Narcisme. Volgens het woordenboek de ziekelijke liefde en bewondering voor zichzelf, naar Narkissos uit de Griekse mythologie, die verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld en door de goden uit medelijden in een bloem werd veranderd.
Het is een term die ~ hoewel al heel lang bekend ~ de laatste jaren steeds vaker gebruikt wordt om een bepaald gedrag, een zekere houding van iemand te beschrijven. Het lijkt erop dat we de uiterste grens ~ de polariteit ~ van ons individualisme hebben bereikt op het moment dat we alleen nog maar rekening houden met onszelf. Om welke reden dan ook; hoewel het inderdaad samen lijkt te gaan met een (overmatige?) eigendunk. De houding dat niemand iets zo goed kan doen, aanpakken, of zeggen als wij dat doen. En vanuit die houding zijn we dan geneigd om alleen nog maar naar onszelf te luisteren…
Ik vraag me wel eens af of dat samengaat met het altijd inhebben van ‘oortjes’ om zo te kunnen luisteren naar de muziek die we zelf hebben uitgekozen. Of met het altijd toegang hebben tot de sociale media ~ waar we ook zijn. “Niet omdat het moet, maar omdat het kan” posten we onze selfies, wat wij denken, wat wij doen. Zonder ons ooit af te vragen wie daar nu werkelijk op zit te wachten.
Een paar jaar geleden werd er al alarm geslagen dat de mate waarin ‘selfies’ werden gepost een ziekelijke vorm ging aannemen. Het werd toen al gezien als een vorm van zelfverheerlijking die ~ in ieder geval voor sommigen ~ problematische vormen ging aannemen.
Een misschien wel ziekelijke liefde en bewondering voor onszelf…
Het zou ons dus niet moeten verwonderen dat we steeds vaker mensen tegenkomen die nauwelijks kijken naar waar anderen mee bezig zijn, naar wat anderen te vertellen hebben. Mensen die het hoogste woord hebben om vooral aan anderen te vertellen hoe het één en ander geregeld of gedaan moet worden.
We zouden dus niet verbaasd moeten zijn dat we steeds vaker mensen tegenkomen met narcistische trekjes. Mensen die slecht samenwerken met anderen, omdat ~ of ze dat nu zeggen of niet ~ ze ervan overtuigd zijn dat zij de enigen zijn in de bijeenkomst die iets van werkelijke waarde te vertellen hebben.
Aan de andere kant is de kans groot dat onze enorme hang naar het individualisme weer meer genuanceerde vormen aan gaat nemen nu we de polariteit ~ de uiterste grens ~ ervan hebben bereikt. Een vorm waarin we zowel van onze eigen mogelijkheden zijn overtuigd, als dat we anderen waarderen en aanmoedigen hun eigen pad te volgen en hun individuele mogelijkheden te ontplooien.
En tot dat misschien maar zorgen dat we een bosje narcissen op tafel hebben staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten