Een tere snaar geraakt

Iedere eens in de zoveel tijd raken we een tere snaar.
Dat kan iets in onszelf zijn; iets wat gebeurt wat ons raakt op een onvermoede manier. Iets wat ons boos of verdrietig maakt. Het kan ook en tere snaar in een ander zijn; iets wat die ander boos maakt.

Soms is dat omdat wij of die ander iets hebben meegemaakt wat plotseling en onverwacht weer wordt aangeraakt. Wanneer we daar dan heel heftig op reageren, betekent dat meestal dat we dat wat ooit gebeurde in ons leven, nog niet echt hebben verwerkt.

Wanneer onze ‘tere snaar’ geraakt wordt, heeft het eigenlijk nooit zin om de schuld daarvan neer te leggen bij degene die daar ~ zo op het eerste gezicht ~ de oorzaak van is. Die persoon die iets zei of schreef; die een situatie in gang heeft gezet waardoor onze ‘tere snaar’ geraakt is.
We leven allemaal ons leven vanuit onze eigen ervaring, met onze eigen ‘bagage’ en onze eigen doelstellingen. Doelstellingen die zowel in ons dagelijkse leven spelen als op het spirituele vlak. En wanneer we ons ~ vanuit onze eigen ervaring ~ uiten op een dusdanige manier dat er bij een ander een tere snaar geraakt wordt, dan is dat niet omdat we daarop uit zijn. Het is niet ons vooropgezette doel.

Krijgen we toch de ‘volle laag’ van die ander, dan heeft dat ons weer wat te vertellen.

En die boodschap kunnen we op meerdere lagen oppakken.
Zo kunnen we bijvoorbeeld in de verdediging schieten en net zo heftig reageren, misschien wel vanuit het standpunt dat wij ~ diep in ons hart ~ toch denken dat we iets verkeerd hebben gedaan.
Of we zien dat we beter een andere richting kunnen kiezen. Dat kan betekenen dat we een andere baan zoeken, een nieuwe (vorm van) relatie, of zelfs een andere vriendenkring.
Het kan zelfs zo zijn dat we leren ons op een andere, nieuwe manier te uiten ~ zolang die nieuwe manier beter bij onszelf past en die verandering niet wordt ingegeven door wat anderen van of over ons denken.

Hoe we er ook naar kijken, wanneer we een tere snaar raken is er werk aan de winkel!
Ofwel omdat het een teken is dat het tijd wordt die zere plek (eindelijk) te laten helen; en zo de ‘tere snaar’ te transformeren. Of omdat de ‘aanvaring’ die het resultaat was van het raken van de tere snaar ons een nieuwe kant ~ een nieuwe richting ~ laat zien.

Zolang we daar op een productieve manier mee omgaan, wordt de muziek van het leven alleen maar mooier!

Narcisist

Narcisme. Volgens het woordenboek de ziekelijke liefde en bewondering voor zichzelf, naar Narkissos uit de Griekse mythologie, die verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld en door de goden uit medelijden in een bloem werd veranderd.

Het is een term die ~ hoewel al heel lang bekend ~ de laatste jaren steeds vaker gebruikt wordt om een bepaald gedrag, een zekere houding van iemand te beschrijven. Het lijkt erop dat we de uiterste grens ~ de polariteit ~ van ons individualisme hebben bereikt op het moment dat we alleen nog maar rekening houden met onszelf. Om welke reden dan ook; hoewel het inderdaad samen lijkt te gaan met een (overmatige?) eigendunk. De houding dat niemand iets zo goed kan doen, aanpakken, of zeggen als wij dat doen. En vanuit die houding zijn we dan geneigd om alleen nog maar naar onszelf te luisteren…

Ik vraag me wel eens af of dat samengaat met het altijd inhebben van ‘oortjes’ om zo te kunnen luisteren naar de muziek die we zelf hebben uitgekozen. Of met het altijd toegang hebben tot de sociale media ~ waar we ook zijn. “Niet omdat het moet, maar omdat het kan” posten we onze selfies, wat wij denken, wat wij doen. Zonder ons ooit af te vragen wie daar nu werkelijk op zit te wachten.

Een paar jaar geleden werd er al alarm geslagen dat de mate waarin ‘selfies’ werden gepost een ziekelijke vorm ging aannemen. Het werd toen al gezien als een vorm van zelfverheerlijking die ~ in ieder geval voor sommigen ~ problematische vormen ging aannemen.
Een misschien wel ziekelijke liefde en bewondering voor onszelf…

Het zou ons dus niet moeten verwonderen dat we steeds vaker mensen tegenkomen die nauwelijks kijken naar waar anderen mee bezig zijn, naar wat anderen te vertellen hebben. Mensen die het hoogste woord hebben om vooral aan anderen te vertellen hoe het één en ander geregeld of gedaan moet worden.

We zouden dus niet verbaasd moeten zijn dat we steeds vaker mensen tegenkomen met narcistische trekjes. Mensen die slecht samenwerken met anderen, omdat ~ of ze dat nu zeggen of niet ~ ze ervan overtuigd zijn dat zij de enigen zijn in de bijeenkomst die iets van werkelijke waarde te vertellen hebben.

Aan de andere kant is de kans groot dat onze enorme hang naar het individualisme weer meer genuanceerde vormen aan gaat nemen nu we de polariteit ~ de uiterste grens ~ ervan hebben bereikt. Een vorm waarin we zowel van onze eigen mogelijkheden zijn overtuigd, als dat we anderen waarderen en aanmoedigen hun eigen pad te volgen en hun individuele mogelijkheden te ontplooien.

En tot dat misschien maar zorgen dat we een bosje narcissen op tafel hebben staan.

Ver van ons bed

In deze tijd waarin we vrijwel onmiddellijk (kunnen) weten wat er waar ook op de wereld gebeurt ~ waarin we continu bereikbaar zijn, e-mailen alweer ‘uit’ is en we ons leven delen op sociale media ~ zijn we steeds met zoveel tegelijk bezig, dat we moeten kiezen waar we werkelijk op reageren en welke zaken zoveel verder van ons afstaan dat we her misschien kennis van nemen, maar er niet op reageren.

Kiezen tussen wat we belangrijk vinden ~ mogelijk zelfs een deel van ons zelf vinden ~ en wat ‘ver van ons bed’ plaatsvindt.

Dat wat ons eigen leven beïnvloedt, daar zouden we logischerwijze op reageren. Dat wat ons niet raakt ~ wat daarmee niet minder ingrijpend is ~ is dan iets waar we niet op reageren.
Vooral omdat we alleen maar dat kunnen veranderen wat we daadwerkelijk kunnen beïnvloeden; en dat zijn eigenlijk alleen maar zaken die met ons eigen leven en met onze directe omgeving te maken hebben.

Maar zo logisch ligt het niet altijd.
Soms is het gemakkelijker ons in te zetten voor juist die situaties die zich ver van ons comfortabele bestaan afspelen. Bijna alsof we niet naar ons eigen leven willen kijken en als het ware wegvluchten in iets wat ons raakt en waar we kunnen helpen.
Zo lang we kijken en reageren op dat wat buiten ons leven ligt, hoeven we niet te kijken naar wat er in ons eigen leven speelt…

Die lijn tussen dat wat zich ‘ver van ons bed’ afspeelt en ons eigen leven ~ onze directe omgeving ~ is niet altijd een scherpe lijn. Sommige dingen die we zien op het nieuws of lezen in de kranten raken ons meer dan anderen. En we doen wat we kunnen om te helpen.
Daarnaast is het altijd een goed idee om ervoor te zorgen dat in ons eigen leven alles op rolletjes loopt.

Maar wat nu wanneer er iets of iemand speelt in de wereld waar we het tot in de kern van onszelf niet mee eens zijn, maar waar we ook niet genoeg invloed op hebben om het te kunnen veranderen?
Het is weliswaar ver van ons bed, maar wat er gebeurt raakt ons tot in de kern van ons wezen…

Dan hebben we een keus.
We kunnen meegaan in de negativiteit die zegt dat we er niets aan kunnen doen, maar kijk, de wereld wordt steeds slechter.
We kunnen actief zoeken naar wat er mogelijk voor goeds uit de huidige situatie voort kan komen; misschien niet nu meteen, maar wel op termijn.
Of we kunnen een declaratie of petitie tekenen waarmee we ons actief distantiëren van wat er gebeurt.

Het grappige is dat het er daarmee niet om gaat of die petitie of declaratie een verschil zal maken, maar eerder dat we voor onszelf besloten hebben dat wat hier gebeurt of gezegd wordt voor ons niet acceptabel is.

Soms is het juist dat wat ver van ons bed plaatsvindt, wat ons laat zien waar we staan in ons eigen leven.

Petitie

Er zijn veel organisaties die petities via het internet mogelijk maken. En er zijn heel veel redenen om een petitie te beginnen. Goede redenen.
Die redenen kunnen persoonlijk zijn, maar kunnen ook gaan over iets in een land ver bij ons vandaan. Die redenen kunnen zelfs zo belangrijk zijn dat ze, goedbeschouwd, de hele wereld aangaan.

Dat betekent niet dat ook de hele wereld zo’n petitie ondertekent; en dat heeft verschillende oorzaken. Ten eerste kan de petitie wel iets aankaarten wat voor de gehele wereld van bang is, maar dat maakt niet automatisch dat iedereen het daar ook mee eens is. En dat geldt zowel voor het concept dat dit iets is dat de gehele wereld aangaat, als voor de ‘beste uitkomst’. Als bij ieder probleem, iedere gebeurtenis, iedere situatie, hebben we ook bij petities (bijna) allemaal een andere, eigen mening.

Daarnaast zijn we niet allemaal ‘op de barricaden’ te vinden.
Sommigen blijven liever veilig binnen hun comfort zone. Anderen nemen liever een ‘hands on’ benadering. En dan is er die groep die een petitie ondertekent; of zelfs de aanzet geeft om een petitie op te stellen en te beginnen.

Het interessante van online petities is dat je bij de meeste organisaties kunt zien wie er tekent en waar die persoon vandaan komt. Zo kunnen we dus zien of een petitie werkelijk de wereld over gaat zoals we hadden gehoopt, of dat een petitie meer lokaal wordt ondertekent. Zo blijken er ook petities te zijn die weliswaar hun reden vinden in een land op een ander continent, maar die reden blijkt dan mensen over de hele wereld te bewegen om hun steun te betuigen…

Het feit dat er een aantal organisaties zijn die online petities mogelijk maken en het feit dat iedereen een petitie kan beginnen, maakt dat er een zekere versplintering plaatsvindt.
Wanneer er bijvoorbeeld vijf petities zijn over hetzelfde onderwerp/situatie/probleem, dan is de kans groot dat een persoon die zich weliswaar betrokken voelt, toch maar één van de vijf petities zal ondertekenen en bij de andere vier petities denkt dat hij of zij al actie heeft ondernomen.

Al deze facetten van een petitie geven me te denken…

Wat zou er gebeuren wanneer er een petitie zou zijn voor vrede. Niet zozeer vrede in de zin van het ontbreken van oorlog of conflict ~ hoewel dat wereldwijd ook hard nodig is ~ maar eerder vrede die begint in onszelf, in ons gezin, onze vriendenkring. Vrede die zich verspreid als een olievlek op water; niet omdat we iets forceren ~ omdat die ander iets ‘moet’ doen of laten ~ maar eerder omdat het begint in onszelf. In ieder van ons.
En wat zou er gebeuren wanneer deze petitie op hetzelfde moment via alle organisaties te tekenen zou zijn?

En dat iedereen die de petitie ondertekent zich inzet voor vrede. In zichzelf ~ en daarmee in de hele wereld…