Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan zijn de zegswijzen die te maken hebben met de zon ~ met wat gaan ‘doen’ ~ de dingen die met een zekere regelmaat terugkomen in mijn gedachten. Zegswijzen zoals ‘De morgenstond heeft goud in de mond’ of ‘voor niets gaat de zon op’. Zegswijzen die niet alleen zeggen dat we aan de gang moeten gaan, dat we het werk dat (altijd) op ons ligt te wachten maar beter moeten gaan doen, maar ook dat we dat vroeg op de dag moeten doen…
Niet echt een ideaal beginpunt voor een avondmens als ik.
Het is niet dat ik het werk dat gedaan moet worden niet doe, maar meer dat het voor mij het beste werkt wanneer ik het doe op mijn eigen manier, mijn eigen tijd ~ wat later in de dag dus. Als de zon wat hoger staat en de tijd om van de zonsopgang te genieten alweer uren voorbij is…
En een deel van het werk doen op mijn manier betekent dat ik de dingen ook op mijn manier organiseer. Een organisatie die niet heel zinvol lijkt voor anderen die er vanaf de zijkant naar staan te kijken, maar die werkt voor mij.
Op dit moment betekent dit dat ik mijn werk heb verplaatst van de ene plek naar de andere. En aan de ene kant is dat een goede zet, want nu heb ik alle dingen die moeten gebeuren op dezelfde plaats ~ iets wat veel beter werkt dan continu van de ene naar de andere plek heen en weer te trekken. Aan de andere kant betekent het dat mijn ruimte nu gevuld wordt met meer werk dan me lief is. Opgestapeld in dozen en tassen staat het werk hier nu op me te wachten.
Maar hoe ik het ook wend en keer; waar de zon opkomt en ondergaat zonder mankeren, blijven de dozen en tassen gewoon staan totdat ik ik beweging kom. Vroeg of laat gaat dat ook gebeuren; en waarschijnlijk niet in de morgenstond…
Wat het me laat zien is dat ik de dingen anders aanpak dan de manier waarmee ik ben opgevoed. Het maakt me er opeens van bewust dat ik mijn eigen manier heb gevonden en dat ik dat prima vind! Ik zit niet meer vast aan hoe mijn ouders dingen deden en voel me daar allang niet meer schuldig over.
En hoewel dat een kleinigheidje lijkt ~ bijna een open deur ~ is dat het niet. Het is een ‘big deal’! Want hoewel we er allemaal naar streven om ons eigen leven op onze eigen manier te gaan leven, merken we maar al te vaak dat we toch nog steeds op dezelfde manier reageren als onze ouders dat deden.
Dus als je dan merkt dat je werkelijk je eigen weg gaat ~ al is het maar met iets simpels als opruimen ~ dan is dat duidelijk een schouderklopje waard!!
Laat de zon maar schijnen!!
.
.
zondag 29 november 2015
zondag 22 november 2015
Mantel
De tijd dat het woord ‘mantel’ voornamelijk refereerde aan een kledingstuk ~ en dan een wat langere, degelijke, vaak zware winterjas ~ lijkt alweer ver in het verleden te liggen. Ook in de betekenis van ‘bedekking’ of ‘bekleding’ is nu misschien het eerste woord wat in ons opkomt de schoorsteenmantel. De sierbekleding rondom de schoorsteen. En eerlijk is eerlijk; ook de schoorsteenmantel is alweer even uit de gratie…
Nee tegenwoordig is die mantel vooral bekend in de betekenis van ‘omhullen’. Bijvoorbeeld in de ‘mantelzorg’ waar we een naaste ~ vaak familie of een goede vriend(in) ~ met zorg omhullen.
Daarbij komt dan meteen ook de ‘mantel’ als ‘bedekking’ om de hoek kijken, want de persoonlijke kosten van degene die mantelzorger (M/V) is ~ in tijd, emotioneel, in gemist inkomen en ga zo maar door ~ worden met ‘de mantel der liefde’ bedekt.
Dat klinkt zo mooi, want iedere mantelzorger zal onmiddellijk benadrukken dat het verzorgen van moeder, vader, oma, opa, oom, tante, echtgenoot (M/V), of vriend(in) vooral met heel veel liefde gedaan wordt. Dat er vreugde ligt in het geven van die zorg aan die ander.
Maar dat is niet de betekenis van iets ‘met de mantel der liefde bedekken’.
De betekenis van die zegswijze is dat we dingen die eigenlijk niet kloppen door de vingers (blijven) zien. Dat we daar niet met anderen over praten, maar het stilzwijgend accepteren.
Misschien omdat we geen andere oplossing zien, of omdat er geen ander ‘vangnet’ is die de zorg die vaak heel hard nodig is opvangt of overneemt. Al is het maar voor een weekje…
En dan, wanneer die persoon die met zoveel zorg en liefde is begeleid zijn of haar aardse mantel aflegt, dan begint de ‘ontmanteling’.
Het is iets dat veel verder gaat dan het laatste afscheid en de begrafenis. Het is een proces waarbij in zekere zin het leven van die persoon wordt ontmanteld. Meubels, kleding, foto’s, maar ook soms kostbare verzamelingen vinden een nieuwe plek. Degene die met hart en ziel ~ soms jarenlang ~ die persoon met liefde en zorg hebben omhuld weten dat dit nu niet meer nodig is. Stukje bij beetje wordt zo de huls, het uiterlijk vertoon, ontmanteld; totdat alleen de kern overblijft. De ziel.
De ziel die dan vrij van omhulsels en bekleding, vrij van uiterlijk vertoon, verder gaat op dat zo intens persoonlijke pad…
Het dragen van de mantel in de zin van kleding; het geven van de mantel in de zin van zorg en liefde; en zelfs de ontmanteling aan het einde van onze levensreis maken allemaal deel uit van onze levenservaring ~ van de ervaring van ons levenspad.
Het zou goed zijn dat niet ‘met de mantel der liefde’ te bedekken, maar er met gepast respect mee om te gaan.
.
.
Nee tegenwoordig is die mantel vooral bekend in de betekenis van ‘omhullen’. Bijvoorbeeld in de ‘mantelzorg’ waar we een naaste ~ vaak familie of een goede vriend(in) ~ met zorg omhullen.
Daarbij komt dan meteen ook de ‘mantel’ als ‘bedekking’ om de hoek kijken, want de persoonlijke kosten van degene die mantelzorger (M/V) is ~ in tijd, emotioneel, in gemist inkomen en ga zo maar door ~ worden met ‘de mantel der liefde’ bedekt.
Dat klinkt zo mooi, want iedere mantelzorger zal onmiddellijk benadrukken dat het verzorgen van moeder, vader, oma, opa, oom, tante, echtgenoot (M/V), of vriend(in) vooral met heel veel liefde gedaan wordt. Dat er vreugde ligt in het geven van die zorg aan die ander.
Maar dat is niet de betekenis van iets ‘met de mantel der liefde bedekken’.
De betekenis van die zegswijze is dat we dingen die eigenlijk niet kloppen door de vingers (blijven) zien. Dat we daar niet met anderen over praten, maar het stilzwijgend accepteren.
Misschien omdat we geen andere oplossing zien, of omdat er geen ander ‘vangnet’ is die de zorg die vaak heel hard nodig is opvangt of overneemt. Al is het maar voor een weekje…
En dan, wanneer die persoon die met zoveel zorg en liefde is begeleid zijn of haar aardse mantel aflegt, dan begint de ‘ontmanteling’.
Het is iets dat veel verder gaat dan het laatste afscheid en de begrafenis. Het is een proces waarbij in zekere zin het leven van die persoon wordt ontmanteld. Meubels, kleding, foto’s, maar ook soms kostbare verzamelingen vinden een nieuwe plek. Degene die met hart en ziel ~ soms jarenlang ~ die persoon met liefde en zorg hebben omhuld weten dat dit nu niet meer nodig is. Stukje bij beetje wordt zo de huls, het uiterlijk vertoon, ontmanteld; totdat alleen de kern overblijft. De ziel.
De ziel die dan vrij van omhulsels en bekleding, vrij van uiterlijk vertoon, verder gaat op dat zo intens persoonlijke pad…
Het dragen van de mantel in de zin van kleding; het geven van de mantel in de zin van zorg en liefde; en zelfs de ontmanteling aan het einde van onze levensreis maken allemaal deel uit van onze levenservaring ~ van de ervaring van ons levenspad.
Het zou goed zijn dat niet ‘met de mantel der liefde’ te bedekken, maar er met gepast respect mee om te gaan.
.
.
zondag 15 november 2015
Hoe gaan we ermee om?
Gezien vanuit ons eigen (leer)proces, vanaf ons individuele, unieke levenspad, gaat het minder om wat er op ons pad komt en meer over hoe we omgaan met de dingen die op ons pad komen.
Om te beginnen is het dan goed om te kijken welke dingen werkelijk op ons pad komen, bij welke situaties we zijdelings betrokken zijn en welke gebeurtenissen ons raken, maar in realiteit het drama van een ander zijn.
De dingen die werkelijk op ons pad komen. Dat zijn over het algemeen dingen waar we eenvoudigweg niet omheen kunnen. We moeten er iets mee of aan doen om verder te kunnen. In die zin zijn dit de dingen die misschien we het gemakkelijkste zijn om te identificeren.
Maar dat maakt het niet noodzakelijkerwijs ook gemakkelijk om mee om te gaan.
Het drama van een ander kan ons op heel veel manieren raken. Uit herkenning, het kan iets zijn wat wij zelf ook hebben meegemaakt. Uit medeleven, uit een behoefte te willen helpen, maar ook uit bijvoorbeeld irritatie.
Situaties waar we zijdelings bij betrokken zijn, staan soms veel verder van ons af maar vormen altijd een deel van ons pad, van ons proces, om de manier waarop we ermee omgaan. Het kunnen gebeurtenissen zijn in een ander land, een ander deel van de wereld, die iets in ons losmaken; iets met ons doen in onze eigen ‘persoonlijke’ wereld.
Hoe we op zoiets reageren vertelt veel over onszelf.
Bijvoorbeeld in het geval van een aanslag. Iets wat natuurlijk vreselijk is! Niet alleen voor alle betrokkenen, maar ook voor de wereld, de aarde en het universum…
Staan we dan meteen op de barricaden? Schreeuwen we ferme taal en boze woorden?
In dat geval kan de gebeurtenis een stuk boosheid in onszelf aan gesproken hebben wat nu op deze manier een ‘uitlaat’ krijgt. De kans is alleen groot dat de recente gebeurtenis bijdraagt aan die boosheid die we al in onszelf met ons meedroegen; en dat die meer ‘persoonlijke’ boosheid er alleen maar groter, feller, door wordt ~ zowel in onszelf als in de situatie.
Daar zijn we zelf niet mee gediend, noch draagt het bij aan de oplossing van het probleem, of het vinden van een nieuwe balans na de gebeurtenis.
Wanneer we de kracht vinden in onszelf om de balans, de stilte, de liefde die we in ons hebben aan te raken en van daaruit reageren, dan blijft ons eigen leven beter in balans. Dat doet niets af aan de gruwelijke gebeurtenis, maar het zorgt er wel voor dat we niet aan die gebeurtenis bijdragen…
Het is een manier waarop we in ons eigen proces een grote stap vooruit kunnen zetten en bovendien helpen om de balans in de wereld, de aarde en het universum te hervinden.
.
.
Om te beginnen is het dan goed om te kijken welke dingen werkelijk op ons pad komen, bij welke situaties we zijdelings betrokken zijn en welke gebeurtenissen ons raken, maar in realiteit het drama van een ander zijn.
De dingen die werkelijk op ons pad komen. Dat zijn over het algemeen dingen waar we eenvoudigweg niet omheen kunnen. We moeten er iets mee of aan doen om verder te kunnen. In die zin zijn dit de dingen die misschien we het gemakkelijkste zijn om te identificeren.
Maar dat maakt het niet noodzakelijkerwijs ook gemakkelijk om mee om te gaan.
Het drama van een ander kan ons op heel veel manieren raken. Uit herkenning, het kan iets zijn wat wij zelf ook hebben meegemaakt. Uit medeleven, uit een behoefte te willen helpen, maar ook uit bijvoorbeeld irritatie.
Situaties waar we zijdelings bij betrokken zijn, staan soms veel verder van ons af maar vormen altijd een deel van ons pad, van ons proces, om de manier waarop we ermee omgaan. Het kunnen gebeurtenissen zijn in een ander land, een ander deel van de wereld, die iets in ons losmaken; iets met ons doen in onze eigen ‘persoonlijke’ wereld.
Hoe we op zoiets reageren vertelt veel over onszelf.
Bijvoorbeeld in het geval van een aanslag. Iets wat natuurlijk vreselijk is! Niet alleen voor alle betrokkenen, maar ook voor de wereld, de aarde en het universum…
Staan we dan meteen op de barricaden? Schreeuwen we ferme taal en boze woorden?
In dat geval kan de gebeurtenis een stuk boosheid in onszelf aan gesproken hebben wat nu op deze manier een ‘uitlaat’ krijgt. De kans is alleen groot dat de recente gebeurtenis bijdraagt aan die boosheid die we al in onszelf met ons meedroegen; en dat die meer ‘persoonlijke’ boosheid er alleen maar groter, feller, door wordt ~ zowel in onszelf als in de situatie.
Daar zijn we zelf niet mee gediend, noch draagt het bij aan de oplossing van het probleem, of het vinden van een nieuwe balans na de gebeurtenis.
Wanneer we de kracht vinden in onszelf om de balans, de stilte, de liefde die we in ons hebben aan te raken en van daaruit reageren, dan blijft ons eigen leven beter in balans. Dat doet niets af aan de gruwelijke gebeurtenis, maar het zorgt er wel voor dat we niet aan die gebeurtenis bijdragen…
Het is een manier waarop we in ons eigen proces een grote stap vooruit kunnen zetten en bovendien helpen om de balans in de wereld, de aarde en het universum te hervinden.
.
.
zondag 8 november 2015
Bizar
Iedere eens in de zoveel tijd voelt het of de wereld bizar is. Of het nieuws bizar is. En om me heen kijkend lijkt het gedrag op straat en in het verkeer ondermeer bizar.
Zoals een groepje tieners die vinden dat hun maatje een hele bink is wanneer hij mij probeert te intimideren door opzettelijk tegen me aan te lopen. Of automobilisten die ~ om welke reden dan ook ~ plotseling de busbaan gebruiken. Misschien omdat ze haast hebben, omdat ze vinden dat de rij voor het stoplicht te lang is, of omdat ze denken dat de busbaan de rijstrook is vanwaar ze afslaan… Of mensen die bewust in de rijstrook voor de ene richting gaan staan, om zo gauw het licht groen wordt de eerste auto’s afsnijden en toch de andere richting op te gaan…
Nu heeft iedereen natuurlijk het recht die richting te reizen die ze willen, maar de manier waarop steeds meer mensen dat doen, lijkt in steeds hogere mate bizar.
Of het nieuws dat in het keurige flatgebouw waar mijn moeder woonde ~ 40 ruime appartementen die volgens eenieder bewoond worden door keurige mensen ~ in de laatste paar maanden een marihunana kwekerij was opgezet. Buren vroegen zich al af waarom ze er werkelijk nooit iemand zagen…
Of het weer… 20 graden in november; is natuurlijk helemaal fijn, zulk heerlijk weer. Maar hoe zal ik het zeggen; het is bizar.
En wanneer al die dingen dan opeens in een gewone week gebeuren, dan begin ik opeens aan mezelf te twijfelen. Zijn al die gebeurtenissen bizar? Of is het mijn perspectief; de manier waarop ik ernaar kijk? Of misschien ben ik het zelf; ben ik degene die buiten de ‘normaal’ staat?
Net als met alle dingen die op ons pad komen, gaat het er vaak minder om wat het is en meer over hoe we daar mee omgaan.
Het is gemakkelijk om geïrriteerd te raken wanneer we van de ene in de andere bizarre situatie belanden (iets wat mogelijk ook een tikje bizar is?). Maar we kunnen het ook als een seintje zien dat het goed is om onszelf te blijven. Om stevig in onze schoenen te blijven staan en ons eigen pad te vervolgen op onze geheel eigen manier.
Om wel te kijken naar wat er zo om ons heen gebeurt ~ om ons er zelfs over te verwonderen ~ maar ons er niet in te laten meeslepen.
Hoe we dat doen?
Dat is afhankelijk van de situatie die we tegenkomen. Iedere situatie is verschillend en de manier waarop we daarmee omgaan is uniek.
Maar hoe we er ook naar kijken of mee omgaan, het belangrijkste is wellicht dat we erom kunnen lachen. Het kunnen zien voor de bizarre situatie die het in werkelijkheid is, om dan verder te gaan met ons eigen leven.
.
.
Zoals een groepje tieners die vinden dat hun maatje een hele bink is wanneer hij mij probeert te intimideren door opzettelijk tegen me aan te lopen. Of automobilisten die ~ om welke reden dan ook ~ plotseling de busbaan gebruiken. Misschien omdat ze haast hebben, omdat ze vinden dat de rij voor het stoplicht te lang is, of omdat ze denken dat de busbaan de rijstrook is vanwaar ze afslaan… Of mensen die bewust in de rijstrook voor de ene richting gaan staan, om zo gauw het licht groen wordt de eerste auto’s afsnijden en toch de andere richting op te gaan…
Nu heeft iedereen natuurlijk het recht die richting te reizen die ze willen, maar de manier waarop steeds meer mensen dat doen, lijkt in steeds hogere mate bizar.
Of het nieuws dat in het keurige flatgebouw waar mijn moeder woonde ~ 40 ruime appartementen die volgens eenieder bewoond worden door keurige mensen ~ in de laatste paar maanden een marihunana kwekerij was opgezet. Buren vroegen zich al af waarom ze er werkelijk nooit iemand zagen…
Of het weer… 20 graden in november; is natuurlijk helemaal fijn, zulk heerlijk weer. Maar hoe zal ik het zeggen; het is bizar.
En wanneer al die dingen dan opeens in een gewone week gebeuren, dan begin ik opeens aan mezelf te twijfelen. Zijn al die gebeurtenissen bizar? Of is het mijn perspectief; de manier waarop ik ernaar kijk? Of misschien ben ik het zelf; ben ik degene die buiten de ‘normaal’ staat?
Net als met alle dingen die op ons pad komen, gaat het er vaak minder om wat het is en meer over hoe we daar mee omgaan.
Het is gemakkelijk om geïrriteerd te raken wanneer we van de ene in de andere bizarre situatie belanden (iets wat mogelijk ook een tikje bizar is?). Maar we kunnen het ook als een seintje zien dat het goed is om onszelf te blijven. Om stevig in onze schoenen te blijven staan en ons eigen pad te vervolgen op onze geheel eigen manier.
Om wel te kijken naar wat er zo om ons heen gebeurt ~ om ons er zelfs over te verwonderen ~ maar ons er niet in te laten meeslepen.
Hoe we dat doen?
Dat is afhankelijk van de situatie die we tegenkomen. Iedere situatie is verschillend en de manier waarop we daarmee omgaan is uniek.
Maar hoe we er ook naar kijken of mee omgaan, het belangrijkste is wellicht dat we erom kunnen lachen. Het kunnen zien voor de bizarre situatie die het in werkelijkheid is, om dan verder te gaan met ons eigen leven.
.
.
zondag 1 november 2015
Uitademen
Ben jij je bewust van je ademhaling? Adem je diep door naar je buik toe? Of adem je hoog naar je schouders en nek toe?
Hoe we ademen laat zien hoe we omgaan met inspiratie in ons leven; die twee ~ ademhaling en inspiratie ~ zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wanneer we diep en vrij kunnen ademen, worden we ons gemakkelijker bewust van de inspiratie die ons leven binnenwandelt; kunnen we gemakkelijker meegaan op de stroom die door die inspiratie op gang gebracht wordt.
Vaak is het zo dat wanneer het leven druk is, wanneer er veel dingen zijn die gedaan moeten worden en er veel eisen aan ons worden gesteld ~ of we die eisen nu aan onszelf stellen of dat ze van buitenaf in ons leven komen maakt eigenlijk niet zoveel uit ~ dat we dan gestrest raken en de neiging hebben steeds ‘hoger’ te gaan ademen. Steeds meer naar onze schouders en nek toe, zodat onze adem gaat helpen de last ~ die eigenlijk te zwaar is voor ons op dat moment ~ te dragen.
En voor we het beseffen geven we ons lichaam de structuur die dit mogelijk maakt; we trekken onze schouders op, zetten onze nek vast ~ allemaal om dat gewicht te dragen…
Op één of andere manier zijn we dan veel meer gefocust op onze inademing. We hebben lucht nodig!
Juist dan is het zo belangrijk om uit te ademen.
Om bewust de adem even los te laten. Om even een stap op de plaats te maken; even stil te zijn en te ervaren hoe we ademen…
Om te kijken of we onze adem gebruiken om iets te dragen, of dat we iedere ademtocht gemakkelijk en soepel door ons hele lichaam kunnen laten stromen…
Om te zien welke last we eigenlijk met ons meedragen; en of die eigenlijk wel van ons is.
Want soms dragen we de last of het gewicht van anderen.
Wanneer dat te zwaar wordt voor ons, dan is het goed om uit te ademen. Om het allemaal los te laten zodat het daarheen kan stromen waar het hoort. Misschien hoort het al heel lang niet (meer) bij ons. Misschien zijn het oude patronen die we nog steeds met ons meedragen, terwijl de reden dat die patronen ooit zijn ontstaan allang verdwenen is.
Dan is het tijd om uit te ademen.
En misschien om even te gaan zitten met de handen op de buik om onze ademhaling echt te voelen.
De inademing ~ de inspiratie ~ en de uitademing die de stroom in beweging zet. De inademing die ons lucht en ruimte geeft; en de uitademing die ontspanning brengt.
Want soms geeft die uitademing ons meer ‘lucht’ dan we kunnen inademen.
.
.
Hoe we ademen laat zien hoe we omgaan met inspiratie in ons leven; die twee ~ ademhaling en inspiratie ~ zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wanneer we diep en vrij kunnen ademen, worden we ons gemakkelijker bewust van de inspiratie die ons leven binnenwandelt; kunnen we gemakkelijker meegaan op de stroom die door die inspiratie op gang gebracht wordt.
Vaak is het zo dat wanneer het leven druk is, wanneer er veel dingen zijn die gedaan moeten worden en er veel eisen aan ons worden gesteld ~ of we die eisen nu aan onszelf stellen of dat ze van buitenaf in ons leven komen maakt eigenlijk niet zoveel uit ~ dat we dan gestrest raken en de neiging hebben steeds ‘hoger’ te gaan ademen. Steeds meer naar onze schouders en nek toe, zodat onze adem gaat helpen de last ~ die eigenlijk te zwaar is voor ons op dat moment ~ te dragen.
En voor we het beseffen geven we ons lichaam de structuur die dit mogelijk maakt; we trekken onze schouders op, zetten onze nek vast ~ allemaal om dat gewicht te dragen…
Op één of andere manier zijn we dan veel meer gefocust op onze inademing. We hebben lucht nodig!
Juist dan is het zo belangrijk om uit te ademen.
Om bewust de adem even los te laten. Om even een stap op de plaats te maken; even stil te zijn en te ervaren hoe we ademen…
Om te kijken of we onze adem gebruiken om iets te dragen, of dat we iedere ademtocht gemakkelijk en soepel door ons hele lichaam kunnen laten stromen…
Om te zien welke last we eigenlijk met ons meedragen; en of die eigenlijk wel van ons is.
Want soms dragen we de last of het gewicht van anderen.
Wanneer dat te zwaar wordt voor ons, dan is het goed om uit te ademen. Om het allemaal los te laten zodat het daarheen kan stromen waar het hoort. Misschien hoort het al heel lang niet (meer) bij ons. Misschien zijn het oude patronen die we nog steeds met ons meedragen, terwijl de reden dat die patronen ooit zijn ontstaan allang verdwenen is.
Dan is het tijd om uit te ademen.
En misschien om even te gaan zitten met de handen op de buik om onze ademhaling echt te voelen.
De inademing ~ de inspiratie ~ en de uitademing die de stroom in beweging zet. De inademing die ons lucht en ruimte geeft; en de uitademing die ontspanning brengt.
Want soms geeft die uitademing ons meer ‘lucht’ dan we kunnen inademen.
.
.
Abonneren op:
Posts (Atom)