In ons leven nemen we vaak afscheid. Niets dramatisch, maar heel gewoon; wanneer we weer naar huis gaan nadat we bij vrienden op bezoek zijn geweest, dan nemen we afscheid van onze vrienden. Aan het einde van een schooljaar, dan nemen we afscheid van onze klasgenootjes, de juf of meester; en eigenlijk een beetje van de hele school. En aan het einde van een vakantie nemen we afscheid van het hotel, het vakantiehuisje, of de reis die we hebben ondernomen en kijken we (toch wel) weer uit naar het ‘gewone’ leven van alledag.
En zo nemen we ook afscheid wanneer we van baan wisselen; of wanneer we gaan verhuizen. En dat doen we dan niet alleen van de mensen waar we mee hebben gewerkt of de buren, maar ook van het werk dat we er gedaan hebben en het huis waarin we hebben gewoond en geleefd.
We nemen afscheid van dat wat is geweest en vervolgen ons pad vol verwachting in de richting van dat wat gaat komen.
Natuurlijk zijn er ook meer dramatische situaties waarin we afscheid nemen. Van vrienden of familie bij emigratie. Bij een scheiding. Of bij het heengaan van iemand in de familie of vriendenkring…
Wat al deze situaties gemeen hebben is dat een bestaande situatie stopt ~ ophoudt te bestaan. En of we daar nu al heel lang naar hebben uitgekeken ~ bijvoorbeeld in het geval van een welverdiende, lange, avontuurlijke vakantie ~ of dat het iets is waar we plotseling, zonder dat we het ooit hadden verwacht, mee te maken hebben in ons leven en we eigenlijk niet weten wat we daar nu mee aan moeten… Of we zelf het initiatief nemen om afscheid te nemen of door een ander min of meer voor het blok gezet worden… Het is vaak lastig om afscheid te nemen. Pijnlijk ook.
En hoe leuk de uiteindelijke verandering ook is ~ de vakantie, het nieuwe huis, de nieuwe baan ~ op het moment van het afscheid begint toch altijd ook een rouwproces over dat wat we achterlaten…
Maar nadat we afscheid hebben genomen en over de eerste schok heen zijn, kan er ook ruimte komen voor nieuwe dingen, nieuwe ervaringen. Dat gebeurt vaak niet meteen; zelfs wanneer we op vakantie gaan hebben we daar gemiddeld zo’n dag of vier voor nodig. Dus met een meer drastisch, emotioneel geladen afscheid kan dat veel langer duren.
Maar uiteindelijk komt de dag dat we wakker worden en beseffen dat er een wereld voor ons open ligt waarin we dat waarvan we afscheid hebben genomen niet langer met ons mee hoeven te dragen.
En dan is het zaak om te vergeten en te vergeven; en ons persoonlijke pad te vervolgen…
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten