Vervlogen tijden

Oude foto’s hebben iets. In zekere zin zijn die oude zwart-wit foto’s nostalgisch, curieus. We kijken ernaar met een zekere verwondering over hoe het leven toen was; lang geleden… We lezen ~ of als we nog familieleden of vrienden hebben die dat verleden hebben meegemaakt, luisteren naar ~ de verhalen uit lang vervlogen tijden.

In zekere zin hebben ook de verhalen uit onze eigen jeugd een zekere bekoring. Onszelf zien op foto’s met een ‘open’, onschuldig, vrolijk kindergezichtje die de herinnering terughalen over tijden waarin we vol verwachting naar het leven keken. We waren in het ‘nu’ en van daar uit kon het leven alleen maar beter worden!

Terugkijkend kunnen we dan ook zien hoe dat niet altijd zo is gelopen.
En soms zijn het de meest onschuldige opmerkingen die ons pad een andere wending hebben gegeven dan we toen verwachtingsvol naar uitkeken. Iets als “Lief zijn hoor!”. Of “Als je zoet bent krijg je een snoepje”.

En die goedbedoelde opmerkingen kunnen ons in een (gedrags)patroon gebracht hebben waar we boven alles ‘lief zijn’. Ook als dat niet hoeft, of wanneer het beter is om een frustratie of boosheid te uiten. En soms ten koste van ‘authentiek zijn’ of ‘onszelf zijn’.
Op één of andere manier ~ ook als we het begrip hebben dat er geen logische basis is voor ons gedrag ~ blijven we onszelf tekort doen door vooral ‘lief te zijn’.

Het is een manier waarop die lang vervlogen tijden een deel blijven uitmaken van ons leven; soms heel onbewust. Totdat we ons opeens realiseren dat we dingen met ons meedragen die in lang vervlogen tijden weliswaar klopten, hielpen, of op z’n plaats waren; maar die ons door de jaren heen steeds meer zijn gaan hinderen. Ons in de weg zijn gaan zitten.

Dan is het tijd om dat deel van ons uit vervlogen tijden los te laten.
Niet om er helemaal afstand van te nemen, maar om het boek met de foto’s, verhalen en ervaringen van vroeger te sluiten en op de plank te zetten.
Op die manier kunnen we het boek altijd even terugpakken om iets op te zoeken. Om terug te kijken. Om ons te verwonderen over de foto’s van weleer. Maar zonder de behoefte om dat wat geweest is opnieuw een actief deel van ons leven in het ‘nu’ te maken…

De vervlogen tijden zijn de stapstenen die ons gebracht hebben waar we nu zijn. En hoewel ze ons veel geleerd hebben, hoeven we ze niet met ons mee te blijven dragen. We kunnen dankbaar zijn voor wat het ons gebracht heeft, zonder in onze gedachten steeds met het verleden bezig te blijven.

De vervlogen tijden zijn voorbij, laten we ons richten op vandaag!

Het probleem

We hebben allemaal wel af en toe een periode in ons leven waarin opeens niets meer lijkt te werken. We maken plannen en ze gaan niet door. We beginnen ergens aan en komen een obstakel tegen waardoor het hele project een andere wending krijgt. Of er is plotselinge situatie die al onze aandacht nodig heeft en waarvoor we al het andere ~ in ieder geval voor dat moment ~ aan de kant zetten.

Het is op zich een logische gang van zaken en meestal zullen we, als alles weer rustig is en de situaties en obstakels zijn aangepakt en opgelost, ons eigen leven weer oppakken.

Maar wanneer we hiernaar kijken vanuit het meer spirituele perspectief dat zegt dat wij alles in ons eigen leven vormgeven, dan wordt deze gang van zaken opeens een stuk minder vanzelfsprekend en zou het zo kunnen zijn dat wat we in ons leven hebben gecreëerd een (verborgen) boodschap voor ons heeft.

Want waarom zouden we obstakels in ons leven brengen? Of situaties waarvoor we alles opzij moeten of willen (!) zetten? Waarom brengen we onszelf in een situatie waarin niets meer lijkt te werken?
Dat zouden we zeker niet bewust doen.

De vraag is dan wat ons door ons onderbewuste wordt aangereikt om naar te kijken…

Dit kan van alles zijn en is daarmee heel persoonlijk. Voorbeelden zijn:
Plannen die opeens niet doorgaan kunnen ons vertellen dat wat we van plan zijn niet de beste volgende stap op ons pad is; of zelfs dat er addertjes onder het gras zitten wanneer we onze plannen zoals we die op dit moment in ons hoofd hebben doorvoeren.
Een obstakel kan verwijzen naar een (innerlijke) blokkade die we hebben. Dat kunnen ervaringen van vroeger zijn, of dingen die ons in onze vroege jeugd zijn bijgebracht en die misschien helemaal niet meer bij onze eigen persoonlijke waarheid horen, maar ons toch nog tegenhouden in de dingen die we willen doen en de doelen die we willen bereiken.
Een situatie waarvoor we al het andere aan de kant zetten voor dat moment, kan ons vertellen dat we opnieuw mogen kijken naar onze prioriteiten in ons leven. Naar dat wat we werkelijk belangrijk vinden in ons leven, om zo het onderscheid te maken tussen onze prioriteit en dat wat we ‘ook leuk vinden’ om te doen.

Daarmee krijgt een probleem in ons leven een hele dubbele betekenis.
Aan de ene kant is het iets om op te lossen, terwijl het aan de andere kant iets is om naar te luisteren. Om te zien waarom dit probleem op dit moment ons leven is binnengekomen. Zo gauw we dat begrijpen kunnen we ook de innerlijke stappen zetten om van het probleem te leren en tot een werkelijk fundamentele oplossing te komen.

Olifant

Laten we het in vredesnaam niet hebben over de olifant in de kamer.
Het dier neemt alle ruimte in en we kunnen zelf niet meer van de ene hoek van de kamer naar de andere komen. Het dier hoort hier niet en staat in de weg… Maar nee, laten we er alsjeblieft niet over praten. Misschien verdwijnt het dier net zo plotseling als het is gekomen wanneer we er geen aandacht aan schenken. Wanneer we het doodzwijgen.

Of het dier gaat zich vervelen en beland na wat ongemakkelijke bewegingen in de porseleinkast.
En dan hebben we de poppen aan het dansen.

Die olifant is natuurlijk gewoon een prachtig dier. Wijs ook. En ondanks zijn grote gestalte oneindig gracieus.

Maar eerlijk is eerlijk, wanneer je in gezelschap van een olifant verkeerd, dan kun je daar niet om heen. Of het nu om dat prachtige dier gaat of om datzelfde dier in de figuurlijke betekenis; het wordt dan tijd om actie te ondernemen. En dat is nu precies wat we eigenlijk liever niet doen.

Want actie ondernemen betekent dat we werkelijk mogen kijken wat er aan de hand is. Dat we dat woorden mogen gaan geven. En zo gauw we er over gaan praten, dan is die werkelijkheid die er al zo heel lang was opeens ‘echt’. En wanneer het er ‘echt’ is, dan komen er confrontaties. Dan moeten we ons standpunt bepalen. Of misschien ook wel toegeven dat wij zelf in het verleden wel eens ‘een bok geschoten hebben’. Dingen misschien niet altijd even handig hebben aangepakt. Zaken hebben weggestopt in de hoop dat ze dan stilletjes zouden verdwijnen.

Zo gaat het echter zelden in het leven.

Dat wat is gebeurd heeft ons gemaakt tot de persoon die we nu zijn. Het gaat er in die zin ook vaak al lang niet meer over ‘schuld’; het gaat erover wat we ervan geleerd hebben. Het gaat erover dat we nu beter weten hoe we zelf in elkaar zitten; onszelf beter hebben leren kennen. Het gaat erover dat we nu weten dat sommige dingen wel kunnen en dat we andere zaken beter met rust kunnen laten.

Op het moment dat we dat accepteren, kunnen we verder met ons leven en maakt het eigenlijk niet meer zoveel uit of er over gesproken wordt of niet…

En soms hebben we alles precies zo gedaan zoals het goed was en staat daar toch ineens die olifant in de kamer. Misschien wel door iets wat heel ergens anders is gebeurd. Iets wat ons aan het denken zou moeten zetten. Iet waar we misschien wel juist over zouden moeten praten, zodat de kans dat het nog een keer plaatsvindt ~ en deze keer mogelijk veel dichter bij huis ~ kleiner wordt.
Om te zorgen dat die olifant niet eens in de buurt komt van de porseleinkast.

Dus laten we bij nader inzien juist maar wel gaan praten over die olifant. Of hij nu in de kamer staat of in zijn eigen leefomgeving; of wij dat nu nodig hebben, of de olifant zelf…

Ons Levensverhaal

We hebben allemaal ons eigen levensverhaal. Letterlijk het verhaal van ons leven. Over onze kindertijd, school, studie. Over de vriendjes en vriendinnetjes en hoe sommigen van hun nog steeds een rol spelen in ons leven, terwijl anderen niet meer zijn dan een herinnering. Over de activiteiten die we vroeger geweldig vonden en hoe we die misschien nog steeds wel doen. Of misschien al heel lang niet meer gedaan hebben omdat ze niet meer in ons leven passen…

We komen ook allemaal op een punt in ons leven waarop het een goed idee is om eens bewust naar ons eigen levensverhaal te luisteren. Om te zien wat onze goede herinneringen zijn. En ook om ons te kunnen realiseren welke gebeurtenissen deel uitmaken van een patroon in ons leven. Dat kan een patroon zijn waar we nog steeds mee worstelen, maar het kan ook iets zijn waar we van geleerd hebben om er vervolgens afstand van te nemen.

En dat is precies waar ons levensverhaal ons het meeste kan helpen!
Want juist die patronen en gebeurtenissen die ooit obstakels voor ons waren maar die het ook mogelijk hebben gemaakt om dingen over onszelf te ontdekken. Die ons, of we dat nu wilden of niet, in een bewustwordingsproces hebben geplaatst wat op dat moment waarschijnlijk heel lastig en vervelend was, maar waar we zoveel van geleerd hebben. Dingen die we nu in ons leven kunnen doorgeven aan anderen.

Het punt is dat ons levensverhaal ons precies vertelt waar we door het Universum voor zijn opgeleid. Niet in globale bewoordingen die een brede richting aangeven, maar meestal bijzonder specifiek en gedetailleerd.
En dan blijkt dat juist die obstakels, die gebeurtenissen, problemen en patronen waar wij mee te maken hebben of hebben gehad, een leidraad zijn voor de manier waarop we anderen in een vergelijkbaar proces kunnen helpen.
Dan blijkt ook dat de opleiding die we van het Universum hebben ontvangen ons beter heeft voorbereid op ons werk dan we ooit hadden kunnen hopen. We weten er al meer over dan wie dan ook, omdat we het zelf hebben meegemaakt. We begrijpen precies waar die ander mee zit, want ooit zaten wij daar ook mee…

Hoe meer we anderen kunnen helpen in hun proces met wat wij zelf al geleerd hebben, des te meer leren we over onszelf en ons eigen proces; en des te beter zijn we voorbereid om anderen te helpen…

In die zin is het diploma van de school van het Universum terug te lezen in ons eigen levensverhaal.
Het enige wat we hoeven te doen is de tijd nemen om daar werkelijk naar te luisteren!
.
.