Wanneer we ervan uitgaan dat we door middel van ons denken vormgeven aan ons leven; en we zijn niet blij met wat ons leven ons te bieden heeft ~ dan zou je kunnen zeggen dat het een goed idee is om op een andere manier te gaan denken.
Om op een andere manier te gaan denken over ons leven, over onze activiteiten, over de dingen die we kunnen, de mogelijkheden die we hebben… En het maakt eigenlijk niet uit of we denken dat we iets wel kunnen, of dat het buiten ons bereik ligt; waar het om gaat is dat we er op een andere manier over gaan denken.
Want als onze bestaande manier van denken heeft ons leven op zo’n manier gevormd dat we er niet blij van worden, dan is de kans niet heel groot dat we daar een structurele verbetering in kunnen aanbrengen door op dezelfde manier te blijven denken.
Een manier om dat te doen is om het te benaderen vanuit een ‘wat als …’ perspectief.
Wat nou als we die financiële beperking niet hadden? Wat als we die betere baan hadden? Wat als we werkelijk onze dromen, wensen en verlangens waar konden maken?
Wat zouden we dan gaan doen?
En vooral, hoe zouden we dat gaan doen? Hoe zouden we dat uitwerken in een uitvoerbaar plan?
En is er een stap die we nu, vandaag, kunnen zetten om dat plan waar te gaan maken??
Een andere manier is om bijvoorbeeld door een serie lezingen, een cursus, of een gerichte keuze van boeken die we lezen onszelf de gelegenheid te geven om met een nieuwe, frisse blik te kijken naar onze situatie en ons leven.
Soms is het niet zozeer dat we niet weten hoe we verder willen of kunnen, maar eerder dat we in een routine verzeild zijn geraakt, een diep spoor waar we ons leven niet meer zo ervaren als we graag zouden willen. Dat betekent niet dat we iets verkeerd doen of dat we niet weten hoe we onszelf uit die situatie kunnen bevrijden… Vaak weten we dat best, maar op één of andere manier komt het er niet van. Op zo’n moment kunnen we hulp gebruiken van iemand die dat wat we eigenlijk diep in onszelf al weten op een andere manier zegt. Iemand die alle punten op een andere, nieuwe manier verbindt en ons zo helpt om op een andere, nieuwe manier naar ons leven te kijken en over ons leven te denken.
Welke manier we ook kiezen, wanneer we werkelijk tijd en energie steken om op een andere manier te kijken en te denken gebeurt er iets magisch… Voor we het weten begint ons leven te veranderen!
.
.
zondag 26 oktober 2014
zondag 19 oktober 2014
Hallo, is daar iemand?
Verdwenen zijn de tijden waarin de achterdeur altijd open was en je bij bekenden achterom liep en gewoon naar binnen ging. Even kloppen natuurlijk, maar als dat geen resultaat gaf naar binnen en even roepen: ‘Hallo, is daar iemand?’
Tegenwoordig heeft iedere deur, ieder raam noodgedwongen meerdere sloten; en wanneer er een raam is dat je altijd open wilt kunnen houden, dan moet dat of zo klein zijn dat niemand daardoor naar binnen kan klimmen, of voorzien zijn van tralies.
Dus wanneer je ergens heengaat dan is in het algemeen aanbellen bij de voordeur de enige optie; roepen heeft geen enkele zin meer…
Aan de andere kant is er geen tijd geweest dat ik zo het gevoel heb gehad dat er voor elk idee, iedere opinie wel iemand staat te roepen ~ in de woestijn. Hallo, is daar iemand?
We zoeken op de één of andere manier naar aansluiting met anderen, maar weten niet goed waar we die aansluiting kunnen vinden. Natuurlijk kunnen we ons aansluiten bij een beweging voor of juist tegen een ‘cause’, een situatie of een issue; soms zelfs een regelrechte strijd. Vaak blijkt dan al snel dat we ook daarin alleen staan; het geeft een aansluiting met die strijd maar niet met andere mensen.
Het lijkt wel of we allemaal alleen op pad zijn, iets wat we vaak zelf hebben gekozen. We willen de dingen die we doen op onze eigen manier doen, we willen ons niet aan regels houden omdat deze ons beperken in ons uitdrukkingsvermogen en dan willen we ook nog de beste zijnen wat we doen en daarvoor geprezen worden of op z’n minst waardering oogsten.
Bijna iedereen die ik tegenkom in de stad heeft zijn of haar ‘oortjes in’; in zijn of haar eigen wereld onderweg naar ergens…
‘Hallo, is daar iemand?’
De realiteit is dat de enige plek waar ik die vraag werkelijk kan beantwoorden is in mijzelf.
Soms gaat alles zo op de ‘automatische piloot’ dat ik wel eens vergeet te luisteren naar het gefluister van mijn innerlijke zelf; mijn hoger zelf. Dan ben ik zo bezig met alle dingen die gedaan moeten worden dat ik, al dan niet meet ‘oortjes’ in, alleen maar daarmee bezig ben en volledig voorbij ga aan mijzelf. Aan wat ikzelf nodig heb. Of dat nu een punt van rust is, of tijd voor mezelf, of gewoon iets wat me inspireert…
En lang nadat die innerlijke fluisterstem het heeft opgegeven, als ik me dan helemaal leeg voel, dan merk ik dat ik stilletjes bij mezelf aanklop: ‘Hallo, is daar iemand?’
Juist in deze tijd waarin we zo bezig zijn onze grenzen te stellen en te verdedigen, is het belangrijk om dat contact te maken en te onderhouden met ons Zelf. Want alleen dan kunnen we werkelijk thuiskomen bij/in onszelf.
.
.
Tegenwoordig heeft iedere deur, ieder raam noodgedwongen meerdere sloten; en wanneer er een raam is dat je altijd open wilt kunnen houden, dan moet dat of zo klein zijn dat niemand daardoor naar binnen kan klimmen, of voorzien zijn van tralies.
Dus wanneer je ergens heengaat dan is in het algemeen aanbellen bij de voordeur de enige optie; roepen heeft geen enkele zin meer…
Aan de andere kant is er geen tijd geweest dat ik zo het gevoel heb gehad dat er voor elk idee, iedere opinie wel iemand staat te roepen ~ in de woestijn. Hallo, is daar iemand?
We zoeken op de één of andere manier naar aansluiting met anderen, maar weten niet goed waar we die aansluiting kunnen vinden. Natuurlijk kunnen we ons aansluiten bij een beweging voor of juist tegen een ‘cause’, een situatie of een issue; soms zelfs een regelrechte strijd. Vaak blijkt dan al snel dat we ook daarin alleen staan; het geeft een aansluiting met die strijd maar niet met andere mensen.
Het lijkt wel of we allemaal alleen op pad zijn, iets wat we vaak zelf hebben gekozen. We willen de dingen die we doen op onze eigen manier doen, we willen ons niet aan regels houden omdat deze ons beperken in ons uitdrukkingsvermogen en dan willen we ook nog de beste zijnen wat we doen en daarvoor geprezen worden of op z’n minst waardering oogsten.
Bijna iedereen die ik tegenkom in de stad heeft zijn of haar ‘oortjes in’; in zijn of haar eigen wereld onderweg naar ergens…
‘Hallo, is daar iemand?’
De realiteit is dat de enige plek waar ik die vraag werkelijk kan beantwoorden is in mijzelf.
Soms gaat alles zo op de ‘automatische piloot’ dat ik wel eens vergeet te luisteren naar het gefluister van mijn innerlijke zelf; mijn hoger zelf. Dan ben ik zo bezig met alle dingen die gedaan moeten worden dat ik, al dan niet meet ‘oortjes’ in, alleen maar daarmee bezig ben en volledig voorbij ga aan mijzelf. Aan wat ikzelf nodig heb. Of dat nu een punt van rust is, of tijd voor mezelf, of gewoon iets wat me inspireert…
En lang nadat die innerlijke fluisterstem het heeft opgegeven, als ik me dan helemaal leeg voel, dan merk ik dat ik stilletjes bij mezelf aanklop: ‘Hallo, is daar iemand?’
Juist in deze tijd waarin we zo bezig zijn onze grenzen te stellen en te verdedigen, is het belangrijk om dat contact te maken en te onderhouden met ons Zelf. Want alleen dan kunnen we werkelijk thuiskomen bij/in onszelf.
.
.
zondag 12 oktober 2014
Gevangenen van de geschiedenis
Klinkt misschien vreemd, dat we mogelijk gevangenen zijn van de geschiedenis. Tenslotte zijn we vrije mensen met vrije keus om dingen wel of niet te doen; vrije keus om ons leven precies zo in te richten zoals wij dat willen. En toch hebben we allemaal wel dingen meegemaakt die ons hebben ‘getekend’. Die hun sporen hebben achter gelaten op hoe wij ons leven leven. Het kan zijn dat we voorzichtiger zijn geworden, meer behoudend dan we waren. Of dat er dingen zijn die ons vroeger veel vreugde en vreugde gaven maar die we nu niet meer doen (terwijl we dat misschien best wel willen…) omdat we iets onplezierigs hebben meegemaakt.
Op zo’n moment wanneer we iets graag zouden willen doen, maar na een eerdere ervaring hebben besloten dat we nooit meer in die situatie, in die positie willen komen en dat wat we eerst zo leuk vonden toch maar niet meer doen ~ nooit meer… ~ op zo’n moment zijn we de gevangene van ons verleden geworden…
Op het moment dat we ons dat realiseren kunnen we beredeneren dat het allemaal niet precies op die manier ligt. Dat wat er is gebeurt niet onze schuld was; en eigenlijk ook niets met die bewuste activiteit te maken heeft. We kunnen dan, als we dat tenminste willen, de keo bij de horens pakken, onze angst in de ogen kijken; en onszelf bevrijden uit die gevangenis van iets wat in ons verleden heeft plaatsgevonden.
Maar de geschiedenis hoeft niet zo persoonlijk te zijn om ons toch in zijn greep te houden. Het kan de geschiedenis zijn van je familie, van een gebied, een land, een cultuur… Het kunnen delen uit de geschiedenis zijn die op één of andere manier sterk met ons resoneren en ons daardoor kunnen beïnvloeden in hoe we kijken naar het leven; in de keuzes die we maken.
Zo zijn de heksenwagen en de heksenverbrandingen een deel van onze ‘vaderlandse geschiedenis’. Wanneer dat grote indruk op je maakt, misschien zelfs dromen of ‘herinneringen’ oproept, dan is de kans groot dat je daardoor ervoor zou kiezen om niet met kruiden, met healing bezig te gaan. Misschien ook zou kiezen geen vroedvrouw zou worden. Allemaal activiteiten die ten tijde van de heksenjacht risicovol waren.
Wanneer je dan merkt dat je, tegen je hartsverlangen in, kiest om dingen niet te doen die aan dat specifieke stukje geschiedenis verbonden zijn; ook dan ben je in zekere zin een gevangene van de geschiedenis…
In de nieuwe energie waarin we nu leven is het een goed idee om te kijken of er dingen zijn die in het (verre) verleden zijn gebeurd en die vandaag de dag nog steeds je interactie, je keuzes, je leven beïnvloeden. En mocht dat zo zijn, dan is het misschien tijd om ze stevig in het verleden te plaatsen waar ze horen, om je persoonlijke pad zonder die last, als een vrij mens te vervolgen…
.
.
Op zo’n moment wanneer we iets graag zouden willen doen, maar na een eerdere ervaring hebben besloten dat we nooit meer in die situatie, in die positie willen komen en dat wat we eerst zo leuk vonden toch maar niet meer doen ~ nooit meer… ~ op zo’n moment zijn we de gevangene van ons verleden geworden…
Op het moment dat we ons dat realiseren kunnen we beredeneren dat het allemaal niet precies op die manier ligt. Dat wat er is gebeurt niet onze schuld was; en eigenlijk ook niets met die bewuste activiteit te maken heeft. We kunnen dan, als we dat tenminste willen, de keo bij de horens pakken, onze angst in de ogen kijken; en onszelf bevrijden uit die gevangenis van iets wat in ons verleden heeft plaatsgevonden.
Maar de geschiedenis hoeft niet zo persoonlijk te zijn om ons toch in zijn greep te houden. Het kan de geschiedenis zijn van je familie, van een gebied, een land, een cultuur… Het kunnen delen uit de geschiedenis zijn die op één of andere manier sterk met ons resoneren en ons daardoor kunnen beïnvloeden in hoe we kijken naar het leven; in de keuzes die we maken.
Zo zijn de heksenwagen en de heksenverbrandingen een deel van onze ‘vaderlandse geschiedenis’. Wanneer dat grote indruk op je maakt, misschien zelfs dromen of ‘herinneringen’ oproept, dan is de kans groot dat je daardoor ervoor zou kiezen om niet met kruiden, met healing bezig te gaan. Misschien ook zou kiezen geen vroedvrouw zou worden. Allemaal activiteiten die ten tijde van de heksenjacht risicovol waren.
Wanneer je dan merkt dat je, tegen je hartsverlangen in, kiest om dingen niet te doen die aan dat specifieke stukje geschiedenis verbonden zijn; ook dan ben je in zekere zin een gevangene van de geschiedenis…
In de nieuwe energie waarin we nu leven is het een goed idee om te kijken of er dingen zijn die in het (verre) verleden zijn gebeurd en die vandaag de dag nog steeds je interactie, je keuzes, je leven beïnvloeden. En mocht dat zo zijn, dan is het misschien tijd om ze stevig in het verleden te plaatsen waar ze horen, om je persoonlijke pad zonder die last, als een vrij mens te vervolgen…
.
.
zondag 5 oktober 2014
Hebben is houden…
“Hebben is houden, maar krijgen is de kunst.”
Van jongs af aan leren we dat we dat wat we hebben ook willen houden. We verlangen iets, we gaan ervoor, we doen alles wat nodig is om het te krijgen; en wanneer we het dan eindelijk hebben dan houden we het. Ook wanneer het eigenlijk een beetje tegenvalt, wanneer het niet is wat we ervan hadden verwacht.
Als kind kan het zijn dat we niet aflatend hebben gezeurd om dat speciale speelgoed wat ‘so cool’ is want dat populaire vriendje heeft het ook. En wanneer onze ouders het dan eindelijk voor ons kopen ~ misschien om gewoon van he gezeur af te zijn… ~ dan blijkt dat het toch niet zo leuk is als we hadden gedacht en we spelen er maar nauwelijks mee.
Maar het mag niet weg! Hebben is houden!
Als volwassene kan het zijn dat het gaat over een huis in die goede buurt, of over een auto, een baan… En na alle tijd en energie die we erin hebben gestoken om het te krijgen, blijkt dat er meer werk, meer kosten en meer tijd in gaan zitten dan we hadden geanticipeerd. Maar het opgeven; en daarmee de status, het comfort etc. opgeven, dat doen we ook niet zo gemakkelijk…
Hebben is houden…
Zolang het gaat over materiële dingen kan uiteindelijk een rekensommetje de doorslag geven of we iets echt willen houden of niet. Is ’t het waard? Of willen we ons geld en onze energie anders besteden?
Het ligt vaak anders wanneer we kijken naar onze normen en waarden.
Veel van onze normen en waarden zijn ons geleerd, in zekere zin doorgegeven, door onze ouders. Dat is hoe we ze gekregen hebben. En waar daar zeker dingen bij zitten die we willen houden, hoeft dat niet voor alles wat we hebben ‘meegekregen van thuis’ te gelden.
Met emoties, of emotionele situaties ligt het nog ingewikkelder. Vaak blijkt dat we onbewust dat soort situaties proberen op te lossen op dezelfde manier als we hebben gezien dat onze ouders dat deden toen we kind waren ~ zelfs als we hebben meegemaakt dat dit voor hun al niet werkte.
Hoe we reageren op situaties in ons leven, op dingen die gebeuren met ons of om ons heen, is ons letterlijk ‘met de paplepel ingegeven’. We hebben die reacties in ons onderbewustzijn opgeslagen als kind en wanneer we in een soortgelijke situatie komen ~ zelfs als volwassene, zoveel jaren later ~ dan is de kans groot dat we toch reageren vanuit die onderbewuste informatie.
Hebben is houden… Of niet?
Het is best een goed idee om af en toe eens te kijken wat we eigenlijk allemaal ‘hebben en houden’ en vooral waarom we er eigenlijk nog steeds zo stevig aan vasthouden.
En misschien blijkt het dan veel minder te gaan over ‘hebben en houden’, dan het gaat over het krijgen van meer ruimte. En dat is (levens)kunst!
.
.
Van jongs af aan leren we dat we dat wat we hebben ook willen houden. We verlangen iets, we gaan ervoor, we doen alles wat nodig is om het te krijgen; en wanneer we het dan eindelijk hebben dan houden we het. Ook wanneer het eigenlijk een beetje tegenvalt, wanneer het niet is wat we ervan hadden verwacht.
Als kind kan het zijn dat we niet aflatend hebben gezeurd om dat speciale speelgoed wat ‘so cool’ is want dat populaire vriendje heeft het ook. En wanneer onze ouders het dan eindelijk voor ons kopen ~ misschien om gewoon van he gezeur af te zijn… ~ dan blijkt dat het toch niet zo leuk is als we hadden gedacht en we spelen er maar nauwelijks mee.
Maar het mag niet weg! Hebben is houden!
Als volwassene kan het zijn dat het gaat over een huis in die goede buurt, of over een auto, een baan… En na alle tijd en energie die we erin hebben gestoken om het te krijgen, blijkt dat er meer werk, meer kosten en meer tijd in gaan zitten dan we hadden geanticipeerd. Maar het opgeven; en daarmee de status, het comfort etc. opgeven, dat doen we ook niet zo gemakkelijk…
Hebben is houden…
Zolang het gaat over materiële dingen kan uiteindelijk een rekensommetje de doorslag geven of we iets echt willen houden of niet. Is ’t het waard? Of willen we ons geld en onze energie anders besteden?
Het ligt vaak anders wanneer we kijken naar onze normen en waarden.
Veel van onze normen en waarden zijn ons geleerd, in zekere zin doorgegeven, door onze ouders. Dat is hoe we ze gekregen hebben. En waar daar zeker dingen bij zitten die we willen houden, hoeft dat niet voor alles wat we hebben ‘meegekregen van thuis’ te gelden.
Met emoties, of emotionele situaties ligt het nog ingewikkelder. Vaak blijkt dat we onbewust dat soort situaties proberen op te lossen op dezelfde manier als we hebben gezien dat onze ouders dat deden toen we kind waren ~ zelfs als we hebben meegemaakt dat dit voor hun al niet werkte.
Hoe we reageren op situaties in ons leven, op dingen die gebeuren met ons of om ons heen, is ons letterlijk ‘met de paplepel ingegeven’. We hebben die reacties in ons onderbewustzijn opgeslagen als kind en wanneer we in een soortgelijke situatie komen ~ zelfs als volwassene, zoveel jaren later ~ dan is de kans groot dat we toch reageren vanuit die onderbewuste informatie.
Hebben is houden… Of niet?
Het is best een goed idee om af en toe eens te kijken wat we eigenlijk allemaal ‘hebben en houden’ en vooral waarom we er eigenlijk nog steeds zo stevig aan vasthouden.
En misschien blijkt het dan veel minder te gaan over ‘hebben en houden’, dan het gaat over het krijgen van meer ruimte. En dat is (levens)kunst!
.
.
Abonneren op:
Posts (Atom)