Rust

Het is rustig vandaag.
Een diepe, in zichzelf gekeerde stilte.
Het feestgedruis van de Kerstdagen is voorbij en het wachten is nu op ‘Oud en Nieuw’. Zelfs de buurkinderen zijn stil en er wordt geen vuurwerk afgestoken ~ dit in tegenstelling tot gisteren. Het enige rumoer komt van de kraaien…
Rust.

En dan merk ik dat ik het diep in mijzelf toch niet helemaal vertrouw. Dat ik me afvraag of dit de stilte voor de storm is; of dat er iets broeit wat ieder moment tot uitbarsting kan komen.
Inademen, uitademen ~ en dan bijna verwachten dat er iets gebeurt.

Want zo is het dit hele jaar gegaan. Iedere keer dat alles tot rust leek te komen kwam er al snel iets anders naar voren. Aan de andere kant is het ook geen goed idee om die ‘verwachting van problemen’ de wereld in te sturen. Beter is het om te genieten van die rust, die stilte. Dat moment van in onszelf keren en daar vrede vinden. En licht.
En de wereld even de wereld te laten…

Het lijkt alsof wij zo getraind zijn dat we altijd iets moeten doen, dat er altijd iets moet gebeuren, dat het steeds moeilijker is voor ons om ‘in rust te zijn’. Om die stilte te volgen naar binnen toe, om daar de vrede en dat licht (opnieuw) te vinden.
Wanneer we altijd ‘doen’, kan het steeds lastiger worden om te ‘zijn’.

En wanneer we ons er dan van bewust worden dat we ‘zijn’, verwachten we eigenlijk al meteen dat er iets op ons pad zal komen wat we mogen ‘doen’. Iets wat geregeld moet worden, gepland, georganiseerd; en ga zo maar door…

Maar in de rust van vandaag is het goed om bewust te ‘zijn’. Bewust-zijn.

Weten dat wat er ook op ons pad zal komen, we daar goed mee om kunnen gaan. Maar ook dat we die dingen niet hoeven te anticiperen. We hoeven ze niet ‘voor te zijn’.
Als we problemen gaan oplossen die er (nog) niet zijn, dan verspillen we onze energie en tijd. Dan creëren we iets om te doen, terwijl het juist zo goed is om te zijn.
Zeker in deze laatste dagen van het jaar.

Stilte voor de storm? Misschien wel. Maar nu is die storm er nog niet. We weten niet of er een storm komt, of wat die storm ons zal brengen. Het is goed om voorbereid te zijn, maar geen reden om al actie te ondernemen.
En dat geldt ook voor het nieuwe jaar.
Vanuit het bewust-zijn in de rust van deze dagen kunnen we een wensenlijstje maken van die dingen die we in het nieuwe jaar willen gaan doen. We kunnen bedenken hoe we die dingen willen gaan doen en met wie. We kunnen plannen maken en doelen stellen, zodat we voorbereid zijn.
Maar er is geen reden actie te ondernemen.

Rust. En bewust-zijn.
Daar gaat het om vandaag.
.
.

Hordeloop

Er zijn tijden waarin ons leven een oneindige hordeloop lijkt waarop we nauwelijks over het ene obstakel heen zijn, of het volgende obstakel doemt alweer voor ons op. En het lijkt wel alsof er steeds meer obstakels zijn die steeds sneller op ons pad komen naarmate we ons meer bewust worden van alle lessen die het leven ons te leren heeft.
Bijna alsof het universum applaudisseert en ons in een steeds hoger tempo, steeds lastiger levenslessen aanreikt.

Dat klinkt natuurlijk heel mooi.
Zeker wanneer we op een spirituele manier in het leven staan en ons ervan bewust zijn dat ieder van die levenslessen bijdragen aan onze individuele groei ~ aan ons uiteindelijke doel ~ dan kun je zeggen dat het geweldig is dat er steeds meer is om te leren; steeds meer obstakels zijn om te overwinnen. Dan is het gemakkelijk om te zeggen dat inderdaad die hordeloop ~ net als onze eigen groei ~ eindeloos is.

Maar wanneer we er middenin zitten dan zijn al die mooie woorden ver weg. Dan is er eerder de frustratie dat we bij iedere horde opnieuw moeten uitvogelen waar het deze keer over gaat en hoe we hier dan weer het beste mee om kunnen gaan.
En wanneer het er dan op lijkt dat een bepaalde les zich steeds blijft herhalen; hoezeer we ons ook bewust zijn van het thema en hoe hard we er voor onszelf ook aan werken, dan is het gemakkelijk om op gezette tijden het allemaal even niet meer te zien zitten.
Zeker wanneer we er maar niet achter lijken te kunnen komen in welke richting de oplossing te vinden is. Dan blijft er eigenlijk weinig anders over om wat er ook gebeurt ~ wat er ook op ons pad komt ~ naar beste kunnen en weten op te lossen en te hopen dat dit de laatste horde was…
Dat we nu even kunnen ‘uitlopen’ en op adem kunnen komen…

En als we dan eindelijk beseffen dat we op dat punt van ons pad zijn waarop we even uit mogen kijken om van het uitzicht te genieten; we een keer diep adem halen en de zon op ons gezicht voelen… Dan is dat het moment om terug te kijken om te zien hoe we op dit punt gekomen zijn. Vaak kunnen we dan pas werkelijk zien hoeveel we ervaren en geleerd hebben op die hordeloop waar geen einde aan leek te komen. Op dat punt wordt dan ook pas duidelijk waar het nou allemaal over ging; wat het thema van die levenslessen was.

Zou zomaar kunnen dat maar een deel daarvan ‘eigen’ levenslessen waren en dat we voor een ander deel anderen hebben geholpen hun levenslessen te leren. Dat onze les daarin eerder ging over het stellen van grenzen en zien tot waar we bereid zijn te gaan in een bepaalde situatie en waar we het terug leggen bij die ander…
Dat we eigenlijk al die tijd tot het besef mochten komen dat de hordeloop zich afspeelt op een smalle baan en dat we de vrijheid hebben om naast die baan een ander, misschien gemakkelijker pad te kiezen.
.
.

Leef iedere dag alsof het je laatste is

Het klinkt misschien een beetje als ‘doemdenken’, dat advies om iedere dag te leven alsof het je laatste dag op aarde is, maar dat is het niet.
Wanneer we er echt over nadenken, dan houdt dat advies het volgende in:

Dan doen we de dingen die we werkelijk willen doen niet meer ‘later, wanneer we daar tijd voor hebben’; we doen ze nu. We stellen geen dingen meer uit, we gebruiken het ‘goede servies’ en de mooie glazen.
Dan doen we de dingen die we eigenlijk heel onbelangrijk vinden niet meer. Net zoals we de dingen waarvan we denken dat een ander ze van ons verwacht ~ maar die eigenlijk helemaal niet bij onze normen en waarden horen ~ aan de kant schuiven.
Dan wordt het plotseling een heel stuk gemakkelijker om prioriteiten te stellen. Om te kiezen om onze energie, tijd en geld zo te besteden dat ons leven leuker, zinvoller en gemakkelijker wordt.
Dan zeggen we eindelijk die dingen die misschien al jaren een keer gezegd zouden moeten worden. Niet uit boosheid, of om die ander een hak te zetten, maar om duidelijk te maken waar wij staan. Om voor onszelf op te komen. En om die anderen te vertellen dat wat er ook ooit is voorgevallen, we van ze houden.
Dan gaan we avonturen beleven; of het nu grote of kleine avonturen zijn! Bijvoorbeeld door eindelijk die vuurrode trui te kopen die we zo mooi vinden, maar die onze omgeving ‘schreeuwerig’ vindt. Of we besluiten dat na jaren onze vakantie door te brengen op de camping, we dit jaar naar een warm land vliegen voor de vakantie.
Dan zeggen we op die laatste mooie dag in de herfst al onze afspraken af, zodat we een strandwandeling kunnen gaan maken.
Dan stoppen we met klagen over al de dingen die we niet hebben; zijn we dankbaar voor alles wat we wel hebben.
Dan kijken we niet naar alle dingen die nog ‘moeten’ gebeuren, maar zijn we blij met alles wat we al gedaan hebben en focussen we op de dingen die we nog willen doen…
Dan schuiven we schuldgevoelens en excuses aan de kant; en geven we onszelf een schouderklopje voor  wie we werkelijk zijn; en voor alles wat we hebben bereikt.

Kortom, wanneer we iedere dag leven alsof het onze laatste is, dan zou het zomaar kunnen zijn dat we erachter komen dat we leukere, lievere, spannender mensen zijn dan we van onszelf ooit hadden gedacht!
.
.

De eerste dag van de rest van je leven

Of we het nou een ‘dooddoener’ vinden, of een ‘tegeltjeswijsheid’, we kunnen er niet omheen; vandaag is de eerste dag van de rest van ons leven. En die eerste dag komt met een keuze. Blijven we ons leven doorleven op de manier waarop we dat altijd al gedaan hebben?  Of zien we deze ‘eerste dag’ als een nieuw begin, een mogelijkheid om dingen van nu af anders te gaan doen, om nieuwe dingen te beginnen?

Soms zitten we in een proces waardoor iedere dag sowieso een nieuw begin is. Wanneer er mensen of dingen zijn weggevallen uit ons leven, dan wordt opeens alles anders. Het is iets wat met name met feestdagen naar voren komt. En vooral zo’n eerste jaar is dan gevuld met dagen die in het teken staan van “De eerste keer sinds…”

Maar dat neemt niet weg dat goedbeschouwd ~ of we nu in zo’n proces zitten waarin we nieuwe wegen zoeken, nieuwe ervaringen hebben door de omstandigheden of niet ~ iedere dag een nieuwe dag is; een eerste dag!

Vaak is het moeilijkste om te beslissen wat we met de rest van ons leven zouden willen doen. Welke richting we op willen gaan, waar we naartoe willen werken.
Dat komt misschien ook wel een beetje omdat we dan toch denken dat we de nieuwe dingen die we nu in ons leven brengen ook de rest van ons leven moeten blijven doen. Terwijl we dan vergeten dat morgen weer een nieuwe dag is; weer zo’n eerste dag van de rest van ons leven. Met andere woorden, we kunnen ons leven iedere dag opnieuw aanpassen aan hoe wij de rest van ons leven zouden willen leven! Dat is mooi!

Dat houdt dan misschien ook wel in dat wat we met de rest van ons leven willen doen niet zozeer een reeks van activiteiten is ~ bijna een ‘bucket list’ ~ maar eerder een beslissing hoe we in het leven willen staan.
Bijvoorbeeld de beslissing dat we anderen willen helpen.
Hoe we die anderen dan helpen, dat is een keuze die we desnoods iedere nieuwe dag opnieuw kunnen maken. Dat kan zijn door de boodschappen te doen voor iemand die dat zelf niet kan. Of door mensen te leren mediteren. Of door bijles te geven aan scholieren. De reeks van mogelijkheden is eindeloos. En we hoeven niet iets te kiezen en dat vervolgens de komende tien of twintig jaar te doen; we kunnen morgen, volgende week, volgende maand opeens wakker worden op een nieuwe dag en een andere, nieuwe keuze maken.

Zolang we ons realiseren dat vandaag de eerste dag van de rest van ons leven is ~ een dag vol van nieuwe beginnen ~ kunnen we ons leven iedere dag op een nieuwe manier vormen door nieuwe keuzes te maken voor de rest van ons leven!
.
.