Zwerfafval

Een snelle google zoekopdracht levert onmiddellijk een aantal teksten op… Hier is de definitie van Wikipedia:
= Zwerfafval of zwerfvuil is al het afval dat rondslingert op straat, in de berm, op het strand of bijvoorbeeld in natuurparken. Het is afval dat door mensen bewust of onbewust is weggegooid of achtergelaten op plaatsen die daar niet voor bestemd zijn of door indirect toedoen of nalatigheid van mensen op die plaatsen is terechtgekomen.
Zwerfafval bestaat voornamelijk uit verpakkingsmateriaal van consumpties: blikjes, flesjes, wikkels en bijvoorbeeld patatbakjes. Ook sigarettenpeuken, kauwgomresten ("spum") en papier slingeren vaak op straat, in parken of langs de weg rond. =

Het zou zomaar kunnen zijn dat op z’n minst een deel van het probleem te vinden is in de houding of misschien zelfs de overtuiging dat de openbare ruimtes zoals straten, parken, stranden etc. niet zozeer ‘van ons allemaal’ zijn, maar eerder een gevoel oproepen van ‘het is toch niet van mij’… Daaraan gekoppeld dat de overheid inderdaad het meeste zwerfafval wel opruimt ~ zelfs iedere week in onze toch heel nette straat ~ dan is er opeens geen greintje motivatie meer te bespeuren om ons op een ‘goede’ manier van ons afval te ontdoen. Zoals in een openbare prullenbak, of meenemen naar huis en thuis in de prullenbak…

Het is in zekere zin een spiraal waarin het afschuiven van de verantwoordelijkheid voor onze leefomgeving, ‘De straat is toch niet van mij, dus waarom zou ik…’, het achterblijven van zwerfafval in de hand werkt.
Want zoals er dit ‘gewone’ zichtbare zwerfafval is, is er ook ‘onzichtbaar zwerfafval’. Dingen die geen ruimte innemen, geen gewicht hebben, geen vorm hebben en die toch afdoen aan de omgeving.
Zoals keiharde muziek, of schreeuwende mensen ~ vaak kinderen, maar ook regelmatig volwassenen. Plotseling is het geen keuze meer of je naar muziek wilt luisteren, maar is de keuze of je op die plek wilt blijven.
Of mensen die pal voor de deur van een restaurant staan te roken. In het restaurant verboden, maar om in het restaurant te komen moet je je dar toch soms een weg door banen.

Maar misschien wel het minst in het oog springende ‘onzichtbare zwerfafval’ zijn gedachten…
Als ergens een stevige ruzie heeft plaatsgevonden, dan kan die beklemmende, boze sfeer daar nog best een tijdje blijven hangen. Een ongeïnteresseerde ‘het zal mijn tijd wel duren’-mentaliteit hoeft niet uitgesproken te worden om toch een stempel te drukken op de omgeving. En de houding dat een ander het wel opruimt want ‘De straat is toch niet van mij, dus waarom zou ik…’; ook dat is een in zichzelf een vorm van ‘onzichtbaar zwerfafval’.

De realiteit is dat we op dit gebied met betrekkelijk weinig moeite onze omgeving al snel een enorm stuk kunnen verbeteren. Gewoon door zwerfafval dat we zien liggen op te pakken en weg te gooien. Door onze verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en onze omgeving. Door te genieten van de natuur en het iedereen te gunnen daar net zoveel van te genieten als wij dat doen; ieder op onze eigen manier.
.
.