De dingen die we in ons leven willen hebben houden we vast, terwijl we de dingen die we niet (meer) in ons leven willen hebben loslaten.
Dat klinkt logisch, zelf eenvoudig. Maar dan blijkt opeens dat dit toch niet altijd is hoe het werkt in ons leven.
Want soms laten we dingen los in de volle verwachting dat ze dan uit ons leven zullen verdwijnen ~ bijvoorbeeld voorwerpen die we op Marktplaats zetten ~ en op één of andere manier raken we ze niet kwijt.
Aan de andere kant zijn er mensen, (huis)dieren of dingen die we heel erg waarderen in ons leven en die we daarom vasthouden en beschermen; soms zelfs afschermen om ze vooral in ons leven te houden ~ om dan op een dag wakker te worden en te ontdekken dat het toch uit ons leven is weggeglipt.
Met andere woorden, iets stevig vasthouden is geen garantie om het in ons leven te houden en iets bewust loslaten geeft geen zekerheid dat het inderdaad uit ons leven verdwijnt.
Sherrilyn Kenyon zei ooit: “If you love something, set it free. If it comes back, it was, and always will be yours. If it never returns, it was never yours to begin with.”
Als je van iets houdt dan laat je het los. Als het bij je terugkomt dan was het van jou en zal het altijd van jou zijn. Als het nooit terugkomt dan was het vanaf het begin al niet van jou.
Het zou dus zo kunnen zijn dat het in het leven niet zozeer gaat om dingen vast te houden of los te laten, maar om dingen los te laten in Licht en liefde. Die dingen die je in je leven wilt houden blijf je Licht en liefde geven, terwijl je die dingen die je ‘los wilt laten’ zegent en dan gewoon geen aandacht meer geeft. Je stopt erover te piekeren… En je stopt met het de schuld te geven van alles wat niet helemaal perfect is gelopen in je leven tot nu toe…
Vasthouden limiteert dat wat kan zijn tot alleen maar ons perspectief daarvan. Door iets stevig vast te houden kan het nooit meer of beter worden dan wat wij ons daarvan of daarbij kunnen voorstellen.
Maar wanneer we het in liefde en Licht loslaten ~ en het blijft bij ons of komt terug bij ons ~ dan geven we het de mogelijkheid om met ons mee te groeien; om met ons mee te veranderen.
.
.
zondag 27 september 2015
zondag 20 september 2015
Ruimte
Als kind, wanneer ik dacht aan ‘ruimte’, dan was dat altijd in de context van ‘de ruimte’ en ‘ruimteschepen’, de ‘Apollo’. Met andere woorden, in mijn jongste jaren ‘ruimte’ was onlosmakelijk verbonden met het firmament, het heelal en daarmee met het universum.
Pas later kwam ‘ruimte’ op een meer aardse manier in gedachten. De ruimte om te spelen, te rennen, te schreeuwen… De ‘ruimte’ in een opgeruimde kamer, de ‘ruimte’ van alleen zijn. En die waren het meest duidelijk wanneer we op bezoek waren geweest bij iemand die hun ruimte helemaal volgezet hadden met hun verzameling ~ wat die verzameling dan ook was ~ of wanneer we juist zelf heel veel bezoek hadden gehad. In beide gevallen was het een verademing om weer ruimte te hebben wanneer we weer ‘gewoon thuis’ waren, zonder bezoek.
Pas heel veel later ben ik ‘ruimte’ gaan zien als ‘mijn eigen ruimte’, of ‘levensruimte’. Als de ruimte die ik nodig heb om mezelf te zijn, om die dingen te ondernemen die voor mij belangrijk zijn; de ruimte die mij in staat stelt te kunnen bewegen op alle niveaus ~ op alle lagen van mijn zijn…
En die ‘ruimte’ blijkt allereerst een innerlijke ruimte te zijn. Want als je jezelf niet de ruimte geeft om jezelf te zijn, om die dingen te doen die werkelijk belangrijk voor jou zijn; dan is de kans groot dat je jezelf altijd aan blijft passen aan anderen en dat jouw ruimte nooit groter wordt dan de ruimte die anderen je toestaan.
Zo gauw we ons innerlijk zelf de ruimte geven, mogen we ook onze ruimte innemen. Gaan staan voor wie we werkelijk zijn. Onze levensruimte claimen en inrichten op de manier zoals wij dat willen.
Hoe we dat doen bepaald hoe we onze leef-ruimte, ons huis inrichten. Wanneer we ons in onze innerlijke ruimte onlosmakelijk verbonden voelen met ons gezin, onze familie; dan zal dat over het algemeen te zien zijn in de ruimte waarin we wonen en leven.
Aan de andere kant, wanneer onze woonruimte helemaal vol staat met foto’s van anderen ~ ook al zijn ze familie ~ met aandenkens aan anderen, van gebeurtenissen waar die anderen bij betrokken waren; dan is de kans groot dat we onze innerlijke ruimte niet werkelijk voor onszelf geclaimd hebben. Dat we ons ‘zelf’ misschien wel te weinig (levens)ruimte geven…
Een andere manier van kijken naar onze ‘ruimte’ is meer filosofisch.
Wanneer we uitgaan van: “Zo boven, zo beneden; zo binnen, zo buiten”, dan heeft opeens die ‘ruimte’ van het kind dat ik was weer alles te maken met mijn innerlijke ruimte en mijn levensruimte.
Dan heb ik niet alleen alle ruimte van de wereld, maar zelfs alle ruimte van het universum!
.
.
Pas later kwam ‘ruimte’ op een meer aardse manier in gedachten. De ruimte om te spelen, te rennen, te schreeuwen… De ‘ruimte’ in een opgeruimde kamer, de ‘ruimte’ van alleen zijn. En die waren het meest duidelijk wanneer we op bezoek waren geweest bij iemand die hun ruimte helemaal volgezet hadden met hun verzameling ~ wat die verzameling dan ook was ~ of wanneer we juist zelf heel veel bezoek hadden gehad. In beide gevallen was het een verademing om weer ruimte te hebben wanneer we weer ‘gewoon thuis’ waren, zonder bezoek.
Pas heel veel later ben ik ‘ruimte’ gaan zien als ‘mijn eigen ruimte’, of ‘levensruimte’. Als de ruimte die ik nodig heb om mezelf te zijn, om die dingen te ondernemen die voor mij belangrijk zijn; de ruimte die mij in staat stelt te kunnen bewegen op alle niveaus ~ op alle lagen van mijn zijn…
En die ‘ruimte’ blijkt allereerst een innerlijke ruimte te zijn. Want als je jezelf niet de ruimte geeft om jezelf te zijn, om die dingen te doen die werkelijk belangrijk voor jou zijn; dan is de kans groot dat je jezelf altijd aan blijft passen aan anderen en dat jouw ruimte nooit groter wordt dan de ruimte die anderen je toestaan.
Zo gauw we ons innerlijk zelf de ruimte geven, mogen we ook onze ruimte innemen. Gaan staan voor wie we werkelijk zijn. Onze levensruimte claimen en inrichten op de manier zoals wij dat willen.
Hoe we dat doen bepaald hoe we onze leef-ruimte, ons huis inrichten. Wanneer we ons in onze innerlijke ruimte onlosmakelijk verbonden voelen met ons gezin, onze familie; dan zal dat over het algemeen te zien zijn in de ruimte waarin we wonen en leven.
Aan de andere kant, wanneer onze woonruimte helemaal vol staat met foto’s van anderen ~ ook al zijn ze familie ~ met aandenkens aan anderen, van gebeurtenissen waar die anderen bij betrokken waren; dan is de kans groot dat we onze innerlijke ruimte niet werkelijk voor onszelf geclaimd hebben. Dat we ons ‘zelf’ misschien wel te weinig (levens)ruimte geven…
Een andere manier van kijken naar onze ‘ruimte’ is meer filosofisch.
Wanneer we uitgaan van: “Zo boven, zo beneden; zo binnen, zo buiten”, dan heeft opeens die ‘ruimte’ van het kind dat ik was weer alles te maken met mijn innerlijke ruimte en mijn levensruimte.
Dan heb ik niet alleen alle ruimte van de wereld, maar zelfs alle ruimte van het universum!
.
.
zondag 13 september 2015
We krijgen het niet cadeau!
Vaak lijkt het of anderen, mensen in onze omgeving of zelfs beroemdheden, het een stuk gemakkelijker hebben in het leven dan wijzelf. Die ander zit immers niet in dezelfde situatie waarin wij ons bevinden; die ander heeft misschien wel meer geld te besteden zodat er niet de steeds weer terugkerende zorgen zijn over hoe we deze maand de rekeningen kunnen betalen. Die ander is schijnbaar gezond en heeft daardoor niet te maken met de falende gezondheidszorg en het moeras van eigen bijdrages, dure verzekeringen en het onvermogen dat ‘gemakkelijk’ op te lossen.
Nee, die ander heeft het vaak een heel stuk gemakkelijker!
Alleen weten we niet waar die ander in zijn of haar leven mee te maken heeft. We kennen de omstandigheden van die ander niet. Daarbij komt dat de problemen en obstakels die voor die ander lastig te overkomen zijn, voor ons mogelijk simpel zijn op te lossen. Voor de hand liggend.
Kortom, wij weten niet of die ander het gemakkelijker heeft dan wij dat hebben; wij weten dus ook niet of, en zo ja welke problemen die ander in zijn of haar heeft.
De realiteit is dat geen van ons het cadeau krijgt in het leven. We mogen allemaal aan het werk om ons pad van persoonlijke groei te bewandelen. Door om te gaan met wat het leven ~ het universum ~ op ons pad brengt.
Aan de andere kant krijgen we daar ook hulp bij. Zelfs wanneer we niet weten waarvandaan die hulp zou kunnen komen, is het vaak zo dat degene die ons het beste kan helpen er opeens ‘gewoon is’.
Om van die hulp gebruik te kunnen maken zijn er een paar dingen belangrijk.
Allereerst moeten we bereid zijn de geboden hulp te accepteren. Niet alleen de manier waarop de hulp wordt geboden, de invalshoek, de manier van kijken naar het problem of de situatie; maar ook simpelweg het feit dat iemand anders ons ermee zou kunnen helpen ~ zelfs als ze niet precies hetzelfde hebben meegemaakt, of dezelfde ervaringen hebben opgedaan in hun leven.
Daarnaast is de realisatie dat we er in ons eentje nog niet uit zijn en dat een ander, nieuw perspectief naar nieuwe oplossingen kan leiden, handig.
Uiteindelijk zijn er voor ieder probleem vele oplossingen; zolang we daadwerkelijk een oplossing willen vinden. En of we de weg naar de oplossing alleen bewandelen of daar hulp bij inroepen is relatief onbelangrijk ~ zolang we maar bij die oplossing uitkomen.
Het enige dat niet werkt is blijven hangen in de verwachting dat we die oplossing op een zilveren schaaltje aangereikt zullen krijgen, zonder er zelf ook maar iets voor te doen.
We krijgen het tenslotte niet cadeau!
.
.
Nee, die ander heeft het vaak een heel stuk gemakkelijker!
Alleen weten we niet waar die ander in zijn of haar leven mee te maken heeft. We kennen de omstandigheden van die ander niet. Daarbij komt dat de problemen en obstakels die voor die ander lastig te overkomen zijn, voor ons mogelijk simpel zijn op te lossen. Voor de hand liggend.
Kortom, wij weten niet of die ander het gemakkelijker heeft dan wij dat hebben; wij weten dus ook niet of, en zo ja welke problemen die ander in zijn of haar heeft.
De realiteit is dat geen van ons het cadeau krijgt in het leven. We mogen allemaal aan het werk om ons pad van persoonlijke groei te bewandelen. Door om te gaan met wat het leven ~ het universum ~ op ons pad brengt.
Aan de andere kant krijgen we daar ook hulp bij. Zelfs wanneer we niet weten waarvandaan die hulp zou kunnen komen, is het vaak zo dat degene die ons het beste kan helpen er opeens ‘gewoon is’.
Om van die hulp gebruik te kunnen maken zijn er een paar dingen belangrijk.
Allereerst moeten we bereid zijn de geboden hulp te accepteren. Niet alleen de manier waarop de hulp wordt geboden, de invalshoek, de manier van kijken naar het problem of de situatie; maar ook simpelweg het feit dat iemand anders ons ermee zou kunnen helpen ~ zelfs als ze niet precies hetzelfde hebben meegemaakt, of dezelfde ervaringen hebben opgedaan in hun leven.
Daarnaast is de realisatie dat we er in ons eentje nog niet uit zijn en dat een ander, nieuw perspectief naar nieuwe oplossingen kan leiden, handig.
Uiteindelijk zijn er voor ieder probleem vele oplossingen; zolang we daadwerkelijk een oplossing willen vinden. En of we de weg naar de oplossing alleen bewandelen of daar hulp bij inroepen is relatief onbelangrijk ~ zolang we maar bij die oplossing uitkomen.
Het enige dat niet werkt is blijven hangen in de verwachting dat we die oplossing op een zilveren schaaltje aangereikt zullen krijgen, zonder er zelf ook maar iets voor te doen.
We krijgen het tenslotte niet cadeau!
.
.
zondag 6 september 2015
Kick-start
Wanneer we iets nieuws willen beginnen, of iets opnieuw willen beginnen nadat we daar ~ al dan niet door omstandigheden ~ een tijdje uit zijn geweest, is het fijn dat te doen met een kick-start. Een woord wat ook gebruikt wordt als naam van een crowd-funding organisatie; ‘Kickstarter’.
Maar niet iedere kick-start heeft financiële middelen nodig. Veel vaker, zeker in ons gewone dagelijkse leven, hebben we motivatie nodig om iets te gaan doen. Zelfs wanneer we een passie hebben voor wat we willen doen!
We hebben net dat extra duwtje in de rug nodig om ervoor te kiezen dat wat we willen doen ook echt te gaan doen. Om niet te kiezen voor dat wat we denken dat we eerst moeten doen; niet te kiezen om eerst af te maken wat eind van de dag af moet zijn… Maar om te kiezen om dat te gaan doen wat we werkelijk willen doen.
De reden dat we daar zo vaak een duwtje in de rug voor nodig hebben ~ een kick-start, zeg maar ~ is omdat we maar al te vaak juist die dingen die voor ons zo belangrijk zijn naar de achtergrond duwen ten gunste van dat wat we vinden dat we voor werk, familie of vrienden moeten doen.
Plicht roept!
Het is een perspectief wat niet op werkelijkheid, noch op waarheid rust.
Uiteindelijk zou dat wat echt zo belangrijk is voor ons is bovenaan onze prioriteitenlijst moeten staan. We zouden dus eigenlijk mogen kiezen voor dat wat voor ons zo belangrijk is en dan de rest van alles wat ook moet gebeuren ‘op zijn plek te laten vallen’. En wanneer we voor onszelf kiezen, dan valt de rest meestal inderdaad vanzelf op z’n plaats…
Nu ik dit zit te schrijven klinkt het allemaal zo verschrikkelijk logisch, maar wanneer we in ons drukke dagelijkse leven voor die keuze staan dan lijkt die keus opeens niet meer zo voor-de-hand liggend.
In dat geval kan het ons enorm helpen wanneer iemand anders ~ iemand die buiten onze situatie staat en er daardoor vaak een duidelijker beeld van heeft ~ ons dat zetje geeft; een kick-start. Bijvoorbeeld door ons in een situatie te plaatsen die het zoveel gemakkelijker maakt om te kiezen voor onszelf, voor dat wat voor ons belangrijk is; voor onze passie.
Hebben we die keuze eenmaal gemaakt voor de eerst keer in zo vaak veel te lange tijd, dan gaat de energie daarvan opbouwen. De volgende keer is het dan gemakkelijker om die keuze voor onszelf en onze passie te maken.
En voor we het weten zijn we eindelijk echt begonnen!
.
.
Maar niet iedere kick-start heeft financiële middelen nodig. Veel vaker, zeker in ons gewone dagelijkse leven, hebben we motivatie nodig om iets te gaan doen. Zelfs wanneer we een passie hebben voor wat we willen doen!
We hebben net dat extra duwtje in de rug nodig om ervoor te kiezen dat wat we willen doen ook echt te gaan doen. Om niet te kiezen voor dat wat we denken dat we eerst moeten doen; niet te kiezen om eerst af te maken wat eind van de dag af moet zijn… Maar om te kiezen om dat te gaan doen wat we werkelijk willen doen.
De reden dat we daar zo vaak een duwtje in de rug voor nodig hebben ~ een kick-start, zeg maar ~ is omdat we maar al te vaak juist die dingen die voor ons zo belangrijk zijn naar de achtergrond duwen ten gunste van dat wat we vinden dat we voor werk, familie of vrienden moeten doen.
Plicht roept!
Het is een perspectief wat niet op werkelijkheid, noch op waarheid rust.
Uiteindelijk zou dat wat echt zo belangrijk is voor ons is bovenaan onze prioriteitenlijst moeten staan. We zouden dus eigenlijk mogen kiezen voor dat wat voor ons zo belangrijk is en dan de rest van alles wat ook moet gebeuren ‘op zijn plek te laten vallen’. En wanneer we voor onszelf kiezen, dan valt de rest meestal inderdaad vanzelf op z’n plaats…
Nu ik dit zit te schrijven klinkt het allemaal zo verschrikkelijk logisch, maar wanneer we in ons drukke dagelijkse leven voor die keuze staan dan lijkt die keus opeens niet meer zo voor-de-hand liggend.
In dat geval kan het ons enorm helpen wanneer iemand anders ~ iemand die buiten onze situatie staat en er daardoor vaak een duidelijker beeld van heeft ~ ons dat zetje geeft; een kick-start. Bijvoorbeeld door ons in een situatie te plaatsen die het zoveel gemakkelijker maakt om te kiezen voor onszelf, voor dat wat voor ons belangrijk is; voor onze passie.
Hebben we die keuze eenmaal gemaakt voor de eerst keer in zo vaak veel te lange tijd, dan gaat de energie daarvan opbouwen. De volgende keer is het dan gemakkelijker om die keuze voor onszelf en onze passie te maken.
En voor we het weten zijn we eindelijk echt begonnen!
.
.
Abonneren op:
Posts (Atom)