Voor niets gaat de zon op

Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan zijn de zegswijzen die te maken hebben met de zon ~ met wat gaan ‘doen’ ~ de dingen die met een zekere regelmaat terugkomen in mijn gedachten. Zegswijzen zoals ‘De morgenstond heeft goud in de mond’ of ‘voor niets gaat de zon op’. Zegswijzen die niet alleen zeggen dat we aan de gang moeten gaan, dat we het werk dat (altijd) op ons ligt te wachten maar beter moeten gaan doen, maar ook dat we dat vroeg op de dag moeten doen…
Niet echt een ideaal beginpunt voor een avondmens als ik.

Het is niet dat ik het werk dat gedaan moet worden niet doe, maar meer dat het voor mij het beste werkt wanneer ik het doe op mijn eigen manier, mijn eigen tijd ~ wat later in de dag dus. Als de zon wat hoger staat en de tijd om van de zonsopgang te genieten alweer uren voorbij is…

En een deel van het werk doen op mijn manier betekent dat ik de dingen ook op mijn manier organiseer. Een organisatie die niet heel zinvol lijkt voor anderen die er vanaf de zijkant naar staan te kijken, maar die werkt voor mij.
Op dit moment betekent dit dat ik mijn werk heb verplaatst van de ene plek naar de andere. En aan de ene kant is dat een goede zet, want nu heb ik alle dingen die moeten gebeuren op dezelfde plaats ~ iets wat veel beter werkt dan continu van de ene naar de andere plek heen en weer te trekken. Aan de andere kant betekent het dat mijn ruimte nu gevuld wordt met meer werk dan me lief is. Opgestapeld in dozen en tassen staat het werk hier nu op me te wachten.

Maar hoe ik het ook wend en keer; waar de zon opkomt en ondergaat zonder mankeren, blijven de dozen en tassen gewoon staan totdat ik ik beweging kom. Vroeg of laat gaat dat ook gebeuren; en waarschijnlijk niet in de morgenstond…

Wat het me laat zien is dat ik de dingen anders aanpak dan de manier waarmee ik ben opgevoed. Het maakt me er opeens van bewust dat ik mijn eigen manier heb gevonden en dat ik dat prima vind! Ik zit niet meer vast aan hoe mijn ouders dingen deden en voel me daar allang niet meer schuldig over.

En hoewel dat een kleinigheidje lijkt ~ bijna een open deur ~ is dat het niet. Het is een ‘big deal’! Want hoewel we er allemaal naar streven om ons eigen leven op onze eigen manier te gaan leven, merken we maar al te vaak dat we toch nog steeds op dezelfde manier reageren als onze ouders dat deden.
Dus als je dan merkt dat je werkelijk je eigen weg gaat ~ al is het maar met iets simpels als opruimen ~  dan is dat duidelijk een schouderklopje waard!!
Laat de zon maar schijnen!!
.
.