Aftellen

Als kind telden we de ‘nachtjes slapen’ af tot de grote gebeurtenis waar we naar uitkeken. Of dat nu onze verjaardag was, de vakantie, kerst, of Sinterklaas; het was nog vijf nachtjes slapen; nog vier nachtjes slapen, nog drie nachtjes slapen, nog twee nachtjes slapen, nog één nachtje slapen…
En dan was het eindelijk de grote dag!

Als volwassenen zijn we meer geneigd de dagen af te tellen; of zelfs de weken, maanden of jaren.

Aan de ene kant komt dat omdat we als volwassene een beter begrip hebben van ‘tijd’. We hebben er meer ervaring mee omdat eigenlijk alles in ons leven ‘op tijd’ gebeurt. Op de tijd die we daarvoor afspreken. Op de tijd dat we op ons werk zijn. Op de tijd dat de winkels open zijn en ga zo maar door. Als kind was er alleen het nu. We gaan nu spelen! We gaan nu naar school.
En als kind waren de dagen om avonturen te beleven, terwijl de nachten… Tja, dan sliepen we gewoon.

Met uitzondering van een handvol beroepen en de vakanties beleven we als volwassenen juist met name ’s nachts avonturen. In onze vrije tijd.
En als we slapen dan dromen we onze grootste, mooiste dromen. En daarmee hoeven die nachten niet meer zo snel voorbij te gaan. Het zijn juist de dagen die gevuld zijn met alle dingen die we moeten doen (en waar we misschien diep in ons hart helemaal geen zin in hebben) die wel wat sneller voorbij mogen gaan.
‘Over acht maanden ga ik met pensioen.’
‘Nog twee weken, dan gaan we op vakantie.’
‘Over tien dagen verhuizen we.’

Het grappige is dat met ons betere begrip van ‘tijd’, met het plannen van ons leven en het bijhouden van onze agenda’s, komt ook het verlangen om vooral ‘in het nu’ te leven.
Om weer terug te gaan naar een perspectief waar we alles wat we doen ‘nu’ doen.

De volgende stap daarin is om dat wat al gebeurt is los te laten; om te stoppen om in ons hoofd maar steeds weer onszelf te vertellen hoe we het beter hadden kunnen doen; anders… En om ons geen zorgen te maken over wat we morgen, volgende week, of volgende maand nog willen gaan doen.

Het kind in onszelf vraagt: ‘Maar dat is morgen; mogen we dan nu een ijsje?’

Als kind wilden we weten wanneer het nu die grote dag zou zijn.
Als volwassenen tellen we af naar iets waarvan we denken dat het beter zal zijn.

Misschien is het tijd om te bekijken hoe we elke dag weer tot een avontuur kunnen maken; niet overmorgen of morgen, maar gewoon nu!
.
.

Nattigheid

Op het platte dak van de buren staat na elke regenbui een flinke laag water. Komt omdat de regenpijp niet op het laagste punt van het dak zit; iets wat ooit ~ lang voordat mijn buurman er kwam wonen ~ bij een verbouwing verkeerd is gegaan.
In mijn gedachten is het een vijvertje en er zijn dan ook dagen dat ik vanuit mijn bovenraam toch even kijk of er geen ‘guppies’ in rondzwemmen. Maar nee, het enige dat er met dit warme zomerweer in rondzwemt zijn muggenlarven…

Dat maakt dat ik bij het geringste zomerbuitje ~ of af en toe een ‘zomerplensbui’ ~ nattigheid voel. Temeer daar ik geen groot liefhebber ben van muggen die met hun hoge toon om mijn hoofd heen vliegen ’s nachts en er dan altijd in lijken te slagen toch een stukje onbeschermde huid te vinden voor hun vampiersmaal.

Op hun beurt voelen die muggen misschien ook wel nattigheid wanneer mijn moordzucht de overhand krijgt na aanhoudend gezoem en meerdere muggenbeten…

Maar de nattigheid, de relatief vochtige atmosfeer laat alles in de natuur bijna uit zijn voegen barsten ~ niet alleen de muggenpopulatie. Overal groeit alles ‘als kool’! En wanneer dat niet regelmatig wat gesnoeid wordt, is het gemakkelijk om te zien hoe snel de natuur haar ruimte inneemt ~ en ‘onze’ ruimte overneemt. Zelfs in de stad.
Wat voor ons idee misschien niet zo’n mooie zomer is ondanks de aangename temperaturen, is voor de natuur een perfecte zomer van ongebreidelde groei en bloei.

Dat zou reden mogen zijn voor ons om ‘nattigheid te voelen’. Want het lijkt erop dat de veranderingen in het weerpatroon blijvend zijn. Dat mogelijk onze zomers ~ en zelfs onze winters ~ natter en warmer worden.
We horen tenslotte al jaren over klimaatveranderingen; en het gaat er een beetje op lijken dat dit natter en (relatief) warmer wordt voor ons. Met alles wat daarbij komt kijken.

Natter weer kan het lastiger maken om de traditionele oogsten binnen te halen. Om te hooien. Om de maïs of de aardappelen ‘van het land’ te krijgen. Maar ook groente- en fruitoogsten kunnen erdoor in de problemen komen.
Dan kun je de nattigheid al voelen ~ dat betekent hogere prijzen op de markt en in de winkel.

Het zijn allemaal veranderingen die ieder heel klein beginnen, maar die toch grote en verstrekkende gevolgen hebben.
En het kunnen seintjes zijn aan ons dat het tijd wordt dat we ons leven op een andere manier gaan leven. Niet zozeer ‘terug in de tijd’, maar eerder in een betere balans met de natuur en met het weer.

In een betere balans met onszelf.

Onderweg

We zijn allemaal onderweg. Onderweg naar ons werk, naar huis, naar sport… Onderweg om boodschappen te doen, de kinderen op te halen en ga zo maar door.

Daarnaast zijn we onderweg om ons plan ~ of zelfs onze dromen ~ waar te maken, om ons doel te bereiken, wat we daarbij ook voor ogen hebben.

Op een diepere, meer innerlijke laag zijn we ook onderweg; onderweg op ons persoonlijke pad. Dat pad waar iedere situatie en hoe we op die situatie reageren een ervaring is die bijdraagt aan de persoon die we zijn. Of misschien wel de persoon die we willen worden. De ‘betere’, meer gebalanceerde versie van onszelf.

In het dagelijkse leven blijven we vaak hangen in die meest praktische zin van onderweg zijn. Zorgen dat wat er moet gebeuren ook gedaan wordt. En zolang we daar geen steken bij laten vallen, doen we het allemaal best goed!
En er komt heus een tijd dat we onze dromen waar gaan maken! Alleen op dit moment wegen onze verantwoordelijkheden zwaarder.

De wereldreis, of dat plan om niet alleen ons leven mooier en voller te maken, maar om dat voor heel veel mensen te kunnen doen over de hele wereld. De droom om een boom te planten voor ieder jaar dat we leven…

Het zijn dromen en plannen waarvan we vaak niet meteen zien hoe we dat kunnen doen in de praktijk. Plannen die meer geld kosten dan het oplevert; geld dat we nu nodig hebben om onze rekeningen te betalen en te zorgen dat er ‘brood op de plank komt’.

Zo zetten we vaak onze diepste dromen en wensen opzij.
En misschien komt er een tijd dat we daar spijt van hebben. Dat we toch bij onszelf denken ‘had ik dat maar gedaan toen ik er de kans (of de energie, of de vrijheid) voor had.

En dat is waar ons persoonlijke pad om de hoek komt kijken en vaak ook uitkomst biedt.
Want iedere situatie, iedere keuze die we maken in het leven ~ of dat nu gaat over het waarmaken van onze wildste dromen, of over het opbouwen van een ‘goed leven’ voor onszelf en ons gezin ~ brengt ons een stap dichter bij ons doel.
Ook al vinden we ons in een situatie waar we nooit over hadden durven of willen dromen, hoe we daarmee omgaan kan ons heel veel verder brengen op ons persoonlijke pad. Of we nu onze wildste dromen waarmaken, of een comfortabel, ‘goed leven’ opbouwen; op die diepe, innerlijke laag helpt ieder van die ervaringen ons vooruit op ons persoonlijke pad.

En zo blijven we, vaak met vallen en opstaan, allemaal onderweg.
.
.

Toestemming

Er is een Amerikaans citaat dat zegt dat het gemakkelijker is om vergeving te vragen dan om toestemming te krijgen (Rear Admiral Grace Murray Hopper). Met andere woorden, beter om dat wat je wilt ondernemen gewoon te gaan doen, dan het is om eerst te proberen toestemming te krijgen voor je plan.

Wanneer we ons leven op die manier zouden gaan leven, dan blijkt dat het citaat wel degelijk leeftijdsgebonden is. Maar zo gauw we volwassen zijn ~ in leeftijd in ieder geval ~ is er zeker wat voor te zeggen om ons eigen plan te trekken, ons eigen leven te leven, die dingen te doen waar we ons goed bij voelen of die we belangrijk vinden, zonder eerst te gaan wachten totdat we daar toestemming voor hebben gekregen.

Als kind kwamen we er niet onderuit; onze plannen moesten eerst worden goedgekeurd door onze ouders, onderwijzers etc. Maar als volwassene… Aan wie zouden we toestemming moeten vragen?

Juist daarom is het vreemd dat we zo vaak iets niet doen omdat…
We niet weten of het kan. We niet weten of het goed uitpakt en wat nou als het misgaat. We in het verleden de kous op de kop hebben gekregen wanneer we iets wat heel belangrijk voor ons was wilden ondernemen. We zijn uitgelachen of uitgescholden.
Om maar een paar dingen te noemen.

En zonder dat we het ons bewust zijn, gaan we wanneer we iets willen gaan doen ~ iets nieuws of iets spannends ~ wachten op toestemming. Op instemming. Op aanmoediging vanuit onze directe omgeving.

Daarbij zouden we ons twee dingen mogen realiseren:
Het is een goed idee om eerst over ons plan te vertellen voordat we aanmoediging of instemming kunnen verwachten.
Uiteindelijk is het onze eigen keuze of we het plan gaan uitvoeren; of anderen het nu een goed idee vinden of niet.

Het plaatst ons in een interessante situatie waarin we aan de ene kant heel goed weten dat we zelf onze eigen keuze maken en ons eigen leven leiden, terwijl we aan de andere kant ~ vaak heel onbewust ~ het idee hebben dat we nog steeds eerst die toestemming moeten hebben van anderen voordat we werkelijk ons eigen leven mogen leiden.

Misschien wordt het tijd om ons denken een beetje aan te passen en die toestemming te vragen aan ons (Hoger) zelf. Om onszelf te motiveren en aan te moedigen eens iets nieuws, spannends te gaan doen. Om ons te laten leiden door ons Hoger Zelf en erop te vertrouwen dat we, zolang we werkelijk ons eigen pad bewandelen, op de juiste weg zijn…

Groeien en bloeien

Gisteren liep ik met een buurman een stukje langs het riviertje de Minstroom, kijkend naar groenstrook op de oever. Met een groep buren beheren wij de groenstrook; leuk om zo in de stad met de natuur bezig te zijn en tegelijkertijd sociale contacten met de buren te onderhouden.
Ieder jaar staat het fluitenkruid hoog te bloeien in de groenstrook. Hoewel het jammer is dat de grote wilgenbomen één voor één aan het einde van hun leven komen, betekent het wel dat er nu meer licht op de bodem valt waardoor we nu naast fluitenkruid ook steeds meer andere planten en kruiden in de groenstrook zien.

Dit jaar, met zoveel regen en relatief hoge temperaturen, lijken alle planten in de groenstrook uit hun voegen te barsten! Alles groeit sneller, groter, hoger. Met overal kleine bloemetjes, de meesten in wit en blauw. Maar ook de bomen groeien sneller dan we ooit hadden kunnen denken.
Vorig najaar hebben we nestkastjes opgehangen. In de grotere bomen zijn ze vastgeschroefd, terwijl ze in de kleinere bomen met ijzerdraad zijn vastgebonden.
Zo lopend langs de groenstrook zagen we gisteren dat dit ijzerdraad in amper acht maanden tijd al bijna is verdwenen in de bast van de boom!

Het toont dat waar wij misschien langzamerhand al die regen wel gehad hebben en verlangen naar een zonnetje, de natuur met volle teugen geniet van dit weer en de kans aangrijpt om te groeien en bloeien. Om te doen waar de natuur het beste in is: het benutten van de kans die er is, ook al komt die onverwacht.

Dat zouden wij kunnen leren van de natuur!

Maar al te vaak wanneer er een kans, een mogelijkheid, op ons pad komt ~ en vooral wanneer dat onverwacht gebeurt ~ vinden we te gemakkelijk allerlei redenen en excuses om er geen gebruik van te (kunnen) maken…
We moeten eerst iets afmaken. Of we hebben al een andere afspraak gemaakt. Of, wanneer die kans waar we misschien al heel lang op wachten ons eindelijk geboden wordt, dan blijkt dat we wel zeggen dat we dingen anders willen; dat we onszelf en ons leven (ten goede) willen veranderen, maar willen we eigenlijk daar de stappen toch niet voor zetten. Vaak omdat we bang zijn dat het niet voor ons zal werken, omdat we bang zijn onze zekerheid in het leven kwijt te raken.

Aan de andere kant ‘vergeten’ we ook wel eens te wachten op die kans, die mogelijkheid. Dan plannen we iets en dan willen we dat zo graag waar maken dat we het forceren, om er dan achter te komen dat dit niet werkt…

Ondertussen doet de natuur wat het het beste doet; groeien en bloeien!