Vaak denken we dat alleen de materiële wereld ~ de fysieke wereld ~ de realiteit is. De wereld van de energie is er wel, maar eerlijk is eerlijk, wanneer je je er niet op afstemt, er niet op let; dan geldt voor de meeste mensen dat je die wereld af en toe even kunt ‘uitzetten’.
Maar is dat ook zo?
Veel mensen weten dat wanneer er een boom is omgezaagd ~ of dat nu is omdat ze een gevaar voor hun omgeving vormen of om welke reden dan ook ~ dat je, als je op de afgezaagde stam gaat staan, je de boom nog steeds kunt voelen. De energie, zelfs de sapstroom. En wanneer je dan een poosje blijft staan en je echt afstemt op de energie van die boom die er niet meer is, dan voel je na een tijdje de hele boom die daar ooit stond.
Op diezelfde manier kunnen dieren nog steeds beschutting zoeken bij een boom die er niet meer is. De energie van de boom is dan nog zo sterk aanwezig dat het voor een dier kan lijken of de boom er nog gewoon staat en beschutting geeft. Maar wat ooit een droge, geborgen plek was, is nu een kale stronk de geen regen tegenhoudt.
En als dit zo is voor bomen, of misschien zelfs voor de natuur in een breder perspectief, dan zou het logisch zijn wanneer dat ook zo is voor andere dingen in ons leven…
We kunnen de materiële, fysieke dingen wel los laten, maar vaak is het net zo belangrijk om de energie en zelfs de emotie die aan dat voorwerp gekoppeld was (of misschien nog steeds is) los te laten. Als we dit niet doen, dan kan het zo zijn dat hoewel het voorwerp niet meer in huis of in ons leven is, de energie van dat voorwerp ~ of de emotie, of beide ~ nog steeds aanwezig is.
Een beetje alsof je het meubilair in je huis anders hebt neergezet en je de eerste paar dagen iedere keer dat je op de bank neer wilt ploffen, je tegen de tafel aanloopt…
Omdat de energie de nieuwe situatie nog niet is gevolgd.
Andersom werkt het juist vaak veel sneller!
Wanneer de energie (of de emotie) is verdwenen, dan heeft het voorwerp nauwelijks meer betekenis en is het gemakkelijk om het weg te geven, te verkopen, of op een andere manier los te laten…
De realiteit is dat we zowel met de fysieke, materiële aspecten van het leven te maken hebben als met de energie-wereld. En hoewel die energie vaak niet zichtbaar is, is het zeker zo werkelijk als alle dingen die we wel kunnen zien…
.
.
zondag 30 augustus 2015
zondag 23 augustus 2015
Boom
.
Dag boom
Ze zeggen dat je ziek bent
Een gevaar voor je omgeving
Dat je bent uitgehold
Dat parasieten je langzaamaan opeten
En daarom moet je weg
Voordat je omvalt
Op huizen en auto’s
Wordt je leven afgekapt.
Dag boom…
Toen ik hier kwam wonen ~ dat is alweer even geleden ~ stond er een hele rij met majestueuze wilgenbomen aan de rand van de Minstroom. Statige bomen die het aanzien van de straat bepaalden en deze straat rijkelijk van ‘groen’ voorzagen. Het was één van de redenen om juist hier te gaan wonen; al dat groen en toch in de stad.
In de loop der jaren zijn die mooie, oude, statige bomen bijna allemaal verdwenen; er staan er nog maar twee van de zeven of acht die er stonden toen ik hier kwam. En met hun verdwijning kwamen er wel nieuwe bomen, maar die zijn nog jong en zullen nog vele, vele jaren nodig hebben om uit te groeien tot ‘grootvader-‘ of ‘grootmoederboom’. Misschien wel langer dan ik leef…
In de natuur heeft alles een cyclus, dus ook bomen hebben een punt waarop ze als zaadje beginnen te groeien, tot het uitgroeien naar een volwassen, sterke boom; om vandaar een ‘grootvader/grootmoederboom’ te worden en uiteindelijk terug te keren naar de aarde.
Ook bomen hebben niet het eeuwige leven…
Maar zeker in de stad hebben we niet de ruimte of de tijd om een ‘grootvader/grootmoederboom’ de kans te geven om zichzelf, op zijn eigen tijd af te breken en terug te keren naar de aarde. Aan de ene kant zijn de risico’s te groot dat in dat proces schade wordt toegebracht aan huizen, auto’s, of de verkeersstroom wanneer (een deel van) een straat wordt afgesloten omdat de boom omvalt of er een stuk vanaf breekt. Dus wordt ervoor gekozen om zo’n boom tijdig te vellen voordat er een probleem ontstaat.
En de restanten van zo’n boom worden dan meteen netjes opgeruimd waardoor de schors, de takken en de bladeren de grond waar die boom eens zo prachtig stond niet opnieuw kunnen verrijken…
Aan de ene kant heel begrijpelijk, het is een afwegen van belangen. Aan de andere kant verdwijnt er zo weer een stuk groen uit de straat; groen dat juist in de stad zo kostbaar is!
Het is één van de manieren waarop wij als mens de cyclus van de natuur steeds weer onderbreken. Ervoor zorgen dat de cirkel zelden nog weer rond wordt…
We willen graag een ‘groene’ buurt met veel natuur, maar alleen wanneer die natuur groeit op onze voorwaarden.
Zeker in de stad!
Dag boom…
.
.
Dag boom
Ze zeggen dat je ziek bent
Een gevaar voor je omgeving
Dat je bent uitgehold
Dat parasieten je langzaamaan opeten
En daarom moet je weg
Voordat je omvalt
Op huizen en auto’s
Wordt je leven afgekapt.
Dag boom…
Toen ik hier kwam wonen ~ dat is alweer even geleden ~ stond er een hele rij met majestueuze wilgenbomen aan de rand van de Minstroom. Statige bomen die het aanzien van de straat bepaalden en deze straat rijkelijk van ‘groen’ voorzagen. Het was één van de redenen om juist hier te gaan wonen; al dat groen en toch in de stad.
In de loop der jaren zijn die mooie, oude, statige bomen bijna allemaal verdwenen; er staan er nog maar twee van de zeven of acht die er stonden toen ik hier kwam. En met hun verdwijning kwamen er wel nieuwe bomen, maar die zijn nog jong en zullen nog vele, vele jaren nodig hebben om uit te groeien tot ‘grootvader-‘ of ‘grootmoederboom’. Misschien wel langer dan ik leef…
In de natuur heeft alles een cyclus, dus ook bomen hebben een punt waarop ze als zaadje beginnen te groeien, tot het uitgroeien naar een volwassen, sterke boom; om vandaar een ‘grootvader/grootmoederboom’ te worden en uiteindelijk terug te keren naar de aarde.
Ook bomen hebben niet het eeuwige leven…
Maar zeker in de stad hebben we niet de ruimte of de tijd om een ‘grootvader/grootmoederboom’ de kans te geven om zichzelf, op zijn eigen tijd af te breken en terug te keren naar de aarde. Aan de ene kant zijn de risico’s te groot dat in dat proces schade wordt toegebracht aan huizen, auto’s, of de verkeersstroom wanneer (een deel van) een straat wordt afgesloten omdat de boom omvalt of er een stuk vanaf breekt. Dus wordt ervoor gekozen om zo’n boom tijdig te vellen voordat er een probleem ontstaat.
En de restanten van zo’n boom worden dan meteen netjes opgeruimd waardoor de schors, de takken en de bladeren de grond waar die boom eens zo prachtig stond niet opnieuw kunnen verrijken…
Aan de ene kant heel begrijpelijk, het is een afwegen van belangen. Aan de andere kant verdwijnt er zo weer een stuk groen uit de straat; groen dat juist in de stad zo kostbaar is!
Het is één van de manieren waarop wij als mens de cyclus van de natuur steeds weer onderbreken. Ervoor zorgen dat de cirkel zelden nog weer rond wordt…
We willen graag een ‘groene’ buurt met veel natuur, maar alleen wanneer die natuur groeit op onze voorwaarden.
Zeker in de stad!
Dag boom…
.
.
zondag 16 augustus 2015
Compromis
Volgens het woordenboek is een compromis een ‘minnelijke schikking’, een ‘bemiddelingsvoorstel’, een middenweg, of een tussenoplossing.
Dat betekent dat ~ in ieder geval volgens de letterlijke betekenis van het woord ~ bij een compromis alle partijen een scheutje water bij de wijn doen om zo tot een uitkomst te komen die voor ieder acceptabel is. Minder goed dan de beste uitkomst, maar beter dan het ‘worst case scenario’.
Het is ook iets wat bij mij in gedachten komt in de vakantietijd.
In onze vakantie willen we re-creëren. We willen onszelf opnieuw energie geven en die dingen doen waar we werkelijk blij van worden. In eerste instantie is dat vaak ook uitrusten van de drukte van alle dagelijkse beslommeringen. Even niets moeten, zodat we terug kunnen komen bij de energie, de persoon die we werkelijk zijn; ons authentieke zelf.
De vraag wordt dan waarom we niet altijd onszelf kunnen zijn? Of op z’n minst denken dat we anders moeten zijn, ons anders moeten gedragen, anders denken en doen dan ons authentieke zelf dat graag zou willen? Waarom sluiten we zo gemakkelijk dat compromis waar we iedere keer een stukje van ons authentieke zelf inleveren om tot een ‘minnelijke schikking’ to komen?
Met andere woorden, waarom vinden we het OK dat we in ons gewone, dagelijkse leven niet onszelf (kunnen) zijn?
Want wanneer we bij iedere stap die we zetten een compromis sluiten ~ bij het werk dat we doen, hoe we onze vrije tijd besteden, wat we eten (want waar ik dol op ben dat lust mijn partner niet; en om nou twee maaltijden te koken…), de programma’s die we kijken op TV; en ga zo maar door ~ dan raken we bij iedere stap die we zetten een klein stukje van ons authentieke zelf kwijt. En dan gebruiken we onze vakantie (waar we vaak al heel lang naar uitkijken en die bijna altijd te kort is in onze beleving) om ons authentieke zelf te re-creëren.
Om daarna wee terug te vallen in de regelmaat van ons ‘gewone leven’ waar we doorgaan met het sluiten van compromissen…
Misschien is het tijd om op een andere manier tegen een compromis aan te kijken; het woord een andere betekenis te geven. Bijvoorbeeld dat een compromis een overeenkomst is waarbij alle betrokken partijen meer krijgen ~ een betere uitkomst krijgen ~ dan ze hadden verwacht. Op zo’n manier dat alle betrokkenen zichzelf kunnen blijven waardoor het werkelijke, authentieke zelf steeds meer op de voorgrond komt te staan…
En de vakantie?
Dan willen we waarschijnlijk nog steeds uitrusten van de drukte van de rest van het jaar. Maar ook nieuwe dingen ontdekken, nieuwe mogelijkheden zien en inspiratie opdoen om ons volgende jaar nog leuker, mooier en meer authentiek te maken!
.
.
Dat betekent dat ~ in ieder geval volgens de letterlijke betekenis van het woord ~ bij een compromis alle partijen een scheutje water bij de wijn doen om zo tot een uitkomst te komen die voor ieder acceptabel is. Minder goed dan de beste uitkomst, maar beter dan het ‘worst case scenario’.
Het is ook iets wat bij mij in gedachten komt in de vakantietijd.
In onze vakantie willen we re-creëren. We willen onszelf opnieuw energie geven en die dingen doen waar we werkelijk blij van worden. In eerste instantie is dat vaak ook uitrusten van de drukte van alle dagelijkse beslommeringen. Even niets moeten, zodat we terug kunnen komen bij de energie, de persoon die we werkelijk zijn; ons authentieke zelf.
De vraag wordt dan waarom we niet altijd onszelf kunnen zijn? Of op z’n minst denken dat we anders moeten zijn, ons anders moeten gedragen, anders denken en doen dan ons authentieke zelf dat graag zou willen? Waarom sluiten we zo gemakkelijk dat compromis waar we iedere keer een stukje van ons authentieke zelf inleveren om tot een ‘minnelijke schikking’ to komen?
Met andere woorden, waarom vinden we het OK dat we in ons gewone, dagelijkse leven niet onszelf (kunnen) zijn?
Want wanneer we bij iedere stap die we zetten een compromis sluiten ~ bij het werk dat we doen, hoe we onze vrije tijd besteden, wat we eten (want waar ik dol op ben dat lust mijn partner niet; en om nou twee maaltijden te koken…), de programma’s die we kijken op TV; en ga zo maar door ~ dan raken we bij iedere stap die we zetten een klein stukje van ons authentieke zelf kwijt. En dan gebruiken we onze vakantie (waar we vaak al heel lang naar uitkijken en die bijna altijd te kort is in onze beleving) om ons authentieke zelf te re-creëren.
Om daarna wee terug te vallen in de regelmaat van ons ‘gewone leven’ waar we doorgaan met het sluiten van compromissen…
Misschien is het tijd om op een andere manier tegen een compromis aan te kijken; het woord een andere betekenis te geven. Bijvoorbeeld dat een compromis een overeenkomst is waarbij alle betrokken partijen meer krijgen ~ een betere uitkomst krijgen ~ dan ze hadden verwacht. Op zo’n manier dat alle betrokkenen zichzelf kunnen blijven waardoor het werkelijke, authentieke zelf steeds meer op de voorgrond komt te staan…
En de vakantie?
Dan willen we waarschijnlijk nog steeds uitrusten van de drukte van de rest van het jaar. Maar ook nieuwe dingen ontdekken, nieuwe mogelijkheden zien en inspiratie opdoen om ons volgende jaar nog leuker, mooier en meer authentiek te maken!
.
.
zondag 9 augustus 2015
Het huis van onze gedachten
Het symbool voor ons denken, onze gedachten, is een huis. En vaak is het niet zomaar een huis, het is een huis zoals ons onderbewustzijn dat creëert. Het is dus, van een symbolisch perspectief, een ‘droomhuis’; het huis wat we ons, in een ideale wereld zouden wensen…
Wanneer we dan kijken, bijvoorbeeld in meditatie, hoe dat huis eruit ziet ~ dan geeft dat aanwijzingen hoe we over onszelf en ons leven denken. Hoe we onze ruimte innemen. Hoe we onze omgeving ordenen.
Maar het laat ook zien of we anderen gemakkelijk binnen laten, we de wereld om ons heen naar alle kanten kunnen zien en dat soort dingen.
De CD ‘Meditaties voor je Zelf’ laat door middel van geleide meditaties zien hoe dat voor jou in elkaar zit.
http://www.cheiron-wellness.nl/meditaties.html
Maar terug naar het huis van onze gedachten…
Waar dat aan de ene kant vanuit ons onderbewustzijn vorm krijgt, mogen wij dat zelf vorm geven in ons daadwerkelijke huis. Dat betekent dat waar het huis van onze gedachten laat zien hoe ons ‘werkelijke zelf’ denkt en in elkaar zit; laat het huis waarin we wonen en leven zien hoe we dat in ons dagelijkse leven vormgeven.
Bijvoorbeeld, in het huis van onze gedachten blijkt dat we onze eigen ruimte naar behoren beschermen. Maar in ons dagelijkse leven doen we weliswaar de voordeur netje op slot, maar staat de achterdeur altijd open… Nu kunnen we daar een goede, praktische reden voor hebben, maar vaak zijn dat soort dingen wel iets om over na te denken.
Op die manier heeft het huis van mijn gedachten een mooie, lichte, ruime meditatiezolder.
In het dagelijkse leven valt meteen op dat mijn hele huis waarschijnlijk kleiner is dan die meditatiezolder in mijn ‘droomhuis’. Maar op zich maakt dat niets uit. Wat wel uitmaakt is dat de zolder van mijn huis door de jaren heen helemaal tjokvol gepakt is met van alles en nog wat; tot het punt dat je je er nauwelijks meer kunt bewegen ~ laat staan gemakkelijk kunt gaan zitten mediteren (als je dat zou willen).
Het vertelt mij dat ik juist dat stuk van mijn denken waar ik stilte en rust zou willen vinden ~ mediteren ~ helemaal vol heb gezet met stukken van mijn dagelijkse leven waarvan ik op dat moment eigenlijk even niet weet wat ik ermee moet. Dingen die ik niet meer gebruik, maar die ik, om één of andere reden, toch nog heb willen bewaren…
En het grappige is, dat zo gauw we ons ‘echte’ huis meer in overeenstemming brengen met dat huis van onze gedachten, we niet alleen meer ruimte krijgen, maar ook weer een heldere kijk op ons leven krijgen!
.
.
Wanneer we dan kijken, bijvoorbeeld in meditatie, hoe dat huis eruit ziet ~ dan geeft dat aanwijzingen hoe we over onszelf en ons leven denken. Hoe we onze ruimte innemen. Hoe we onze omgeving ordenen.
Maar het laat ook zien of we anderen gemakkelijk binnen laten, we de wereld om ons heen naar alle kanten kunnen zien en dat soort dingen.
De CD ‘Meditaties voor je Zelf’ laat door middel van geleide meditaties zien hoe dat voor jou in elkaar zit.
http://www.cheiron-wellness.nl/meditaties.html
Maar terug naar het huis van onze gedachten…
Waar dat aan de ene kant vanuit ons onderbewustzijn vorm krijgt, mogen wij dat zelf vorm geven in ons daadwerkelijke huis. Dat betekent dat waar het huis van onze gedachten laat zien hoe ons ‘werkelijke zelf’ denkt en in elkaar zit; laat het huis waarin we wonen en leven zien hoe we dat in ons dagelijkse leven vormgeven.
Bijvoorbeeld, in het huis van onze gedachten blijkt dat we onze eigen ruimte naar behoren beschermen. Maar in ons dagelijkse leven doen we weliswaar de voordeur netje op slot, maar staat de achterdeur altijd open… Nu kunnen we daar een goede, praktische reden voor hebben, maar vaak zijn dat soort dingen wel iets om over na te denken.
Op die manier heeft het huis van mijn gedachten een mooie, lichte, ruime meditatiezolder.
In het dagelijkse leven valt meteen op dat mijn hele huis waarschijnlijk kleiner is dan die meditatiezolder in mijn ‘droomhuis’. Maar op zich maakt dat niets uit. Wat wel uitmaakt is dat de zolder van mijn huis door de jaren heen helemaal tjokvol gepakt is met van alles en nog wat; tot het punt dat je je er nauwelijks meer kunt bewegen ~ laat staan gemakkelijk kunt gaan zitten mediteren (als je dat zou willen).
Het vertelt mij dat ik juist dat stuk van mijn denken waar ik stilte en rust zou willen vinden ~ mediteren ~ helemaal vol heb gezet met stukken van mijn dagelijkse leven waarvan ik op dat moment eigenlijk even niet weet wat ik ermee moet. Dingen die ik niet meer gebruik, maar die ik, om één of andere reden, toch nog heb willen bewaren…
En het grappige is, dat zo gauw we ons ‘echte’ huis meer in overeenstemming brengen met dat huis van onze gedachten, we niet alleen meer ruimte krijgen, maar ook weer een heldere kijk op ons leven krijgen!
.
.
zondag 2 augustus 2015
Normbesef
We leven allemaal volgens onze eigen normen en waarden. Sommigen van die normen en waarden hebben we meegekregen van huis uit, andere hebben we geleerd in onze opvoeding. En dan zijn er de normen en waarden die we zelf als volwassene ons eigen hebben gemaakt.
Die laatste zijn werkelijk onze eigen normen en waarden; de dingen die we in ons diepste zelf als waarheid weten en voelen.
Voor de meesten van ons horen dingen als eerlijkheid, mededogen, en empathie tot onze normen en waarden. En wanneer we daaraan waarden koppelen als verantwoordelijkheidsgevoel en weloverwogenheid, dan betekent dat, dat we al met al een behoorlijk fatsoenlijk mens zijn.
En natuurlijk laten we wel eens een steek vallen; maken we wel eens een fout. Dat is niet meer dan menselijk.
Hopelijk leren we dan van onze fouten; op die manier ~ door vast te houden aan ons eigen normbesef ~ worden we naarmate we meer levenservaring opdoen een steeds beter mens.
Natuurlijk hebben we veel meer normen en waarden die deel uitmaken van ons normbesef, maar in grote lijnen is dit hoe het werkt.
En wat er dan gebeurt is dat jagers hun geweren inwisselen voor camera’s en de trofee is die ene geweldige foto.
Dat is een verantwoordelijke, fatsoenlijke uitdrukking van ons normbesef, gekoppeld aan het besef dat de natuur in de breedste zin van het woord een meer dan kostbaar ‘bezit’ is waar we met gepast respect mee om moeten gaan.
Dat gezegd hebbende blijkt dat dit niet geldt voor iedereen.
Het lijkt wel of hoe meer geld iemand heeft ~ of die persoon dat nu zelf heeft verdient of dat heeft ontvangen van voorgaande generaties ~ er opeens een heel ander normbesef ontstaat. Meer een idee dat de persoon door zijn of haar rijkdom boven de wet leeft en daardoor dingen kan doen of zeggen die de rest van ons niet heeft te proberen…
Of dat nu gaat over het beledigen van hele bevolkingsgroepen, over het OK vinden dat verkeersregels alleen gelden voor anderen. Of over het afschieten van (bedreigde) dieren voor de kick.
Een soort houding hebben die zegt dat je mensen en dieren kunt kopen; of dat nu hun dood betekent of alleen bewijst dat die ander corrupt is. En wordt je voor je acties vervolgd, dan huur je een goede ~ dure ~ advocaat in om je uit je benarde positie te bevrijden.
Om dan gewoon opnieuw iets te doen waarvan de persoon vindt dat hij of zij daar recht op heeft omdat ze het kunnen betalen.
Het is iets wat we in het nieuws ~ of zelfs om ons heen ~ zien gebeuren; die dubbele moraal met dat afwijkende normbesef…
Ook in onze westerse, ‘rijke’ wereld zijn er hele industrieën die op die dubbele moraal gestoeld zijn. Zo is de bontindustrie inmiddels iets wat ‘niet meer kan’, hoewel er nog steeds mensen zijn die gaan voor het echte bont ~ de huid van een ander… Of het fokken van dieren met als doel ze voor geld te laten afschieten.
Het blijft iets wat ik niet kan begrijpen.
Maar dat kan dan weer liggen aan mijn normbesef…
.
.
Die laatste zijn werkelijk onze eigen normen en waarden; de dingen die we in ons diepste zelf als waarheid weten en voelen.
Voor de meesten van ons horen dingen als eerlijkheid, mededogen, en empathie tot onze normen en waarden. En wanneer we daaraan waarden koppelen als verantwoordelijkheidsgevoel en weloverwogenheid, dan betekent dat, dat we al met al een behoorlijk fatsoenlijk mens zijn.
En natuurlijk laten we wel eens een steek vallen; maken we wel eens een fout. Dat is niet meer dan menselijk.
Hopelijk leren we dan van onze fouten; op die manier ~ door vast te houden aan ons eigen normbesef ~ worden we naarmate we meer levenservaring opdoen een steeds beter mens.
Natuurlijk hebben we veel meer normen en waarden die deel uitmaken van ons normbesef, maar in grote lijnen is dit hoe het werkt.
En wat er dan gebeurt is dat jagers hun geweren inwisselen voor camera’s en de trofee is die ene geweldige foto.
Dat is een verantwoordelijke, fatsoenlijke uitdrukking van ons normbesef, gekoppeld aan het besef dat de natuur in de breedste zin van het woord een meer dan kostbaar ‘bezit’ is waar we met gepast respect mee om moeten gaan.
Dat gezegd hebbende blijkt dat dit niet geldt voor iedereen.
Het lijkt wel of hoe meer geld iemand heeft ~ of die persoon dat nu zelf heeft verdient of dat heeft ontvangen van voorgaande generaties ~ er opeens een heel ander normbesef ontstaat. Meer een idee dat de persoon door zijn of haar rijkdom boven de wet leeft en daardoor dingen kan doen of zeggen die de rest van ons niet heeft te proberen…
Of dat nu gaat over het beledigen van hele bevolkingsgroepen, over het OK vinden dat verkeersregels alleen gelden voor anderen. Of over het afschieten van (bedreigde) dieren voor de kick.
Een soort houding hebben die zegt dat je mensen en dieren kunt kopen; of dat nu hun dood betekent of alleen bewijst dat die ander corrupt is. En wordt je voor je acties vervolgd, dan huur je een goede ~ dure ~ advocaat in om je uit je benarde positie te bevrijden.
Om dan gewoon opnieuw iets te doen waarvan de persoon vindt dat hij of zij daar recht op heeft omdat ze het kunnen betalen.
Het is iets wat we in het nieuws ~ of zelfs om ons heen ~ zien gebeuren; die dubbele moraal met dat afwijkende normbesef…
Ook in onze westerse, ‘rijke’ wereld zijn er hele industrieën die op die dubbele moraal gestoeld zijn. Zo is de bontindustrie inmiddels iets wat ‘niet meer kan’, hoewel er nog steeds mensen zijn die gaan voor het echte bont ~ de huid van een ander… Of het fokken van dieren met als doel ze voor geld te laten afschieten.
Het blijft iets wat ik niet kan begrijpen.
Maar dat kan dan weer liggen aan mijn normbesef…
.
.
Abonneren op:
Posts (Atom)