Van de heftigste zomerstorm ooit ~ echt zo’n dag om met een kop warme chocolademelk op de bank te blijven zitten met een boek ~ naar een mooie, stille, zonnige zondagmorgen. Een morgen waarop Facebook mij erop attent maakt dat we twee jaar geleden zoveel regen hadden dat de straat voor mijn huis blank stond. Zoveel regen na een heel droge periode, dat het wateroverlast veroorzaakte.
Als we naar het weer kijken dan lijkt het wel of we steeds vaker uitersten tegenkomen. Opeens heel veel wind, of zoals in California het geval is, al jaren veel minder regen dan ‘normaal’. Of hoge temperaturen in de zomer…
In de natuur als systeem hebben we er ook mee te maken. Zo zijn er bijvoorbeeld veel meer uilen na de ‘muizenplaag’ van vorig jaar. En dit jaar lijken er plaatsen te zijn waar je bijna niet van de mieren af kunt komen, terwijl er bij de buren geen mier te zien is.
Maar niet alleen in de natuur lijken uitersten steeds vaker voor te komen. Ook in ons leven hebben we steeds vaker te maken met uitersten.Het lijkt wel of dingen óf heel goed uitpakken, óf je laten wensen dat je er nooit aan begonnen was. Alles gaat vloeiend en gemakkelijk, óf iedere stap is moeilijk, zwaar en een hele opgave in zichzelf.
En dat maakt dat het heel gemakkelijk is om ~ vaak om relatief kleine dingen ~ heel erg gestrest te raken. Aan de andere kant is het zo gauw alles weer op rolletjes loopt ook heel gemakkelijk om de slechte tijden te vergeten en ‘fluitend door het leven te gaan’.
Waar het om uitersten gaat is dit allemaal niets nieuws.
Maar er is ook een aspect aan het ervaren van uitersten die elkaar zo snel opvolgen dat wat meer aandacht verdient…
Want als die uitersten ‘zomaar’ heel snel achter elkaar ons leven binnenwandelen, dan kan dat op alle gebieden gebeuren. Dus ook op het gebied van gezondheid ~ om er één te noemen. En dat maakt dat het, juist in deze tijd van uitersten, een heel goed idee is om voor onszelf de balans te bewaren. Want zolang we in balans blijven, is de kans groot dat we wat betreft onze gezondheid niet in heftige uitersten terecht komen.
Tenslotte is de echte vraag hoe en waarom we die uitersten in ons leven creëren…
En dan blijkt dat we het soms, zonder daar echt bij stil te staan, gewoon om vragen. Dat we wensen dat ‘er eens iets spannends gebeurt in ons oh zo saaie leventje’. En al gauw is er dan opeens van alles aan de hand!
Dus zeker in deze tijd van uitersten ~ wees voorzichtig wat je wenst voor jezelf en voor alles om je heen!!
.
.
zondag 26 juli 2015
zondag 19 juli 2015
Wie wat bewaard, heeft wat…
Het lijkt iets te zijn wat bij ons mensen hoort om dingen te bewaren. Je weet immer nooit wanneer je het weer nodig hebt. En onze Nederlandse achtergrond maakt dat we met de paplepel ingegoten krijgen dat iets iedere keer dat we het nodig hebben opnieuw kopen, duur is. ‘Ons bent sunig’ tenslotte…
Op zich is daar niet veel mis mee, met het bewaren van dingen.
Natuurlijk moeten we ons wel herinneren waar we het hebben op geborgen zodat we het gemakkelijk kunnen pakken zodra we het willen gebruiken. En het heeft ook niet veel zin om dingen die niet meer compleet of gebruiksklaar zijn nog te bewaren.
Maar zolang het item in goede orde is opgeborgen op een gemakkelijk bereikbare plek voor toekomstig gebruik; dan heeft bewaren absoluut zin.
Ik kan me zo voorstellen dat het bewaren vroeger ook opging voor het bewaren van voedsel. Het inleggen van groente, het drogen en zouten van vlees. Het koel en droog bewaren van fruit en aardappels; allemaal dingen die vroeger ~ voor de tijd van supermarkten die bijna altijd open zijn, het veel sneller en het veel gemakkelijker geworden vervoer naar winkels ~ heel gewoon waren.
Toen kon je zeker met enige trots een goed maal voor onverwachte gasten op tafel zetten; want wie wat bewaard, heeft wat!
Aan de andere kant kan onze verzamelwoede ook een beetje ‘overboord’ gaan. Omdat we iets misschien over een jaar of wat nog willen gebruiken, ook al is het niet meer helemaal compleet… Tja, dat heeft dus weinig zin.
En dan is er ook ene hele andere kant aan het bewaren van dingen die meer te maken heeft met een emotionele band die we misschien niet eens hebben met het voorwerp op zich, maar wel met waar het vandaan komt, of met de persoon die het ons ooit gegeven heeft…
Wat we dan werkelijk willen bewaren is de herinnering aan die persoon of plaats; de emotionele band die we hebben of hebben gehad.
Als we dat doen door voor ieder van die herinnering voorwerpen te bewaren die ieder op zich voor ons geen waarden hebben anders dan de emotionele herinnering; dan kan het zijn dat naarmate we ouder worden ons huis gevuld raakt met herinneringsvoorwerpen…
Natuurlijk komt ook steeds meer de polariteit daarvan naar boven waarin voorwerpen heel gemakkelijk worden weggegooid of gerecycled; met andere woorden er wordt weinig of niets bewaard.
Dat geeft veel ruimte in je huis. En waar het gaat over herinneringsvoorwerpen is er absoluut iets voor te zeggen om er foto’s van te nemen en er een herinneringsboek van te maken.
Maar als het iets is wat we eigenlijk gewoon één keer per jaar nodig hebben ~ bijvoorbeeld met de vakantie; met een feestje, etc. ~ dan geldt dat spreekwoord nog steeds:
Wie wat bewaard, heeft wat!
.
.
Op zich is daar niet veel mis mee, met het bewaren van dingen.
Natuurlijk moeten we ons wel herinneren waar we het hebben op geborgen zodat we het gemakkelijk kunnen pakken zodra we het willen gebruiken. En het heeft ook niet veel zin om dingen die niet meer compleet of gebruiksklaar zijn nog te bewaren.
Maar zolang het item in goede orde is opgeborgen op een gemakkelijk bereikbare plek voor toekomstig gebruik; dan heeft bewaren absoluut zin.
Ik kan me zo voorstellen dat het bewaren vroeger ook opging voor het bewaren van voedsel. Het inleggen van groente, het drogen en zouten van vlees. Het koel en droog bewaren van fruit en aardappels; allemaal dingen die vroeger ~ voor de tijd van supermarkten die bijna altijd open zijn, het veel sneller en het veel gemakkelijker geworden vervoer naar winkels ~ heel gewoon waren.
Toen kon je zeker met enige trots een goed maal voor onverwachte gasten op tafel zetten; want wie wat bewaard, heeft wat!
Aan de andere kant kan onze verzamelwoede ook een beetje ‘overboord’ gaan. Omdat we iets misschien over een jaar of wat nog willen gebruiken, ook al is het niet meer helemaal compleet… Tja, dat heeft dus weinig zin.
En dan is er ook ene hele andere kant aan het bewaren van dingen die meer te maken heeft met een emotionele band die we misschien niet eens hebben met het voorwerp op zich, maar wel met waar het vandaan komt, of met de persoon die het ons ooit gegeven heeft…
Wat we dan werkelijk willen bewaren is de herinnering aan die persoon of plaats; de emotionele band die we hebben of hebben gehad.
Als we dat doen door voor ieder van die herinnering voorwerpen te bewaren die ieder op zich voor ons geen waarden hebben anders dan de emotionele herinnering; dan kan het zijn dat naarmate we ouder worden ons huis gevuld raakt met herinneringsvoorwerpen…
Natuurlijk komt ook steeds meer de polariteit daarvan naar boven waarin voorwerpen heel gemakkelijk worden weggegooid of gerecycled; met andere woorden er wordt weinig of niets bewaard.
Dat geeft veel ruimte in je huis. En waar het gaat over herinneringsvoorwerpen is er absoluut iets voor te zeggen om er foto’s van te nemen en er een herinneringsboek van te maken.
Maar als het iets is wat we eigenlijk gewoon één keer per jaar nodig hebben ~ bijvoorbeeld met de vakantie; met een feestje, etc. ~ dan geldt dat spreekwoord nog steeds:
Wie wat bewaard, heeft wat!
.
.
zondag 12 juli 2015
‘Bomen hebben wortels’
Al heel lang staat een vers van Huub Oosterhuis’ gedicht ‘Een mens te zijn op aarde’ me bij. De rest van het gedicht is voor mij wat te zwaar op de hand, maar dat ene vers spreekt tot mijn verbeelding:
Bomen hebben wortels
Bomen mogen stevig staan
Maar mensen moeten verder gaan
Bomen hebben wortels
Maar mensen gaan voorbij
Het brengt mij een beeld van prachtige oude bomen die eeuwenlang mensen aan zich voorbij zien trekken. Bomen zoals de ‘wachter-bomen’ Gog en Magog in Glastonbury, die zich priesteressen en ridders herinneren, kinderen spelend in het veld, maar ook toeristen die de Tor komen bezoeken, al dan niet op zoek naar de legendes van weleer…
Die bomen zijn aan één plaats gebonden; mensen zijn de bezoekers die komen en gaan. Maar door de ontmoeting worden de bomen en de mensen een deel van elkaars levenservaring.
Als mensen zijn we geworteld in het land en de cultuur waarin we geboren worden. We hebben wortels in onze familiegeschiedenis, zelfs wanneer we niet veel met onze familie op hebben. Die wortels zijn ons fundament waarop we ons leven bouwen. De basis waar vanuit we onze eigen beslissingen nemen, onze eigen keuzes maken en uiteindelijk onze eigen weg gaan.
Net zoals die bomen en mensen die een stuk levensherinnering of levenservaring delen, zo hebben wij mensen dat ook met speciale plaatsen die we bezoeken, (huis)dieren en misschien wel het belangrijkste, met elkaar.
Zo ontmoeten we mensen en lopen we een stukje samen in dezelfde richting door het leven, totdat de tijd komt om een andere richting in te slaan. Soms heel letterlijk doordat we verhuizen, andere keren meer doordat we een andere kijk op het leven krijgen waardoor we andere beslissingen nemen in ons leven. Het resultaat is vaak dat we ~ ondanks de welgemeende belofte om beslist met elkaar in contact te blijven ~ elkaar uit het oog verliezen.
We gaan verder en raken ‘aan de ontmoeting voorbij’.
Dat neemt niet weg dat de ontmoeting en de tijd dat we elkaar hebben gekend; de tijd waarin we ervaringen hebben gedeeld en met elkaar hebben opgetrokken niet belangrijk is.
Juist door die tijd zijn we deel geworden van elkaars levensherinnering, elkaars levenservaring.
We zijn een stukje van de wortels van die ander geworden, net zoals zij nu een deel van onze wortels zijn.
Dus wanneer we op dat punt komen waarop we weten dat het tijd is om verder te gaan, dan is dat geen reden voor een verdrietig afscheid, maar eerder tijd om te vieren dat we nu deel uitmaken van elkaars herinnering waardoor ons leven verrijkt is. Om te vieren dat onze levenservaring nu beter, voller, mooier is dan voordat we elkaar hadden ontmoet…
Bomen hebben wortels, bomen mogen stevig staan, maar mensen moeten verder gaan…
Om op hun eigen unieke manier hun persoonlijke pad te vervolgen…
.
.
Bomen hebben wortels
Bomen mogen stevig staan
Maar mensen moeten verder gaan
Bomen hebben wortels
Maar mensen gaan voorbij
Het brengt mij een beeld van prachtige oude bomen die eeuwenlang mensen aan zich voorbij zien trekken. Bomen zoals de ‘wachter-bomen’ Gog en Magog in Glastonbury, die zich priesteressen en ridders herinneren, kinderen spelend in het veld, maar ook toeristen die de Tor komen bezoeken, al dan niet op zoek naar de legendes van weleer…
Die bomen zijn aan één plaats gebonden; mensen zijn de bezoekers die komen en gaan. Maar door de ontmoeting worden de bomen en de mensen een deel van elkaars levenservaring.
Als mensen zijn we geworteld in het land en de cultuur waarin we geboren worden. We hebben wortels in onze familiegeschiedenis, zelfs wanneer we niet veel met onze familie op hebben. Die wortels zijn ons fundament waarop we ons leven bouwen. De basis waar vanuit we onze eigen beslissingen nemen, onze eigen keuzes maken en uiteindelijk onze eigen weg gaan.
Net zoals die bomen en mensen die een stuk levensherinnering of levenservaring delen, zo hebben wij mensen dat ook met speciale plaatsen die we bezoeken, (huis)dieren en misschien wel het belangrijkste, met elkaar.
Zo ontmoeten we mensen en lopen we een stukje samen in dezelfde richting door het leven, totdat de tijd komt om een andere richting in te slaan. Soms heel letterlijk doordat we verhuizen, andere keren meer doordat we een andere kijk op het leven krijgen waardoor we andere beslissingen nemen in ons leven. Het resultaat is vaak dat we ~ ondanks de welgemeende belofte om beslist met elkaar in contact te blijven ~ elkaar uit het oog verliezen.
We gaan verder en raken ‘aan de ontmoeting voorbij’.
Dat neemt niet weg dat de ontmoeting en de tijd dat we elkaar hebben gekend; de tijd waarin we ervaringen hebben gedeeld en met elkaar hebben opgetrokken niet belangrijk is.
Juist door die tijd zijn we deel geworden van elkaars levensherinnering, elkaars levenservaring.
We zijn een stukje van de wortels van die ander geworden, net zoals zij nu een deel van onze wortels zijn.
Dus wanneer we op dat punt komen waarop we weten dat het tijd is om verder te gaan, dan is dat geen reden voor een verdrietig afscheid, maar eerder tijd om te vieren dat we nu deel uitmaken van elkaars herinnering waardoor ons leven verrijkt is. Om te vieren dat onze levenservaring nu beter, voller, mooier is dan voordat we elkaar hadden ontmoet…
Bomen hebben wortels, bomen mogen stevig staan, maar mensen moeten verder gaan…
Om op hun eigen unieke manier hun persoonlijke pad te vervolgen…
.
.
zondag 5 juli 2015
De laatste stap
Zo gauw we de laatste stap zetten, vallen alle puzzelstukjes op hun plek en kunnen we opeens het hele plaatje zien. Plotseling is het duidelijk waar we vandaan komen, waar we nu staan in het leven; en misschien zelfs waarheen we op weg zijn.
Het is alleen lastig dat we vaak niet weten of de stap die we nu zetten alleen maar de volgende stap in het proces is waar we in zitten, of dat het inderdaad die laatste stap is. Vaak zelfs, verwachten we dat we het plaatje nu eindelijk helemaal zien en dat dit dus zeker die laatste stap zal zijn! Regelmatig blijkt dat dan toch weer niet het geval te zijn…
Het is een proces waar we allemaal midden in zitten; een proces wat we op heel veel lagen tegelijk ervaren in ons leven.
Of het nu gaat over de volgende stap in onze carrière, over dat huis waar we van dromen, gezin, familie, gezondheid, spiritualiteit… Het is het proces van het leven zelf!
Vanuit dat perspectief weten we eigenlijk nooit of die volgende stap die we zetten ons eindelijk alle duidelijkheid zal geven waar we al zo lang naar op zoek zijn, of dat het ‘gewoon’ de volgende stap is op ons pad. En andersom geldt dat ook; we kunnen denken dat de stap die we zetten ‘gewoon’ de volgende stap is; en zo gauw we die stap zetten is op slag alles duidelijk, de puzzel compleet; en lijkt de situatie ~ het proces ~ bijna doorschijnend…
Het is een punt waarop we Eén zijn met alles.
Met het Hoogste Licht en met de meest Aardse verwikkelingen. En punt waarop er even geen polariteiten meer bestaan, maar waarop we, al is het maar voor heel even, in perfecte balans zijn met alles. Met het Heel-Al.
Een punt waarop inzicht en uitzicht bij elkaar komen in het ultieme plaatje; de ultieme oplossing waarnaar we op zoek zijn.
Die laatste stap in ons (leer)proces is altijd een stap die ons leven verandert. Met dit nieuwe inzicht en uitzicht zullen we dingen in ons leven voortaan anders aanpakken. En dat kan, heel werelds, betekenen dat we opeens zien hoe we ons doel wèl kunnen bereiken, ook al is het ons eerder niet gelukt.
Die laatste stap is daarmee ook tegelijkertijd de eerste stap van een nieuwe richting op ons pad; van een nieuwe cyclus in ons leven; in ons zijn.
Die laatste stap brengt ons de vernieuwing waar we ~ bewust of onbewust ~ altijd naar op zoek zijn.
.
.
Het is alleen lastig dat we vaak niet weten of de stap die we nu zetten alleen maar de volgende stap in het proces is waar we in zitten, of dat het inderdaad die laatste stap is. Vaak zelfs, verwachten we dat we het plaatje nu eindelijk helemaal zien en dat dit dus zeker die laatste stap zal zijn! Regelmatig blijkt dat dan toch weer niet het geval te zijn…
Het is een proces waar we allemaal midden in zitten; een proces wat we op heel veel lagen tegelijk ervaren in ons leven.
Of het nu gaat over de volgende stap in onze carrière, over dat huis waar we van dromen, gezin, familie, gezondheid, spiritualiteit… Het is het proces van het leven zelf!
Vanuit dat perspectief weten we eigenlijk nooit of die volgende stap die we zetten ons eindelijk alle duidelijkheid zal geven waar we al zo lang naar op zoek zijn, of dat het ‘gewoon’ de volgende stap is op ons pad. En andersom geldt dat ook; we kunnen denken dat de stap die we zetten ‘gewoon’ de volgende stap is; en zo gauw we die stap zetten is op slag alles duidelijk, de puzzel compleet; en lijkt de situatie ~ het proces ~ bijna doorschijnend…
Het is een punt waarop we Eén zijn met alles.
Met het Hoogste Licht en met de meest Aardse verwikkelingen. En punt waarop er even geen polariteiten meer bestaan, maar waarop we, al is het maar voor heel even, in perfecte balans zijn met alles. Met het Heel-Al.
Een punt waarop inzicht en uitzicht bij elkaar komen in het ultieme plaatje; de ultieme oplossing waarnaar we op zoek zijn.
Die laatste stap in ons (leer)proces is altijd een stap die ons leven verandert. Met dit nieuwe inzicht en uitzicht zullen we dingen in ons leven voortaan anders aanpakken. En dat kan, heel werelds, betekenen dat we opeens zien hoe we ons doel wèl kunnen bereiken, ook al is het ons eerder niet gelukt.
Die laatste stap is daarmee ook tegelijkertijd de eerste stap van een nieuwe richting op ons pad; van een nieuwe cyclus in ons leven; in ons zijn.
Die laatste stap brengt ons de vernieuwing waar we ~ bewust of onbewust ~ altijd naar op zoek zijn.
.
.
Abonneren op:
Posts (Atom)