Wijzen en wijsheid

Vroeger, als kind, wanneer ik naar iemand wees, kwam mijn moeder daar onmiddellijk overheen met: “Niet wijzen! Dat is onbeleefd!”. Later werd dat meer een spel; door ergens net zo lang naar te wijzen of te kijken ~ liefst iets hoog boven je ~ totdat andere mensen je blik of vinger volgden om te kijken wat er nou te zien was…

Door te wijzen richten we energie op een gefocust punt; door er vervolgens naar te blijven kijken, het aandacht te blijven geven, houden we die energiestroom in stand.
Het is hoe healing kan werken, door die ander energie te geven met je handen ~ als het ware te wijzen met je handpalmen ~ en wanneer we daarna die healing aandacht blijven geven, bijvoorbeeld in meditatie, dan houden we de energiestroom in stand en blijft de healing, of het sturen van Licht of helende energie steeds doorgaan.

Op die manier kunnen we ook dingen aanwijzen die niet kloppen. We kunnen er energie en Licht naartoe laten stromen om het op die manier duidelijk te maken voor diegenen die ermee te maken hebben. Misschien zelfs voor diegenen die er een beslissingsbevoegdheid over hebben, in de hoop dat dingen ten goede zullen veranderen.
We hebben ernaar gewezen, het gefocust en er licht op laten schijnen; en het hopelijk voor onszelf helemaal helder gekregen zodat we in ieder geval zelf nu beslissingen kunnen nemen die beter bij ons passen. ‘Wijzen’ heeft dan voor onszelf geleidt naar ‘wijsheid’. Wat anderen doen met die informatie ~ of ze ernaar gaan kijken, er ook naar gaan wijzen, zelf andere beslissingen gaan nemen, of helemaal niets (!) ~ dat is aan die ander. We hoeven in die zin niets te bewijzen.
En bovendien, we hebben tenslotte allemaal vrije keus…

Maar wat nou wanneer iets niet klopt en dat licht op onszelf schijnt? Hebben we dan ook de kracht en de wijsheid om dat wat in onszelf mag veranderen aan te pakken? Er verantwoordelijkheid voor te nemen? Hebben we de wijsheid om te groeien op ons persoonlijke pad?

Of zoeken we iets of iemand buiten onszelf die we er de schuld van kunnen geven. Een zondebok. Richten we ons ongemak en ongenoegen op iemand (of een groep) die zwakker is dan wij zijn en zich daardoor minder goed kan verweren? En doen we dat met flink wat (negatieve) emotie, zoals woede en haat?

En als het ons niet persoonlijk treft, maar we zien iemand op straat ~ of op TV, in de media ~ die ergens naar wijst en kijkt; die daarnaar schreeuwt en kijft… Gaan we dan hetzelfde doen? Net zoals dat spel van vroeger waarin we keken hoeveel mensen nu ook omhoog zouden kijken?

Of kiezen we ons eigen pad omdat we iemand zien die de wijsheid mist iets in zichzelf te veranderen; iemand die op zoek is naar een zwakkere partij, iemand die schreeuwt naar een zondebok?
.
.