Op zich is er helemaal niets mis mee om druk te zijn. Om bezig te zijn met die dingen die we leuk vinden of datgene wat noodzakelijk is om te doen. Een programma hebben wat we willen afwerken om dan ook uit te kijken naar onze ‘vrije tijd’ waarin we lekker kunnen relaxen en luieren…
Druk zijn wordt pas een probleem wanneer onze bezigheden een druk op ons gaan uitoefenen en we door die druk steeds een stukje verder van ons leven en onszelf af lijken te staan. Wanneer we bezig blijven omdat er geen einde in zicht komt aan de lijst van dingen die werkelijk gedaan moeten worden. En als we dan eindelijk even gaan zitten, dan gebeurt er iets wat meteen al onze aandacht nodig heeft…
En of we nu werkelijk, feitelijk in zo’n situatie zitten, of alleen het idee hebben dat we op die manier klem zitten in ons leven met alles wat daarin moet gebeuren om het ‘op de rit’ te houden ~ dat maakt eigenlijk niets uit. Want zo gauw we dat gevoel eenmaal hebben is dat altijd een teken dat de druk van onze drukte te groot is geworden…
De logische volgende stap is om, op het moment dat we ontdekken dat dit het geval is, andere keuzes te gaan maken om onszelf op die manier meer lucht te geven; meer ruimte.
De sleutel ligt dan in het ontdekken van de situatie waarin we ons bevinden. Dat klinkt veel eenvoudiger dan het is. Vaak zitten we vast in een routine. Zijn we als een trein die maar doordendert zonder een beeld te hebben waarheen we onderweg zijn. Een intercity die op geen enkel station even stopt…
Het probleem daarmee is dat we alleen nog maar oog hebben voor het ‘op de rails’ houden van ons leven en geen tijd meer hebben om om ons heen te kijken. Om van het mooie weer te genieten. Dat we ons niet meer de rust gunnen om een keer diep adem te halen, de boel de boel te laten en tijd te nemen voor onszelf. Om iets te doen dat misschien niet bijzonder productief is, maar wat ons gewoon blij maakt. Iets wat ons laat glimlachen…
Zeker wanneer het leven druk is, hebben we die momenten nodig waarop we even de druk van de ketel kunnen laten ontsnappen. Momenten waarop het genoeg is om te ‘zijn’, in plaats van steeds meer te willen ‘doen’.
En dat we het daarna dan weer druk hebben; zoals gezegd; daar is helemaal niets mis mee…
.
.
zondag 29 maart 2015
zondag 22 maart 2015
Lente
Een nieuwe lente, een nieuw begin!
Want dat is de energie die de lente ons brengt; nieuwe dingen en nieuwe beweging na de rust en de introspectie van de afgelopen winter. Het is weer tijd om naar buiten te gaan, om dingen te gaan ondernemen.
En heb je toch nog oude dingen liggen die je eigenlijk wel graag kwijt wil, dan is dit het juiste moment om dat eens allemaal uit te zoeken. Om de kasten eens door te gaan en te beslissen wat je nog wilt houden en waar je wel mee klaar bent ~ of dat nu over dingen in jezelf gaat, of over de kasten, zolder of berging van je huis…
Zo’n voorjaarsschoonmaak geeft je de gelegenheid nog lichtvoetiger die nieuwe, heldere, beweeglijke energie van de lente in te gaan!
Met die energie van de lente zijn het niet altijd de nieuwe dingen die wij kiezen om in ons leven te brengen. Soms komen er nieuwe dingen in ons leven door omstandigheden; door de dingen die om ons heen gebeuren. Dat kunnen leuke dingen zijn, onverwachte dingen. Maar dat nieuwe kan ook door vervelende of verdrietige gebeurtenissen in ons leven terecht komen.
Of at nu gaat om een bedrijf dat aan het ‘reorganiseren is’ of om een scheiding of een afscheid van een dierbaar persoon; ook dan komen er in die lente energie nieuwe ervaringen, nieuwe manieren om naar het leven te kijken op ons pad.
Het enige wat we daar eigenlijk voor hoeven te doen is dat ook in ons leven toe te laten…
Want natuurlijk hebben we de keus om dat nieuwe begin niet te accepteren. Om vast te blijven houden aan het oude; aan dat wat we kennen. En wanneer dat een bewuste, weloverwogen keuze is, is daar ook helemaal niets mis mee.
Maar wanneer we in die nieuwe lente dat nieuwe begin wel in ons leven toelaten, dan openen we onszelf voor verrassingen! Dan zouden kleine (en grote) wondertjes zomaar ons leven in kunnen wandelen.
Dat kan iets moois zijn dat je ergens ziet. Maar dat kan ook die nieuwe baan zijn die leuker is dan je ooit had durven dromen. Dat zijn misschien nieuwe ontmoetingen, op het persoonlijke vlak of zakelijk, die ons zomaar helpen toch die stap te zetten in die nieuwe richting…
Dus laten we de nieuwe lente in dansen! Laten we over dat wat we in ons leven willen brengen zingen! Laten we genieten van al het nieuwe dat het leven ons te bieden heeft!
.
.
Want dat is de energie die de lente ons brengt; nieuwe dingen en nieuwe beweging na de rust en de introspectie van de afgelopen winter. Het is weer tijd om naar buiten te gaan, om dingen te gaan ondernemen.
En heb je toch nog oude dingen liggen die je eigenlijk wel graag kwijt wil, dan is dit het juiste moment om dat eens allemaal uit te zoeken. Om de kasten eens door te gaan en te beslissen wat je nog wilt houden en waar je wel mee klaar bent ~ of dat nu over dingen in jezelf gaat, of over de kasten, zolder of berging van je huis…
Zo’n voorjaarsschoonmaak geeft je de gelegenheid nog lichtvoetiger die nieuwe, heldere, beweeglijke energie van de lente in te gaan!
Met die energie van de lente zijn het niet altijd de nieuwe dingen die wij kiezen om in ons leven te brengen. Soms komen er nieuwe dingen in ons leven door omstandigheden; door de dingen die om ons heen gebeuren. Dat kunnen leuke dingen zijn, onverwachte dingen. Maar dat nieuwe kan ook door vervelende of verdrietige gebeurtenissen in ons leven terecht komen.
Of at nu gaat om een bedrijf dat aan het ‘reorganiseren is’ of om een scheiding of een afscheid van een dierbaar persoon; ook dan komen er in die lente energie nieuwe ervaringen, nieuwe manieren om naar het leven te kijken op ons pad.
Het enige wat we daar eigenlijk voor hoeven te doen is dat ook in ons leven toe te laten…
Want natuurlijk hebben we de keus om dat nieuwe begin niet te accepteren. Om vast te blijven houden aan het oude; aan dat wat we kennen. En wanneer dat een bewuste, weloverwogen keuze is, is daar ook helemaal niets mis mee.
Maar wanneer we in die nieuwe lente dat nieuwe begin wel in ons leven toelaten, dan openen we onszelf voor verrassingen! Dan zouden kleine (en grote) wondertjes zomaar ons leven in kunnen wandelen.
Dat kan iets moois zijn dat je ergens ziet. Maar dat kan ook die nieuwe baan zijn die leuker is dan je ooit had durven dromen. Dat zijn misschien nieuwe ontmoetingen, op het persoonlijke vlak of zakelijk, die ons zomaar helpen toch die stap te zetten in die nieuwe richting…
Dus laten we de nieuwe lente in dansen! Laten we over dat wat we in ons leven willen brengen zingen! Laten we genieten van al het nieuwe dat het leven ons te bieden heeft!
.
.
zondag 15 maart 2015
Is het persoonlijk? Of toch niet…
Wij zijn vaak al snel geneigd om dat wat er gebeurt, dat wat er gezegd wordt persoonlijk te nemen. Om ervan uit te gaan dat het automatisch over ons gaat. En dan niet in de positieve zin, maar eerder dat er over ons wordt gesproken en geoordeeld omdat we iets verkeerd doen. Verkeerd reageren. Dat wat we proberen al bij voorbaat niet kunnen.
Het resultaat is dan dat we ons schuldig voelen ~ want we zouden toch moeten weten ‘hoe het hoort’. Vervolgens zouden we zelfs kunnen besluiten om juist die dingen die we op onze eigen manier willen doen maar te laten voor wat ze zijn; we kunnen het immers toch niet…
De realiteit is dat andere mensen zelden zodanig in ons zijn geïnteresseerd dat ze over ons praten; anders dan misschien een losse opmerking. Dat waar anderen over praten, gaat over het algemeen over hunzelf.
En zelfs wanneer ze over ons praten, dan is dat vaak omdat er een punt van herkenning is ~ bewust of onbewust ~ tussen iets wat wij doen en iets wat in hun eigen leven speelt.
Met andere woorden, het gaat niet over ons.
Het is niet persoonlijk…
De vraag wordt dan waarom wij denken dat het wel persoonlijk is. Waarom wij een losse opmerking van iemand anders meteen ervaren als een aanval op wat we doen en wie we zijn.
En de vraag die daar dan weer achter ligt is waarom wij zelf vinden dat wie we zijn onbelangrijk is en dat wat we doen geen waarde heeft. Waarom trekken we ons bestaansrecht in twijfel?
Vaak heeft dat te maken met opvoeding, cultuur; en onze motivatie.
Hebben we met onze opvoeding meegekregen dat we alleen maar het licht in onze ogen waard zijn zolang ons wereldbeeld hetzelfde blijft als dat van onze ouders; zolang we ons leven blijven leven zoals zij hun leven altijd hebben geleefd ~ dan kan er een moment komen waarop we ontdekken dat er meer manieren zijn om dingen te doen; dat er meer wegen naar Rome leiden… Onze vroegste ideeën over ‘waarheid’ en ‘hoe het hoort’ bepalen dan of we daarnaar kunnen kijken als keuzemogelijkheden; of dat een andere manier automatisch ‘verkeerd’ is.
Het gaat er dus niet om wat die ander eventueel over ons zou zeggen, of dat we de losse opmerking van die ander persoonlijk moeten of willen nemen. Het gaat om ons eigen, interne dialoog. Het oordeel dat we zelf hebben over hoe we ons gedragen, wat we doen; en of we dat al dan niet op onze geheel eigen manier mogen doen…
.
.
Het resultaat is dan dat we ons schuldig voelen ~ want we zouden toch moeten weten ‘hoe het hoort’. Vervolgens zouden we zelfs kunnen besluiten om juist die dingen die we op onze eigen manier willen doen maar te laten voor wat ze zijn; we kunnen het immers toch niet…
De realiteit is dat andere mensen zelden zodanig in ons zijn geïnteresseerd dat ze over ons praten; anders dan misschien een losse opmerking. Dat waar anderen over praten, gaat over het algemeen over hunzelf.
En zelfs wanneer ze over ons praten, dan is dat vaak omdat er een punt van herkenning is ~ bewust of onbewust ~ tussen iets wat wij doen en iets wat in hun eigen leven speelt.
Met andere woorden, het gaat niet over ons.
Het is niet persoonlijk…
De vraag wordt dan waarom wij denken dat het wel persoonlijk is. Waarom wij een losse opmerking van iemand anders meteen ervaren als een aanval op wat we doen en wie we zijn.
En de vraag die daar dan weer achter ligt is waarom wij zelf vinden dat wie we zijn onbelangrijk is en dat wat we doen geen waarde heeft. Waarom trekken we ons bestaansrecht in twijfel?
Vaak heeft dat te maken met opvoeding, cultuur; en onze motivatie.
Hebben we met onze opvoeding meegekregen dat we alleen maar het licht in onze ogen waard zijn zolang ons wereldbeeld hetzelfde blijft als dat van onze ouders; zolang we ons leven blijven leven zoals zij hun leven altijd hebben geleefd ~ dan kan er een moment komen waarop we ontdekken dat er meer manieren zijn om dingen te doen; dat er meer wegen naar Rome leiden… Onze vroegste ideeën over ‘waarheid’ en ‘hoe het hoort’ bepalen dan of we daarnaar kunnen kijken als keuzemogelijkheden; of dat een andere manier automatisch ‘verkeerd’ is.
Het gaat er dus niet om wat die ander eventueel over ons zou zeggen, of dat we de losse opmerking van die ander persoonlijk moeten of willen nemen. Het gaat om ons eigen, interne dialoog. Het oordeel dat we zelf hebben over hoe we ons gedragen, wat we doen; en of we dat al dan niet op onze geheel eigen manier mogen doen…
.
.
zondag 8 maart 2015
Dualiteit
Het ene en het ander. Dingen die niet tegenover elkaar staan (polariteit), maar toch een tweeslachtigheid aangeven. Vaak dingen die we willen of wensen, die op het eerste gezicht weinig of niets met elkaar te maken lijken te hebben, dingen die elkaar lijken uit te sluiten ~ maar die we toch allebei op prijs stellen. Daardoor ervaren we het vaak als ene dilemma…
En iedere eens in de zoveel tijd gebeurt er iets in ons leven waar tenminste twee, maar vaak zelfs meer kanten aan zitten die we allemaal tegelijk ervaren.
Het is dan of die gebeurtenis op zichzelf staat ~ alsof het een beeldhouwwerk is ~ en door er omheen te lopen zien we steeds meer van die verschillende facetten. Worden we ons steeds meer bewust van de complexiteit van de gebeurtenis.
Vaak zijn er dan facetten die on blij maken en kanten die ons verdrietig stemmen. Er kunnen herinneringen zijn ~ goede en minder goede; een terugkijken op wat er allemaal nog gedaan is en plannen die nooit werkelijkheid zullen worden. Het goede in het leven en de geboorte in die andere wereld… Allemaal dingen die naast elkaar bestaan en die de ervaring ingewikkeld maken voor ons als mens.
Want hoe geef je al die dingen een plek in jezelf; in je leven?
Mag je blij zijn in een verdrietige situatie omdat het je toch ~ hoe meer alles een eigen plek gaat krijgen ~ meer persoonlijke ruimte, meer vrijheid gaat geven? En als je blij bent dat die ander niet meer dat gevecht om het bestaan hoeft te leveren, is het dan nog steeds OK om die persoon toch vreselijk te missen?
Vooral in situaties waarin we met dit soort dualiteiten worden geconfronteerd, zijn we er vaak heel erg goed in om ons schuldig te gaan voelen. We hebben dan toch het idee dat we moeten kiezen; en niet alleen kiezen, maar ook dat moeten kiezen wat van ons wordt verwacht…
En dat betekent dat we maar de ‘halve ervaring’ mogen hebben, in plaats van zowel het ene als het ander.
Juist wanneer we met dualiteiten te maken hebben is het belangrijk om stappen te zetten op ons eigen pad. Om de ervaring een plek te geven op onze eigen manier en alle aspecten van die ervaring in ons leven toe te laten.
Op die manier wordt het opnieuw een eenheid.
Een complex, gefacetteerd geheel waar de dualiteiten deel van uit maken.
Een gebeurtenis op ons eigen pad, waar we op onze eigen manier mee om mogen gaan.
.
.
En iedere eens in de zoveel tijd gebeurt er iets in ons leven waar tenminste twee, maar vaak zelfs meer kanten aan zitten die we allemaal tegelijk ervaren.
Het is dan of die gebeurtenis op zichzelf staat ~ alsof het een beeldhouwwerk is ~ en door er omheen te lopen zien we steeds meer van die verschillende facetten. Worden we ons steeds meer bewust van de complexiteit van de gebeurtenis.
Vaak zijn er dan facetten die on blij maken en kanten die ons verdrietig stemmen. Er kunnen herinneringen zijn ~ goede en minder goede; een terugkijken op wat er allemaal nog gedaan is en plannen die nooit werkelijkheid zullen worden. Het goede in het leven en de geboorte in die andere wereld… Allemaal dingen die naast elkaar bestaan en die de ervaring ingewikkeld maken voor ons als mens.
Want hoe geef je al die dingen een plek in jezelf; in je leven?
Mag je blij zijn in een verdrietige situatie omdat het je toch ~ hoe meer alles een eigen plek gaat krijgen ~ meer persoonlijke ruimte, meer vrijheid gaat geven? En als je blij bent dat die ander niet meer dat gevecht om het bestaan hoeft te leveren, is het dan nog steeds OK om die persoon toch vreselijk te missen?
Vooral in situaties waarin we met dit soort dualiteiten worden geconfronteerd, zijn we er vaak heel erg goed in om ons schuldig te gaan voelen. We hebben dan toch het idee dat we moeten kiezen; en niet alleen kiezen, maar ook dat moeten kiezen wat van ons wordt verwacht…
En dat betekent dat we maar de ‘halve ervaring’ mogen hebben, in plaats van zowel het ene als het ander.
Juist wanneer we met dualiteiten te maken hebben is het belangrijk om stappen te zetten op ons eigen pad. Om de ervaring een plek te geven op onze eigen manier en alle aspecten van die ervaring in ons leven toe te laten.
Op die manier wordt het opnieuw een eenheid.
Een complex, gefacetteerd geheel waar de dualiteiten deel van uit maken.
Een gebeurtenis op ons eigen pad, waar we op onze eigen manier mee om mogen gaan.
.
.
zondag 1 maart 2015
Ervoor en daarna
Er zijn dingen die gebeuren in ons leven die een soort mijlpaal zijn. Een punt van referentie van de dingen die ervoor zijn gebeurd, wat we ervoor hebben gedaan; en wat we daarna zijn gaan doen of hebben ervaren.
En hoewel het niet altijd om ‘wereldschokkende’ gebeurtenissen gaat, hebben ze altijd onze (innerlijke) wereld op z’n kop gezet en de manier waarop we naar het leven kijken veranderd.
Het gaat ook niet altijd om vervelende dingen.
Voorbeelden van ‘ervoor en daarna’ gebeurtenissen zijn onder andere trouwen, de geboorte van een kind, het halen van het rijbewijs, afronden van een studie, een wereldreis…
En dan zijn er momenten waarop we plotseling zien hoe iets wat we nooit hebben begrepen in elkaar steekt. Opeens de reden van iets ontdekken en alle verwikkelingen die daaruit zijn voortgekomen eindelijk een plek kunnen geven in ons leven…
Maar ook ongelukken zijn vaak van die ‘ervoor en daarna’ situaties, zeker wanneer iemand daar blijvend letsel aan overhoudt.
De meest dramatische ‘ervoor en daarna’ mijlpalen hebben zonder enige twijfel te maken met ziekte en met de dood. Er zijn talloze verhalen van mensen die een ‘bijna dood ervaring’ hebben gehad en die daarna op een totaal andere manier in het leven zijn gaan staan. En hetzelfde geldt vaak voor diegenen die de strijd met een ziekte hebben overwonnen.
Het ‘daarna’ in hun leven lijkt meer glans te hebben…
Ieder van deze mijlpalen, of het nu hele blije momenten betreft, of droevige, dramatische momenten ~ hebben ook hun weerslag op de directe omgeving van de person die het overkomt. Ook in hun leven is er een ‘ervoor’ en een ‘daarna’.
Zoals de wereld van een kind bij de geboorte van een broertje of zusje veranderd van enig kind zijn, naar grote broer of zus zijn.
Wanneer je echt gaat kijken naar deze mijlpalen in ons leven dan zijn het er vaak veel…
De ene mijlpaal heeft ~ wanneer we terugkijken ~ een grotere impact gehad op ons leven dan sommige anderen.
Terugkijkend, lijken sommige van de dingen die we ooit gedaan hebben voor een mijlpaal van lang geleden zo ver van ons af te staan dat het bijna lijkt of we kijken naar het leven van een ander. We hebben het ‘ervoor’ al lang geleden losgelaten om verder te kunnen gaan met dat wat erna is gekomen.
En wanneer we dan de tijd nemen om op deze manier terug te kijken naar ons leven, dan kunnen we ook zien van hoe ver we gekomen zijn. Hoe veel we hebben geleerd; hoezeer we zijn veranderd…
Totdat we eindelijk uitkomen bij die laatste mijlpaal die voor ons de cirkel rond maakt…
.
.
En hoewel het niet altijd om ‘wereldschokkende’ gebeurtenissen gaat, hebben ze altijd onze (innerlijke) wereld op z’n kop gezet en de manier waarop we naar het leven kijken veranderd.
Het gaat ook niet altijd om vervelende dingen.
Voorbeelden van ‘ervoor en daarna’ gebeurtenissen zijn onder andere trouwen, de geboorte van een kind, het halen van het rijbewijs, afronden van een studie, een wereldreis…
En dan zijn er momenten waarop we plotseling zien hoe iets wat we nooit hebben begrepen in elkaar steekt. Opeens de reden van iets ontdekken en alle verwikkelingen die daaruit zijn voortgekomen eindelijk een plek kunnen geven in ons leven…
Maar ook ongelukken zijn vaak van die ‘ervoor en daarna’ situaties, zeker wanneer iemand daar blijvend letsel aan overhoudt.
De meest dramatische ‘ervoor en daarna’ mijlpalen hebben zonder enige twijfel te maken met ziekte en met de dood. Er zijn talloze verhalen van mensen die een ‘bijna dood ervaring’ hebben gehad en die daarna op een totaal andere manier in het leven zijn gaan staan. En hetzelfde geldt vaak voor diegenen die de strijd met een ziekte hebben overwonnen.
Het ‘daarna’ in hun leven lijkt meer glans te hebben…
Ieder van deze mijlpalen, of het nu hele blije momenten betreft, of droevige, dramatische momenten ~ hebben ook hun weerslag op de directe omgeving van de person die het overkomt. Ook in hun leven is er een ‘ervoor’ en een ‘daarna’.
Zoals de wereld van een kind bij de geboorte van een broertje of zusje veranderd van enig kind zijn, naar grote broer of zus zijn.
Wanneer je echt gaat kijken naar deze mijlpalen in ons leven dan zijn het er vaak veel…
De ene mijlpaal heeft ~ wanneer we terugkijken ~ een grotere impact gehad op ons leven dan sommige anderen.
Terugkijkend, lijken sommige van de dingen die we ooit gedaan hebben voor een mijlpaal van lang geleden zo ver van ons af te staan dat het bijna lijkt of we kijken naar het leven van een ander. We hebben het ‘ervoor’ al lang geleden losgelaten om verder te kunnen gaan met dat wat erna is gekomen.
En wanneer we dan de tijd nemen om op deze manier terug te kijken naar ons leven, dan kunnen we ook zien van hoe ver we gekomen zijn. Hoe veel we hebben geleerd; hoezeer we zijn veranderd…
Totdat we eindelijk uitkomen bij die laatste mijlpaal die voor ons de cirkel rond maakt…
.
.
Abonneren op:
Posts (Atom)