Het einde van een tijdperk

Eens in de zoveel tijd maken we iets mee in ons leven dat ‘het einde van een tijdperk’ aangeeft. Dat kan het wisselen van de seizoenen zijn, het slagen voor een examen, een nieuwe baan of juist een pensionering, een verhuizing ~ maar wat het ook is, er is een verandering die ons in een volgende fase van ons leven doet belanden.
Daarmee is zo’n ‘einde van een tijdperk’ meestal ook een punt van bezinning. Een moment om terug te kijken naar wat was en vooruit te kijken naar wat gaat komen. Een ‘tijdsgewricht’ waarbij het ‘nu’ de brug is tussen de tijd die was en de tijd die gaat komen…

Zo’n ‘einde van een tijdperk’ is een verandering die dan ook altijd samengaat met een afscheid.
Dat kan een afscheid zijn dat we uitbundig vieren; ‘eindelijk klaar met school!’. Maar het kan ook een afscheid zijn van zaken waar we, in de tijd ze een deel van ons leven waren, intens van genoten hebben! En hoewel we dan uitkijken naar de toekomst en de nieuwe avonturen die daarin nog verborgen liggen, kan er ook een zeker verdriet zijn over dat wat we achterlaten.
Het halen van dat eindexamen is fantastisch, maar nu waaien de vrienden waar we mee zijn opgegroeid uit in alle windrichtingen, ieder op weg naar de toekomst van hun keuze.

Hetzelfde geldt voor bijna iedere verandering in ons leven. Of het nu een verandering is waar we al heel lang naar hebben uitgekeken, of een verandering die ons ‘zomaar overkomt’ of zelfs voor ons gevoel een beetje wordt opgedrongen. Er is altijd een afscheid van dat wat we kennen; van dat wat vertrouwd is voor ons. En die toekomst met nieuwe avonturen ziet er lang niet altijd duidelijk of leuk en spannend uit.
Dat maakt dat we aan de ene kant weerstand kunnen hebben om dat wat deel is geweest van ons leven op te geven, terwijl we aan de andere kant weerstand kunnen hebben om een onbekende toekomst in te stappen ~ zelfs wanneer we al een poosje hebben uitgekeken naar alle mogelijkheden die die toekomst ons te bieden heeft.

Die dubbele weerstand ~ aan de ene kant om dat wat was los te laten en aan de andere kant om dat wat komt te omarmen ~ kan maken dat we als het ware klem komen te zitten in dat ‘tijdsgewricht’. Dat we op die brug tussen wat was en wat kan zijn stil blijven staan. Dat we meer tijd nodig hebben dan we dachten om ons te bezinnen…

Om dan uiteindelijk (hopelijk) tot de conclusie te komen dat er een toekomst voor ons openligt.
En die toekomst is goed!