De zee

Er zijn voor mij maar weinig dingen zo fascinerend als de zee. De constante beweging, het ontstaan van golven die in een niet aflatende stroom het strand oprollen. De eb en de vloed; en hoe de tijden van de eb en de vloed niet passen in een etmaal waardoor de eb en de vloed iedere dag op een ander tijdstip plaatsvindt. Hoe dat moment van het laagste water bij eb en het hoogste water bij vloed eigenlijk heel snel voorbij gaan; iets wat je beter kunt zien des te breder het strand is…

En het geluid van de golven, de branding, het water dat zich terugtrekt en dan met de volgende golf weer het strand op stroomt. Een steeds aanwezig, rustgevend geluid dat zo zijn geheel eigen ritme heeft.

Bij mooi weer en een kalme zee is het heerlijk om op blote voeten langs de waterlijn te lopen…

Maar bij harde wind en zelfs regen is de zee niet minder levend!
Dan zijn er de witte koppen op de golven die met meer kracht breken op het strand en zo gauw ze de kans krijgen het zand, de schelpen en zelfs stenen en rotsen mee terug nemen naar de zee. Het zand wordt weggespoeld, terwijl de schelpen, stenen, rotsen, maar ook afval later weer netjes op het strand worden gedeponeerd.
(We kunnen het afval wel in zee gooien, maar uiteindelijk brengt de zee het weer terug op onze deurmat alsof ze zeggen wil dat het niet haar verantwoordelijkheid is, maar echt heus de onze…)

Dan zijn er ook de heldere dagen waarop je bijna eindeloos kunt kijken; achter je de kust en voor je alleen maar water. Bij een heel klein beetje mist kun je dan bijna niet zien waar het water ophoudt en de lucht begint. Precies daar aan de horizon lopen lucht en water in elkaar over.

Iedere keer dat ik aan zee ben lijk ik weer meer aspecten en facetten van de zee te ontdekken. Verschillende kleuren, hoe de wind heel anders kan voelen de ene dag of de andere…

En als ik me dan omdraai om weer terug naar te huis gaan, dan realiseer ik me dat er minstens zo veel te ontdekken is over het gras op de duinen; de oude, door de wind kromgebogen bomen langs de weg. Zelfs de bomen voor mijn huis hebben talloze aspecten en facetten die fascineren en rust brengen.
Het enige dat nodig is om de natuur op die manier te bewonderen is dat we de tijd nemen om ernaar te kijken, om te observeren, te luisteren en zo steeds beter die verbondenheid te voelen die er altijd is.
.
.