichtbaar…
In zekere zin werkt de spiegel van het leven net zo.
Het toont ons dingen in onszelf. En zolang we niet verder (willen) kijken dan onze eigen ervaring, vinden we de dingen die ons overkomen ~ de dingen die de spiegel van het leven ons laat zien ~ leuk of niet leuk; maar we hebben niet de behoefte daar verder nog iets mee te doen.
Net zoals in het sprookje gaat het zowel om de spiegel als om degene die erin kijkt.
Dus pas wanneer wij ons afvragen waarom de spiegel van het leven ons iets laat zien, waarom een bepaalde ervaring of situatie (steeds) in ons leven komt; kan duidelijk worden wat die spiegel ons laat zien.
En net als in het sprookje gaat dat altijd om iets in onszelf waar we naar mogen kijken, wat we mogen veranderen. Een (levens)les waar we van mogen groeien als mens.
Dat betekent dat alles wat er ins ons leven gebeurt een aanwijzing is; een spiegel is die ons laat zien dat we daar nog van mogen leren. En op het moment dat we datgene hebben geleerd, dan blijkt vaak dat we die situatie, die houding, die frustratie ook niet of nauwelijks meer tegenkomen bij anderen…
Want dat is hoe het werkt. De houding die ons zo stoort in een ander, die hebben we zelf ook. Misschien niet op precies dezelfde manier, of in dezelfde situatie ~ maar het is iets wat die ander ons laat zien over onszelf. Het is hoe die ander een spiegel is voor ons.
Uiteindelijk gaat het dan niet meer om wie de ‘schoonste van het land’ is, maar eerder om wie de zuiverste mens is, die op de meest pure manier zijn of haar Werkelijke Zelf leeft.
.
.
Deze zin uit het sprookje ‘Sneeuwwitje’ draagt heel wat lading.
IJdelheid; en volgens het sprookje zelf ook trots en hoogmoed. Maar wat mij het meest in het oog springt is dat de spiegel maar één antwoord mag geven; het enige antwoord dat de koningin/stiefmoeder wil horen, namelijk dat zij de schoonste, de mooiste van het land is.
Nu kan de spiegel alleen maar afgaan op wat het heeft gezien, dus zolang alleen de koningin zich ooit in de spiegel heeft bekeken is er geen vuiltje aan de lucht. Het probleem ontstaat wanneer de spiegel ook Sneeuwwitje heeft gezien. De spiegel heeft nu ook een andere blik ervaren en heeft nu iets om de aanblik van de koningin mee te vergelijken…
En de spiegel geeft opnieuw het feitelijke, objectieve antwoord; alleen is het nu niet meer het antwoord dat de koningin wil horen en al haar woede en haat worden opeens zichtbaar…
In zekere zin werkt de spiegel van het leven net zo.
Het toont ons dingen in onszelf. En zolang we niet verder (willen) kijken dan onze eigen ervaring, vinden we de dingen die ons overkomen ~ de dingen die de spiegel van het leven ons laat zien ~ leuk of niet leuk; maar we hebben niet de behoefte daar verder nog iets mee te doen.
Net zoals in het sprookje gaat het zowel om de spiegel als om degene die erin kijkt.
Dus pas wanneer wij ons afvragen waarom de spiegel van het leven ons iets laat zien, waarom een bepaalde ervaring of situatie (steeds) in ons leven komt; kan duidelijk worden wat die spiegel ons laat zien.
En net als in het sprookje gaat dat altijd om iets in onszelf waar we naar mogen kijken, wat we mogen veranderen. Een (levens)les waar we van mogen groeien als mens.
Dat betekent dat alles wat er ins ons leven gebeurt een aanwijzing is; een spiegel is die ons laat zien dat we daar nog van mogen leren. En op het moment dat we datgene hebben geleerd, dan blijkt vaak dat we die situatie, die houding, die frustratie ook niet of nauwelijks meer tegenkomen bij anderen…
Want dat is hoe het werkt. De houding die ons zo stoort in een ander, die hebben we zelf ook. Misschien niet op precies dezelfde manier, of in dezelfde situatie ~ maar het is iets wat die ander ons laat zien over onszelf. Het is hoe die ander een spiegel is voor ons.
Uiteindelijk gaat het dan niet meer om wie de ‘schoonste van het land’ is, maar eerder om wie de zuiverste mens is, die op de meest pure manier zijn of haar Werkelijke Zelf leeft.
.
.
Abonneren op:
Posts (Atom)