Woestijn

Ik mis de woestijn

Als kind was het beeld dat ik bij een ‘woestijn’ had een zandwoestijn. Een onmetelijk strand zonder zee; warm en droog, waar verder helemaal niets was. Zeker niets wat leeft.

Dat beeld is sindsdien drastisch aangepast.
Inmiddels weet ik dat er meer soorten woestijn zijn dan alleen een zandwoestijn. En ook ben ik erachter gekomen dat alle woestijnen ~ zelfs die zandwoestijnen ~ ecosystemen zijn waar meer leven bruist dan je op het eerste gezicht zou vermoeden…

De woestijn is prachtig!

Het klopt dat de woestijn droog is, extreem warm kan zijn ~ hoewel de nachten ook heel koud kunnen zijn ~ en de struiken zien er dor en saai uit. Maar als je de tijd neemt om echt te kijken naar de planten, struiken en de enkele boom die er staan, dan blijken ze op hun tijd prachtige bloemetjes te hebben. Zeker als het ietsje vochtiger is, zijn er opeens overal kleine, tot piepkleine, prachtige bloemetjes te bewonderen.

In de woestijn van Arizona regent het soms; iets wat een ware kleurenpracht tot gevolg heeft. En na de regen kun je ook de zware, zoete geur van de woestijn ruiken… Terwijl het overdag echt helemaal stil kan zijn, is er ’s nachts overal geluid. Vooral van kleine diertjes, maar je kunt er ook de coyotes horen huilen. En wanneer je op een heldere nacht omhoog kijkt, zie je de sterren duidelijker dan je ze waar dan ook met het blote oog kunt zien!

Ik mis de woestijn…

Het is een plaats die net als de meeste mensen heel anders is dan je dacht, zo gauw je de moeite neemt hem te leren kennen. Het is een plek die dor en droog lijkt, maar toch heel veel mogelijkheden heeft en die ~ precies op de juiste tijd ~ ook weet te benutten. De woestijn laat zich niet tegenhouden door gedachten dat het morgen wel weer droog zal zijn en dat de bloemetjes zullen verdorren… Als er vandaag regen is, dan is het vandaag de tijd om te bloeien, te groeien; en alle mogelijkheden te benutten.

Zo’n houding zouden wij mensen ook wel bij varen!
.
.

Een stap terug

De afgelopen week ben ik (opnieuw) met mijn neus op de feiten geduwd; het is heel belangrijk om af en toe een stap terug te doen. Om op gezette tijden mezelf uit alle activiteiten terug te trekken en een pas op de plaats te maken. Om even niets anders te doen dan het meest nodige ~ en de rest van mijn tijd en energie te gebruiken om even echt tot rust te komen. Om diep adem te halen. Om mijzelf (opnieuw) bovenaan de prioriteitenlijst te zetten ~ temeer daar ik merk dat ik door alle drukte vaak vergeet hoe belangrijk het is om in de eerste plaats goed voor mezelf te zorgen…

Dat klinkt misschien wat egocentrisch, of zelfs egoïstisch. Zeker wanneer je een druk gezin hebt, een drukke baan etc.

Aan de andere kant, wanneer je niet af en toe een stap terug zet om op die manier voor jezelf te zorgen, doe je je gezin, je familie, je collega’s niet noodzakelijkerwijs een plezier… Iedereen functioneert tenslotte het beste wanneer we uitgerust zijn, in balans met onszelf en de wereld om ons heen. Op die manier kunnen we meer werk verzetten, meer doen; maar zijn we vaak ook meer ‘fun’; vrolijker, plezieriger in de omgang, terwijl we de dingen doen die we op ons programma hebben staan.

De vraag wordt dan, wat zou je doen als je opeens een stap terug doet uit je ‘normale’ leven ~ voor een ochtend of middag, voor een dag, een week, een maand?
Wat zou je doen om weer terug te komen bij jezelf? Om zelf weer bovenaan je prioriteitenlijst te komen; in zekere zin je weer ‘on top of the world’ te voelen?

En wat is de eerste stap-op-de-plaats die je vandaag nog kunt zetten?
.
.

Vroeg op

’s Zomers, als het al vroeg licht is, is het leuk om vroeg op te staan. Om te genieten van de stilte voordat de geluiden van het verkeer de vogels overstemmen. Om met de eerste zon te genieten van een kop koffie of thee…
’s Winters is dat een geheel ander verhaal; ’s winters heb ik een reden nodig om op te staan terwijl het nog donker is. Om koffie te zetten terwijl het voor mijn gevoel nog midden in de nacht is. Om in beweging te komen terwijl mijn hele systeem me blijft vertellen dat ik gewoon nog in mijn bed hoor te liggen… In ieder geval totdat het eerste ochtendgloren zichtbaar/voelbaar wordt…

Een goede reden ~ voor mij tenminste ~ is wanneer om onderweg te gaan om ergens op tijd te zijn. Wanneer die dag een ‘reisdag’ is. Of het nu gaat om een (lange) autorit; om een ‘openbaar vervoers-ervaring’, of om een vlucht naar een ver land ~ een ‘reisdag’ gaat bijna altijd hand in hand met vroeg opstaan…
Dat betekent lang niet altijd dat een ‘reisdag’ ook een actieve dag is. Zeker wanneer (een deel van) het reistraject per vliegtuig wordt afgelegd, gaan er vaak lange uren van wachten vooraf aan de ‘echte’ reis. En hoewel daar best goede redenen voor zijn, vind ik het stiekum toch altijd een beetje jammer dat ik daar nou zo vroeg voor heb moeten opstaan…

Dan is het in zekere zin gemakkelijker om na de noodzaak van het vroege opstaan direct aan de slag te gaan. Om iets te gaan doen; om productief te zijn. Dat geeft dan later het gevoel dat het opstaan terwijl de hele wereld nog leek te slapen, niet voor niets is geweest.

Nu zijn er natuurlijk talloze mensen die ~ zomer of winter; weer of geen weer ~ het heerlijk vinden om vroeg op te staan! Immers; ‘De morgenstond heeft goud in de mond’!
Voor hun zijn (late) avondactiviteiten misschien wel net zo lastig als dat vroege opstaan voor mij  als ochtendmens is….
.
.

Ritme

Alles heeft een ritme.
Zo is er het ritme van de jaren met hun vaste punten op de feestdagen, het ritme van de seizoenen, het ritme van de maan, van dag en nacht… Het maakt niet uit waar we om ons heen  kijken ~ letterlijk alles heeft zo zijn eigen ritme.

Dat betekent dat wij ook ons eigen ritme hebben. Eén van de meer bekende of duidelijke ritmes van ons heeft ermee te maken op welke tijden we het meest productief zijn ~ of we een ochtendmens of een avondmens zijn; of iets daar tussenin. En hoewel opvoeding en hoe we met verantwoordelijkheden omgaan soms invloed kunnen hebben op hoe vroeg of hoe laat we aan het werk zijn, blijkt dat ons eigen, persoonlijke ritme veel dieper in onszelf verankerd ligt. We kunnen de discipline hebben ons aan te passen aan het ritme van anderen of van de maatschappij om ons heen; en op die manier trouw iedere ochtend om 6 uur je bed uit klauteren ~ wanneer je eigenlijk een avondmens bent dan zal het in de regel even duren voordat je echt actief aan de gang bent. En vice versa.

Door ons eigen, unieke ritme voelen we ons ook vaak meer aangetrokken tot een bepaald seizoen; een bepaald weertype; een bepaalde temperatuur ~ allemaal omstandigheden die ons eigen ritme kunnen versterken of vervlakken.

Het is een goed idee om af en toe ~ wanneer we daartoe in de gelegenheid zijn ~ eens toe te geven aan ons eigen ritme. Om eens te kunnen voelen wat dat eigenlijk is. Om ons bewust te worden op welk moment van de dag we fysiek het sterkst zijn, of mentaal het meest alert…

Het kan een enorme hulp zijn om juist die momenten te gebruiken om een lastige klus aan te pakken of iets te regelen. Wat we dan in feite doen is de beweging van ons eigen, individuele ritme gebruiken om ons werk zo gemakkelijk en efficiënt mogelijk te doen.
We bewegen dan met ons ritme mee, in plaats van ons ertegen te verzetten.

In de wereld waarin we leven is het lang niet voor iedereen mogelijk om geheel volgens on eigen ritme te leven en te werken. En er is ook helemaal niets mis met ons aan te passen aan de eisen van een baan, of ons af te stemmen op de agenda van iemand anders.

Aan de andere kant is het vaak wel mogelijk om het werk dat we doen zo in te delen dat we in ieder geval voor de lastige klussen ons laten helpen door ons eigen, individuele, unieke ritme…

Probeer het eens!
.
.