Er zijn tijden waarin ons leven een oneindige hordeloop lijkt waarop we nauwelijks over het ene obstakel heen zijn, of het volgende obstakel doemt alweer voor ons op. En het lijkt wel alsof er steeds meer obstakels zijn die steeds sneller op ons pad komen naarmate we ons meer bewust worden van alle lessen die het leven ons te leren heeft.
Bijna alsof het universum applaudisseert en ons in een steeds hoger tempo, steeds lastiger levenslessen aanreikt.
Dat klinkt natuurlijk heel mooi.
Zeker wanneer we op een spirituele manier in het leven staan en ons ervan bewust zijn dat ieder van die levenslessen bijdragen aan onze individuele groei ~ aan ons uiteindelijke doel ~ dan kun je zeggen dat het geweldig is dat er steeds meer is om te leren; steeds meer obstakels zijn om te overwinnen. Dan is het gemakkelijk om te zeggen dat inderdaad die hordeloop ~ net als onze eigen groei ~ eindeloos is.
Maar wanneer we er middenin zitten dan zijn al die mooie woorden ver weg. Dan is er eerder de frustratie dat we bij iedere horde opnieuw moeten uitvogelen waar het deze keer over gaat en hoe we hier dan weer het beste mee om kunnen gaan.
En wanneer het er dan op lijkt dat een bepaalde les zich steeds blijft herhalen; hoezeer we ons ook bewust zijn van het thema en hoe hard we er voor onszelf ook aan werken, dan is het gemakkelijk om op gezette tijden het allemaal even niet meer te zien zitten.
Zeker wanneer we er maar niet achter lijken te kunnen komen in welke richting de oplossing te vinden is. Dan blijft er eigenlijk weinig anders over om wat er ook gebeurt ~ wat er ook op ons pad komt ~ naar beste kunnen en weten op te lossen en te hopen dat dit de laatste horde was…
Dat we nu even kunnen ‘uitlopen’ en op adem kunnen komen…
En als we dan eindelijk beseffen dat we op dat punt van ons pad zijn waarop we even uit mogen kijken om van het uitzicht te genieten; we een keer diep adem halen en de zon op ons gezicht voelen… Dan is dat het moment om terug te kijken om te zien hoe we op dit punt gekomen zijn. Vaak kunnen we dan pas werkelijk zien hoeveel we ervaren en geleerd hebben op die hordeloop waar geen einde aan leek te komen. Op dat punt wordt dan ook pas duidelijk waar het nou allemaal over ging; wat het thema van die levenslessen was.
Zou zomaar kunnen dat maar een deel daarvan ‘eigen’ levenslessen waren en dat we voor een ander deel anderen hebben geholpen hun levenslessen te leren. Dat onze les daarin eerder ging over het stellen van grenzen en zien tot waar we bereid zijn te gaan in een bepaalde situatie en waar we het terug leggen bij die ander…
Dat we eigenlijk al die tijd tot het besef mochten komen dat de hordeloop zich afspeelt op een smalle baan en dat we de vrijheid hebben om naast die baan een ander, misschien gemakkelijker pad te kiezen.
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten