Iedere eens in de zoveel tijd worden we geconfronteerd met levensvragen. Van die vragen die gaan over waarom we hier zijn, wat het doel is van ons bestaan. Vaak vallen die levensvragen uiteen in twee categorieën: de eerste over het ‘waarom’, de tweede over ‘wat en hoe’. Dus over de reden van ons bestaan en hoe we daaraan invulling geven.
Gisteren zei iemand tegen mij dat we het uiteindelijk allemaal doen voor one kinderen. Dus zolang het allemaal goed gaat met onze kinderen, doen wij het goed. Bijna onmiddellijk gevolgd in het gesprek dat je nooit iets alleen voor een ander kunt doen, want je hebt tenslotte ook je eigen leven.
Het is iets om over na te denken.
Aan de ene kant ligt voor deze persoon de reden van het bestaan bij zijn kinderen ~ dus buiten zichzelf ~ terwijl de manier waarop we dat invulling geven niet (helemaal) buiten onszelf mag liggen, want je hebt ook je eigen leven.
Zo op het eerste gezicht lijkt het een tegenspraak die ons leven terug kan brengen tot twee vragen:
Doen we de dingen die we doen voor onszelf of voor een ander?
En wat houden we daar voor onszelf aan over?
Die eerste vraag is ‘tricky’.
Hoewel er verandering in begint te komen, zijn velen van ons opgegroeid met de gedachte dat iets helemaal voor jezelf doen egoïstisch is; en het is niet goed ~ of zelfs slecht ~ om egoïstisch te zijn. Dus vanuit onze opvoeding hebben we vaak de boodschap meegekregen dat het beter is om de dingen die we doen voor een ander te doen, dan voor onszelf. Tijd voor onszelf is ‘rusttijd’, om daarna weer voor een ander aan de slag te gaan…
Dan is het ook niet meteen helder hoe je dan precies de dingen die je doet voor jezelf doet, zonder daarbij bijvoorbeeld je gezin of je familie tekort te doen. We hebben het simpelweg nooit geleerd!
Het lijkt belangrijk te zijn om die dingen die je doet (moet doen) met plezier doet. Dat het werk wat je doet je naast je inkomen een meerwaarde geeft. Dat kan een goed gevoel over jezelf zijn, of bijvoorbeeld het besef dat je door wat jij doet een verschil maakt in het leven van anderen; en daarmee de wereld ten goede verandert.
En dat is dan tegelijkertijd iets wat we daar voor onszelf aan over houden. Een goed gevoel; een gevoel van eigenwaarde.
Maar is dat werkelijk het antwoord op die levensvraag?
Dan merk ik dat hoe langer ik daarover nadenk, des te meer ik tot het besef kom dat ik iets leer van alles wat ik doe; zelfs van iedere mens die ik tegenkom…
En dat zou ~ in ieder geval voor mij ~ wel eens de kern van alle levensvragen kunnen zijn.
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten