Soms kunnen we een ‘stilte voor de storm’ ervaren, met de verwachting van grote beweging. Soms is het alleen het weer, maar vaker komt die beweging ons leven binnen om opeens, met één grote ‘storm’ heel veel stukjes op hun plek te laten vallen.
Die storm kan dan ook een letterlijke storm zijn met wind en regen en onweer. Het kan ook een emotionele storm zijn; en zelfs een storm op mentaal of zakelijk gebied. Altijd een relatief korte periode waarin opeens veel verandert.
Dan na die storm is er opnieuw een rust, een kalmte, wanneer de nieuwe balans zichtbaar en voelbaar wordt…
Waar in de stilte voor de storm er alleen maar verwachting leek te zijn ~ zonder enig geluid en zonder enige beweging; bijna alsof de hele wereld de adem inhoudt ~ zo is er in de kalmte van de nieuwe balans een ontspanning. Een uitademing. En een beweging die rustiger is, onbezwaard; en die daardoor ~ welke kant we ook op willen in die nieuwe balans ~ productiever is.
De kalmte is daarmee de uitkomst van een proces wat heel heftig kan zijn; ongeacht het onderwerp van het proces. Soms weten we niet eens helemaal zeker waar het eigenlijk allemaal over gaat; dan weten we alleen maar ‘dat er op het moment veel aan de hand is’ of dat we misschien wat drukker zijn dan we willen zijn; onze aandacht verdeeld is over een aantal dingen die allemaal belangrijk zijn en die geen van allen kunnen wachten. En soms is het zelfs alleen een gevoel, een onrust in onszelf die aangeeft dat een proces gaande is…
En misschien weten we pas waar het allemaal echt over ging op het moment dat alle stukjes op hun plek zijn gevallen ~ soms met een enorme klap ~ en we opeens beseffen dat we die kalmte ervaren…
Het grappige is dan dat we die kalmte vaak in alles om ons heen terug zien.
Het is die dag zonnig, een dag met kalm weer zonder zelfs het kleinste briesje wind. De vogels lijken stiller en er is zo weinig verkeer op straat dat het lijkt alsof de hele wereld uitslaapt.
Dan kan de vraag naar boven komen waar we ons nou eigenlijk zo druk over hebben gemaakt? Wat zijn de emoties of gevoelens die we hebben laten opbouwen tot een storm? Waarom hebben we die zware last zolang gedragen, zonder dat het zelfs maar in ons opkwam op hem terzijde te leggen?
In de kalmte kunnen we vaak zien hoe we dingen anders hadden kunnen doen ~ en het is een goed idee om daarnaar te kijken. Niet om ons schuldig te voelen omdat we iet ‘verkeerd’ hebben gedaan; niet om onszelf onderuit te halen ~ eerder om te zien dat er altijd meerdere manieren zijn om ermee om te gaan; en dat er ook altijd een punt van kalmte komt waarin we die nieuwe balans ervaren en zeker weten dat we die lastige stap eindelijk hebben gezet.
.
.
zondag 25 oktober 2015
zondag 18 oktober 2015
Oplossingen
.
Het levert meestal een stuk meer op wanneer we onze aandacht richten op het oplossen van een probleem, dan te blijven hangen in een probleem; al dan niet wijzend naar alle oorzaken en ons afvragend waarom nu juist ons dat moest overkomen.
Het probleem is op dat moment al in ons leven; en daarmee is het ontstaan van het probleem verleden tijd. Dus aan het ontstaan van dat probleem kunnen we niets meer veranderen. We kunnen alleen wel bepalen hoe we met dat probleem omgaan; dat hebben we helemaal zelf in de hand!
Met andere woorden, mocht er een probleem in ons leven komen, dan is dat het moment om te kijken hoe we dat het beste kunnen oplossen.
Maar soms zijn we al met het bedenken van oplossingen bezig voordat er ooit een probleem is ontstaan. We hebben misschien de hele oplossing al bijna uitgevoerd, terwijl er in alle realiteit nog helemaal geen probleem is…
Voor al die keren dat we het probleem inderdaad zien aankomen betekent dit dat ons leven soepeltjes verloopt. We hebben de oplossing tenslotte al bij de hand zo gauw dat probleem zichtbaar wordt of zich daadwerkelijk manifesteert.
Voor alle keren dat het probleem nooit ontstaat, hebben we energie gestoken in een oplossing voor dat niet bestaande probleem. En meestal is dat geen enkel probleem. Het geeft ons de zekerheid dat we alles in ons leven in de hand hebben.
Dat is ~ als er een probleem zou zijn ~ waar het opduikt.
Want soms zijn we zo druk problemen op te lossen die er (nog) niet zijn; gaten aan het dichten die misschien nooit zullen ontstaan, dat we alles wat zou kunnen gebeuren zo onder controle willen houden; dat we heel gemakkelijk kunnen vergeten om te genieten van dit moment…
Het zijn juist die onverwachte dingen die gebeuren, de spontane acties, de gekke invallen, die onze dag of ons leven opeens een hele andere wending kunnen geven. Die ons inspireren, nieuwe dingen laten ontdekken; het zijn juist die dingen die gewoon gebeuren zonder dat we er al een plan ~ of een oplossing ~ voor klaar hebben, die ons uiteindelijk het meeste te bieden hebben.
Zowel in ons dagelijkse leven, als op ons pad van persoonlijke groei.
Waar het om gaat is niet zozeer dat we de oplossing voor alle eventuele problemen die op ons pad kunnen komen al bij voorbaat paraat hebben. Het gaat er vooral om dat we onszelf genoeg vertrouwen om te weten dat mocht er een probleem op ons pad komen, we op dat moment de juiste oplossing zullen bedenken en uitvoeren, zodat ons leven soepeltjes zal blijven verlopen.
En al die andere keren kunnen we dan gewoon genieten van het leven op dit moment.
.
.
Het levert meestal een stuk meer op wanneer we onze aandacht richten op het oplossen van een probleem, dan te blijven hangen in een probleem; al dan niet wijzend naar alle oorzaken en ons afvragend waarom nu juist ons dat moest overkomen.
Het probleem is op dat moment al in ons leven; en daarmee is het ontstaan van het probleem verleden tijd. Dus aan het ontstaan van dat probleem kunnen we niets meer veranderen. We kunnen alleen wel bepalen hoe we met dat probleem omgaan; dat hebben we helemaal zelf in de hand!
Met andere woorden, mocht er een probleem in ons leven komen, dan is dat het moment om te kijken hoe we dat het beste kunnen oplossen.
Maar soms zijn we al met het bedenken van oplossingen bezig voordat er ooit een probleem is ontstaan. We hebben misschien de hele oplossing al bijna uitgevoerd, terwijl er in alle realiteit nog helemaal geen probleem is…
Voor al die keren dat we het probleem inderdaad zien aankomen betekent dit dat ons leven soepeltjes verloopt. We hebben de oplossing tenslotte al bij de hand zo gauw dat probleem zichtbaar wordt of zich daadwerkelijk manifesteert.
Voor alle keren dat het probleem nooit ontstaat, hebben we energie gestoken in een oplossing voor dat niet bestaande probleem. En meestal is dat geen enkel probleem. Het geeft ons de zekerheid dat we alles in ons leven in de hand hebben.
Dat is ~ als er een probleem zou zijn ~ waar het opduikt.
Want soms zijn we zo druk problemen op te lossen die er (nog) niet zijn; gaten aan het dichten die misschien nooit zullen ontstaan, dat we alles wat zou kunnen gebeuren zo onder controle willen houden; dat we heel gemakkelijk kunnen vergeten om te genieten van dit moment…
Het zijn juist die onverwachte dingen die gebeuren, de spontane acties, de gekke invallen, die onze dag of ons leven opeens een hele andere wending kunnen geven. Die ons inspireren, nieuwe dingen laten ontdekken; het zijn juist die dingen die gewoon gebeuren zonder dat we er al een plan ~ of een oplossing ~ voor klaar hebben, die ons uiteindelijk het meeste te bieden hebben.
Zowel in ons dagelijkse leven, als op ons pad van persoonlijke groei.
Waar het om gaat is niet zozeer dat we de oplossing voor alle eventuele problemen die op ons pad kunnen komen al bij voorbaat paraat hebben. Het gaat er vooral om dat we onszelf genoeg vertrouwen om te weten dat mocht er een probleem op ons pad komen, we op dat moment de juiste oplossing zullen bedenken en uitvoeren, zodat ons leven soepeltjes zal blijven verlopen.
En al die andere keren kunnen we dan gewoon genieten van het leven op dit moment.
.
.
zondag 11 oktober 2015
Wijzen en wijsheid
Vroeger, als kind, wanneer ik naar iemand wees, kwam mijn moeder daar onmiddellijk overheen met: “Niet wijzen! Dat is onbeleefd!”. Later werd dat meer een spel; door ergens net zo lang naar te wijzen of te kijken ~ liefst iets hoog boven je ~ totdat andere mensen je blik of vinger volgden om te kijken wat er nou te zien was…
Door te wijzen richten we energie op een gefocust punt; door er vervolgens naar te blijven kijken, het aandacht te blijven geven, houden we die energiestroom in stand.
Het is hoe healing kan werken, door die ander energie te geven met je handen ~ als het ware te wijzen met je handpalmen ~ en wanneer we daarna die healing aandacht blijven geven, bijvoorbeeld in meditatie, dan houden we de energiestroom in stand en blijft de healing, of het sturen van Licht of helende energie steeds doorgaan.
Op die manier kunnen we ook dingen aanwijzen die niet kloppen. We kunnen er energie en Licht naartoe laten stromen om het op die manier duidelijk te maken voor diegenen die ermee te maken hebben. Misschien zelfs voor diegenen die er een beslissingsbevoegdheid over hebben, in de hoop dat dingen ten goede zullen veranderen.
We hebben ernaar gewezen, het gefocust en er licht op laten schijnen; en het hopelijk voor onszelf helemaal helder gekregen zodat we in ieder geval zelf nu beslissingen kunnen nemen die beter bij ons passen. ‘Wijzen’ heeft dan voor onszelf geleidt naar ‘wijsheid’. Wat anderen doen met die informatie ~ of ze ernaar gaan kijken, er ook naar gaan wijzen, zelf andere beslissingen gaan nemen, of helemaal niets (!) ~ dat is aan die ander. We hoeven in die zin niets te bewijzen.
En bovendien, we hebben tenslotte allemaal vrije keus…
Maar wat nou wanneer iets niet klopt en dat licht op onszelf schijnt? Hebben we dan ook de kracht en de wijsheid om dat wat in onszelf mag veranderen aan te pakken? Er verantwoordelijkheid voor te nemen? Hebben we de wijsheid om te groeien op ons persoonlijke pad?
Of zoeken we iets of iemand buiten onszelf die we er de schuld van kunnen geven. Een zondebok. Richten we ons ongemak en ongenoegen op iemand (of een groep) die zwakker is dan wij zijn en zich daardoor minder goed kan verweren? En doen we dat met flink wat (negatieve) emotie, zoals woede en haat?
En als het ons niet persoonlijk treft, maar we zien iemand op straat ~ of op TV, in de media ~ die ergens naar wijst en kijkt; die daarnaar schreeuwt en kijft… Gaan we dan hetzelfde doen? Net zoals dat spel van vroeger waarin we keken hoeveel mensen nu ook omhoog zouden kijken?
Of kiezen we ons eigen pad omdat we iemand zien die de wijsheid mist iets in zichzelf te veranderen; iemand die op zoek is naar een zwakkere partij, iemand die schreeuwt naar een zondebok?
.
.
Door te wijzen richten we energie op een gefocust punt; door er vervolgens naar te blijven kijken, het aandacht te blijven geven, houden we die energiestroom in stand.
Het is hoe healing kan werken, door die ander energie te geven met je handen ~ als het ware te wijzen met je handpalmen ~ en wanneer we daarna die healing aandacht blijven geven, bijvoorbeeld in meditatie, dan houden we de energiestroom in stand en blijft de healing, of het sturen van Licht of helende energie steeds doorgaan.
Op die manier kunnen we ook dingen aanwijzen die niet kloppen. We kunnen er energie en Licht naartoe laten stromen om het op die manier duidelijk te maken voor diegenen die ermee te maken hebben. Misschien zelfs voor diegenen die er een beslissingsbevoegdheid over hebben, in de hoop dat dingen ten goede zullen veranderen.
We hebben ernaar gewezen, het gefocust en er licht op laten schijnen; en het hopelijk voor onszelf helemaal helder gekregen zodat we in ieder geval zelf nu beslissingen kunnen nemen die beter bij ons passen. ‘Wijzen’ heeft dan voor onszelf geleidt naar ‘wijsheid’. Wat anderen doen met die informatie ~ of ze ernaar gaan kijken, er ook naar gaan wijzen, zelf andere beslissingen gaan nemen, of helemaal niets (!) ~ dat is aan die ander. We hoeven in die zin niets te bewijzen.
En bovendien, we hebben tenslotte allemaal vrije keus…
Maar wat nou wanneer iets niet klopt en dat licht op onszelf schijnt? Hebben we dan ook de kracht en de wijsheid om dat wat in onszelf mag veranderen aan te pakken? Er verantwoordelijkheid voor te nemen? Hebben we de wijsheid om te groeien op ons persoonlijke pad?
Of zoeken we iets of iemand buiten onszelf die we er de schuld van kunnen geven. Een zondebok. Richten we ons ongemak en ongenoegen op iemand (of een groep) die zwakker is dan wij zijn en zich daardoor minder goed kan verweren? En doen we dat met flink wat (negatieve) emotie, zoals woede en haat?
En als het ons niet persoonlijk treft, maar we zien iemand op straat ~ of op TV, in de media ~ die ergens naar wijst en kijkt; die daarnaar schreeuwt en kijft… Gaan we dan hetzelfde doen? Net zoals dat spel van vroeger waarin we keken hoeveel mensen nu ook omhoog zouden kijken?
Of kiezen we ons eigen pad omdat we iemand zien die de wijsheid mist iets in zichzelf te veranderen; iemand die op zoek is naar een zwakkere partij, iemand die schreeuwt naar een zondebok?
.
.
zondag 4 oktober 2015
De zee
Er zijn voor mij maar weinig dingen zo fascinerend als de zee. De constante beweging, het ontstaan van golven die in een niet aflatende stroom het strand oprollen. De eb en de vloed; en hoe de tijden van de eb en de vloed niet passen in een etmaal waardoor de eb en de vloed iedere dag op een ander tijdstip plaatsvindt. Hoe dat moment van het laagste water bij eb en het hoogste water bij vloed eigenlijk heel snel voorbij gaan; iets wat je beter kunt zien des te breder het strand is…
En het geluid van de golven, de branding, het water dat zich terugtrekt en dan met de volgende golf weer het strand op stroomt. Een steeds aanwezig, rustgevend geluid dat zo zijn geheel eigen ritme heeft.
Bij mooi weer en een kalme zee is het heerlijk om op blote voeten langs de waterlijn te lopen…
Maar bij harde wind en zelfs regen is de zee niet minder levend!
Dan zijn er de witte koppen op de golven die met meer kracht breken op het strand en zo gauw ze de kans krijgen het zand, de schelpen en zelfs stenen en rotsen mee terug nemen naar de zee. Het zand wordt weggespoeld, terwijl de schelpen, stenen, rotsen, maar ook afval later weer netjes op het strand worden gedeponeerd.
(We kunnen het afval wel in zee gooien, maar uiteindelijk brengt de zee het weer terug op onze deurmat alsof ze zeggen wil dat het niet haar verantwoordelijkheid is, maar echt heus de onze…)
Dan zijn er ook de heldere dagen waarop je bijna eindeloos kunt kijken; achter je de kust en voor je alleen maar water. Bij een heel klein beetje mist kun je dan bijna niet zien waar het water ophoudt en de lucht begint. Precies daar aan de horizon lopen lucht en water in elkaar over.
Iedere keer dat ik aan zee ben lijk ik weer meer aspecten en facetten van de zee te ontdekken. Verschillende kleuren, hoe de wind heel anders kan voelen de ene dag of de andere…
En als ik me dan omdraai om weer terug naar te huis gaan, dan realiseer ik me dat er minstens zo veel te ontdekken is over het gras op de duinen; de oude, door de wind kromgebogen bomen langs de weg. Zelfs de bomen voor mijn huis hebben talloze aspecten en facetten die fascineren en rust brengen.
Het enige dat nodig is om de natuur op die manier te bewonderen is dat we de tijd nemen om ernaar te kijken, om te observeren, te luisteren en zo steeds beter die verbondenheid te voelen die er altijd is.
.
.
En het geluid van de golven, de branding, het water dat zich terugtrekt en dan met de volgende golf weer het strand op stroomt. Een steeds aanwezig, rustgevend geluid dat zo zijn geheel eigen ritme heeft.
Bij mooi weer en een kalme zee is het heerlijk om op blote voeten langs de waterlijn te lopen…
Maar bij harde wind en zelfs regen is de zee niet minder levend!
Dan zijn er de witte koppen op de golven die met meer kracht breken op het strand en zo gauw ze de kans krijgen het zand, de schelpen en zelfs stenen en rotsen mee terug nemen naar de zee. Het zand wordt weggespoeld, terwijl de schelpen, stenen, rotsen, maar ook afval later weer netjes op het strand worden gedeponeerd.
(We kunnen het afval wel in zee gooien, maar uiteindelijk brengt de zee het weer terug op onze deurmat alsof ze zeggen wil dat het niet haar verantwoordelijkheid is, maar echt heus de onze…)
Dan zijn er ook de heldere dagen waarop je bijna eindeloos kunt kijken; achter je de kust en voor je alleen maar water. Bij een heel klein beetje mist kun je dan bijna niet zien waar het water ophoudt en de lucht begint. Precies daar aan de horizon lopen lucht en water in elkaar over.
Iedere keer dat ik aan zee ben lijk ik weer meer aspecten en facetten van de zee te ontdekken. Verschillende kleuren, hoe de wind heel anders kan voelen de ene dag of de andere…
En als ik me dan omdraai om weer terug naar te huis gaan, dan realiseer ik me dat er minstens zo veel te ontdekken is over het gras op de duinen; de oude, door de wind kromgebogen bomen langs de weg. Zelfs de bomen voor mijn huis hebben talloze aspecten en facetten die fascineren en rust brengen.
Het enige dat nodig is om de natuur op die manier te bewonderen is dat we de tijd nemen om ernaar te kijken, om te observeren, te luisteren en zo steeds beter die verbondenheid te voelen die er altijd is.
.
.
Abonneren op:
Posts (Atom)