Iedere eens in de zoveel tijd voelt het of de wereld bizar is. Of het nieuws bizar is. En om me heen kijkend lijkt het gedrag op straat en in het verkeer ondermeer bizar.
Zoals een groepje tieners die vinden dat hun maatje een hele bink is wanneer hij mij probeert te intimideren door opzettelijk tegen me aan te lopen. Of automobilisten die ~ om welke reden dan ook ~ plotseling de busbaan gebruiken. Misschien omdat ze haast hebben, omdat ze vinden dat de rij voor het stoplicht te lang is, of omdat ze denken dat de busbaan de rijstrook is vanwaar ze afslaan… Of mensen die bewust in de rijstrook voor de ene richting gaan staan, om zo gauw het licht groen wordt de eerste auto’s afsnijden en toch de andere richting op te gaan…
Nu heeft iedereen natuurlijk het recht die richting te reizen die ze willen, maar de manier waarop steeds meer mensen dat doen, lijkt in steeds hogere mate bizar.
Of het nieuws dat in het keurige flatgebouw waar mijn moeder woonde ~ 40 ruime appartementen die volgens eenieder bewoond worden door keurige mensen ~ in de laatste paar maanden een marihunana kwekerij was opgezet. Buren vroegen zich al af waarom ze er werkelijk nooit iemand zagen…
Of het weer… 20 graden in november; is natuurlijk helemaal fijn, zulk heerlijk weer. Maar hoe zal ik het zeggen; het is bizar.
En wanneer al die dingen dan opeens in een gewone week gebeuren, dan begin ik opeens aan mezelf te twijfelen. Zijn al die gebeurtenissen bizar? Of is het mijn perspectief; de manier waarop ik ernaar kijk? Of misschien ben ik het zelf; ben ik degene die buiten de ‘normaal’ staat?
Net als met alle dingen die op ons pad komen, gaat het er vaak minder om wat het is en meer over hoe we daar mee omgaan.
Het is gemakkelijk om geïrriteerd te raken wanneer we van de ene in de andere bizarre situatie belanden (iets wat mogelijk ook een tikje bizar is?). Maar we kunnen het ook als een seintje zien dat het goed is om onszelf te blijven. Om stevig in onze schoenen te blijven staan en ons eigen pad te vervolgen op onze geheel eigen manier.
Om wel te kijken naar wat er zo om ons heen gebeurt ~ om ons er zelfs over te verwonderen ~ maar ons er niet in te laten meeslepen.
Hoe we dat doen?
Dat is afhankelijk van de situatie die we tegenkomen. Iedere situatie is verschillend en de manier waarop we daarmee omgaan is uniek.
Maar hoe we er ook naar kijken of mee omgaan, het belangrijkste is wellicht dat we erom kunnen lachen. Het kunnen zien voor de bizarre situatie die het in werkelijkheid is, om dan verder te gaan met ons eigen leven.
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten