Het licht

7.00 uur vanmorgen.
De buurman komt thuis. Er is genoeg licht om te weten dat de zon al op is.
En twee poezen komen mij van deze heuglijke feiten op de hoogte brengen.
Of ik niet al wil opstaan? Het is al licht tenslotte…

Ik ben niet zo’n ochtendmens.
Aan de andere kant ben ik wel erg gesteld op het licht. Op daglicht, op de zon, maar ook op maneschijn. Mooie lampjes en kaarsenvlammetjes; het vuur in de open haard. En soms kan ik ademloos blijven staan kijken wanneer er op een zomeravond vuurvliegjes te zien zijn!

En dan is er het Licht. Het Spirituele- of Geesteslicht. Het Licht van de Bron…

Welke vorm van licht je ook aanspreekt, het is onlosmakelijk verbonden met de cyclus van het leven.
Van ons dag- en nachtritme, naar het ritme van de maan die iedere vier weken groeit en afneemt; naar het ritme van de seizoenen met de lange zomerdagen en de donkere wintertijd.
Meer persoonlijk zien we ons levenslicht bij onze geboorte, om aan het einde van onze levensreis terug te keren naar het Licht; naar de Bron.

Deze cirkel van licht en donker zijn als een groot ‘uurwerk’ waarin de steeds grotere cirkel allemaal blijven bewegen en zo de seconden, de uren, de dagen en weken aangeven. Met een cirkel die de groeiende en afnemende maan toont en één die de zon en de planeten laat zien.
En wij draaien mee in dat grote uurwerk met onze eigen cirkel, ons eigen ritme en ons eigen licht. Wij bewegen door de dagen en nachten, de maancycli, de seizoenen. Wij bewegen op onze eigen manier, op onze eigen tijd, in ons eigen ritme langs de cirkels van de planeten…
En uiteindelijk worden we ons bewust van het verlangen naar dat andere Licht. Dat allesomvattende Licht; het Licht van de Bron.

Wanneer dat verlangen groot genoeg wordt in ons en het ‘uurwerk van de cirkels van licht’ de poort voor ons opent naar die ultieme cirkel van Licht, dan kunnen we ervoor kiezen om voor een tijd in dat Licht te bewegen…

Maar vanmorgen ~ hoewel het al licht was en tot niet geringe teleurstelling van de poezen ~ liepen mijn persoonlijke cirkel van licht en de cirkel van dag en nacht nog niet synchroon. Met andere woorden, ik heb ervoor gekozen me nog een keer om te draaien; om op te staan in het wat vastere licht dat wat later op de morgen is. Om te genieten van de middagzon en uit te kijken naar de zonsondergang vanavond.

Het ene licht is niet beter of minder goed dan dat andere Licht. Waar het om gaat is dat we op onze eigen manier, op onze eigen tijd, volgens ons eigen ritme door die cirkels, om cirkels, om cirkels van licht bewegen.
.
.

Dingen

Een van de dingen (!) die Facebook toont, is het woord wat je het meest gebruikt op Facebook. En het klinkt misschien een beetje ‘dingy’, maar bij mij staat ‘dingen’ bovenaan de lijst van veelgebruikte woorden. Volgens Facebook, tenminste.

De betekenis van dingen loopt heel ver uiteen.
Het kan gaan over een onderhandeling, over wedijveren. Het zijn voorwerpen, zaken, gebeurtenissen; maar het kan ook een waardeaanduiding zijn voor een persoon ~ en wanneer we even niet op de naam van een persoon kunnen komen dan is het, jawel, ‘Dinges’ of ‘Dingetje’.

Het is daarmee een woord wat je zowel voor het fysieke, materiële kunt gebruiken, als voor zaken, gebeurtenissen, concepten ~ en ja, dus zelfs voor mensen. We gebruiken het om iets aan te duiden, zonder werkelijk specifiek te worden. Immers, wanneer we iets specifiek willen maken dan kunnen we het beter omschrijven dan alleen maar ‘ding’.

Aan de andere kant laat het leven zich niet altijd omschrijven. Door onze dag heen doen we doorlopend indrukken op, hebben we gedachten en gevoelens. We hebben onze plannen en taken die we willen doen ~ of dat nu betaald werk is of niet.
En wanneer we daarin ook een meer spirituele kijk op het leven meenemen, dan wordt dat omschrijven alleen maar lastiger. Want hoewel we voor ons gevoel ~ in ons hart ~ heel goed weten wat we willen en waar we naar op weg zijn, is de volgende stap op ons pad niet altijd duidelijk.

Wat we ook doen, hoe we ons ook voelen, waarheen we ook op weg zijn…
Het zijn ieder voor zich dingen die ons leven vormen zonder dat we daar een omschrijving voor hebben.
En als je dan dit alles op een rijtje zet, dan is het niet helemaal onlogisch dat ‘ding’ of ‘dingen’ een veelgebruikt woord is in onze taal.

Maar als je het zo ziet staan op je computerscherm: het woord dat je het meest gebruikt is ‘dingen’, dan klinkt dat ook ongelofelijk vaag. Alsof ik zelf niet goed weet waarheen ik op weg ben of wat ik wil vertellen. Een beetje zwevend tussen wat geweest is en wat nog gaat komen; bijna zonder richting te geven aan wensen en verlangens…

Dat brengt de vraag naar voren of dat inderdaad is wat op dit moment in mijn leven aan de hand is, of dat ik gewoon niet zo specifiek wil zijn in dat wat ik op Facebook zet om te delen met de wereld.

En het ene is niet beter of slechter is dan het andere; maar het is wel een goed idee om daar eens bij stil te staan.
.
.

Zelfbeschrijving

De wereld is veranderd. De energie waarin we leven heeft een steeds hogere frequentie, waardoor sommige dingen steeds gemakkelijker te zien zijn, terwijl andere zaken een steeds groter mysterie lijken te worden. Daarnaast worden de polariteiten steeds meer zichtbaar. In de politiek, in het nieuws en ook in onszelf.
Want of we dat nu willen of niet, wij zelf zijn ook veranderd!
Het kan zijn dat we daardoor moeite hebben met het nemen van beslissingen; of juist ~ eindelijk ~ weer weten wat we werkelijk willen doen in ons leven. Maar hoe dan ook, met de verandering in onszelf, veranderen onze wensen, verlangens en prioriteiten.

En dat is goed!
Die verandering in ons is noodzakelijk om te blijven functioneren in de veranderende energie om ons heen.

Dat maakt dit een goed moment om eens stil te staan bij hoe we onszelf zien en beschrijven.

Zien we onszelf nog steeds als het onzekere kind op de eerste dag van het nieuwe schooljaar? Of als de student(e) die in alles een reden voor een party vindt? Beschrijven we onszelf als iemand die eeuwig op zoek is naar een beter leven, zonder dat in onze beleving ooit te bereiken? Als avonturier, brandweerman, dokter of leraar?
En past de beschrijving van onszelf bij wie we op dit moment van ons leven werkelijk zijn?
Past het bij de persoon die we willen zijn? Bij onze nieuwe wensen en verlangens in deze nieuwe energie?

Of is het tijd om onszelf opnieuw te beschrijven? Om onszelf te definiëren als de unieke, prachtige mens die we zijn? Om alles wat we vroeger waren ~ en misschien zelfs onze dromen van vroeger ~ los te laten en nieuwe woorden te geven aan wie we zijn…

Het is sowieso interessant om onszelf een keer bewust te beschrijven.
Zijn we ‘alleen maar moeder’? Of zijn we ‘moeder van het jaar’? Hebben we een baan of een carrière?
Met andere woorden, gebruiken we woorden die ons op de meest positieve manier beschrijven, of is de beschrijving van onszelf maar ‘lauw’? Beschrijven we de persoon die we waren, of de persoon die we willen zijn?

Vanuit een spiritueel perspectief creëren we dat wat we denken in ons leven.
Maar wanneer we in een veranderende wereld onszelf blijven beschrijven als de persoon die we vroeger waren, dan maken we het lastiger voor onszelf om met de veranderende energie mee te veranderen.

En hoe beter we de balans vinden tussen die prachtige, unieke persoon die we werkelijk zijn op dit moment en degene die we willen worden in onze zelfbeschrijving, des te gemakkelijker wordt het om met de wereld om ons heen om te gaan…
.
.

In de winter wordt alles groen…

In Nederland leven we met vier seizoenen. Hoewel de seizoenen niet meer zo scherp zijn afgebakend als ze vroeger waren en het soms lijkt alsof we nauwelijks geen winter of voorjaar hebben…
Het lijkt alsof de natuur van het ene naar het andere seizoen huppelt zonder acht te slaan op de tijd die wij mensen het seizoen toekennen, zodat het van de herfst meteen overgaat in het voorjaar; of van de winter zomaar zomer lijkt te worden…

Maar iets wat blijft is dat in de herfst de bomen hun bladeren verliezen, het gras wordt bruin. Modderpoelen vormen waar paden over de koude grond lopen. De dagen worden korter en alle kleur lijkt uit de natuur te verdwijnen.

Het is iets waar ik nooit o over had nagedacht; iets ‘wat zo hoort’.
Maar het is hoe de cyclus van de seizoenen ~ met de dagen die korter worden tot mid-winter, om daarna weer langer te worden ~ zich in Nederland laat zien.

In California is juist de zomer droog en bruin. Het gras alleen daar groen, waar het water krijgt. En dat gebeurt nog maar zelden na een paar jaar ven grote droogte. Wordt het dan winter, dan gaat het ~ met een beetje geluk ~ regenen en wordt alles groen. Plotseling zijn de omringende heuvels, de bermen en de parken groen. En kort daarna gaat de Mimosa bloeien en zie je hier en daar de roze bloesem van amandelbomen.
In California is de winter juist het seizoen waarin de natuur haar kansen grijpt en de gehele omgeving een ander aanzien geeft.

Zo gauw de regen stopt is de winter voorbij.
In verbazingwekkend korte tijd zijn de heuvels weer bruin. De bomen houden hun bladeren, maar met iedere dag wordt de grond droger. Het is het begin van de zomer.

Met de verschillende klimaten, is het natuurlijk allemaal heel logisch.

Die tegenstelling tussen zomer en winter zoals we die in Nederland ervaren en hoe die in California worden beleefd, is één van de dingen die me iedere keer weer uit mijn ritme halen; met name de winter…
Bijna alsof het iedere keer weer een onmogelijkheid is. Immers, in de zomer is alles groen, toch? Een groene winter; zelfs wanneer we een uitermate milde winter hebben in Nederland komt dat niet voor.

Wat ik me alleen nooit eerder had gerealiseerd is hoezeer de seizoenen waar we mee opgroeien ons leven en ons ritme beïnvloeden. Hoezeer die cyclus een deel is van ons systeem; onze energie.
Of we de winter nu fijn vinden ~ met de korte, soms sombere dagen en de lange donkere nachten ~ of dat we tegen onszelf en de wereld zeggen dat we wel zonder die winter kunnen; het blijkt een deel van onszelf te zijn dat dieper is verankerd dan we ons misschien wel bewust zijn.
.
.