Terugkijken

Zo aan het einde van het jaar komt dat moment om terug te kijken; om te zien wat er dit jaar allemaal gebeurd is en dat nog een laatste keer de revue te laten passeren…

De realiteit is dat we alles veel scherper zien wanneer we terugkijken.

En het is een goed idee om daar even bij stil te staan.
Niet om te zien wat er allemaal fout is gegaan, wat we beter anders hadden kunnen doen of waar we ~ achteraf gezien ~ toch de verkeerde beslissing hebben genomen. Maar meer om te zien wat we dit jaar hebben gedaan en beleefd van een feitelijk perspectief.
Op het moment dat we daar midden in zaten, hebben we de beste beslissingen genomen die we op dat moment konden nemen met de informatie die we toen hadden. We hebben naar beste kunnen iedere volgende stap gezet en naar eer en geweten gehandeld.

Terugkijkend kunnen we zien hoe dat allemaal heeft uitgepakt.
Zeker wanneer we ervan uitgaan dat alles wat we ervaren gebeurt met een reden, dan kunnen we terugkijkend beter zien wat die reden mogelijk is geweest; en wat we ervan hebben geleerd ~ zowel van een praktisch perspectief als van een spiritueel perspectief.

En dat betekent dat we kijken naar de feiten en naar de symbolische betekenis van wat we hebben gedaan en meegemaakt…

Voor mij is het afgelopen jaar een druk jaar geweest. En als ik terugkijk, dan ben ik vaak met andere dingen bezig geweest dan ik een jaar geleden had gepland.
Ik ben eerst vijf weken naar de V.S. geweest. Vervolgens is mijn huis verbouwd. Daarna hebben we de workshop in zuid Limburg gegeven. Maar wat me het meeste bijstaat wanneer ik nu terugkijk is alle tijd en energie die ik heb besteed als mantelzorger. Tussen alles door heb ik ook heus nog gewerkt, maar duidelijk minder/anders dan ik een jaar geleden voor ogen had.

Nu ik dit zo schrijf, realiseer ik me dat ik dit jaar heel veel heb gedaan! En dan heb ik toch een vaag gevoel van verbazing dat dit zich niet heeft vertaald naar een beter inkomen…

Symbolisch bekeken heb ik met mijn reis mijn horizon verbreedt. Het heeft me in een positie gebracht om op een andere manier naar dingen te kijken. Met het verbouwen van mijn huis heb ik, symbolisch gezien, mijn denken veranderd. De workshop ~ of je hem nu geeft of eraan deelneemt ~ heeft altijd te maken met het leren van nieuwe dingen.

Mantelzorger zijn ligt ingewikkelder. De prioriteit is duidelijk voor me, maar het is energie die je volledig buiten jezelf besteedt waardoor je niet altijd toekomt aan die dingen die je graag voor jezelf wilt doen; in mijn geval mijn werk. Symbolisch heeft het voor mij te maken met de acceptatie van dat wat er op je pad komt; het volgen van de leiding die ik krijg van het universum. Ook wanneer dat mijn plannen in de weg staat…

Wat ik daarvan leer is om beter op te letten en meer open te staan voor precies die dingen die ‘ongevraagd’ naar me toe komen. Om alert te reageren wanneer ik dat herken, omdat het op één of andere manier belangrijk voor me is.
En dan is de kans groot dat ik daar veel meer aan over houdt dan alleen een ‘leermoment’ voor mijn levenslessen.

Hoe heeft jouw jaar eruit gezien?
.
.

De zonnewende

De kortste dag ~ het begin dan de winter ~ komt in een drukke tijd van het jaar! Vandaag de zonnewende, wat ieder jaar weer een behoorlijke verandering van de energie met zich meebrengt. En dan een paar dagen daarna de kerstdagen; en weer een paar dagen later ‘Oud en Nieuw’. En of je nu bij al deze dagen stilstaat, ze viert met je familie of met vrienden; of het accent op één van deze dagen legt ~ het maakt deze 10 dagen ieder jaar opnieuw heel speciaal.

Klimatologisch brengt de zonnewende met de terugkeer van het licht ook de koudste tijd van het jaar. Een tijd, in ieder geval vanuit een spiritueel perspectief, om het nieuwe licht over ons leven te laten schijnen. Om met een helder, koel hoofd nieuwe plannen te maken. Om die plannen zo’n structuur mee te geven dat we precies weten wat onze eerste stap zal zijn om ze uit te gaan voeren.

Met Kerst vieren we dan de terugkeer van het Licht. Daarmee krijgen we richting en begeleiding in ons leven. Het (innerlijk) Licht dat ons de weg wijst. Het besef van een zielsverlangen dat we willen vervullen…

Dan op nieuwjaar beginnen we vol goede moed en gevuld met goede voornemens aan dat nieuwe jaar.

En op 6 januari, aan het einde van de kersttijd, zien we onze plannen bevestigd. (Hoewel we ook vaak onze goede voornemens alweer hebben vergeten…) Omstreeks 6 januari beginnen we ook te merken dat de dagen weer langer worden.

In andere tijden, lang voordat we de tijdsmaat aanhielden van de kalender zoals we die nu kennen, ging het om de seizoenen. En daarmee was de zonnewende de allerbelangrijkste dag. De dag die het nieuwe seizoen inluidt. De dag om te bepalen wat er in het winterseizoen gedaan diende te worden om, zo gauw het weer warmer wordt alles op de rit te hebben om daar zo goed mogelijk gebruik van te maken…

De zonnewende was de dag om stil te staan bij het nieuwe licht; en alle nieuwe dingen die zullen komen. En dat is deze dag natuurlijk nog steeds! En dat is eigenlijk alleen maar sterker geworden door alle feestdagen als het ware op elkaar te stapelen. Op die manier hebben we onszelf 10 dagen gegeven om onze plannen te maken, gevolgd door 6 dagen om die plannen in onszelf te bevestigen.

Symbolisch kijken we dan in het getal 10 naar onszelf en al onze mogelijkheden, om dan in het getal 6 ons helemaal bewust te worden dat we een plan hebben en dat het een goed plan is.

Ik wens je een fantastische zonnewende toe!
.

Wachten

We zitten allemaal wel eens op iets te wachten…
Wachten tot de bus komt. Wachten totdat iemand aankomt. wachten totdat het stoplicht weer groen wordt. Wachten tot het tijd is om… En ga zo maar door.

In zekere zin zijn dat allemaal voorbeelden waarin we wachten op iets of iemand buiten onszelf. Iets wat ‘erbij hoort’ zolang we afspraken en ontmoetingen op elkaar afstemmen wat betreft de tijd. Als de ene persoon dan eerder is, of de andere wat later; dan kan het bijna niet anders dan dat de ene persoon even wacht op die ander. Daar is helemaal niets mis mee, totdat het kan gebeuren dat het opvalt dat die ene persoon altijd te laat is en dat principe zelfs regelmatig gebruikt om op die manier alle aandacht naar zich toe te trekken. Dan kan het tijd zijn om daar anders mee om te gaan.

Maar we kunnen ook wachten op dingen die alleen onszelf aangaan.
Bijvoorbeeld wachten op het juiste moment om iets te zeggen; iets te doen. Wachten totdat de tijd rijp is om actie te ondernemen. Wachten totdat we alles op de rit hebben om datgene waar we misschien al jaren van dromen ook uit te voeren. Dus wachten totdat we tijd hebben. Wachten totdat we het geld ervoor hebben.

En wanneer we wachten op dingen die eigenlijk alleen onszelf aangaan, dan komt het er vaak op neer dat we wachten totdat we onszelf toestemming geven om eindelijk te zeggen wat we vaak al zo lang hadden willen zeggen; om te doen wat we misschien ons hele leven al hadden willen doen…
De tijd ervoor hebben ~ en het geld ~ heeft te maken met het stellen van prioriteiten en het plannen van dat wat we willen gaan doen.
En of het dan echt de juiste tijd is, daar komen we vaak pas achter wanneer we echt beginnen! Loopt alles soepeltjes en worden ons dingen aangereikt die de ervaring nog beter, mooier etc. maken, dan is het beslist de juiste tijd. Lijkt het of we bij iedere stap een obstakel tegenkomen, dan is het mogelijk nog niet helemaal de juiste tijd. Dan kan het een goed idee zijn om het plan nog eens van alle kanten te bekijken of dit werkelijk is wat we al die tijd voor ogen hebben gehad…

Waar het om gaat is dat het weinig zin heeft om te wachten totdat de omstandigheden perfect zijn om onze dromen te verwezenlijken.

Het is juist zaak om onszelf toestemming te geven dat waar we een passie voor hebben; dat wat ons inspireert gewoon te gaan doen. Vandaag.
Zonder verder te wachten op dat lastig te bereiken punt waar aan alle randvoorwaarden wordt voldaan.
.
.

Op zoek

Ieder op onze eigen manier zijn we allemaal op zoek. Waar we naar op zoek zijn en hoe we dat hopen te vinden is net zo individueel als we uniek zijn. En zelfs als we op zoek zijn naar iets wat op het oog hetzelfde doel lijkt, zoals bijvoorbeeld ‘succes’, dan nog maakt onze persoonlijke definitie van ‘succes’ een wereld van verschil.

Daarbij is succes wel een goed voorbeeld, want in zekere zin willen we allemaal graag succesvol zijn in het leven. Maar voor de ene persoon betekent dat een baan die weliswaar heel veel uren kost, maar die aan de andere kant ook een hoog salaris met zich meebrengt. Voor de ander betekent succes gelukkig zijn. Weer een ander zal succes misschien definiëren als ‘anderen helpen’, of ‘een verschil maken in het leven van een ander’. Terwijl we ook succesvol kunnen zijn op ons individuele pad van persoonlijke groei; en dat heeft dan met een meer spirituele betekenis van ‘succes’ te maken.
Het aantal manieren waarop we invulling kunt geven aan onze persoonlijke definitie van succes is bijna oneindig.

Maar waar we ook naar op zoek zijn en hoe we ook invulling geven aan onze eigen zoektocht ~ uiteindelijk komen een aantal dingen vaak ‘automatisch’ bij elkaar…
Of je nu ‘leeft om te werken’ of ‘werkt om te leven’, er is werk aan de winkel. Dat kan dan weer die letterlijke baan zijn, of vrijwilligerswerk, liefdadigheidswerk, of (meditatief) werk aan ons innerlijke zelf… Vaak is het de combinatie van een aantal deze vormen van werk die ons leidt naar onze volgende stap op weg naar ons doel. Op weg naar datgene waarnaar we op zoek zijn.

Steeds vaker wordt ook gezegd dat ‘acceptatie’ (zowel van jezelf als van anderen) en ‘present zijn’ (aanwezig zijn, in het moment leven) belangrijk zijn in ons streven ons doel te bereiken.
Dat betekent dat we op onze zoektocht ons bewust zijn van wat ons op dat moment wordt aangereikt in het leven. Dat we de dingen die zijn gebeurd in ons verleden plaatsen en niet blijven herleven. En misschien wel het belangrijkste, dat we vertrouwen hebben ons doel te gaan bereiken en ons daar dus niet steeds opnieuw zorgen over hoeven te maken…

Echter, de hamvraag is en blijft: “Waar zijn we naar op zoek?”
Wat willen we bereiken voor onszelf, in de wereld en voor de wereld? En wat is daarin het fysieke, materiële doel, het mentale doel en het spirituele doel waar we naar streven?

Het beantwoorden van vragen als deze geeft inzicht in waar we werkelijk naar op zoek zijn; en soms kan dat iets heel anders zijn dan we dachten…
Waar ben jij naar op zoek?

Levensvragen

Iedere eens in de zoveel tijd worden we geconfronteerd met levensvragen. Van die vragen die gaan over waarom we hier zijn, wat het doel is van ons bestaan. Vaak vallen die levensvragen uiteen in twee categorieën: de eerste over het ‘waarom’, de tweede over ‘wat en hoe’. Dus over de reden van ons bestaan en hoe we daaraan invulling geven.

Gisteren zei iemand tegen mij dat we het uiteindelijk allemaal doen voor one kinderen. Dus zolang het allemaal goed gaat met onze kinderen, doen wij het goed. Bijna onmiddellijk gevolgd in het gesprek dat je nooit iets alleen voor een ander kunt doen, want je hebt tenslotte ook je eigen leven.

Het is iets om over na te denken.
Aan de ene kant ligt voor deze persoon de reden van het bestaan bij zijn kinderen ~ dus buiten zichzelf ~ terwijl de manier waarop we dat invulling geven niet (helemaal) buiten onszelf mag liggen, want je hebt ook je eigen leven.
Zo op het eerste gezicht lijkt het een tegenspraak die ons leven terug kan brengen tot twee vragen:
Doen we de dingen die we doen voor onszelf of voor een ander?
En wat houden we daar voor onszelf aan over?

Die eerste vraag is ‘tricky’.
Hoewel er verandering in begint te komen, zijn velen van ons opgegroeid met de gedachte dat iets helemaal voor jezelf doen egoïstisch is; en het is niet goed ~ of zelfs slecht ~ om egoïstisch te zijn. Dus vanuit onze opvoeding hebben we vaak de boodschap meegekregen dat het beter is om de dingen die we doen voor een ander te doen, dan voor onszelf. Tijd voor onszelf is ‘rusttijd’, om daarna weer voor een ander aan de slag te gaan…
Dan is het ook niet meteen helder hoe je dan precies de dingen die je doet voor jezelf doet, zonder daarbij bijvoorbeeld je gezin of je familie tekort te doen. We hebben het simpelweg nooit geleerd!

Het lijkt belangrijk te zijn om die dingen die je doet (moet doen) met plezier doet. Dat het werk wat je doet je naast je inkomen een meerwaarde geeft. Dat kan een goed gevoel over jezelf zijn, of bijvoorbeeld het besef dat je door wat jij doet een verschil maakt in het leven van anderen; en daarmee de wereld ten goede verandert.
En dat is dan tegelijkertijd iets wat we daar voor onszelf aan over houden. Een goed gevoel; een gevoel van eigenwaarde.

Maar is dat werkelijk het antwoord op die levensvraag?
Dan merk ik dat hoe langer ik daarover nadenk, des te meer ik tot het besef kom dat ik iets leer van alles wat ik doe; zelfs van iedere mens die ik tegenkom…

En dat zou ~ in ieder geval voor mij ~ wel eens de kern van alle levensvragen kunnen zijn.
.
.

Het diepste verlangen

Met de decembermaand voor de deur worden we allemaal uitgenodigd om onze verlangens naar boven te laten komen en worden te geven. Of het nu een lijst is met dingen die je graag zou ontvangen in december ~ of dat nu met Sinterklaas is, of met kerst ~ of misschien meer vanuit het perspectief wat je verlangt in de volgende cirkel van de seizoenen; dit is een tijd waarin dat wat we verlangen op de voorgrond treedt. En dat is helemaal onafhankelijk van welk prijskaartje er aan jouw verlangen bevestigd is.
Zo kun je bijvoorbeeld een nieuwe auto verlangen, maar die nog niet direct verwachten in december. Maar het kan ook iets kleins, praktisch zijn wat je verlangt; iets wat je leven gemakkelijker of leuker maakt en waarvan je zoiets hebt dat je het jezelf gaat geven in december.

Dit maakt dat we, juist in deze tijd, onze verlangens vaak materieel of zelfs commercieel zien. En dat we druk in de weer zijn met reclamefolders, het vinden van precies de juiste dingen uit de beste winkels. Hebbedingetjes.

En dat kan dan die andere verlangens, de dingen die we in ons leven willen brengen ~ of er juist uit los willen laten ~ in het volgende jaar; en de plannen die we gaan maken om dat te laten gebeuren een beetje naar de achtergrond laten verdwijnen.
Maar ook die worden uitgenodigd om naar boven te komen in de energie van nu. Dat betekent dat op een stil moment er opeens een enorm verlangen naar iets in ons opkomt. Iets waarvan we ons misschien al een poosje bewust zijn, maar waar we nooit iets mee gedaan hebben. Soms omdat het totaal onbereikbaar lijkt. Of omdat er op dat moment andere, meer urgente dingen gedaan moesten worden… Maar nu komt het opeens weer in onze gedachten.

Het belangrijk om dat innerlijke verlangen woorden te geven, zelfs wanneer je geen idee hebt hoe het werkelijkheid kan worden in je leven. Want die innerlijke verlangens zijn een deel van ons; en het is goed ook dat deel van onszelf te erkennen. Een plaats te geven.
En wanneer we dat doen, dan kunnen we ons meer en meer bewust worden van andere innerlijke verlangens die we hebben. Dingen die we anders willen dan ze op dit moment in ons leven zijn. Dingen die we altijd hebben willen doen en die, hoewel we ze nog niet hebben gedaan, toch ook niet uit onze gedachten zijn verdwenen…

Het is een proces dat ons uiteindelijk bij ons diepste innerlijke verlangen kan brengen. Dat verlangen dat verweven is met wie we werkelijk zijn.
Wat is jouw diepste verlangen?

Geven en ontvangen

Is het je ooit opgevallen dat er mensen zijn die moeite hebben om rond te komen en je toch alles willen geven wat ze hebben? Het hemd van hun rug geven wanneer een ander dat nodig mocht hebben? En dat terwijl er anderen zijn die meer hebben om te delen en toch moeite hebben om aan anderen te geven. En wanneer ze toch aan anderen geven, dan wordt dat vaak uitgemeten; gezien als een gunst waarvan dan eigenlijk wordt verwacht dat die op een moment in de toekomst wordt terugbetaald…

Het grappige is dat een heel vergelijkbare dynamiek speelt met ontvangen.
Alleen is ontvangen vaak nog moeilijker dan geven…

Ontvangen is een kunst.
Zelfs het ontvangen van een compliment is lang niet altijd gemakkelijk. En het lijkt wel of ontvangen moeilijker wordt naarmate je zelf minder hebt om terug te geven. Terwijl laan de andere kant iemand die iets niet eens werkelijk nodig heeft soms geen enkele moeite heeft om iets te ontvangen; en daar ook niet de intentie aan verbindt om er ooit iets voor terug te geven of te doen.

Zo op het eerste gezicht zou je kunnen zeggen dat het verschil in hoe je omgaat met geven en ontvangen ligt in hoe sociaal je in het leven staat. Dat is zeker een aspect wat meespeelt, maar wanneer je echt gaat kijken naar de hele dynamiek omtrent geven en ontvangen, dan blijkt het toch iets ingewikkelder te liggen.

We zijn bijna allemaal opgegroeid met het idee dat het beter is te geven dan te ontvangen. Met het idee dat je anderen dient te helpen voordat je iets voor jezelf doet. Kortom, met het idee dat die ander belangrijker is dan je zelf bent ~ op welke manier dat zich ook uit…
Dat betekent dat we geneigd zijn altijd te geven, zonder ooit te leren ontvangen. Dat gaat dan niet alleen over materiële zaken, maar ook over tijd en energie die we ergens insteken.

Waar we dan op ten duur tegenaan kunnen lopen is dat geven en ontvangen met elkaar zijn verbonden. Het is gemakkelijker te geven ~ zonder daar zelf op leeg te lopen ~ wanneer je ook kunt ontvangen. Wanneer je jezelf toestemming geeft om te ontvangen. Open en eerlijk en in liefde. In liefde voor jezelf én voor die ander.
Zo gauw we dat leren wordt het veel gemakkelijker om balans te brengen in dat wat we geven en de dingen die we ontvangen. Dan geven we niet meer dat wat we zelf nodig hebben aan een ander, terwijl we wel ontvangen wat die ander wil geven; vooral wanneer we dat werkelijk nodig hebben…

Want de waarde van het geven ligt in de kracht van het ontvangen…

Anders doen

Wanneer we dingen anders willen ons leven dan is het een goed idee om anders te denken over onszelf, over ons leven. Het is ook een prima plan om, zeker wanneer we niet direct zien wat we dan wel willen, of hoe we de veranderingen die we graag in ons leven willen waar kunnen maken; om dat wat er aan den hand is andere woorden te geven. Of dat nu gaat over de oplossingen waar we voor kunnen kiezen, of voor de obstakels waar we tegen aan lopen…
Maar uiteindelijk is er maar één manier om dat andere leven voor onszelf bereikbaar te maken; en dat is om anders te doen. Om andere stappen te zetten. En misschien wel het belangrijkste, om andere keuzes te maken. Andere prioriteiten te stellen. Je tijd anders in te delen.
Kortom, anders doen.

Maar hoe dan?
Hadden we het niet allang gedaan als we hadden geweten hoe we dat het beste konden aanpakken?

Dan blijkt dat als ik naar mijn eigen leven kijk, dan zijn er best veel dingen die ik iedere dag doe, waar ik iedere dag tijd aan besteed, die me bijzonder weinig opleveren. Zo zijn er dagen dat ik zo’n beetje ieder uur Facebook check. Interessant? Soms. Nuttig? Bijna nooit.
Een andere is dat ik vaak het idee heb dat ik continu bereikbaar moet zijn voor iedereen die me eventueel op dat moment wil spreken, teksten, chatten… In alle realiteit ben ik voor een paar mensen altijd bereikbaar, maar voor heel veel anderen mag dat best op tijden die mij (ook) uitkomen.
En voor ik het weet is het veel later dan ik dacht en heb ik geen tijd of energie meer om juist die dingen te doen die ik werkelijk belangrijk vind.

Als ik dan een week lang bewust ervoor kies om bijvoorbeeld mijn aanwezigheid op Facebook te beperken, dan kan ik opeens bergen verzetten!

De echte vraag is dan wat er werkelijk belangrijk is in ons leven en wat we eraan doen om dat ook uit te drukken. Dingen als onze gezondheid. De manier waarop we de stress van ons dagelijkse leven kwijtraken. De momenten waarop we tot rust kunnen komen…
Wat willen we voor onszelf bereiken? Waar willen we succesvol in zijn ~ en hoe definiëren we succes?

Wanneer we dingen in ons leven anders willen gaan doen, dan is het een goed idee om te kijken waar we geen (of veel minder) tijd aan kunnen geven. Daarnaast is het noodzakelijk om helder te krijgen wat wij zelf werkelijk belangrijk vinden en daarvoor te kiezen.
Het allerbelangrijkste is om het echt te gaan doen!
.
.

Andere woorden

Mijn leraar Julian heeft vaak gezegd dat zolang je iets op tenminste drie manieren kunt uitleggen, dan kun je het iedereen duidelijk maken.

Het is iets wat bij mij altijd is blijven hangen. Ik heb door de jaren heen ook de wijsheid van zijn woorden ondervonden. Het is altijd zo dat wanneer je iets uitlegt en die ander begrijpt het niet, dan mis je op één of andere manier de aansluiting bij het referentiekader van die ander. Om die aansluiting toch te vinden is het soms genoeg om met een ander voorbeeld te komen. Of om het uit te leggen in andere woorden. In woorden die voor die ander beter te begrijpen zijn.

Op die manier gebruik ik soms woorden die misschien niet helemaal precies uitdrukken wat ik wil zeggen, maar die de ander beter een plaats kan geven. Ik kies er dan voor om het concept uit te leggen in plaats van hoe ik het nu precies zie. Zo is het begrip ‘beschermengel’ voor veel mensen veel toegankelijker, begrijpelijker, dan wanneer je het over je ‘spirituele gidsen’ hebt. En wanneer het concept gaat over spirituele helpers, dan kun je soms net zo goed, of zelfs beter, het woord ‘beschermengel’ gebruiken dan ‘(spirituele) gids’.

Het gekke is dat het nooit bij me is opgekomen dat hetzelfde principe geldt voor mijn innerlijke dialoog.
Al heel lang weet ik dat wanneer ik een oplossing zoek voor iets het een goed idee is om vijf mogelijke oplossingen te bedenken ~ of ze nu helemaal ideaal, of zelfs reëel zijn of niet ~ omdat dit een keuze geeft; en op die manier voorkomt dat ik mijzelf vastzet in mijn denken. Maar soms is het ook goed om dat wat het probleem lijkt te zijn eens in andere woorden te omschrijven…

Mijn leraar Julian zei vaak dat een probleem en obstakel is in de stroom naar een vantevoren vastgestelde uitkomst. In andere woorden, wanneer je het idee hebt dat je vantevoren al zeker weet hoe het één en ander gaat lopen, dan kun je voor verrassingen komen te staan en dat dan zien als een probleem…
De meest logische oplossing is om die vantevoren vastgestelde uitkomst even los te laten en te kijken wat het universum voor je in petto heeft.

Een andere manier om ermee om te gaan, is om dat wat we zien als probleem bewust in andere woorden uit te drukken. Om drie manieren te vinden om het probleem uit te leggen. Aan anderen, maar vooral ook aan onszelf. En wanneer we het dat in andere woorden zien, dan kan het zo zijn dat opeens de oplossing helemaal helder is!

Wanneer we een bekend concept (aan onszelf) vertellen in in andere woorden, verandert de impact.

Een goed idee om eens te proberen wanneer je ergens op vastloopt!

Meer over Julians lessen kun je vinden op: www.julianteachings.com
.
.

Anders denken

Wanneer we ervan uitgaan dat we door middel van ons denken vormgeven aan ons leven; en we zijn niet blij met wat ons leven ons te bieden heeft ~ dan zou je kunnen zeggen dat het een goed idee is om op een andere manier te gaan denken.
Om op een andere manier te gaan denken over ons leven, over onze activiteiten, over de dingen die we kunnen, de mogelijkheden die we hebben… En het maakt eigenlijk niet uit of we denken dat we iets wel kunnen, of dat het buiten ons bereik ligt; waar het om gaat is dat we er op een andere manier over gaan denken.
Want als onze bestaande manier van denken heeft ons leven op zo’n manier gevormd dat we er niet blij van worden, dan is de kans niet heel groot dat we daar een structurele verbetering in kunnen aanbrengen door op dezelfde manier te blijven denken.

Een manier om dat te doen is om het te benaderen vanuit een ‘wat als …’ perspectief.
Wat nou als we die financiële beperking niet hadden? Wat als we die betere baan hadden? Wat als we werkelijk onze dromen, wensen en verlangens waar konden maken?
Wat zouden we dan gaan doen?
En vooral, hoe zouden we dat gaan doen? Hoe zouden we dat uitwerken in een uitvoerbaar plan?
En is er een stap die we nu, vandaag, kunnen zetten om dat plan waar te gaan maken??

Een andere manier is om bijvoorbeeld door een serie lezingen, een cursus, of een gerichte keuze van boeken die we lezen onszelf de gelegenheid te geven om met een nieuwe, frisse blik te kijken naar onze situatie en ons leven.
Soms is het niet zozeer dat we niet weten hoe we verder willen of kunnen, maar eerder dat we in een routine verzeild zijn geraakt, een diep spoor waar we ons leven niet meer zo ervaren als we graag zouden willen. Dat betekent niet dat we iets verkeerd doen of dat we niet weten hoe we onszelf uit die situatie kunnen bevrijden… Vaak weten we dat best, maar op één of andere manier komt het er niet van. Op zo’n moment kunnen we hulp gebruiken van iemand die dat wat we eigenlijk diep in onszelf al weten op een andere manier zegt. Iemand die alle punten op een andere, nieuwe manier verbindt en ons zo helpt om op een andere, nieuwe manier naar ons leven te kijken en over ons leven te denken.

Welke manier we ook kiezen, wanneer we werkelijk tijd en energie steken om op een andere manier te kijken en te denken gebeurt er iets magisch… Voor we het weten begint ons leven te veranderen!
.
.

Hallo, is daar iemand?

Verdwenen zijn de tijden waarin de achterdeur altijd open was en je bij bekenden achterom liep en gewoon naar binnen ging. Even kloppen natuurlijk, maar als dat geen resultaat gaf naar binnen en even roepen: ‘Hallo, is daar iemand?’
Tegenwoordig heeft iedere deur, ieder raam noodgedwongen meerdere sloten; en wanneer er een raam is dat je altijd open wilt kunnen houden, dan moet dat of zo klein zijn dat niemand daardoor naar binnen kan klimmen, of voorzien zijn van tralies.
Dus wanneer je ergens heengaat dan is in het algemeen aanbellen bij de voordeur de enige optie; roepen heeft geen enkele zin meer…

Aan de andere kant is er geen tijd geweest dat ik zo het gevoel heb gehad dat er voor elk idee, iedere opinie wel iemand staat te roepen ~ in de woestijn. Hallo, is daar iemand?
We zoeken op de één of andere manier naar aansluiting met anderen, maar weten niet goed waar we die aansluiting kunnen vinden. Natuurlijk kunnen we ons aansluiten bij een beweging voor of juist tegen een ‘cause’, een situatie of een issue; soms zelfs een regelrechte strijd. Vaak blijkt dan al snel dat we ook daarin alleen staan; het geeft een aansluiting met die strijd maar niet met andere mensen.

Het lijkt wel of we allemaal alleen op pad zijn, iets wat we vaak zelf hebben gekozen. We willen de dingen die we doen op onze eigen manier doen, we willen ons niet aan regels houden omdat deze ons beperken in ons uitdrukkingsvermogen en dan willen we ook nog de beste zijnen wat we doen en daarvoor geprezen worden of op z’n minst waardering oogsten.
Bijna iedereen die ik tegenkom in de stad heeft zijn of haar ‘oortjes in’; in zijn of haar eigen wereld onderweg naar ergens…
‘Hallo, is daar iemand?’

De realiteit is dat de enige plek waar ik die vraag werkelijk kan beantwoorden is in mijzelf.
Soms gaat alles zo op de ‘automatische piloot’ dat ik wel eens vergeet te luisteren naar het gefluister van mijn innerlijke zelf; mijn hoger zelf. Dan ben ik zo bezig met alle dingen die gedaan moeten worden dat ik, al dan niet meet ‘oortjes’ in, alleen maar daarmee bezig ben en volledig voorbij ga aan mijzelf. Aan wat ikzelf nodig heb. Of dat nu een punt van rust is, of tijd voor mezelf, of gewoon iets wat me inspireert…
En lang nadat die innerlijke fluisterstem het heeft opgegeven, als ik me dan helemaal leeg voel, dan merk ik dat ik stilletjes bij mezelf aanklop: ‘Hallo, is daar iemand?’

Juist in deze tijd waarin we zo bezig zijn onze grenzen te stellen en te verdedigen, is het belangrijk om dat contact te maken en te onderhouden met ons Zelf. Want alleen dan kunnen we werkelijk thuiskomen bij/in onszelf.
.
.

Gevangenen van de geschiedenis

Klinkt misschien vreemd, dat we mogelijk gevangenen zijn van de geschiedenis. Tenslotte zijn we vrije mensen met vrije keus om dingen wel of niet te doen; vrije keus om ons leven precies zo in te richten zoals wij dat willen. En toch hebben we allemaal wel dingen meegemaakt die ons hebben ‘getekend’. Die hun sporen hebben achter gelaten op hoe wij ons leven leven. Het kan zijn dat we voorzichtiger zijn geworden, meer behoudend dan we waren. Of dat er dingen zijn die ons vroeger veel vreugde en vreugde gaven maar die we nu niet meer doen (terwijl we dat misschien best wel willen…) omdat we iets onplezierigs hebben meegemaakt.
Op zo’n moment wanneer we iets graag zouden willen doen, maar na een eerdere ervaring hebben besloten dat we nooit meer in die situatie, in die positie willen komen en dat wat we eerst zo leuk vonden toch maar niet meer doen ~ nooit meer… ~ op zo’n moment zijn we de gevangene van ons verleden geworden…

Op het moment dat we ons dat realiseren kunnen we beredeneren dat het allemaal niet precies op die manier ligt. Dat wat er is gebeurt niet onze schuld was; en eigenlijk ook niets met die bewuste activiteit te maken heeft. We kunnen dan, als we dat tenminste willen, de keo bij de horens pakken, onze angst in de ogen kijken; en onszelf bevrijden uit die gevangenis van iets wat in ons verleden heeft plaatsgevonden.

Maar de geschiedenis hoeft niet zo persoonlijk te zijn om ons toch in zijn greep te houden. Het kan de geschiedenis zijn van je familie, van een gebied, een land, een cultuur… Het kunnen delen uit de geschiedenis zijn die op één of andere manier sterk met ons resoneren en ons daardoor kunnen beïnvloeden in hoe we kijken naar het leven; in de keuzes die we maken.

Zo zijn de heksenwagen en de heksenverbrandingen een deel van onze ‘vaderlandse geschiedenis’. Wanneer dat grote indruk op je maakt, misschien zelfs dromen of ‘herinneringen’ oproept, dan is de kans groot dat je daardoor ervoor zou kiezen om niet met kruiden, met healing bezig te gaan. Misschien ook zou kiezen geen vroedvrouw zou worden. Allemaal activiteiten die ten tijde van de heksenjacht risicovol waren.
Wanneer je dan merkt dat je, tegen je hartsverlangen in, kiest om dingen niet te doen die aan dat specifieke stukje geschiedenis verbonden zijn; ook dan ben je in zekere zin een gevangene van de geschiedenis…

In de nieuwe energie waarin we nu leven is het een goed idee om te kijken of er dingen zijn die in het (verre) verleden zijn gebeurd en die vandaag de dag nog steeds je interactie, je keuzes, je leven beïnvloeden. En mocht dat zo zijn, dan is het misschien tijd om ze stevig in het verleden te plaatsen waar ze horen, om je persoonlijke pad zonder die last, als een vrij mens te vervolgen…
.
.

Hebben is houden…

“Hebben is houden, maar krijgen is de kunst.”
Van jongs af aan leren we dat we dat wat we hebben ook willen houden. We verlangen iets, we gaan ervoor, we doen alles wat nodig is om het te krijgen; en wanneer we het dan eindelijk hebben dan houden we het. Ook wanneer het eigenlijk een beetje tegenvalt, wanneer het niet is wat we ervan hadden verwacht.

Als kind kan het zijn dat we niet aflatend hebben gezeurd om dat speciale speelgoed wat ‘so cool’ is want dat populaire vriendje heeft het ook. En wanneer onze ouders het dan eindelijk voor ons kopen ~ misschien om gewoon van he gezeur af te zijn… ~ dan blijkt dat het toch niet zo leuk is als we hadden gedacht en we spelen er maar nauwelijks mee.
Maar het mag niet weg! Hebben is houden!

Als volwassene kan het zijn dat het gaat over een huis in die goede buurt, of over een auto, een baan… En na alle tijd en energie die we erin hebben gestoken om het te krijgen, blijkt dat er meer werk, meer kosten en meer tijd in gaan zitten dan we hadden geanticipeerd. Maar het opgeven; en daarmee de status, het comfort etc. opgeven, dat doen we ook niet zo gemakkelijk…
Hebben is houden…

Zolang het gaat over materiële dingen kan uiteindelijk een rekensommetje de doorslag geven of we iets echt willen houden of niet. Is ’t het waard? Of willen we ons geld en onze energie anders besteden?

Het ligt vaak anders wanneer we kijken naar onze normen en waarden.
Veel van onze normen en waarden zijn ons geleerd, in zekere zin doorgegeven, door onze ouders. Dat is hoe we ze gekregen hebben. En waar daar zeker dingen bij zitten die we willen houden, hoeft dat niet voor alles wat we hebben ‘meegekregen van thuis’ te gelden.

Met emoties, of emotionele situaties ligt het nog ingewikkelder. Vaak blijkt dat we onbewust dat soort situaties proberen op te lossen op dezelfde manier als we hebben gezien dat onze ouders dat deden toen we kind waren ~ zelfs als we hebben meegemaakt dat dit voor hun al niet werkte.

Hoe we reageren op situaties in ons leven, op dingen die gebeuren met ons of om ons heen, is ons letterlijk ‘met de paplepel ingegeven’. We hebben die reacties in ons onderbewustzijn opgeslagen als kind en wanneer we in een soortgelijke situatie komen ~ zelfs als volwassene, zoveel jaren later ~ dan is de kans groot dat we toch reageren vanuit die onderbewuste informatie.

Hebben is houden… Of niet?
Het is best een goed idee om af en toe eens te kijken wat we eigenlijk allemaal ‘hebben en houden’ en vooral waarom we er eigenlijk nog steeds zo stevig aan vasthouden.
En misschien blijkt het dan veel minder te gaan over ‘hebben en houden’, dan het gaat over het krijgen van meer ruimte. En dat is (levens)kunst!
.
.

Zwerfafval

Een snelle google zoekopdracht levert onmiddellijk een aantal teksten op… Hier is de definitie van Wikipedia:
= Zwerfafval of zwerfvuil is al het afval dat rondslingert op straat, in de berm, op het strand of bijvoorbeeld in natuurparken. Het is afval dat door mensen bewust of onbewust is weggegooid of achtergelaten op plaatsen die daar niet voor bestemd zijn of door indirect toedoen of nalatigheid van mensen op die plaatsen is terechtgekomen.
Zwerfafval bestaat voornamelijk uit verpakkingsmateriaal van consumpties: blikjes, flesjes, wikkels en bijvoorbeeld patatbakjes. Ook sigarettenpeuken, kauwgomresten ("spum") en papier slingeren vaak op straat, in parken of langs de weg rond. =

Het zou zomaar kunnen zijn dat op z’n minst een deel van het probleem te vinden is in de houding of misschien zelfs de overtuiging dat de openbare ruimtes zoals straten, parken, stranden etc. niet zozeer ‘van ons allemaal’ zijn, maar eerder een gevoel oproepen van ‘het is toch niet van mij’… Daaraan gekoppeld dat de overheid inderdaad het meeste zwerfafval wel opruimt ~ zelfs iedere week in onze toch heel nette straat ~ dan is er opeens geen greintje motivatie meer te bespeuren om ons op een ‘goede’ manier van ons afval te ontdoen. Zoals in een openbare prullenbak, of meenemen naar huis en thuis in de prullenbak…

Het is in zekere zin een spiraal waarin het afschuiven van de verantwoordelijkheid voor onze leefomgeving, ‘De straat is toch niet van mij, dus waarom zou ik…’, het achterblijven van zwerfafval in de hand werkt.
Want zoals er dit ‘gewone’ zichtbare zwerfafval is, is er ook ‘onzichtbaar zwerfafval’. Dingen die geen ruimte innemen, geen gewicht hebben, geen vorm hebben en die toch afdoen aan de omgeving.
Zoals keiharde muziek, of schreeuwende mensen ~ vaak kinderen, maar ook regelmatig volwassenen. Plotseling is het geen keuze meer of je naar muziek wilt luisteren, maar is de keuze of je op die plek wilt blijven.
Of mensen die pal voor de deur van een restaurant staan te roken. In het restaurant verboden, maar om in het restaurant te komen moet je je dar toch soms een weg door banen.

Maar misschien wel het minst in het oog springende ‘onzichtbare zwerfafval’ zijn gedachten…
Als ergens een stevige ruzie heeft plaatsgevonden, dan kan die beklemmende, boze sfeer daar nog best een tijdje blijven hangen. Een ongeïnteresseerde ‘het zal mijn tijd wel duren’-mentaliteit hoeft niet uitgesproken te worden om toch een stempel te drukken op de omgeving. En de houding dat een ander het wel opruimt want ‘De straat is toch niet van mij, dus waarom zou ik…’; ook dat is een in zichzelf een vorm van ‘onzichtbaar zwerfafval’.

De realiteit is dat we op dit gebied met betrekkelijk weinig moeite onze omgeving al snel een enorm stuk kunnen verbeteren. Gewoon door zwerfafval dat we zien liggen op te pakken en weg te gooien. Door onze verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en onze omgeving. Door te genieten van de natuur en het iedereen te gunnen daar net zoveel van te genieten als wij dat doen; ieder op onze eigen manier.
.
.

Herfst

In de cirkel van de seizoenen is de herfst de tijd om te oogsten.
En dan gaat het niet alleen om de oogst van ons voedsel, het gaat ook om de oogst van de dingen waar we dit jaar onze energie in gestoken hebben. Dat kan mentale energie zijn, het uitdenken van hoe iets neergezet kan worden in de materiële wereld, het kan spirituele energie zijn waarmee we een geheel nieuw idee manifesteren, maar het kan natuurlijk ook onze ‘gewone’ energie zijn die we gebruiken om de dingen die gedaan moeten worden ook daadwerkelijk te doen.

Dat maakt de herfst de tijd om de vruchten van onze energie te oogsten; de vruchten van onze arbeid op fysiek, mentaal en spiritueel gebied.

Dat maakt juist vandaag met het begin van de herfst ~ officieel de ‘herfst dag en nacht evening’ omdat vandaag de dag en nacht even lang zijn; iets wat maar twee keer per jaar gebeurt ~ een goed moment om even stil te staan bij waar we onze energie in hebben gestoken dit jaar…

Had je plannen gemaakt? En heb je daar ook daadwerkelijk aan gewerkt? Of heb je ze steeds voor je uit geschoven en je energie besteed aan wat er op dat moment speelde in je leven?
Als je terugkijkt over het afgelopen jaar, heb je dan ergens naartoe geleefd? Of heb je eigenlijk het idee dat je hebt overleefd? Misschien zelf een oneindige stroom situaties en problemen hebt moeten oplossen…

En als je dan terugkijkt naar wat je hebt ‘gezaaid’ en ‘verzorgd’, wat is dan je oogst, deze herfst?

Soms ligt dat heel duidelijk. Je had een plan, je hebt eraan gewerkt; en nu is de tijd dat het zijn vruchten gaat afwerpen.

Vaak ligt het veel minder duidelijk. Misschien had je wel een plan, maar door allerlei omstandigheden ben je er steeds net niet aan toe gekomen om het uit te voeren…
Juist dan is het zaak om te gaan kijken wat je wèl hebt gedaan. Waar je jezelf of anderen hebt geholpen. Of hoe je iets hebt opgelost waar je eigenlijk al veel te lang tegenaan liep. Hoe je misschien vooral dingen voor anderen hebt gedaan, waardoor je simpelweg geen tijd hebt overgehouden om je eigen plannen waar te maken.

Het zijn juist dat soort dingen waarvan de vruchten onverwacht zoet kunnen zijn!

Het is alleen maar menselijk om een verwachting te hebben met betrekking op wat we zullen ‘oogsten’ deze herfst. Maar wanneer we met een positieve blik kijken naar onze inspanningen en open staan voor wat (en op welke manier) we mogen ontvangen, dan wordt het vast een prachtige en overvloedige oogst!!

Apekool

Wanneer was de laatste keer dat je een flinke schep apekool op je bord kreeg voorgeschoteld? Of misschien in de vorm van kletskoek bij de koffie? Of een ‘Broodje Aap’ voor lunch?
Allemaal gerechten die in de regel geserveerd werden met een vette knipoog. Om over te lachen en te praten. En vooral om zelf over na te denken; is dat wat mij wordt voorgeschoteld werkelijk waar? Of is het eigenlijk maar flauwekul, geklets, klets, kletskoek, kul, larie, nonsens, onzin of kolder?

Natuurlijk is er dan ook nog het verschil tussen de feitelijke waarheid van iets en de persoonlijke waarheid van de ervaring: http://cheiron-wellness.blogspot.nl/2014/08/waarheid.html

Maar afgezien daarvan zijn er in de wereld van vandaag zoveel verhalen, zoveel stellingen en zoveel polariteiten, dat het een goed idee is om daar zelf over na te denken. Om zelf te onderzoeken of dat wat ons wordt voorgeschoteld ook daadwerkelijk klopt. Om, voordat we daarin zelf een standpunt over innemen en gaan verkondigen na te gaan of dat werkelijk ons eigen standpunt is, of dat we de mening van een ander herhalen. En op die manier misschien wel apekool opdissen…

Het lijkt wel of naarmate het gemakkelijker wordt om alle informatie die je ooit ergens over zou willen weten gemakkelijker wordt om te vinden ~ we hebben tenslotte het internet bijna voortdurend tot onze beschikking ~ we daarvan steeds minder gebruik maken en steeds vaker dat wat er wordt gezegd en geschreven voor waar aannemen. En wanneer zo’n bericht ons dan emotioneel raakt, is de verleiding groot het te delen om op die manier uitdrukking te geven aan onze verontwaardiging. Zonder de tijd te nemen om ook de andere kant van het verhaal te weten te komen; zonder erover na te denken en het te staven aan onze eigen persoonlijke waarheid, onze individuele normen en waarden waar we naar willen leven.

Vanuit een spiritueel perspectief, wanneer we niet dat wat we horen of lezen staven aan onze eigen normen en waarden, als we aannemen dat wat we lezen of horen de hele waarheid en niets dan de waarheid is, zonder het bericht verder te onderzoeken op de feitelijke waarheid; en wanneer we dat dan gretig delen met onze vrienden omdat de hele wereld moet weten over wat hier aan de hand is ~ Dan dragen we niet bij aan een oplossing, maar zijn we een deel van het probleem geworden.
Zo gauw we stelling nemen en dat standpunt koste wat kost gaan verdedigen, dragen we bij aan de verdeeldheid in de wereld, in plaats van de eenheid, de heelheid te bevorderen.

Apekool? Daar kun je alleen maar achter komen door de tijd te nemen er zelf over na te denken…
.
.

De spiegel van het leven

“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de schoonste van het hele land?”

Deze zin uit het sprookje ‘Sneeuwwitje’ draagt heel wat lading.
IJdelheid; en volgens het sprookje zelf ook trots en hoogmoed. Maar wat mij het meest in het oog springt is dat de spiegel maar één antwoord mag geven; het enige antwoord dat de koningin/stiefmoeder wil horen, namelijk dat zij de schoonste, de mooiste van het land is.

Nu kan de spiegel alleen maar afgaan op wat het heeft gezien, dus zolang alleen de koningin zich ooit in de spiegel heeft bekeken is er geen vuiltje aan de lucht. Het probleem ontstaat wanneer de spiegel ook Sneeuwwitje heeft gezien. De spiegel heeft nu ook een andere blik ervaren en heeft nu iets om de aanblik van de koningin mee te vergelijken…
En de spiegel geeft opnieuw het feitelijke, objectieve antwoord; alleen is het nu niet meer het antwoord dat de koningin wil horen en al haar woede en haat worden opeens zichtbaar…

In zekere zin werkt de spiegel van het leven net zo.
Het toont ons dingen in onszelf. En zolang we niet verder (willen) kijken dan onze eigen ervaring, vinden we de dingen die ons overkomen ~ de dingen die de spiegel van het leven ons laat zien ~ leuk of niet leuk; maar we hebben niet de behoefte daar verder nog iets mee te doen.

Net zoals in het sprookje gaat het zowel om de spiegel als om degene die erin kijkt.
Dus pas wanneer wij ons afvragen waarom de spiegel van het leven ons iets laat zien, waarom een bepaalde ervaring of situatie (steeds) in ons leven komt; kan duidelijk worden wat die spiegel ons laat zien.
En net als in het sprookje gaat dat altijd om iets in onszelf waar we naar mogen kijken, wat we mogen veranderen. Een (levens)les waar we van mogen groeien als mens.
Dat betekent dat alles wat er ins ons leven gebeurt een aanwijzing is; een spiegel is die ons laat zien dat we daar nog van mogen leren. En op het moment dat we datgene hebben geleerd, dan blijkt vaak dat we die situatie, die houding, die frustratie ook niet of nauwelijks meer tegenkomen bij anderen…

Want dat is hoe het werkt. De houding die ons zo stoort in een ander, die hebben we zelf ook. Misschien niet op precies dezelfde manier, of in dezelfde situatie ~ maar het is iets wat die ander ons laat zien over onszelf. Het is hoe die ander een spiegel is voor ons.

Uiteindelijk gaat het dan niet meer om wie de ‘schoonste van het land’ is, maar eerder om wie de zuiverste mens is, die op de meest pure manier zijn of haar Werkelijke Zelf leeft.
.
.

Waarheid

Waarheid is een interessant concept. Er wordt ons van jongs af aan geleerd om eerlijk te zijn en altijd de waarheid te vertellen. En zolang we het hebben over eerlijkheid en ‘feitelijke waarheid’ is dat helemaal waar. Hoewel… Soms kan het beter zijn om iets niet te zeggen; bijvoorbeeld omdat het minder kwetsend is tegenover die ander. De vraag is dan, ben je op zo’n moment eerlijk of niet?

Een andere dimensie van waarheid is dat het veranderd naarmate de situatie waarin we ons bevinden verandert. Zo was het mijn waarheid toen ik een jaar of vijf was, dat ik vlak voor het avondeten niet mocht snoepen of snacken. Eenmaal volwassen noem ik het een ‘appetizer’ en vind ik er niets verkeerds aan. Terwijl allebei de situaties waar zijn, is voor mij de waarheid verandert met het verstrijken van de jaren.

Tenslotte is er ook de ‘persoonlijke waarheid’. De waarheid zoals die wordt ervaren vanuit het perspectief van die persoon. Het is een aspect van waarheid dat voor ons allemaal geldt; ieder van ons heeft zijn of haar ‘eigen waarheid’. Het is de waarheid die gekoppeld is aan onze (levens)ervaring, aan dat wat we in ons leven hebben gedaan, hebben meegemaakt en wat we door die ervaringen hebben geleerd.
Het gevolg kan zijn dat we samen met anderen naar eenzelfde situatie kijken en dan ontdekken dat we diezelfde gebeurtenis niet allemaal ‘waar’ of ‘onwaar’ ~ eerlijk of oneerlijk ~ vinden. Omdat het voor ieder van ons afhangt van onze eerdere ervaringen, bekijken we die situatie allemaal vanuit het perspectief van onze eigen ervaring; op onze eigen manier.

Het is iets wat zelfs speelt binnen ons eigen leven. Zo kunnen we dingen geleerd hebben van onze ouders, familie, leraren op school ~ wat te maken had met hun ‘persoonlijke waarheid’. Ooit hebben we dat voor waarheid aangenomen; vaak omdat we de persoon van wie we het geleerd hebben vertrouwden en respecteerden.
Naarmate we ouder worden rijst dan de vraag of die waarheid ook daadwerkelijk aansluit bij onze ‘persoonlijke waarheid’. Of is het misschien iets wat, wanneer we de tijd nemen om er echt naar te kijken, eigenlijk helemaal niet bij ons past, of zelfs ~ zoals wij het leven ervaren ~ gewoon niet (meer) waar is?

Dit maakt dat het een goed idee is om af en toe de tijd te nemen om te kijken of de waarheid waarmee we zijn opgegroeid nog steeds aansluit bij ons leven. Of het nog steeds een ‘persoonlijke waarheid’ is. En om te kijken of we, afgezien van opvoeding, cultuur etc., onze eigen persoonlijke waarheid leven…
.
.

Uniek!

Ieder van ons is uniek! We zijn bijzondere, buitengewone, ongeëvenaarde, onvergelijkelijke mensen. Individueel en uitzonderlijk! Zo heeft ieder van ons zijn of haar eigen sterke kanten, gaves, talenten, wensen en verlangens.
En ieder bepaalt zelf het doel om naar toe te werken en zet dan vervolgens zijn of haar eigen stappen om daar te komen.

Met andere woorden, ieder van ons is een uniek wezen dat het levenspad bewandeld precies zoals de eigen wijsheid van die mens dat beslist.
Het is juist dat individuele, dat unieke aspect van iedere mens dat zoveel te bieden heeft aan anderen, aan de wereld en mogelijk zelfs aan het universum…

In ons ‘uniek zijn’, zijn we heel.
Zolang we op onze geheel eigen manier uitdrukking geven aan ons unieke zelf, ontwikkelen we onze talenten, onze mogelijkheden en worden we ‘meer’. De heelheid die we zijn, wordt groter.
Dat maakt weer dat we anders ~ op onze eigen manier ~ in het leven komen te staan. Onze keuzes zo mogen gaan maken dat juist die unieke heelheid bewaard blijft.

In plaats van juist die dingen te doen waarvan we denken dat een ander die van ons verwacht, doen we dat waarvoor wij verantwoordelijk zijn op zo’n manier dat niet alleen het werk gedaan wordt, maar dat wij ~ als uniek wezen ~ tegelijkertijd onszelf ontwikkelen, groeien; en ja, onze levenslessen leren.
In plaats van die ander te vertellen hoe het één en ander gedaan dient te worden, wat er verwacht wordt, wat de regels zijn ~ staan we die ander toe zijn of haar eigen pad te bewandelen op precies die manier die past bij hun ‘unieke zijn’. En die dingen; het werk dat gedaan moet worden, mag die ander dan ook doen zoals het past bij zijn of haar eigen, individuele pad.
Zelfs wanneer we, vanuit ons eigen perspectief, denken te zien dat wat die ander doet helemaal verkeerd loopt, dan mogen we nog steeds vertrouwen op de unieke heelheid van die ander om alles tot een goed einde te brengen. Om te leren, te leven, te ervaren en zo dat doel te bereiken. Soms zal dat betekenen dat iets wat langer duurt voordat het gedaan is. Maar andere keren zal het juist sneller, soepeler, leuker gedaan worden dan we zelf hadden kunnen bedenken…

Dit klinkt misschien allemaal heel logisch; in het dagelijkse leven is het heus niet gemakkelijk om vast te houden aan ons eigen, unieke Zelf. Om onze taken zo te doen dat we onze ‘unieke heelheid’ niet tekort doen en tegelijkertijd ons alles doen binnen de regels van ons werk, onze baan…
En dat staat nog los van hoe we erachter komen wat onze unieke talenten en mogelijkheden nou werkelijk zijn…

Goede vragen om mee te beginnen zijn:
“Wat heb ik de wereld te bieden? Wat is mijn specifieke gave of talent dat ik de wereld te bieden heb?”
.
.

Wekkers

Iedereen is wel bekend met het gebruik van een wekker. Vaak omdat we op een bepaald moment moeten opstaan om op die manier op tijd op ons werk, school of andere afspraken te verschijnen. Tegenwoordig is zo’n wekker meestal digitaal en we kunnen dus gewekt worden door een variëteit aan geluiden die al dan niet vergezeld gaan van automatische verlichting van onze ruimte. Bijna allemaal hebben ze behalve een uit knop ook een sluimerstand die het signaal afzet voor een aantal minuten zodat we even op ons gemak wakker kunnen worden, zonder de kans te lopen ons te verslapen.

En waar we die wekker zelf instellen op de tijd die voor ons het prettigste is, zelf bepalen op welk tijdstip we wakker geschud willen worden; zo heeft ook het leven ‘wekkers’ die ons wakkerschudden.

Vaak zijn dat gebeurtenissen die ons raken. Dat kan een gebeurtenis zijn waar we zelf heel nauw bij betrokken zijn, maar dat hoeft niet. Het kan ook iets zijn wat ergens anders in de wereld gebeurt met mensen die we niet persoonlijk kennen. Het kan zelf sites zijn wat met dieren gebeurt ~ huisdieren of dieren in het wild ~ of met de natuur. Met Gaia…
Wat het ook is, het is altijd iets wat ons op een onverwachte manier zo raakt dat het ons aanzet even een pas op de plaats te maken. Iets wat ons uitnodigt om eens op een andere manier naar ons eigen leven te kijken. En bijna altijd komen er dan vragen naar boven die bedrieglijk eenvoudig lijken, maar zelden gemakkelijke antwoorden hebben…
Zoals:
Wat doe ik in mijn leven waar ik blij van wordt?
Wat doe ik om mijn dromen waar te maken?
Wat zijn mijn excuses om de dingen die ik graag wil doen toch niet te doen?
Wat maakt het okay om de dingen die ik persoonlijk belangrijk vind uit te stellen?
Wat moet er in mijn leven gebeuren voor ik daarmee aan de slag ga?

Net zoals bij de wekker die ’s morgens afgaat, hebben ook deze levenswekkers een sluimerstand. Wanneer zoiets gebeurt dat ons raakt, dan kunnen we ook gewoon een keer diep ademhalen en doorgaan met ons leven zonder onszelf af te vragen waarom er iets in ons, of in ons leven ons wil wekken. Wakker wil schudden…

Aan ons de keus om te blijven sluimeren of ons af te vragen waarom we worden gewekt. Wat is het werk dat we nog mogen doen? Wat is de afspraak die we misschien wel met onszelf gemaakt hebben voordat we ons dat bewust waren? En hoe mogen we dat in ons leven vormgeven?

Ben jij al wakker?
.
.

Vrijheid

Het is iets wat we allemaal willen; vrijheid. Waar dat zo’n 60 jaar geleden misschien voornamelijk impliceerde ‘de vrijheid van onderdrukking’, gaat dat tegenwoordig heel erg over de vrijheid te kunnen zeggen wat we willen, de vrijheid te kunnen doen wat we willen, de vrijheid om zo te leven als wij willen.

Het lijkt dan ook, wanneer je om je heen kijkt hoe ‘vrijheid’ wordt bekeken, dat het gaat over een ‘niets moet en alles mag’ perspectief. En hoewel dat zo op het eerste gezicht een hoge mate van vrijheid met zich meebrengt, vraag ik me weleens af of dat ook werkelijk zo is.

Het probleem met dit concept is dat wanneer we alles mogen zeggen en doen, precies zoals wij dat willen op dat moment ~ dat niet ook meteen inhoudt dat we dit ook moeten doen.

“Ja, maar ik mag toch gewoon zeggen wat ik vind en wat ik voel?”

Dat klopt. En dat mogen anderen ook.
En dan is het dus zaak om binnen je eigen gevoel van vrijheid, niet die ander te kwetsen. En misschien wel het allerbelangrijkste; dat we die ander in hun gevoel van vrijheid respecteren wanneer zij zeggen en vinden wat ze voelen en wij het daar niet mee eens zijn.

Met andere woorden, vrijheid komt met verantwoordelijkheden.
Iedereen heeft de vrijheid om te zeggen wat hij of zij vindt, maar wanneer je daar een actie aan verbindt omdat en ander het er niet mee eens is, dan ben je wel degelijk verantwoordelijk voor die actie. En zelfs wanneer je je op zo’n manier uitdrukt dat het kwetsend is voor een ander, dan is ook dat iets waar jij verantwoordelijk voor bent.

Dat zou zelfs Karmisch kunnen zijn en op die manier weer ~ nu als levensles ~ bij je terug kunnen komen…

Voor mij is ‘vrijheid’ heel erg verbonden met ‘onafhankelijkheid’. Is vrijheid de mogelijkheid mijn eigen leven op mijn manier te kunnen leiden, zonder daarin afhankelijk te zijn van een ander. Niet meer dat stemmetje in mijn achterhoofd dat eigenlijk nog steeds wacht op toestemming om iets wel of niet te doen. Niet meer wachten tot me iets gegeven wordt ~ wat ik misschien nodig heb ~ maar die dingen doen die dat wat ik nodig heb in mijn leven op mijn pad brengen.
Mijn vrijheid is daarin verbonden met het absolute vertrouwen dat wat ik echt nodig heb er ook altijd voor me zal zijn…

Dit betekent dat ik volledig verantwoordelijk ben voor mijn leven; voor wat ik doe, wat ik zeg (en hoe ik dat zeg). Maar ook voor wat ik uitgeef en wat ik daarvoor terugkrijg.
Mijn keuzes, mijn verantwoordelijkheid, mijn vrijheid.
.
.

Het vlindereffect

In 1961 ontdekte de Amerikaanse meteoroloog Edward Norton Lorenz dat minieme verschillen in begincondities enorme afwijkingen in de resultaten kan veroorzaken.
Het effect dat Lorenz had gevonden zou later bekend komen te staan onder de populaire naam ‘vlindereffect’, vanwege de uitspraak dat de vleugelslag van een vlinder in China wellicht een orkaan in New York kan veroorzaken.
Iets waar het KNMI het niet mee eens is; volgens hun zal de vlinder eerder schuilen of een goed heenkomen zoeken dan verschillen of wijzigingen in het verloop van het weer veroorzaken…

In gewoon Nederlands: Kleine oorzaken kunnen grote gevolgen hebben. Gevolgen waarvan we niet in de gelegenheid zijn om ze te bedenken, laat staan te overzien, op het moment van die kleine gebeurtenis.

Of de beeldspraak van het ‘vlindereffect’ correct is of niet is, voor mij tenminste, minder interessant dan dat het aangeeft dat alles met elkaar is verbonden.
Iets dat geldt op een kleine schaal, bijvoorbeeld in onszelf, maar ook op een veel grotere schaal; neem de wereld…

Voor onszelf geldt dat wanneer we iets veranderen ~ bijvoorbeeld het type schoenen waar we op lopen ~ dat we waarschijnlijk een andere beweging zullen gaan aannemen gedurende het lopen; iets dat, naar gelang het type schoeisel, bijvoorbeeld rugklachten kan laten afnemen of juist doen toenemen. Net zo voor de hand liggend, maar met vaak minder duidelijke effecten, zijn de gevolgen van stress. Komen we onder druk te staan ~ zij het in ons werk of privé ~ dan kan dat stress opleveren die ervoor zorgt dat ons lichaam op bepaalde plekken niet meer optimaal functioneert, waardoor uiteindelijk een ziektebeeld kan ontstaan.
Kleine verschillen in het schoeisel dat we dragen of hoe we omgaan met stressvolle situaties zorgen ervoor dat er gevolgen zijn in onze fysieke of innerlijke balans; en tegelijkertijd ook dat die gevolgen eigenlijk niet te voorspellen zijn.

Dat maakt het des te lastiger om hier op een wereldschaal naar te kijken…
Aan de andere kant, als een vlinder in China een tornado in New York zou kunnen veroorzaken ~ zou het dan ook mogelijk zijn dat een glimlach, een vriendelijk woord kan bijdragen aan begrip of zelfs vrede in een gebied waar strijd is?
Zoals het kind dat die vlinder in China bewonderde geen idee kon hebben van die storm in New York een paar maanden later, zo kunnen wij ook niet voorspellen of ons zelfs maar voorstellen wat het effect van onze glimlach zal zijn over de gehele wereld…

Maar het is wel een mooi idee dat onze positieve gedachten, woorden en daden; onze vriendelijkheid, behulpzaamheid, of misschien alleen die glimlach vandaag in de supermarkt een tastbaar effect zal ergens anders op de wereld.

Ik nodig je uit een vlinder te worden…

‘Alles gebeurt met een reden’

Het is een opmerking die ik steeds vaker hoor. en hoewel ik het er helemaal mee eens ben, merk ik dat de woorden toch regelmatig een behoorlijk sterke emotionele reactie bij me oproepen. Want als alles gebeurt met een reden, dan is er maar één richting om te kijken waarom heet één of ander is gebeurt: in onszelf.
Als er niet op z’n minst een deel van de reden met onszelf te maken heeft; dan hadden wij niet met die situatie te maken gekregen…

Met andere woorden, iedere situatie waar we mee te maken hebben, iedere situatie die ons raakt ~ zelfs wanneer we er niet direct mee te maken hebben ~ heeft ons iets te vertellen, iets te leren. Dat kan iets zijn over onszelf, of over hoe we met een situatie omgaan, maar het kan ons ook laten zien hoe iets in het wereldnieuws zich op een veel kleinere schaal, met veel ‘kleinere’ gevolgen zich ook afspeelt in onze directe omgeving…

Het is een heel lastig concept om mee om te gaan.
De eerste reactie is vaak dat een zinloze, zelfs redeloze daad ergens aan de andere kant van de wereld helemaal niets te maken kan hebben met onszelf, ons leven, of onze directe omgeving. Het is niet onze schuld dat het gebeurt is…

En dan begint het zoeken en wijzen naar de dader(s). En het lijkt wel of het helemaal niet uitmaakt of de feiten kloppen in die zoektocht; zolang we maar naar iemand anders kunnen wijzen ~ een persoon, een groep, een ideologie ~ dan hoeven we niet in onszelf te zoeken wat ons deel is in wat er is gebeurt. Waarom het ons raakt. Wat wij kunnen doen om er in onze eigen, directe omgeving anders mee om te gaan.

Als bijvoorbeeld wraakzucht de reden is voor de situatie in het (wereld)nieuws, dan kan de persoonlijk vraag zijn hoe en waarom wij iemand ‘willen terugpakken’.
Of als een groep ver weg iets vreselijks doet om (politieke) druk uit te oefenen, kan dat vertalen naar de vraag hoe wij druk op de ketel zetten als we iets gedaan willen krijgen…
Hoe ver zijn wij bereid te gaan om controle te krijgen of te houden?

Het mooie is dat zo gauw wij doorhebben wat iets ons te vertellen heeft over onszelf, ons eigen leven en onze directe omgeving en we daarmee aan de slag gaan ~ dan zijn we opeens ook geen deel meer van de reden van die situatie ergens anders in de wereld; we krijgen dan de kans om een deel van de oplossing te zijn!
Eerst in onszelf, in ons leven, onze omgeving; en daardoor veranderen we, stukje bij beetje, de energie in de wereld!

Alles gebeurt met een reden.
En dat is eigenlijk heel mooi…
.
.

De Dag Buiten de Tijd

Vrijdag 25 juli is de ‘Dag Buiten de Tijd’. In de Maya kalender geeft die dag aan dat het ene jaar al is afgelopen, maar het volgende jaar nog niet is begonnen. Vandaar de naam.

Dat maakt die dag een dag om het vorige jaar af te sluiten en te vieren wat je in het afgelopen jaar hebt gedaan, wat je hebt bereikt; en om vooruit te kijken naar dat volgende jaar dat nog niet is begonnen. Het is alsof je je een dag lang niet alleen buiten de tijd, maar ook buiten de wereld plaatst, om op die manier het grote plaatje te kunnen zien. Dat maakt de Dag Buiten de Tijd een dag van overzicht.

Wat altijd heel belangrijk is wanneer we een stap terug doen om op die manier op een heldere, duidelijke manier naar onszelf of ons leven te kijken, is dat het er niet om gaat de dingen te zien die zijn fout gelopen. Want het gaat in het leven niet om waar we hebben gefaald, maar juist om waar we succes hebben!
Het heeft dus geen zin om te focussen op wat we niet goed kunnen, maar eerder op die dingen waar we wel goed in zijn.

Dit principe gaat hand in hand met het concept dat het helemaal geen zin heeft om onszelf schuldig te voelen over dingen die we met een goede intentie, vanuit ons hart hebben gedaan en die toch anders hebben uitgepakt. Die anders zijn overgekomen. Die ons niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd.
We kunnen onze tijd en energie beter gebruiken om ervan te leren zodat het ons niet nog eens zal overkomen. En zo gauw we begrijpen hoe we het een volgende keer anders kunnen doen, dan laten we het los…

Het leven gaat erom onze mogelijkheden te ontdekken en te gebruiken ~ die dingen waar we goed in zijn, waar we een passie voor hebben ~ en te leren van de situaties die we in ons leven creëren.

De ‘Dag Buiten de Tijd’ geeft ons een dag die overal buiten staat waarop we kunnen kijken hoe we onze mogelijkheden hebben gebruikt en we ons open kunnen stellen voor de mogelijkheden van onszelf die we nog niet kennen, die we nog mogen gaan ontdekken.

En of we daar nu de tijd voor nemen op 25 juli of op een andere dag in het jaar is minder belangrijk dat het is om onszelf er de tijd voor te geven om daar zo eens in de zoveel tijd naar te kijken…

Links en rechts

Twee kanten van eenzelfde ding die verschillend zijn; en toch allebei nodig zijn om in balans te functioneren. Meer iets van ‘aan de ene kant en aan de andere kant’ dan het ‘linksaf’ of ‘rechtsaf’ slaan wanneer je ergens naar onderweg bent…

De twee schalen van de weegschaal die, wanneer ze in evenwicht zijn de ultieme balans laten zien.

Als mens hebben we eigenlijk best veel te maken met links en rechts.
Schouders, armen en handen, heupen, benen en voeten, ogen, oren; en misschien wel het belangrijkste de hersenhelften. En hoewel de meesten van ons een voorkeur hebben voor links of rechts ~ denk bijvoorbeeld aan linkshandig of rechtshandig schrijven ~ hebben we allemaal het vermogen om met zowel links als rechts te werken en zo onze (innerlijke) balans steeds verder te vergroten.

De meest alledaagse bezigheid wanneer we dit doen ~ dit links en rechts beide gebruiken om zo in evenwicht een volgende stap te zetten ~ is wanneer we lopen. Links, rechts, links, rechts, links, rechts ~ iedere keer één stap tegelijk en met iedere stap een beetje dichterbij ons doel.
En wanneer we lopen zonder dat we iets in onze handen vasthouden, dan hebben onze armen en handen al snel de neiging om heel natuurlijk mee te bewegen in dat ritme.
Onderzoek heeft uitgewezen dat ook onze linker- en rechter hersenheflten meedoen met het ritme van ons lopen. Links, rechts, links, rechts, links, rechts…

Daarnaast hebben we verschillende eigenschappen toegekend aan ‘links’ en ‘rechts’. Zowel buiten onszelf, zoals in de politiek ~ als in onszelf. Zo hebben we een actieve en een ontvankelijke kant, een logische en een intuïtieve kant. Bovendien wordt ‘links’ vaak verbonden met het verleden en ‘rechts’ met de toekomst.

Door te lopen, gewoon de ene voet voor de andere te zetten in het ritme dat bij ons past, brengen we al die dingen in onszelf in evenwicht; in balans.

Ervaringen uit ons verleden, onze persoonlijke geschiedenis, hebben ons gebracht op het punt waar we nu staan in het leven. De toekomst ligt in de doelen die we willen bereiken, de richting de we vanaf het punt waar we nu staan in willen slaan. En terwijl we intuïtief vaak allang weten dat we daar kunnen komen, hoe we dat willen doen en waarom; kunnen we dat naar buiten brengen en aan anderen vertellen door het met behulp van onze logische kant woorden te geven en er een sluitend plan voor te maken.

Dit maakt dat bewust lopen ~ links, rechts, links, rechts, links, rechts ~ een bijzonder effectieve manier is om niet alleen onszelf steeds verder in balans te brengen, maar ook om de meest evenwichtige manier te vinden om met onszelf en anderen om te gaan. Om juist die oplossing te vinden die de situatie het meest, het snelst, het beste in balans brengt.

Gewoon lopend… Links, rechts, links, rechts, links, rechts…
.
.

Vooral doorgaan

.
De afgelopen week moest ik opeens denken aan de ‘Soundmixshow’ van vroeger; en aan choreograaf, regisseur en acteur Barrie Stevens, één van de juryleden die alle kandidaten ~ op al had de betreffende persoon geen schijn van kans om te winnen, of zelfs ooit serieus genomen te worden als entertainer ~ aanmoedigde om dat wat ze leuk vonden niet op te geven. “Vooral doorgaan!” was zijn advies dan.

Nou heb ik helemaal niks met de ‘Soundmixshow’, maar Barrie Stevens advies is blijven hangen…

Wanneer we in een periode zitten waarin er zoveel aan de hand is dat we niet meer toe lijken te komen aan de dingen die we juist zo leuk vinden; juist dan is het zaak om dat advies in de oren te knopen en toch tijd te nemen om de dingen die we leuk vinden te blijven doen. Al is het maar een half uurtje in de week.

Aan de andere kant hebben die twee woorden door de tijd heen voor mij ook een andere betekenis gekregen. Meer in de zin van niet blijven hangen in het verleden.
Wanneer iets afloopt ~ of het nu je favoriete winkel is die stopt, een baan die ophoudt, of een relatie die uit elkaar barst ~ dan is het een goed idee om niet achterom te blijven kijken, niet in de brokstukken te blijven zitten en jezelf (en anderen) te blijven vertellen hoe vreselijk je situatie nog steeds is; maar om verder te gaan. Het is natuurijk een goed idee om eerst een stap op de plaats te zetten. Om een paar keer diep adem te halen. Maar daarna geldt: “Vooral doorgaan!”

Wat kun je vandaag doen om de volgende stap in jouw leven te zetten? En wanneer je die gezet hebt, wat is de volgende stap; en de volgende; en de volgende… ? Zo gauw je (weer) begint te wandelen op jouw levenspad; weer vooruit gaat, weer nieuwe dingen gaat doen, nieuwe avonturen gaat beleven en nieuwe mensen gaat ontmoeten; juist dan is het zaak om die stroming vast te houden. Om in beweging te blijven.

De energie waarin we leven is volop in beweging. Alles lijkt razendsnel te gaan ~ of je nu kijkt naar technologische ontwikkelingen of naar hoe snel je een intuïtieve ingeving krijgt juist wanneer je hem nodig hebt. Dit betekent dat wanneer wij stagneren doordat we vast blijven houden aan iets wat is geweest, wat voorbij is, we onszelf in een situatie plaatsen waarin het leven aan ons voorbij gaat.

Het is en blijft belangrijk om verder te gaan. Soms met kleine stapjes, met maar één stap tegelijk ~ andere keren dansend op de muziek van het leven. Hoe je het ook doet; Barrie’s advies blijken wijze woorden te zijn: “Vooral doorgaan!”
.
.

Driemaal is scheepsrecht

Een oud Nederlands gezegde dat aan geeft dat wanneer iets twee keer niet gelukt is, het zaak is om vol te houden omdat het vast de derde keer wel zal lukken.

Iets drie keer doen, of drie kansen krijgen om iets te doen, is een oude gewoonte. En wat daarin belangrijk is, is niet zozeer het ‘doen’, als het feit dat het driemaal gedaan wordt. Met andere woorden, het getal drie is hierin belangrijk…

Waar je vroeger je huis als eigendom kon claimen door er drie dagen te wonen en er drie gasten uit te nodigen, zo worden vele contracten nu als doorgaand beschouwd wanneer ze drie maanden zonder problemen hebben bestaan. In veel banen geldt nog steeds een proeftijd van drie maanden…
En ook in religie komt die ‘drie’ terug; bijvoorbeeld in de drie-eenheid.

Van de zegswijze wordt ook wel gesteld dat deze minder te maken heeft met schepen en schippers, dan met de schout en schepenen. Het refereert dan aan de rechtspraak van schout en schepenen en de correcte uitdrukking zou dan zijn: ‘driemaal is schepensrecht’.

Een meer spirituele perspectief op ‘drie’, ‘driemaal’, of zelfs ‘drie-eenheid’ is dat het gaat over ‘mind, body & spirit’. Over ons denken, ons lichaam en onze geest.
Over wat we denken, welke actie we ondernemen en wat ons daarbij inspireert.

Een andere manier om daarnaar te kijken is dat we de dingen die we doen het beste met ons hele wezen kunnen doen; met ‘mind, body & spirit’.
Dat betekent dat alleen dat punt van inspiratie registreren, daar enthousiast over worden, maar er dan vervolgens niets meer mee doen ons niet veel verder brengt. Het zelfde geldt wanneer we iets helemaal bedenken; zelfs helemaal voor ons zien hoe het kan zijn of worden ~ om daar dan verder geen stappen in te zetten; er geen actie aan te verbinden. Terwijl we, wanneer we altijd alleen maar bezig zijn met de dingen waarvan we vinden dat ze nou eenmaal moeten gebeuren, zonder erover na te denken of dat ook werkelijk zo is of af en toe een punt van rust ~ van stilte ~ in te lassen om te luisteren naar dat wat ons inspireert, ervoor zorgt dat we weliswaar heel druk zijn, maar misschien toch maar weinig vooruitgang boeken op ons pad…

Je bedenkt het idee, je praat erover en je voert het uit.
En als het de eerste keer niet lukt en de tweede keer problemen geeft; dan zal het zeker de derde keer wel lukken!
Driemaal is scheepsrecht!

Verwachtingen

We hoeven maar naar de weersverwachting te kijken om te zien dat wat we verwachten niet altijd ook precies zo gebeurd. Het weer wordt warmer, of juist kouder, dat zomerbriesje blijkt een nare koude wind te worden; of ‘het blijft zeker weten de rest van de week droog’ dat diezelfde dag nog teniet wordt gedaan door een fikse plensbui…
En eerlijk is eerlijk, dat nemen we voor lief ~ wanneer het de weersverwachting betreft.

Met verwachtingen die we hebben voor onszelf, ons gezin, de verwachtingen die we hebben met betrekking tot partners, vrienden, kennissen en ons leven in het algemeen ~ die staan voor ons gevoel eigenlijk wel vast. We nemen heel graag en gemakkelijk aan dat de dingen gaan gebeuren zoals wij verwachten dat ze plaatsvinden. En wanneer het niet zo verloopt als wij verwachten, zijn we vaak diep teleurgesteld.

Soms is het zo dat we weliswaar verwachten dat die ander iets voor ons zal doen, maar we vergeten het daadwerkelijk te vragen. Dan kan het gebeuren dat je partner thuiskomt met een bos bloemen in plaats van met twee pizza’s…

Of we verwachten dat we die promotie in onze zak hebben ~ we hebben er immers alles aan gedaan; een opleiding in de avonduren, overwerk etc. ~ en dan wordt die positie aan een jongere, relatief nieuwe collega toegekend.
Met zo’n verwachting die zich niet manifesteert betekent het vaak niet dat we niet goed zijn in ons werk, maar is misschien wel een seintje dat het tijd wordt om een andere richting in te slaan. Dat het tijd is om iets anders te gaan doen; of de dingen waar we al mee bezig zijn op een andere manier te gaan doen.

En dan zijn er verwachtingen die niet plaatsvinden omdat er iets volkomen onverwachts tussendoor komt wat in het moment een hogere prioriteit heeft.

Eigenlijk zouden we al onze verwachtingen vanuit hetzelfde relaxte perspectief moeten bekijken als de weersverwachting: ‘Het kan goed zijn dat dit gebeurt, maar het kan best veranderen…’
Want op die manier staan we open voor wat er op dat moment aan de hand is en raken we niet hevig teleurgesteld als iets anders uitpakt dan we hadden verwacht. Het maakt het gemakkelijker om het leven te zien als een stroom van gebeurtenissen; een stroom van energie, waarbinnen dingen plaatsvinden op hun eigen tijd en bovendien de mogelijkheid hebben om beter, groter, mooier uit te pakken dan we ooit hadden kunnen dromen…

Een beetje zoals die perfecte zonnige dag, terwijl de weersverwachting alleen maar regen had voorspeld.

En wie had ooit verwacht dat de geraniums van vorig jaar nu zo overvloedig zouden bloeien?

 

Deuren, poorten en paden

Niemand vindt het leuk om voor een gesloten deur te staan. Of het helemaal terecht is of niet, dat voelt toch vaak als een afwijzing; ‘ik wil jou niet in mijn ruimte…’
Aan de andere kant, wanneer er een deur sluit, is er altijd een andere die open gaat.

Die twee zegswijzen maken deuren interessant om naar te kijken. Aan de ene kant geeft een deur een grens aan tussen onze eigen ruimte; ons eigen huis en de buitenwereld. En natuurlijk is het aan ons om te bepalen wie we verwelkomen in onze ruimte en wie we liever niet binnenlaten ~ om welke reden dan ook.
Wanneer we vanaf de andere kant komen en merken dat een deur die voorheen altijd open was, nu opeens gesloten is; dan is het misschien wel tijd om opnieuw te kijken waarom we nou juist door die deur willen… Waarom we dat bekende pad willen volgen naar die bekende ruimte…

Vaak is het zo dat wanneer die ene deur sluit, we zo blijven focussen op die ene deur dat we niet zien dat een andere deur nu open is. Dat er een ander pad voor ons is ontstaan; een andere, nieuwe richting misschien ook wel.
Soms is het zelfs een poort; en het enige dat we hoeven te doen is het pad te volgen door die poort heen. Maar als we niet kunnen zien waar dat pad toe leidt, dan is het opeens niet meer vanzelfsprekend dat we door die poort heenstappen om dat te gaan ontdekken.

Het kan zijn dat we een zekere gêne voelen ~ wandelen we zomaar de ruimte van iemand anders binnen wanneer we door die poort stappen? Komen we ergens waar we niet zouden moeten zijn?
De enige manier om daar achter te komen is om het te gaan vragen. Om een communicatie te beginnen, een interactie met dat wat aan de andere kant is.

Gaat het om een fysieke deur of poort, dan betekent dat misschien dat we de stoute schoenen aantrekken en aanbellen. Gaat het om een figuurlijke deur of poort, dan doen we er goed aan om erbij stil te staan wat dit ons te vertellen heeft ~ zelfs wanneer we er niet onmiddellijk doorheen stappen…
Want het kan ook een seintje zijn dat de gebaande paden die we al een poos bewandelen op het punt staan te verdwijnen; om welke reden dan ook. Een signaal dat het tijd wordt voor een nieuw, spannend avontuur. Een teken dat die ene deur op het punt staat zich te sluiten, maar dat we nu door die prachtige, nieuwe, tikje mysterieuze poort verder mogen gaan…

Pinksteren

Tegenwoordig bloeien de pinksterbloemen zelden zo laat in het jaar dat je ze nog ergens ziet met Pinksteren. En wanneer ik ze nog ergens zag, zo’n zes weken tot twee maanden geleden, dan leken ze lichter van kleur, bijna wit in plaats van het zacht roze/paars wat ik me herinner vanuit mijn jeugd…

Een teken dat het klimaat inderdaad veranderd, dat het steeds warmer wordt?
Of speelt ook de frequentie van de energie waarin we leven een rol?

Tegenwoordig lijkt alles veel sneller te gaan. Dingen komen in ons leven en verdwijnen daar weer uit in record tempo. Nieuwe technische doorbraken maken het mogelijk voor ons om ieder moment van de dag op de hoogte te blijven van wat er met onze familie, vrienden, kennissen; en met de rest van de wereld aan de hand is. Met onze ‘smartphones’ kunnen we overal telefoneren, internetten, muziek luisteren, TV kijken; en zijn we zelf altijd bereikbaar.

Het is soms moeilijk om ons voor te stellen dat er een tijd was ~ nog niet eens zo lang geleden ~ dat dit allemaal niet mogelijk was. Dat je een telefoongesprek kort hield omdat de kosten hoog waren. Dat TV programma’s alleen maar in zwart/wit beschikbaar waren. Dat je als je iemand wilde spreken ‘rond etenstijd’ belde omdat ze dan bereikbaar waren. En dat het niet ongewoon was wanneer je je hele ‘werkzame’ leven dezelfde baan had…

Vandaag de dag is zelfs de connectie tussen ‘pinksterbloemen’ en Pinksteren niet meer vanzelfsprekend.
Met Pasen denken we aan de paashaas, aan paaseieren en de ‘Mattheus Passion’. Hemelvaart en Pinksteren zijn lange weekenden, perfect getimed om de tuin op orde te brengen.
Het bijbelse verhaal van ‘de laatste gang’; de Paasmaaltijd, de kruisiging, de Hemelvaart; en dan de opstanding ~ die laatste ontmoeting waarbij de discipelen de vlammen van het ‘geestesvuur’ boven hun hoofden zagen branden… Wie kent het nog?

Maar Pinksteren is nu misschien wel meer dan ooit een moment van ‘begeestering’. Een weekend om even stil te staan bij wat ons inspireert. Waar we de rest van het jaar met al ons enthousiasme mee bezig willen zijn.
Een moment waarop onze diepste, innerlijke ‘Zelf’ mag opstaan; en we ons bewust worden van die dingen waar we in het leven een passie voor hebben…

Fijne Pinksterdagen!!
.
.

Wat is er veranderd?

We hebben allemaal te maken met hele kleine veranderingen die iedere dag gebeuren in onszelf en om ons heen; zo klein dat we ze eigenlijk niet opmerken. Over een langere tijd komen al die minuscule veranderingen samen en dan blijkt dat ze ons leven wel degelijk hebben veranderd!

Het is een beetje als de veranderingen in onszelf die we niet zien wanneer we elke dag in de spiegel kijken. Maar wanneer we nieuwe pasfoto’s nodig hebben en we vergelijken de nieuwe foto met de oude, dan is er toch een enorm verschil.

Daarom is het een goed idee om eens in de zoveel tijd stil te staan bij wat er is veranderd in ons leven.

Voor mij geeft dit vandaag een onverwacht resultaat. De eerste verandering die in gedachten komt wanneer ik kijk naar de veranderingen die hebben plaatsgevonden over, zeg, de afgelopen twee jaar is dat we nu ~ na vier generaties van vorstinnen ~ Koningsdag vieren in plaats van Koninginnedag.
Grappig, omdat in de afgelopen maanden mijn huis zeer grondig is veranderd; en daarmee is de tuin veranderd… Ik stap veel vaker op de fiets om ergens heen te gaan in plaats van in de auto. Ik merk dat ik andere dingen ben gaan eten. Mijn lange haren hebben plaatsgemaakt voor een veel kortere coup…
En toch is het eerste wat bij me opkomt dat we nu Koningsdag vieren.

Als alles wat er in ons leven gebeurt een reden heeft; wat kan hier dan de reden voor zijn?

Het zou een seintje kunnen zijn dat wanneer iets heel lang volgens hetzelfde patroon is gedaan, dat het dan steeds lastiger wordt dat te veranderen. En dat het in dat geval een goed idee is om dingen vanuit een andere energie te gaan doen.

Of misschien is het een signaal dat ik (pro)actiever mag zijn in de dingen die ik doe, anders dan (soms te gemakkelijk) te accepteren wat er in mijn leven gebeurt.

Het kan ook zijn dat alle veranderingen die zo op het oog veel dichterbij liggen ~ huis, tuin, uiterlijk etc. ~ hebben kunnen plaatsvinden omdat er een andere, grotere, verandering in energie aan ten grondslag ligt…
Die verandering in energie heeft hoogstwaarschijnlijk helemaal niets met ons koningshuis te maken, maar meer met hoe voor mij al die hele kleine dagelijkse veranderingen op een goed moment een energie hebben gecreëerd die grotere veranderingen mogelijk maakt.

En als ik dan voor mezelf die twee ‘pasfoto’s’ van mijn leven naast elkaar leg, dan wordt opeens ook veel duidelijker welke richting ik ben ingeslagen.
.
.

Rookmelder

Net als zo’n beetje iedereen tegenwoordig heb ik ook rookmelders in huis. De ene waar je de kamer binnenkomt, de andere bovenaan de trap. Het is altijd een goed en veilig idee om te weten dat wanneer er ooit rook of brand zou zijn, je in ieder geval op tijd gewaarschuwd wordt om jezelf, je partner en huisdieren in veiligheid te kunnen stellen.

Nu ik de indeling van mijn huis heb gewijzigd en de keuken daardoor een stuk dichter bij de rookmelder terecht is gekomen, kan het gebeuren dat de rookmelder afgaat tijdens het koken. Geeft een hoop (onnodige) herrie, maar ‘so what’?

Dat vanmorgen, heel vroeg ging de rookmelder bovenaan de trap af.
Meteen afgezet en rondgekeken wat er aan de hand was. Na een inspectie van het hele huis niets kunnen ontdekken; en besloten dat het heus nog geen tijd was om op te staan…

Niets aan de hand dus.
Behalve dat nu de vraag rijst waarom de rookmelder af is gegaan.

Soms denk ik wel eens dat we dat onder bijzondere omstandigheden dit soort dingen zelf kunnen doen. Doordat op dat moment onze energie op een speciale manier functioneert. Of omdat we ergens meer alert op moeten zijn, beter moeten opletten ~ met andere woorden, dat zoiets gebeurt wanneer onze energie en de energie om ons heen zo gaan samenwerken met ons Hoger Bewustzijn, dat we als het ware worden wakker geschud.

Als dit het geval is, dan wordt het opeens interessant om te kijken naar onze dromen; naar de dingen waar ons onderbewustzijn mee bezig is. Naar de informatie die we door intuïtie of ingevingen kunnen oppikken, maar waar we op dat moment misschien te druk voor zijn met andere dingen om er echt naar te luisteren…
Dat zou betekenen dat zelfs wanneer onze dromen, intuïtie of ingevingen niets te maken lijken te hebben met de schok van voor dag en dauw gewekt te worden door een rookmelder ~ er toch een verband is. Al is die connectie alleen maar iets in de zin van: ‘Opletten! Dit is belangrijk!’

Eenmaal opgestaan en aan de koffie is alles rustig in huis. Het is een prachtige dag; en het enige dat anders is dan anders, is dat mijn dromen van de afgelopen nacht niet in rook zijn opgegaan.

Goed idee om daar vandaag dus nog maar eens naar te kijken…
.
.

Weten wat je wilt

Echt weten wat je wilt in het leven is best ingewikkeld. Niet alleen omdat er heel veel is om uit te kiezen, maar vooral ook omdat we ~ of we ons dat nu helemaal bewust zijn of niet ~ ons toch richten op wat er van ons verwacht wordt. Of misschien wel op wat wij denken dat er van ons verwacht wordt. Daarmee laten we ons leiden door iets buiten onszelf; iets wat ons is verteld door anderen…
En natuurlijk is het zo dat die ‘anderen’ ~ over het algemeen genomen ~ absoluut het beste met ons voor hebben. Maar hun advies is gebaseerd op wat zij geleerd hebben en in het leven willen bereiken; en is daardoor niet noodzakelijkerwijs ook precies wat wij van het leven verwachten.

Weten wat je wilt komt eigenlijk altijd neer op een innerlijk weten. Een rotsvaste overtuiging dat dit het is! En of de mensen, de wereld om ons heen dat nu snapt of niet, dat maakt niet zoveel uit. Want wanneer dit echt is wat we willen in het leven dan is er ook een weg om dat te bereiken.

En dat is ook belangrijk.
Wanneer we weten wat we willen, dan is het alleen maar logisch om het dan ook in ons leven te brengen. Toch?

En van een spiritueel perspectief geldt dat wanneer we vragen wat we in ons leven willen, de wereld ~ of het universum ~ dat dan vaak ook op ons pad brengen. De vraag wordt dan waarom we niet die dingen die we echt in het leven willen al in ons leven hebben…

De Amerikaanse marketing goeroe en spreker Brendon Burchard zegt hierover:
“Perhaps the world isn’t giving you what you want because based on all your distractions and lack of discipline it’s unclear what you are asking for.”

Dus vanuit zijn standpunt is het niet zozeer dat we niet weten wat we willen, maar meer dat we ons zo vaak laten afleiden van ons pad en ons met andere dingen bezig gaan houden, dat er geen focus meer is op wat we werkelijk willen…

En of we het daar nu helemaal mee eens zijn of niet, het is wel een interessant idee om naar te kijken.
Hoe vaak op een dag laten we ons afleiden? Onderbreken we waar we mee bezig zijn om iets anders te doen wat op dat moment belangrijker is. Soms zelfs wanneer dat eigenlijk niet eens onze verantwoordelijkheid is…

En of het ons nu helpt met te weten te komen wat we willen of niet; het laat ons in ieder geval zien hoe en waar we onze energie gebruiken…
.
.

Water

Water is belangrijk in ons leven. Tenslotte bestaan wij ~ en de aarde ~  voor zo’n 70% uit water; alleen al daarom is water belangrijk… Een aantal glazen water per dag voorkomt dat we uitdrogen en houdt ons lichaam schoon te door afvalstoffen te helpen af te voeren.

In de natuur doet water hetzelfde.
Wanneer het regent wordt alles schoongespoeld, de natuur drinkt; en wat er overblijft stroomt terug naar de zee waar het opnieuw gevitaliseerd wordt.
Het is een steeds doorgaande cyclus van water dat waterdamp wordt en als regen op de aarde valt, alles schoonspoelt, de natuur laat drinken ~ om dan terug te stromen naar de zee…

Als we kijken naar de vier elementen ~ Aarde, Water, Vuur en Lucht ~ dan relateert water aan onze emoties. Maar ook aan creativiteit; het opnieuw creëren van dingen of het ‘opnieuw uitvinden’ van onszelf. Een regeneratie waarin we onszelf als het ware opnieuw geboren laten worden als de mens die we willen zijn in de energie waarin we nu leven.

Kijkend naar alle regen van de afgelopen week dan heeft dat dus in zekere zin met al dit soort dingen te maken. Met het schoonspoelen van de natuur ~ en daarmee ook van ons mensen als deel van de natuur. Hier en daar zijn grote bomen omgevallen of zijn er takken afgebroken. Als we de natuur haar gang laten gaan, dan zullen er spoedig nieuwe, jonge planten en bomen voor in de plaats komen. En met alle regen kan de natuur nu ook drinken zoveel het kan opzuigen; en zeker in het voorjaar betekent dit dat je alles in de natuur bijna kunt zien groeien!

Voor mij lijkt het ook of door de regen ~ het water dat naar de aarde valt ~ we een seintje krijgen dat het tijd is om onze emoties (water) meer te aarden. Om te kijken wat we kunnen doen om te voorkomen dat onze emoties een eigen leven gaan leiden en daarmee ons leven gaan beheersen…
Het is of Gaia zegt dat we dat nu allemaal los mogen laten, schoon mogen laten spoelen, weg mogen laten stromen ~ om onszelf de kans te geven onszelf ‘opnieuw uit te vinden’. Om op een nieuwe manier in het leven te kunnen gaan staan.

En misschien is dat dan wel de belangrijkste reden om voordat het droog wordt de kans aan te grijpen om nog even te gaan dansen in de regen…
.
.

‘Verandering van spijs doet eten’

Wanneer we altijd hetzelfde doen ~ ons hele leven in een soort van routine leven ~ dan lijkt het of alles opeens saai is. Aan de ene kant zijn de dingen die we doen op zich leuk; de dingen die we eten zijn op zich heus lekker ~ maar doordat we in een patroon zitten waarin we ons leven op de ‘automatische piloot’ zijn gaan leven is er niets meer waar we werkelijk enthousiast over worden.

Dat is het moment om eens ‘iets anders te eten’. Om een nieuw gerecht uit te proberen. Om de dingen die gedaan moeten worden eens op een andere manier te doen; of tenminste op een ander tijdstip.
Iedere verandering helpt ons op zo’n moment de routine te doorbreken…

En zo gauw we de routine doorbreken zien we opeens de wereld weer met andere ogen. Zien we weer die dingen die we leuk, gek, spannend vinden.

Daarom is het ook een goed idee om eens in de zoveel tijd er even tussenuit te gaan. Een dagje uit; een weekendje weg; of een korte vakantie zijn allemaal manieren om uit de routine van ons alledaagse leven te stappen. Een doordat we zo vaak letterlijk een stapje terug doen van onze dagelijkse bezigheden, kunnen we ook beter zien wat werkt en wat (allang) niet meer werkt voor ons.
Opeens zien we waar de routine van een comfortabele structuur is veranderd in een ‘treadmill’ die nergens toe leidt. Meer iets wat we doen omdat we het altijd doen, dan dat het nog productief is in ons leven.

Andere aspecten van zo’n verandering kunnen zijn dat we meer gaan bewegen; of juist minder en wat meer rust nemen. Ons slaapritme kan veranderen. En ~ misschien wel gek ~ maar zelfs onze smaak kan dan veranderen zodat we opeens dingen lekker vinden waar we thuis, in de routine van alledag, niet aan zouden denken om ze te eten…
.
.

Mei

Mei is voor mij altijd een prachtige maand met een mooie energie…
Niet alleen veranderen de kleuren in de natuur van heel pril groen en oranje naar de meer ‘vaste’, donkerder zomerkleuren in deze periode, maar het is de maand die ons aanzet om in actie te komen.

Op 1 mei wordt het Keltische Beltane gevierd; het middelpunt van de lente op onze kalender, maar ook de ‘dag van de arbeid’. En wanneer we naar onze Nederlandse taal kijken die zo rijk is aan gezegdes, dan geldt dat ‘In mei leggen alle vogeltjes een ei’.

In ons dagelijkse leven kan het betekenen dat we, nu het warmer wordt en we weer helemaal aan de zomertijd zijn gewend, ook ’s avonds meer naar buiten gaan. Misschien gewoon voor een wandelingetje, om te sporten, te joggen… Of gewoon even een momentje van rust te nemen en ons te bezinnen op waar we staan en waar we heen willen. Niet zozeer in dit jaar, maar gewoon bekijken wat we morgen willen doen…

Op de langere termijn, de maand mei is de tijd om onze plannen waar te gaan maken. Om dat wat we dit jaar willen gaan doen vorm te geven; de eerste stappen te zetten naar het resultaat dat we voor ogen hebben. Het is de tijd om te stoppen erover te praten en te beginnen met het daadwerkelijk te doen. Tijd om ‘de handen uit de mouwen te steken’. Zelfs wanneer we nog niet precies weten hoe we het allemaal gaan doen, om toch die eerste stap te zetten. Het eerste telefoontje te plegen. Of wanneer dat nog niet gebeurd is, het plan op papier te zetten zodat je duidelijker kunt zien waar je staat op dit moment ~ en waar je heen wilt.

Om je ei te leggen en het uit te broeden.

Als je kijkt naar de natuur, het moment waarop de vogels hun eieren leggen en de tijd die nodig is om ze uit te broeden, laat de eieren uitkomen op precies dat moment dat er ook voldoende voedsel te vinden is om de nieuwgeborenen te voeden. Met andere woorden, de timing is perfect!
Je zou zeggen dat het ‘vogel-ouderpaar’ dat niet heeft kunnen weten op het moment dat het hun nest heeft gebouwd en de eieren is gaan leggen. Het is begonnen toen de tijd daar rijp voor was ~ en in de energie van de maand mei blijkt de timing dan precies te kloppen!

Een goed moment dus om ook in ons leven gewoon te beginnen onze plannen uit te voeren en erop te vertrouwen dat ze succesvol zullen zijn!
.
.

Alles op z’n plek

Wanneer we een poging doen om ons leven eenvoudiger te maken, om de chaos tegen te gaan, dan heeft dat eigenlijk weinig te maken met het aannemen van een minimalistische  houding. Met andere woorden, om ons leven eenvoudiger te maken hoeven we niet alles wat in de weg staat weg te gooien om onszelf op die manier ademruimte te geven. Willen we dat doen, dan is dat een persoonlijke keuze waarvan de redenen vaak veel verder strekken dan het verlangen ons leven wat gemakkelijker te maken.

Wat er vaak gebeurt wanneer we het druk hebben en er misschien wat (te) veel op ons af komt, is dat we dat waar we mee bezig zijn even wegleggen. Er komt iets tussen wat onze aandacht op dat moment nodig heeft en dus gaan we daarna ~ straks, later, zometeen, mettertijd ~ wel verder met wat we aan het doen waren. Geen reden dus om het op te ruimen, want we gaan daar toch zo mee verder? Of niet?
Want vaak blijft zoiets liggen. Van het één komt het ander; de ene dag gaat over in de volgende…

Als zoiets in de loop van de tijd vaak genoeg gebeurt, dan liggen de dingen niet meer op hun plek. Dat betekent dat we ze niet meer snel kunnen vinden wanneer we ze nodig hebben. En ook dat we het gevoel hebben in een zekere mate van chaos te leven omdat er geen systeem meer is; geen structuur in waar wat is en waarom.

Dat is voor mij het punt om de tijd te nemen en alles weer op z’n plek te leggen.

Het moeilijkste is dan om niet met ieder ding op dat moment te gaan doen wat ik er ooit van plan was mee te gaan doen; om op te pakken waar ik mee bezig was toen ik het even heb weggelegd. Om die verleiding te weerstaan en alles gewoon op te ruimen; terug te leggen op z’n plek.
Vaak geeft dat letterlijk ruimte. Stapeltjes verdwijnen. Gereedschap ligt weer waar ik het kan vinden als ik het nodig heb. En ja, als ik daar dan mee bezig ben, dan kom ik ook dingen tegen die hun actualiteit duidelijk verloren hebben. Dingen waarvan ik werkelijk de reden niet meer weet waarom ik ze wilde bewaren, of waarom ze op dat moment belangrijk waren voor me.

Dat zijn de dingen die ik met een gerust hart kan recyclen, weggeven of weggooien.
De ene keer dat ik alles weer op z’n plek leg zijn dat er meer dan de andere. Maar het grappige is, dat zo gauw alles weer op z’n plek ligt, er automatisch een punt van rust komt. Van ruimte.
Van eenvoud…
.
.

Afspraken

In ons dagelijkse leven hebben we allemaal afspraken. Afspraken die een paar keer per jaar terugkomen, wekelijkse afspraken, dagelijkse afspraken. En sommige van die afspraken zijn niet zozeer afspraken die we hebben gemaakt en in onze agenda’s hebben gezet, als dat het geïmpliceerde afspraken zijn. Meer het principe van ‘ik werk laat vandaag, als jij dan kookt, dan was ik later wel af…’

Wanneer om wat voor een reden dan ook het patroon in onze afspraken wijzigt ~ doordat het vakantietijd is, we logees hebben voor langere tijd, of bijvoorbeeld gaan verbouwen ~ dan geldt in de regel dat we aan de ene kant beter moeten opletten dat we geen afspraken missen, maar aan de andere kant ook dat er bepaalde afspraken wegvallen. Dat er gewoon niemand belt om die afspraak ~ waarvan we misschien al een poosje zeggen ‘laten we dat gauw afspreken’ ~ ook daadwerkelijk te maken.
Vaak is dat ook goed omdat we op dat moment druk zijn met andere dingen.

En dan opeens verandert er iets. Vaak is het moeilijk om precies te zeggen wat het is, maar opeens komen al die dagelijkse, wekelijkse en incidentele afspraken weer in onze agenda’s terecht. Opeens worden we gebeld om een datum en tijd af te spreken. En dat terwijl we voor ons gevoel nog helemaal bezig zijn met die andere bezigheden; met dat andere project…

Het lijkt er dan misschien in eerste instantie op dat het niet de beste timing is om deze dingen ook nog te gaan doen. Het kan voelen of het nu opeens allemaal een beetje teveel wordt…

Aan de andere kant kan het ook een seintje zijn dat het tijd wordt dat we die andere bezigheden nu gaan afronden. Dat de tijd daarvoor op z’n einde loopt en dat we onze aandacht weer op andere dingen kunnen gaan richten.

Natuurlijk is het onze keuze op dat moment of en voor wanneer we weer meer afspraken maken. Er is niets mis mee om die afspraak wel te maken, maar pas voor over een paar weken wanneer we weer meer tijd hebben…
Het is wel belangrijk om dat seintje op te pikken en die andere bezigheden gaan afronden, alles opruimen, weer een plek geven. Het geeft ons iets om op terug te kijken ~ en het maakt voor weer nieuwe dingen in ons leven.
Nieuwe afspraken, nieuwe projecten en nieuwe avonturen…
.
.