Hebben is houden…

“Hebben is houden, maar krijgen is de kunst.”
Van jongs af aan leren we dat we dat wat we hebben ook willen houden. We verlangen iets, we gaan ervoor, we doen alles wat nodig is om het te krijgen; en wanneer we het dan eindelijk hebben dan houden we het. Ook wanneer het eigenlijk een beetje tegenvalt, wanneer het niet is wat we ervan hadden verwacht.

Als kind kan het zijn dat we niet aflatend hebben gezeurd om dat speciale speelgoed wat ‘so cool’ is want dat populaire vriendje heeft het ook. En wanneer onze ouders het dan eindelijk voor ons kopen ~ misschien om gewoon van he gezeur af te zijn… ~ dan blijkt dat het toch niet zo leuk is als we hadden gedacht en we spelen er maar nauwelijks mee.
Maar het mag niet weg! Hebben is houden!

Als volwassene kan het zijn dat het gaat over een huis in die goede buurt, of over een auto, een baan… En na alle tijd en energie die we erin hebben gestoken om het te krijgen, blijkt dat er meer werk, meer kosten en meer tijd in gaan zitten dan we hadden geanticipeerd. Maar het opgeven; en daarmee de status, het comfort etc. opgeven, dat doen we ook niet zo gemakkelijk…
Hebben is houden…

Zolang het gaat over materiële dingen kan uiteindelijk een rekensommetje de doorslag geven of we iets echt willen houden of niet. Is ’t het waard? Of willen we ons geld en onze energie anders besteden?

Het ligt vaak anders wanneer we kijken naar onze normen en waarden.
Veel van onze normen en waarden zijn ons geleerd, in zekere zin doorgegeven, door onze ouders. Dat is hoe we ze gekregen hebben. En waar daar zeker dingen bij zitten die we willen houden, hoeft dat niet voor alles wat we hebben ‘meegekregen van thuis’ te gelden.

Met emoties, of emotionele situaties ligt het nog ingewikkelder. Vaak blijkt dat we onbewust dat soort situaties proberen op te lossen op dezelfde manier als we hebben gezien dat onze ouders dat deden toen we kind waren ~ zelfs als we hebben meegemaakt dat dit voor hun al niet werkte.

Hoe we reageren op situaties in ons leven, op dingen die gebeuren met ons of om ons heen, is ons letterlijk ‘met de paplepel ingegeven’. We hebben die reacties in ons onderbewustzijn opgeslagen als kind en wanneer we in een soortgelijke situatie komen ~ zelfs als volwassene, zoveel jaren later ~ dan is de kans groot dat we toch reageren vanuit die onderbewuste informatie.

Hebben is houden… Of niet?
Het is best een goed idee om af en toe eens te kijken wat we eigenlijk allemaal ‘hebben en houden’ en vooral waarom we er eigenlijk nog steeds zo stevig aan vasthouden.
En misschien blijkt het dan veel minder te gaan over ‘hebben en houden’, dan het gaat over het krijgen van meer ruimte. En dat is (levens)kunst!
.
.