We weten allemaal hoe belangrijk goede, heldere communicatie is; in onszelf en met anderen. Om duidelijk te zijn in wat we te zeggen hebben. En daarbij ook onze eigen verantwoordelijkheid te nemen en niet alles wat er gebeurt ‘de schuld van die ander’ te maken.
Dat betekent dat we ons ervan bewust zijn dat als iets niet werkt zoals we dat hadden bedacht, we waarschijnlijk bij onszelf te rade moeten gaan; maar ook dat wanneer iets beter uitpakt dat verwacht we onszelf dat schouderklopje geven!
En met veel dingen is dat niet heel moeilijk om te doen. Wanneer er een duidelijke lijn van A naar B naar C loopt, dan is het vaak gemakkelijk om dat aan een ander te tonen op zo’n manier dat die ander dat begrijpt.
Het wordt lastiger wanneer het over gevoelens en emoties gaat.
Niet alleen is het ingewikkeld om dat wat we voelen onder woorden te brengen, maar daarnaast zijn gevoelens ook heel individueel. En dat betekent dat eenzelfde situatie voor de ene heel andere gevoelens op kan roepen dan voor een ander ~ en omdat de gevoelens (en daardoor reactie) van die ander niet aansluiten op onze gevoelens bij die situatie kan er onbegrip ontstaan.
Helemaal complex wordt het als we een persoonlijke ervaring aan een ander willen uitleggen.
Dat kan gaan over dingen die wij al eerder hebben meegemaakt ~ onze levenservaring ~ en waar op grond van onze ervaring we een verloop van de situatie kunnen voorspellen.
Of het kan gaan over de ultiem persoonlijke ervaring van een extatisch geluksmoment.
De realiteit is dat wanneer die ander geen referentiekader heeft waarin het delen van onze ervaring past, het allemaal loze woorden blijven.
Want hoe leg je uit aan een bang kind dat het onweer weer voorbij gaat? Hoe leg je uit wat veiligheid is ~ helemaal wanneer je dat misschien nog nooit hebt meegemaakt? Hoe leg je aan je huisdier uit dat ze binnen niets te vrezen hebben van het vuurwerk op Oudejaarsavond?
Vanuit onze eigen ervaring weten we al die dingen, maar zolang die ander niet kan terugvallen op een soortgelijke ervaring als referentiekader, valt het niet mee om het uit te leggen.
En dat is dan waar fabels, parabels en legendes ontstaan…
Vanuit een behoefte om onze ervaring te delen plaatsen we deze buiten onszelf en vertellen we het als een verhaal dat die ander zal aanspreken.
Soms is dat een verhaal met een duidelijke moraal, maar vaak is het ook een ‘mooi verhaal’ wat we ~ als we het eenmaal hebben gehoord ~ met ons meedragen. En daarmee sluiten we ook een stukje van de (levens)ervaring van de verteller van hat verhaal in ons hart.
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten