Hallo, is daar iemand?

Verdwenen zijn de tijden waarin de achterdeur altijd open was en je bij bekenden achterom liep en gewoon naar binnen ging. Even kloppen natuurlijk, maar als dat geen resultaat gaf naar binnen en even roepen: ‘Hallo, is daar iemand?’
Tegenwoordig heeft iedere deur, ieder raam noodgedwongen meerdere sloten; en wanneer er een raam is dat je altijd open wilt kunnen houden, dan moet dat of zo klein zijn dat niemand daardoor naar binnen kan klimmen, of voorzien zijn van tralies.
Dus wanneer je ergens heengaat dan is in het algemeen aanbellen bij de voordeur de enige optie; roepen heeft geen enkele zin meer…

Aan de andere kant is er geen tijd geweest dat ik zo het gevoel heb gehad dat er voor elk idee, iedere opinie wel iemand staat te roepen ~ in de woestijn. Hallo, is daar iemand?
We zoeken op de één of andere manier naar aansluiting met anderen, maar weten niet goed waar we die aansluiting kunnen vinden. Natuurlijk kunnen we ons aansluiten bij een beweging voor of juist tegen een ‘cause’, een situatie of een issue; soms zelfs een regelrechte strijd. Vaak blijkt dan al snel dat we ook daarin alleen staan; het geeft een aansluiting met die strijd maar niet met andere mensen.

Het lijkt wel of we allemaal alleen op pad zijn, iets wat we vaak zelf hebben gekozen. We willen de dingen die we doen op onze eigen manier doen, we willen ons niet aan regels houden omdat deze ons beperken in ons uitdrukkingsvermogen en dan willen we ook nog de beste zijnen wat we doen en daarvoor geprezen worden of op z’n minst waardering oogsten.
Bijna iedereen die ik tegenkom in de stad heeft zijn of haar ‘oortjes in’; in zijn of haar eigen wereld onderweg naar ergens…
‘Hallo, is daar iemand?’

De realiteit is dat de enige plek waar ik die vraag werkelijk kan beantwoorden is in mijzelf.
Soms gaat alles zo op de ‘automatische piloot’ dat ik wel eens vergeet te luisteren naar het gefluister van mijn innerlijke zelf; mijn hoger zelf. Dan ben ik zo bezig met alle dingen die gedaan moeten worden dat ik, al dan niet meet ‘oortjes’ in, alleen maar daarmee bezig ben en volledig voorbij ga aan mijzelf. Aan wat ikzelf nodig heb. Of dat nu een punt van rust is, of tijd voor mezelf, of gewoon iets wat me inspireert…
En lang nadat die innerlijke fluisterstem het heeft opgegeven, als ik me dan helemaal leeg voel, dan merk ik dat ik stilletjes bij mezelf aanklop: ‘Hallo, is daar iemand?’

Juist in deze tijd waarin we zo bezig zijn onze grenzen te stellen en te verdedigen, is het belangrijk om dat contact te maken en te onderhouden met ons Zelf. Want alleen dan kunnen we werkelijk thuiskomen bij/in onszelf.
.
.