We leven in een tijd waarin we het belangrijk vinden om onszelf te kunnen zijn. En dat is goed! We zijn allemaal uniek en individueel en het is dan ook cruciaal om onszelf op onze geheel eigen wijze te presenteren en gestalte geven.
Dat klinkt allemaal heel logisch, maar het blijkt in de praktijk lang niet altijd zo eenvoudig te zijn.
De realiteit is dat we uniek en helemaal onszelf zijn op het moment dat we geboren worden. We hebben op dat moment onze plannen en hebben de (kosmische) energie om die plannen uit te voeren. We zijn als het ware een perfecte cirkel; perfect van vorm, perfect in intentie, met een aangeboren begrip van wie we zijn en wat we willen bereiken.
Al kunnen we dat op dat moment nog niet effectief aan onze omgeving vertellen…
Al gauw vertelt onze omgeving ons wie we zijn, hoe we ons moeten gedragen en dat we ons leven moeten gaan leven volgens de normen en waarden van onze ouders en directe familie ~ of die nu bij ons passen of niet ~ want zij hebben immers een ‘goed leven’!
Gaandeweg krijgt die perfecte cirkel die we bij onze geboorte waren rafelige kantjes. Er worden als het ware ‘hapjes’ uitgenomen. En met ieder rafeltje, ieder ‘hapje’, laten we een stukje los van ons ‘werkelijke zelf’. Het is een proces wat verder gaat op school, waar we ons niet alleen volgens een bepaalde code moeten gedragen, maar vaak ook op een bepaalde manier moeten denken en leren.
Onder druk van leeftijdgenootjes willen we precies die kleding, schoenen en ja, precies dat speelgoed.
Verder opgroeiend gaan we er dan weer voor kiezen ons eigen pad te bewandelen. We verzamelen al onze moed en doen de dingen op onze eigen manier. Volgen onze ‘eigen wijsheid’, die aangeboren wijsheid.
En we komen er dan al snel achter dat het vinden van de balans tussen wat acceptabel is voor onze omgeving ~ niet alleen voor ouders en leraren etc., maar ook in onze vriendengroep ~ en wat wij zien als ons eigen, individuele, unieke pad een haast ondoenlijke opgave is.
En we blijven ernaar streven om om die cirkel die we ooit waren bij onze geboorte opnieuw te manifesteren voor onszelf ~ in onszelf ~ om op die manier weer helemaal ons ‘werkelijke zelf’ te worden. Tegelijkertijd blijven we maar al te vaak water bij de wijn doen omdat we het idee hebben gekregen dat wanneer we dat niet doen, we niet meer door onze omgeving ~ familie, werk, vrienden ~ geaccepteerd worden.
Misschien is het wel ons grootste doel op ons levenspad, ons levenswerk zelfs, om stap voor stap weer helemaal onszelf te worden zoals we op de wereld kwamen. Maar dan met heel veel meer levenservaring en een groot gevoel voor balans.
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten