Aanmoedigen

Wanneer ik denk aan ‘aanmoedigen’ dan zie ik onmiddellijk ouders staan juichen aan de zijlijn bij een wedstrijd van hun kinderen. En op zich is daar natuurlijk helemaal niets mis mee! Sterker nog, het is iets wat heel belangrijk is om je kinderen mee te geven. Die aanmoediging om die extra stap te zetten. Die angst te overwinnen, of om te gaan voor iets waar de persoon zelf niet zeker van weet of hij of zij het werkelijk ook kan…

Helaas gaat het juichen aan de zijlijn daar tegenwoordig nog maar zelden over.
Maar al te vaak verandert het gejuich voor de kinderen in gejoel tegen de andere partij. In een soort overtrokken competitiedrang die op deze manier wordt overgedragen door de ouders aan hun kinderen; die op hun beurt daarmee weer leren om niet met anderen te spelen, maar vooral tegen anderen te spelen.
Ik vraag me dan ook wel eens af of het werkelijk nog om de kinderen gaat ~ hun eigen kinderen of andere spelers op het veld ~ of dat het er meer over gaat dat de ouders, wanneer hun kinderen winnen, kunnen delen in de glorie van de winst…

Hoe anders zou de wereld eruit zien wanneer we het op zouden kunnen brengen om onszelf en die ander  werkelijk aan te moedigen. Om in plaats van een houding te hebben van ‘dat lukt je toch niet’, oprecht te kunnen zeggen ‘Wow! Zou ik doen! Ik weet zeker dat je het tot een succes kunt maken!!’, ‘Wat een geweldig idee!’, ‘Ga ervoor!!’.
En hoe geweldig zou het zijn als we dan zouden blijven juichen aan de zijlijn. Niet om uiteindelijk mee te delen in de glorie van succes, maar omdat we het die ander zo verschrikkelijk gunnen om succes te hebben.

Dat betekent niet dat het die ander dan automatisch ‘aan komt waaien’, maar wel dat het startpunt een positief startpunt is. Dat we niet eerst onszelf hoeven te bewijzen aan onszelf en aan de wereld om ons heen, voordat we werkelijk aan ons project beginnen.
Eerlijk is eerlijk, iets helemaal nieuws gaan doen is voor ieder van ons moeilijk genoeg. Daar hebben we geen reacties bij nodig in te trant van ‘je zegt wel dat je het kunt, maar…’.

Die toch wat ambivalente reacties zijn misschien iets wat ook in onze cultuur verankerd ligt. Zoiets van ‘doe maar gewoon, …’. We leven tenslotte in een land waar iedere molshoop geslecht wordt en we ons hoofd niet te hoog boven het gras willen uitsteken.

Misschien is dan de meest oprechte aanmoediging ~ aan onszelf of aan anderen ~ om vooral onszelf te zijn en ons leven op onze eigen manier te leven.