Nog maar een paar generaties terug traden we zonder daar vraagtekens bij te zetten in de voetsporen van onze ouders. Het vak wat zij hadden geleerd, werd bijna automatisch ook ons vak. De baan die zij vaak hun hele leven deden, was voorbestemd om ook onze baan te worden, zo gauw we het vak hadden geleerd.
Zoals dat gaat tussen kinderen en ouders, zetten de kinderen zich tegen hun ouders af. Mijn ouders zijn dan ook niet in de voetsporen van hun ouders ~ mijn grootouders ~ getreden, maar hebben hun eigen weg gevonden in het leven. Hun eigen vak gekozen. Ze zijn van baan veranderd wanneer die nieuwe baan hun betere perspectieven bood.
En ze waren er trots op dat ze hun eigen keuzes hadden gemaakt; en vooral dat ze alles wat ze hadden bereikt op eigen kracht hadden gedaan!
Dat was het ideaalbeeld ~ het concept ~ dat ze mij hebben meegegeven in mijn opvoeding. Je eigen keuzes maken en zeker alles wat je doet op eigen kracht doen!
De trap oplopen zonder ooit gebruik te maken van opstapjes; van de hulp van anderen. Ook wanneer die hulp door die ander met de allerbeste intenties wordt aangeboden…
Dat ‘alles zelf doen’ kan dan heel diep zitten!
De vraag wordt dan of je het juist goed doet, of dat je misschien niet de handigste keuzes maakt… Dat je stappen zet die je maar steeds niet verder brengen. Dat het niet traptreden zijn die je zet, maar eerder dat je iedere keer een stap opzij zet, in plaats van een stap omhoog; een stap verder op je pad…
Die helpende handen die naar ons worden uitgestoken ~ soms op de meest onverwachte momenten; uit de meest verrassende hoek ~ zijn er om precies dat te doen: ons te helpen! Het zijn de opstapjes die het Universum ons geeft wanneer de volgende traptrede net iets te hoog is. Wanneer die voor ons een mogelijk ‘onoverwinnelijk obstakel’ zou zijn; een stap die we echter gemakkelijk kunnen zetten met een opstapje.
Waar het om gaat is om je eigen keuzes te maken, je hart te volgen en zo je eigen leven op jouw manier te leven. Waar het ook om gaat is dat wanneer we er even niet meer uitkomen, we om hulp vragen. Niet om gedicteerd te krijgen wat we moeten doen, maar eerder om met wat hulp zelf betere keuzes te kunnen maken.
Waar het om gaat, is dat we het besef hebben dat een opstapje niet zomaar op ons pad verschijnt. Dat dit opstapje ons helpt die volgende stap te zetten, zowel fysiek als spiritueel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten