Zeeland

In de eerste tien jaren van mijn leven gingen we met ons gezin iedere zomer op vakantie in Zeeland. Steeds in hetzelfde hotel aan de kust; helemaal aan het tipje van Walcheren. In die tijd was dat helemaal hip. Zeeland was dé vakantiebestemming voor ouders met jonge kinderen. Voor ons als kinderen betekende dit dat er altijd genoeg vakantievriendjes en -vriendinnetjes waren om mee te spelen, waardoor de ouders ook van hun vakantie konden genieten.

Na die eerste tien jaren van strand en zee, uitjes naar Middelburg, Vlissingen of Zoutelande; gaan kijken naar het ringsteken op de grote Belgische paarden ~ of soms zomaar de veerpont nemen van Vlissingen naar Breskens en terug, op het water met de zon op je gezicht en je haren in de wind ~ na die eerste tien jaren kwamen er andere interesses, nieuwe vakantiebestemmingen. Langere reizen…

Natuurlijk ben ik er nog wel eens terug geweest, maar nooit meer met dat gevoel van ‘thuiskomen’ op dat vaste vakantieadres.

Totdat ik een paar jaar geleden een afspraak had in Vlissingen en van de gelegenheid gebruik maakte om de kustroute te rijden. Door al de plaatsen waar ik toch veel vroege jeugdherinneringen van had.
En opeens realiseerde ik me dat dat gevoel van ‘thuiskomen’ wat ik als kind had wanneer we hier in de vakantie aankwamen veel dieper ging dan ik ooit had vermoed.

Ik voelde een enorme verbondenheid met het land, met het water ~ en met al die plaatsen met namen die verwijzen naar kerken, kapelletjes, nissen of kloosters. En dat zijn er nogal wat in het westelijke deel van Walcheren.
Van de Romeinse Nehalennia tempels, tot de banden die de ‘Johannesheeren’ hadden met de kruisridders. Van grote kerken tot kleinere, kalere en in zekere zin modernere bedehuizen.

En dat geeft te denken.
Waarom juist hier? Wat maakt dat de energie van het land, de kleigrond, de zee, de wijdse lucht een zodanige frequentie heeft dat zo’n beetje de hele westelijke helft van Walcheren zich kwalificeert als één grote spirituele plek? En zelfs als de moderne religie niet resoneert, wat is die energie die eronder verborgen ligt die dit gebied zo bijzonder maakt?

Het lijkt dat die energie zich verbergt waar iedereen het kan zien ~ kan ervaren ~ als een bijzondere spirituele plaats uit het begin van de tijd die juist nu opnieuw is ontwaakt. Een plek waar eeuw na eeuw, voor een ongelofelijk lange tijd, de kennis en wijsheid van het allereerste begin werd overgedragen aan de volgende generaties.
Een mysterie-school van het allereerste uur…

Ik denk regelmatig terug aan die vakanties in mijn kinderjaren. Tien jaren waarin mijn ouders mij kennis hebben laten maken met de tip van Walcheren, zonder er ooit erg in te hebben gehad hoe bijzonder dat gebied is!

Vergeven

Vergeven. Het is een concept dat steeds vaker op de voorgrond lijkt te staan. En waar de ene misschien stiekem denkt: ‘Vergeven? F**k you!’ is er een steeds grotere groep die de waarde van vergeven onderkent en zichzelf en anderen graag vergeeft.

Even ter verduidelijking; wanneer we onszelf of anderen vergeven, dan verbreken we daarmee onze band naar een gebeurtenis of situatie die heeft plaatsgevonden. Het zegt niets over wat er is gebeurd. Het pleit die ander (of onszelf) dus ook niet vrij van verantwoordelijkheid ten aanzien van die situatie of gebeurtenis en zegt eigenlijk niets over de schuldvraag daarover. Maar het geeft ons wel de vrijheid om verder te gaan met ons leven, zonder de ballast van die gebeurtenis of situatie…

Nog niet zo lang geleden hoorde ik iemand praten over precies die schuldvraag in relatie tot ‘vergeven’; het schenken van vergiffenis.

In zijn optiek blokkeren we onze levensenergie wanneer we niet willen of kunnen vergeven. De energie van het leven, zoals dat door ons heen stroomt.
En dat heeft dan niet alleen invloed op hoe we in het leven staan, maar ook ten aanzien van de rijkdom van het leven. De overvloed…
Zelfs ~ en misschien wel op de eerste plaats ~ waar het geld betreft.

Zolang we blijven hangen in wie schuldig was aan die situatie of gebeurtenis, blijven we hangen in ‘die ander is mij een excuus schuldig’. Met andere woorden, we zijn geneigd te zeggen dat die ander een schuld heeft aan ons, terwijl die ander misschien wel op hetzelfde standpunt staat en zit te wachten op een excuus van ons.

In energie maakt het niet uit of iemand ons een excuus of geld schuldig is…
Dus in energie ‘steken we ons in schuld’ wanneer we ~ al dan niet over en weer ~ vinden dat die ander ons iets, bijvoorbeeld een excuus schuldig is.

Door te vergeven ~ zowel onszelf als die ander ~ nemen we de schuldvraag weg. En daarmee komen we op een punt dat we ~ in ieder geval in energie ~ geen schulden meer hebben.
Dat betekent dat we wanneer we vergiffenis schenken aan een ander en/of aan onszelf, we niet zozeer iets geven aan dia ander, maar vooral aan onszelf!

Zo gauw we vergiffenis schenken verdwijnt ‘de schuld’ en kan onze energie weer vrij stromen. Onze levensenergie net zo goed als de energie van de materie (geld) in ons leven.

Het concept is zeker niet nieuw. En iedereen op een spiritueel pad kent de waarde van vergeven.
Maar soms helpt het om een bekent principe eens in een heel nieuw licht te bekijken!

Tekortgedaan

Soms is het een goed idee om eens te kijken naar wanneer en waarom we ons tekortgedaan voelen. Dat kan zijn omdat ons iets beloofd is waar we vervolgens nooit meer iets over horen. Of omdat we een afspraak hebben gemaakt, iets zijn overeengekomen met iemand wat dan niet wordt nagekomen. Of zelfs wanneer we een tekort aan wisselgeld terugkrijgen wanneer we ergens its kopen.
En in dit soort gevallen hebben we vaak daadwerkelijk een reden om ons tekortgedaan te voelen. Welke stappen we vervolgens nemen ~ of we iemand erop aanspreken of het gewoon loslaten en leren van de ervaring ~ dat is onze keuze.

Aan de andere kant gaat dat gevoel dat we tekortgedaan zijn vaak meer over een gevoel in plaats van een traceerbare interactie met iemand anders. Een gevoel van onvrede; een gevoel dat we meer waard zijn dan wat we krijgen van onze partner, onze baas ~ alweer geen promotie (?) ~ onze vrienden, of zelfs van het leven zelf!

Als we daarmee rond blijven lopen kan zo’n gevoel van onvrede, van tekortgedaan worden, een eigen leven gaan leiden. En wanneer dat gebeurt komen we al gauw op een punt waarop niemand meer iets goed kan doen. De bos bloemen waar onze partner mee aan komt zetten is te klein of de verkeerde kleur. De loonsverhoging is maar een tientje in de maand. Onze vrienden hebben op woensdag tijd terwijl wij op donderdag iets wilden ondernemen en ga zo maar door…

Eenmaal op dit punt aangekomen zouden we ons eigenlijk eens achter de oren moeten krabben en ons afvragen wat er nu eigenlijk echt aan de hand is. Gaat het in werkelijkheid over wat anderen ons te bieden hebben? Of ligt de oorzaak van dat gevoel van onvrede veel dichterbij, in onszelf?
Zou het zo kunnen zijn dat we zo druk bezig zijn met van alles wat we doen voor anderen, dat we onszelf vergeten? Dat we onszelf tekort doen?

We hebben allemaal onze eigen wensen, verlangens en behoeften die we graag vervuld willen zien.
Dat kan door onze wensen en verlangens kenbaar te maken aan een ander; erover te praten en zo een manier te bedenken waarop wij krijgen wat we nodig hebben.
Dat kan ook door ~ tenminste zo één keer in de week ~ stil te staan bij de vraag wat wij zelf nodige hebben; wat wij zelf wensen of verlangen en hoe we dat aan onszelf kunnen geven.

Soms is het handiger om zelf die bos bloemen te kopen in plaats van te gaan zitten wachten totdat een ander “eindelijk het idee krijgt”. Om op die manier aan onszelf precies dat te geven wat we wensen.
En vaak is het beter om de tijd die we voor onszelf nodig hebben gewoon in te plannen en er duidelijk over te zijn dat dit onze ‘eigen tijd’, onze ‘alleen tijd’ is.

En plotseling merken we dan dat dit gevoel van tekortgedaan zijn begint te verdwijnen. Dat we weer rustiger worden in onszelf en weer mogelijkheden zien in de wereld om ons heen in plaats van hoe het van alles van ons afneemt…

Oogsten

In de natuur is dit de tijd waarin de vruchten rijp zijn.
Van oudsher is dit dan ook de tijd dat er noten worden gezocht, dat de appels en peren worden geplukt en worden opgestapeld in kistjes die dan koel worden bewaard. De aardappels worden opgegraven en in de kelder opgeslagen. Winterwortels worden geoogst en in schoon zand vorstvrij bewaard. En kool en spruitjes worden geoogst en vorstvrij, ondersteboven opgehangen.
Van oudsher is dit zowel een tijd van overvloed als een tijd van zorgen voor de toekomst; zorgen dat we ook door de koude wintermaanden genoeg te eten zouden hebben.

Hoewel dit in de natuur nog steeds de tijd is waarin de vruchten rijp zijn, worden de meeste vruchten allang niet meer op de ouderwetse manier opgeslagen. Sterker nog, we kunnen alles wat we mogelijk willen eten het hele jaar door kopen. En wanneer die groente of dat fruit in onze eigen luchtstreek niet beschikbaar is op dat moment, dan wordt het vanuit een ander deel van de wereld hierheen gevlogen.

Dat maakt dat we niet meer zo leven met de seizoenen. Dat de term ‘oogstmaand’ ons niet meer zoveel zegt. We willen wat we willen, wanneer we het willen…

En dat geldt niet alleen voor dat wat ons voedt, voor de letterlijke oogst, maar ook voor het succes dat we oogsten met onze bezigheden. Vaak verwachten we dat, nu we de beslissing eenmaal hebben genomen, we daar meteen de vruchten van gaan plukken. Dat de (goede) resultaten meteen in ons leven verschijnen.
Dat is alleen lang niet altijd het geval. Niet omdat het een verkeerde beslissing was, of omdat we toch ergens iets hebben ‘laten liggen’, maar meer omdat het nog niet de tijd is om te oogsten. Omdat als we meteen gaan oogsten, dan zijn de vruchten nog niet volgroeid en dan oogsten we minder in hoeveelheid, maar misschien ook wel nog hele zure vruchten die nog nergens goed voor zijn…

Maar wanneer we opletten in de natuur, dan zien we opeens dat alle vruchten rijp zijn. Het ene jaar wat eerder en het andere jaar wat later, maar plotseling hangt er iets in de lucht dat zegt, nu is de oogsttijd!
En als we dan ook opletten in ons leven, dan zullen we merken dat opeens dingen die we maanden geleden in gang hebben gezet ~ dingen die nergens toe leken te leiden ~ opeens resultaat geven.
Misschien omdat opeens iemand belt waar we allang niet meer op gerekend hadden. Of omdat we een meevaller hebben, of een uitnodiging krijgen waar we zelf nooit aan hadden gedacht dat zoiets ooit zou kunnen gebeuren. Of misschien omdat we zomaar, helemaal onverwacht een bos bloemen krijgen…

In ons dagelijkse leven zijn er in de oogsttijd ook altijd zaken te oogsten zolang we daar oog voor hebben en ervoor open staan.
Wat ga jij oogsten deze maand?

Achterstallig

Het zijn van die dingen die misschien wel moeten gebeuren, een keer, maar niet op dit moment. Gewoon omdat we er geen zin in hebben, geen tijd voor hebben, het niet op ons ‘lijstje’ terecht is gekomen, het nu niet zo belangrijk is; de realiteit is dat we het nu niet doen.
En na een poosje ~ soms maanden, maar dat kan zomaar uitlopen tot jaren ~ ontstaat er een lijstje met ‘achterstallige zaken’. Zoals de tuin die nu langzamerhand zo’n beetje helemaal is dichtgegroeid. Of de terrastegels die door de jaren heen schots en scheef zijn komen te liggen. Of mijn persoonlijke favoriet, ramen wassen en de lichtkoepel van alle groene aanslag ontdoen.

Het zijn allemaal klussen die op zich niet vreselijk belangrijk zijn. Het leven gaat gewoon door, ook wanneer je ze niet aanpakt. Aan de andere kant is het wel zo dat wanneer je dan eindelijk de ramen lapt, of in de tuin gaat snoeien, dan heb je ook onmiddellijk eer van je werk. Het resultaat is meteen zichtbaar!
En dan vraag ik me altijd af waarom ik die klusjes niet bijhoud? Hoe komt het toch dat ze iedere keer weer bij de achterstallige zaken belanden?

Een deel van de reden ligt op het punt van prioriteiten. We hebben allemaal zo onze eigen prioriteiten. Dat wat we werkelijk belangrijk vinden. Dat wat onze kwaliteit van leven werkelijk aantast ~ in ieder geval voor ons gevoel ~ en daarmee dus iets wat we bijhouden. Waar we zorg voor dragen dat het op tijd gedaan wordt.
De keerzijde daarvan is dat er ook dingen zijn die ons niet zo boeien; die geen grote invloed op ons leven lijken te hebben of we ze nou wel of niet doen…

En toch heeft dat lijstje met ‘achterstallige zaken’ ons best veel te vertellen.
Want als het voor ons niet belangrijk is om de tuin te onderhouden en dan de tuin helemaal dicht te zien groeien, hoe belangrijk is het dan om onze eigen energie de ruimte te (blijven) geven? Laten we onze eigen ruimte ~ of misschien belangrijker, onze tijd ~ ook helemaal dichtgroeien? Tot het punt dat er voor ons geen doorkomen meer aan is?
Als we vinden dat we best kunnen leven met de tegels die schots en scheef liggen, leven we dan ook op een fundament dat schots en scheef ligt?
En met het ramen wassen… Als we niet meer scherp van binnen naar buiten kunnen kijken ~ en vice versa ~ zijn we ons dan nog werkelijk bewust van wat zich om ons heen afspeelt? Of hebben we dat eigenlijk een beetje weggeduwd?

En dan blijkt dat het soms een heel goed idee is om te kijken naar wat er voor ons ‘achterstallig’ is. Welke klussen steevast blijven liggen en hoe die zich verhouden tot de manier waarop wij ons persoonlijke ~ innerlijke ~ pad bewandelen.