Reünie

Voor zolang ik me kan herinneren zijn mijn moeder en haar zussen ieder jaar bij elkaar gekomen in wat in de familie de ‘zussen-reünie’ werd genoemd. De reünie is ontstaan toen de zussen, vier in getal, allemaal hun eigen gezin hadden en door de drukte van gezinnen met kleine kinderen, beginnende carrières en nogal verspreid over het land wonend geen tijd hadden om elkaar regelmatig te zien of te spreken en elkaar een beetje uit het oog dreigden te verliezen.
Dit alles in een tijd dat je telefoongesprekken kort hield om de kosten in de hand te houden…

Maar die ene dag in het jaar werd er met iedereen bijgepraat, ‘vijf kwartier in een uur’. Er werd kinderkleding doorgegeven en geruild zodat wij als kinderen na zo’n dag ook vaak weer ‘nieuwe’ kleding in de kast hadden hangen. Er werden (groeps)foto’s gemaakt en aan het einde van de dag ging iedereen moe maar voldaan weer naar huis.

Sommige jaren leek zo’n dag te kort, terwijl in andere jaren een dag zeker lang genoeg was; afhankelijk van wat er op dat moment speelde in de familie. Maar al met al is de familie op die manier wel bij elkaar gebleven door dik en dun en door lief en leed…

Vandaag vindt de reünie weer plaats en ik ben als enige van mijn generatie uitgenodigd ‘als de dochter van mijn moeder’. De reünie heeft door de jaren heen een wat ander karakter gekregen en nu komen mijn tante, twee ooms ieder met hun tweede vrouw, een achterneef van mijn tante met zijn vrouw en het halfzusje van mijn tante bij elkaar. Niet meer zozeer om bij te praten ~ dat kan tegenwoordig zeker zo gemakkelijk via telefoon of Skype ~ of om kleding, recepten, boeken of informatie uit te wisselen, maar meer om die familieband in stand te houden zolang dat nog kan.

Het is nu een rustiger, mildere gebeurtenis waarin het genoegen van elkaar weer een keer te zien de boventoon voert…

Als traditie lijkt het iets te zijn wat meer in de vorige eeuw thuishoort, in een tijd waarin een dagje uit nog een hele belevenis was. In een tijd waarin we minder mobiel waren en nog geen mobiele telefoons hadden. In een tijd zonder Facebook, Skype, of WhatsApp.

Aan de andere kant geeft dat persoonlijke contact ook een heel rijk gevoel, een gevoel wat helemaal los staat van of je de persoon nu mag of niet. Het is een heel persoonlijk contact met je ‘roots’, de wortels van de familieboom. Aan de ooms en tantes kun je nog de vragen stellen over wat er ooit gebeurt is. Wat de familieband nu precies is met die verre achternicht. Of hoe het nu precies zat met dat verhaal over je toch wel wat excentrieke grootvader…

Het einde van een tijdperk

Eens in de zoveel tijd maken we iets mee in ons leven dat ‘het einde van een tijdperk’ aangeeft. Dat kan het wisselen van de seizoenen zijn, het slagen voor een examen, een nieuwe baan of juist een pensionering, een verhuizing ~ maar wat het ook is, er is een verandering die ons in een volgende fase van ons leven doet belanden.
Daarmee is zo’n ‘einde van een tijdperk’ meestal ook een punt van bezinning. Een moment om terug te kijken naar wat was en vooruit te kijken naar wat gaat komen. Een ‘tijdsgewricht’ waarbij het ‘nu’ de brug is tussen de tijd die was en de tijd die gaat komen…

Zo’n ‘einde van een tijdperk’ is een verandering die dan ook altijd samengaat met een afscheid.
Dat kan een afscheid zijn dat we uitbundig vieren; ‘eindelijk klaar met school!’. Maar het kan ook een afscheid zijn van zaken waar we, in de tijd ze een deel van ons leven waren, intens van genoten hebben! En hoewel we dan uitkijken naar de toekomst en de nieuwe avonturen die daarin nog verborgen liggen, kan er ook een zeker verdriet zijn over dat wat we achterlaten.
Het halen van dat eindexamen is fantastisch, maar nu waaien de vrienden waar we mee zijn opgegroeid uit in alle windrichtingen, ieder op weg naar de toekomst van hun keuze.

Hetzelfde geldt voor bijna iedere verandering in ons leven. Of het nu een verandering is waar we al heel lang naar hebben uitgekeken, of een verandering die ons ‘zomaar overkomt’ of zelfs voor ons gevoel een beetje wordt opgedrongen. Er is altijd een afscheid van dat wat we kennen; van dat wat vertrouwd is voor ons. En die toekomst met nieuwe avonturen ziet er lang niet altijd duidelijk of leuk en spannend uit.
Dat maakt dat we aan de ene kant weerstand kunnen hebben om dat wat deel is geweest van ons leven op te geven, terwijl we aan de andere kant weerstand kunnen hebben om een onbekende toekomst in te stappen ~ zelfs wanneer we al een poosje hebben uitgekeken naar alle mogelijkheden die die toekomst ons te bieden heeft.

Die dubbele weerstand ~ aan de ene kant om dat wat was los te laten en aan de andere kant om dat wat komt te omarmen ~ kan maken dat we als het ware klem komen te zitten in dat ‘tijdsgewricht’. Dat we op die brug tussen wat was en wat kan zijn stil blijven staan. Dat we meer tijd nodig hebben dan we dachten om ons te bezinnen…

Om dan uiteindelijk (hopelijk) tot de conclusie te komen dat er een toekomst voor ons openligt.
En die toekomst is goed!

Een kink in de kabel

Denken we het ene moment nog dat alles op rolletjes loopt in de richting die wij graag willen, zit er het volgende moment een ‘kink in de kabel’ en komt alles tot stilstand. Of het gaat opeens een heel andere richting op; een richting die we ons niet hadden voorgesteld…

Die kink in de kabel kan allerlei vormen aannemen ~ afspraken die worden afgezegd, onderdelen of materiaal wat niet op tijd aankomt, maar ook ziekte (al is het maar een stevige verkoudheid) kan een behoorlijke kink in de kabel zijn ~ maar de boodschap is eigenlijk altijd min of meer hetzelfde. Wanneer er iets gebeurt ~ schijnbaar zonder dat wij daar invloed op hebben, betekent het bijna altijd dat we iets niet zien. Dat er een aspect is aan dat waar we mee bezig zijn ~ of dat nu ons werk is, of ons leven zoals we dat vorm geven ~ dat we over het hoofd zien.

Dat kan zijn dat we het iedereen om ons heen zo naar de zin willen maken dat we vergeten wat we zelf werkelijk nodig hebben. Of dat we zo druk met iets bezig zijn dat we vergeten tijd voor onszelf te nemen. Maar het kan ook zijn dat we zo gefocust zijn op de doelgroep die wij voor ogen hebben ~ of dat nu onze familie is of een specifieke zakelijke doelgroep ~ dat we daarmee een andere groep, vaak onbedoeld, uitsluiten.
Of het kan zijn dat we met zoveel enthousiasme aan een nieuw project zijn begonnen, dat we vergeten zijn eerst alles wat we nog moesten afmaken daadwerkelijk af te maken en op te ruimen.

Wat het ook is, wanneer er een kink in de kabel van ons leven komt, dan heeft het universum ons iets te vertellen.
En dat betekent niet dat we dat wat we doen niet goed doen, maar eerder dat wanneer we onze plannen een beetje aanpassen, we mogelijk meer succes zullen hebben in wat we doen.

Met andere woorden, wanneer ons een spiegel wordt voorgehouden om ons te laten zien dat iets beter kan, dan betekent dat op geen enkele manier dat we op dit moment iets verkeerd doen!

Daarnaast hebben we ook altijd de vrije keuze om of de kabel te repareren en op dezelfde voet door te gaan, of een stap terug te doen en te kijken wat het is dat we niet zien. Even afstand nemen en een keer diep adem halen om te zien of we misschien ‘tegen de stroom inzwemmen’ en er een gemakkelijker manier is. Of dat er mogelijk een andere richting is die ons veel meer aanspreekt; die leuker is, of ons meer oplevert…

Eén ding is zeker, wanneer we te maken krijgen met een kink in de kabel van ons leven, dan is het tijd om keuzes te maken en beslissingen te nemen!

Hanger door Taliswoman Me  www.taliswoman.me

Hier en nu

Op Facebook zag ik laatst een post langskomen die iets zei in de richting van dat het absoluut geen zin heeft om ons zorgen te maken over iets wat we in het verleden hebben gedaan (of juist niet hebben gedaan), of om bang te zijn voor iets wat mogelijk in de toekomst op ons pad zal komen…

Dat klinkt een beetje als een open deur intrappen, maar toch raken we daar vaak meer tijd en energie aan kwijt dan we zouden denken.
Bijvoorbeeld wanneer we onderweg naar huis met precies het goede antwoord op de proppen komen op iets wat iemand tegen ons zei toen we boodschappen deden. Of wanneer we ons zorgen maken wat we nou op de camping moeten doen wanneer het drie dagen achter elkaar zou regenen.

Het ene is al gebeurt en dat prachtige, gevatte antwoord kan dus alleen dienen als referentie voor de toekomst. Het andere kan ons gebeuren, maar misschien is het de hele tijd prima weer; dus totdat we in die situatie verkeren is het tijd- en energieverspilling om ons daar zorgen over te maken.
En wat deze twee voorbeelden gemeen hebben is dat geen van twee zich afspelen op dit moment. In het ‘hier en nu’.

Veel spirituele richtingen vertellen ons dat het een heel goed idee is om precies in het ‘hier en nu’ te leven. Om te stoppen ons zorgen te maken over het verleden of bang te zijn voor de toekomst. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan!
Misschien alleen al om het feit dat we plannen maken, afspraken maken (allebei in de toekomst), of omdat we terugvallen op iets wat gisteren of vorige week is gebeurt; iets wat op dit moment nog steeds speelt, of waar we morgen of volgende week weer mee verder willen.

Daarnaast is onze taal zodanig opgebouwd dat het lastiger is om ons leven helemaal in de tegenwoordige tijd uit te drukken. Zo zeggen we veel gemakkelijker: “Ik ga volgende week op pad om dit of dat te gaan doen” dan dat we zeggen “Ik heb het plan om volgende week dit of dat te gaan doen.”
Met de eerste zin plaatsen we ons in de toekomst ~ dus halen we onszelf uit het ‘hier en nu’ ~ terwijl de tweede zin ons helemaal in het ‘hier en nu’ laat blijven.
Of: “Ik heb gisteren zoveel plezier gehad toen ik…”, in plaats van “Ik geniet nog steeds van wat ik gisteren heb ervaren”. Want waarom zouden we die positieve energie van het plezier niet willen laten voortduren en blijven ervaren in het ‘hier en nu’?

Er zijn talen die juist andersom zijn opgebouwd, waar het heel lastig is om te vertellen wat we gisteren (of vorige week, vorige maand etc.) hebben gedaan, of wat we in de toekomst willen gaan doen. Die juist alles zien en uitdrukken vanuit dit moment. En er wordt gezegd dat dit helpt om meer in het moment te leven…
In het ‘hier en nu’.

Mandala van 'Womandala Me'  www.womandala.me