Voor zolang ik me kan herinneren zijn mijn moeder en haar zussen ieder jaar bij elkaar gekomen in wat in de familie de ‘zussen-reünie’ werd genoemd. De reünie is ontstaan toen de zussen, vier in getal, allemaal hun eigen gezin hadden en door de drukte van gezinnen met kleine kinderen, beginnende carrières en nogal verspreid over het land wonend geen tijd hadden om elkaar regelmatig te zien of te spreken en elkaar een beetje uit het oog dreigden te verliezen.
Dit alles in een tijd dat je telefoongesprekken kort hield om de kosten in de hand te houden…
Maar die ene dag in het jaar werd er met iedereen bijgepraat, ‘vijf kwartier in een uur’. Er werd kinderkleding doorgegeven en geruild zodat wij als kinderen na zo’n dag ook vaak weer ‘nieuwe’ kleding in de kast hadden hangen. Er werden (groeps)foto’s gemaakt en aan het einde van de dag ging iedereen moe maar voldaan weer naar huis.
Sommige jaren leek zo’n dag te kort, terwijl in andere jaren een dag zeker lang genoeg was; afhankelijk van wat er op dat moment speelde in de familie. Maar al met al is de familie op die manier wel bij elkaar gebleven door dik en dun en door lief en leed…
Vandaag vindt de reünie weer plaats en ik ben als enige van mijn generatie uitgenodigd ‘als de dochter van mijn moeder’. De reünie heeft door de jaren heen een wat ander karakter gekregen en nu komen mijn tante, twee ooms ieder met hun tweede vrouw, een achterneef van mijn tante met zijn vrouw en het halfzusje van mijn tante bij elkaar. Niet meer zozeer om bij te praten ~ dat kan tegenwoordig zeker zo gemakkelijk via telefoon of Skype ~ of om kleding, recepten, boeken of informatie uit te wisselen, maar meer om die familieband in stand te houden zolang dat nog kan.
Het is nu een rustiger, mildere gebeurtenis waarin het genoegen van elkaar weer een keer te zien de boventoon voert…
Als traditie lijkt het iets te zijn wat meer in de vorige eeuw thuishoort, in een tijd waarin een dagje uit nog een hele belevenis was. In een tijd waarin we minder mobiel waren en nog geen mobiele telefoons hadden. In een tijd zonder Facebook, Skype, of WhatsApp.
Aan de andere kant geeft dat persoonlijke contact ook een heel rijk gevoel, een gevoel wat helemaal los staat van of je de persoon nu mag of niet. Het is een heel persoonlijk contact met je ‘roots’, de wortels van de familieboom. Aan de ooms en tantes kun je nog de vragen stellen over wat er ooit gebeurt is. Wat de familieband nu precies is met die verre achternicht. Of hoe het nu precies zat met dat verhaal over je toch wel wat excentrieke grootvader…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten