Soms is het een goed idee om eens te kijken naar wanneer en waarom we ons tekortgedaan voelen. Dat kan zijn omdat ons iets beloofd is waar we vervolgens nooit meer iets over horen. Of omdat we een afspraak hebben gemaakt, iets zijn overeengekomen met iemand wat dan niet wordt nagekomen. Of zelfs wanneer we een tekort aan wisselgeld terugkrijgen wanneer we ergens its kopen.
En in dit soort gevallen hebben we vaak daadwerkelijk een reden om ons tekortgedaan te voelen. Welke stappen we vervolgens nemen ~ of we iemand erop aanspreken of het gewoon loslaten en leren van de ervaring ~ dat is onze keuze.
Aan de andere kant gaat dat gevoel dat we tekortgedaan zijn vaak meer over een gevoel in plaats van een traceerbare interactie met iemand anders. Een gevoel van onvrede; een gevoel dat we meer waard zijn dan wat we krijgen van onze partner, onze baas ~ alweer geen promotie (?) ~ onze vrienden, of zelfs van het leven zelf!
Als we daarmee rond blijven lopen kan zo’n gevoel van onvrede, van tekortgedaan worden, een eigen leven gaan leiden. En wanneer dat gebeurt komen we al gauw op een punt waarop niemand meer iets goed kan doen. De bos bloemen waar onze partner mee aan komt zetten is te klein of de verkeerde kleur. De loonsverhoging is maar een tientje in de maand. Onze vrienden hebben op woensdag tijd terwijl wij op donderdag iets wilden ondernemen en ga zo maar door…
Eenmaal op dit punt aangekomen zouden we ons eigenlijk eens achter de oren moeten krabben en ons afvragen wat er nu eigenlijk echt aan de hand is. Gaat het in werkelijkheid over wat anderen ons te bieden hebben? Of ligt de oorzaak van dat gevoel van onvrede veel dichterbij, in onszelf?
Zou het zo kunnen zijn dat we zo druk bezig zijn met van alles wat we doen voor anderen, dat we onszelf vergeten? Dat we onszelf tekort doen?
We hebben allemaal onze eigen wensen, verlangens en behoeften die we graag vervuld willen zien.
Dat kan door onze wensen en verlangens kenbaar te maken aan een ander; erover te praten en zo een manier te bedenken waarop wij krijgen wat we nodig hebben.
Dat kan ook door ~ tenminste zo één keer in de week ~ stil te staan bij de vraag wat wij zelf nodige hebben; wat wij zelf wensen of verlangen en hoe we dat aan onszelf kunnen geven.
Soms is het handiger om zelf die bos bloemen te kopen in plaats van te gaan zitten wachten totdat een ander “eindelijk het idee krijgt”. Om op die manier aan onszelf precies dat te geven wat we wensen.
En vaak is het beter om de tijd die we voor onszelf nodig hebben gewoon in te plannen en er duidelijk over te zijn dat dit onze ‘eigen tijd’, onze ‘alleen tijd’ is.
En plotseling merken we dan dat dit gevoel van tekortgedaan zijn begint te verdwijnen. Dat we weer rustiger worden in onszelf en weer mogelijkheden zien in de wereld om ons heen in plaats van hoe het van alles van ons afneemt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten