Oude foto’s hebben iets. In zekere zin zijn die oude zwart-wit foto’s nostalgisch, curieus. We kijken ernaar met een zekere verwondering over hoe het leven toen was; lang geleden… We lezen ~ of als we nog familieleden of vrienden hebben die dat verleden hebben meegemaakt, luisteren naar ~ de verhalen uit lang vervlogen tijden.
In zekere zin hebben ook de verhalen uit onze eigen jeugd een zekere bekoring. Onszelf zien op foto’s met een ‘open’, onschuldig, vrolijk kindergezichtje die de herinnering terughalen over tijden waarin we vol verwachting naar het leven keken. We waren in het ‘nu’ en van daar uit kon het leven alleen maar beter worden!
Terugkijkend kunnen we dan ook zien hoe dat niet altijd zo is gelopen.
En soms zijn het de meest onschuldige opmerkingen die ons pad een andere wending hebben gegeven dan we toen verwachtingsvol naar uitkeken. Iets als “Lief zijn hoor!”. Of “Als je zoet bent krijg je een snoepje”.
En die goedbedoelde opmerkingen kunnen ons in een (gedrags)patroon gebracht hebben waar we boven alles ‘lief zijn’. Ook als dat niet hoeft, of wanneer het beter is om een frustratie of boosheid te uiten. En soms ten koste van ‘authentiek zijn’ of ‘onszelf zijn’.
Op één of andere manier ~ ook als we het begrip hebben dat er geen logische basis is voor ons gedrag ~ blijven we onszelf tekort doen door vooral ‘lief te zijn’.
Het is een manier waarop die lang vervlogen tijden een deel blijven uitmaken van ons leven; soms heel onbewust. Totdat we ons opeens realiseren dat we dingen met ons meedragen die in lang vervlogen tijden weliswaar klopten, hielpen, of op z’n plaats waren; maar die ons door de jaren heen steeds meer zijn gaan hinderen. Ons in de weg zijn gaan zitten.
Dan is het tijd om dat deel van ons uit vervlogen tijden los te laten.
Niet om er helemaal afstand van te nemen, maar om het boek met de foto’s, verhalen en ervaringen van vroeger te sluiten en op de plank te zetten.
Op die manier kunnen we het boek altijd even terugpakken om iets op te zoeken. Om terug te kijken. Om ons te verwonderen over de foto’s van weleer. Maar zonder de behoefte om dat wat geweest is opnieuw een actief deel van ons leven in het ‘nu’ te maken…
De vervlogen tijden zijn de stapstenen die ons gebracht hebben waar we nu zijn. En hoewel ze ons veel geleerd hebben, hoeven we ze niet met ons mee te blijven dragen. We kunnen dankbaar zijn voor wat het ons gebracht heeft, zonder in onze gedachten steeds met het verleden bezig te blijven.
De vervlogen tijden zijn voorbij, laten we ons richten op vandaag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten