Wij zijn vaak al snel geneigd om dat wat er gebeurt, dat wat er gezegd wordt persoonlijk te nemen. Om ervan uit te gaan dat het automatisch over ons gaat. En dan niet in de positieve zin, maar eerder dat er over ons wordt gesproken en geoordeeld omdat we iets verkeerd doen. Verkeerd reageren. Dat wat we proberen al bij voorbaat niet kunnen.
Het resultaat is dan dat we ons schuldig voelen ~ want we zouden toch moeten weten ‘hoe het hoort’. Vervolgens zouden we zelfs kunnen besluiten om juist die dingen die we op onze eigen manier willen doen maar te laten voor wat ze zijn; we kunnen het immers toch niet…
De realiteit is dat andere mensen zelden zodanig in ons zijn geïnteresseerd dat ze over ons praten; anders dan misschien een losse opmerking. Dat waar anderen over praten, gaat over het algemeen over hunzelf.
En zelfs wanneer ze over ons praten, dan is dat vaak omdat er een punt van herkenning is ~ bewust of onbewust ~ tussen iets wat wij doen en iets wat in hun eigen leven speelt.
Met andere woorden, het gaat niet over ons.
Het is niet persoonlijk…
De vraag wordt dan waarom wij denken dat het wel persoonlijk is. Waarom wij een losse opmerking van iemand anders meteen ervaren als een aanval op wat we doen en wie we zijn.
En de vraag die daar dan weer achter ligt is waarom wij zelf vinden dat wie we zijn onbelangrijk is en dat wat we doen geen waarde heeft. Waarom trekken we ons bestaansrecht in twijfel?
Vaak heeft dat te maken met opvoeding, cultuur; en onze motivatie.
Hebben we met onze opvoeding meegekregen dat we alleen maar het licht in onze ogen waard zijn zolang ons wereldbeeld hetzelfde blijft als dat van onze ouders; zolang we ons leven blijven leven zoals zij hun leven altijd hebben geleefd ~ dan kan er een moment komen waarop we ontdekken dat er meer manieren zijn om dingen te doen; dat er meer wegen naar Rome leiden… Onze vroegste ideeën over ‘waarheid’ en ‘hoe het hoort’ bepalen dan of we daarnaar kunnen kijken als keuzemogelijkheden; of dat een andere manier automatisch ‘verkeerd’ is.
Het gaat er dus niet om wat die ander eventueel over ons zou zeggen, of dat we de losse opmerking van die ander persoonlijk moeten of willen nemen. Het gaat om ons eigen, interne dialoog. Het oordeel dat we zelf hebben over hoe we ons gedragen, wat we doen; en of we dat al dan niet op onze geheel eigen manier mogen doen…
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten