De spiegel van het leven

“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de schoonste van het hele land?”

Deze zin uit het sprookje ‘Sneeuwwitje’ draagt heel wat lading.
IJdelheid; en volgens het sprookje zelf ook trots en hoogmoed. Maar wat mij het meest in het oog springt is dat de spiegel maar één antwoord mag geven; het enige antwoord dat de koningin/stiefmoeder wil horen, namelijk dat zij de schoonste, de mooiste van het land is.

Nu kan de spiegel alleen maar afgaan op wat het heeft gezien, dus zolang alleen de koningin zich ooit in de spiegel heeft bekeken is er geen vuiltje aan de lucht. Het probleem ontstaat wanneer de spiegel ook Sneeuwwitje heeft gezien. De spiegel heeft nu ook een andere blik ervaren en heeft nu iets om de aanblik van de koningin mee te vergelijken…
En de spiegel geeft opnieuw het feitelijke, objectieve antwoord; alleen is het nu niet meer het antwoord dat de koningin wil horen en al haar woede en haat worden opeens zichtbaar…

In zekere zin werkt de spiegel van het leven net zo.
Het toont ons dingen in onszelf. En zolang we niet verder (willen) kijken dan onze eigen ervaring, vinden we de dingen die ons overkomen ~ de dingen die de spiegel van het leven ons laat zien ~ leuk of niet leuk; maar we hebben niet de behoefte daar verder nog iets mee te doen.

Net zoals in het sprookje gaat het zowel om de spiegel als om degene die erin kijkt.
Dus pas wanneer wij ons afvragen waarom de spiegel van het leven ons iets laat zien, waarom een bepaalde ervaring of situatie (steeds) in ons leven komt; kan duidelijk worden wat die spiegel ons laat zien.
En net als in het sprookje gaat dat altijd om iets in onszelf waar we naar mogen kijken, wat we mogen veranderen. Een (levens)les waar we van mogen groeien als mens.
Dat betekent dat alles wat er ins ons leven gebeurt een aanwijzing is; een spiegel is die ons laat zien dat we daar nog van mogen leren. En op het moment dat we datgene hebben geleerd, dan blijkt vaak dat we die situatie, die houding, die frustratie ook niet of nauwelijks meer tegenkomen bij anderen…

Want dat is hoe het werkt. De houding die ons zo stoort in een ander, die hebben we zelf ook. Misschien niet op precies dezelfde manier, of in dezelfde situatie ~ maar het is iets wat die ander ons laat zien over onszelf. Het is hoe die ander een spiegel is voor ons.

Uiteindelijk gaat het dan niet meer om wie de ‘schoonste van het land’ is, maar eerder om wie de zuiverste mens is, die op de meest pure manier zijn of haar Werkelijke Zelf leeft.
.
.