Gisteren liep ik met een buurman een stukje langs het riviertje de Minstroom, kijkend naar groenstrook op de oever. Met een groep buren beheren wij de groenstrook; leuk om zo in de stad met de natuur bezig te zijn en tegelijkertijd sociale contacten met de buren te onderhouden.
Ieder jaar staat het fluitenkruid hoog te bloeien in de groenstrook. Hoewel het jammer is dat de grote wilgenbomen één voor één aan het einde van hun leven komen, betekent het wel dat er nu meer licht op de bodem valt waardoor we nu naast fluitenkruid ook steeds meer andere planten en kruiden in de groenstrook zien.
Dit jaar, met zoveel regen en relatief hoge temperaturen, lijken alle planten in de groenstrook uit hun voegen te barsten! Alles groeit sneller, groter, hoger. Met overal kleine bloemetjes, de meesten in wit en blauw. Maar ook de bomen groeien sneller dan we ooit hadden kunnen denken.
Vorig najaar hebben we nestkastjes opgehangen. In de grotere bomen zijn ze vastgeschroefd, terwijl ze in de kleinere bomen met ijzerdraad zijn vastgebonden.
Zo lopend langs de groenstrook zagen we gisteren dat dit ijzerdraad in amper acht maanden tijd al bijna is verdwenen in de bast van de boom!
Het toont dat waar wij misschien langzamerhand al die regen wel gehad hebben en verlangen naar een zonnetje, de natuur met volle teugen geniet van dit weer en de kans aangrijpt om te groeien en bloeien. Om te doen waar de natuur het beste in is: het benutten van de kans die er is, ook al komt die onverwacht.
Dat zouden wij kunnen leren van de natuur!
Maar al te vaak wanneer er een kans, een mogelijkheid, op ons pad komt ~ en vooral wanneer dat onverwacht gebeurt ~ vinden we te gemakkelijk allerlei redenen en excuses om er geen gebruik van te (kunnen) maken…
We moeten eerst iets afmaken. Of we hebben al een andere afspraak gemaakt. Of, wanneer die kans waar we misschien al heel lang op wachten ons eindelijk geboden wordt, dan blijkt dat we wel zeggen dat we dingen anders willen; dat we onszelf en ons leven (ten goede) willen veranderen, maar willen we eigenlijk daar de stappen toch niet voor zetten. Vaak omdat we bang zijn dat het niet voor ons zal werken, omdat we bang zijn onze zekerheid in het leven kwijt te raken.
Aan de andere kant ‘vergeten’ we ook wel eens te wachten op die kans, die mogelijkheid. Dan plannen we iets en dan willen we dat zo graag waar maken dat we het forceren, om er dan achter te komen dat dit niet werkt…
Ondertussen doet de natuur wat het het beste doet; groeien en bloeien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten