Voor mij zijn er twee situaties waar ik van in paniek kan raken ~ de ene een enorme schrik; iets vreselijks dat zomaar gebeurt; de andere wanneer een situatie zo groot, zo veelomvattend wordt dat ik het overzicht kwijt raak.
Het grappige is dat de situatie op zich heel leuk en spannend kan zijn, echt iets om naar uit te kijken. Iets wat geweldige resultaten beloofd wanneer alles eenmaal is gezegd en gedaan. Mijn gevoel van paniek ligt dus bijna altijd bij het proces om daar te komen.
De weg van waar ik nu ben, naar waar ik graag wil zijn.
Nu is er helemaal niets aan de hand wanneer er nog obstakels in dat pad zitten die het praktisch onmogelijk maken om die weg daadwerkelijk in te slaan; maar zo gauw die obstakels worden opgelost en de weg open voor me ligt…
Het lijkt wel of ik dan pas echt ga zien wat er allemaal bij komt kijken ~ iets wat heel overweldigend kan zijn.
Plannen maken is leuk, maar zo gauw die plannen gaan worden; zo gauw we dat waar we misschien al heel lang van hebben gedroomd gaan bereiken ~ dan komt opeens dat gevoel van paniek om de hoek kijken…
In zekere zin is een deel van dat gevoel een angst voor succes ~ een angst die veel groter kan zijn dan de angst om te falen.
Het is iets wat we bijna allemaal wel eens tegenkomen op ons pad en wat volkomen tegen alle logica indruist. Want wanneer we eindelijk op dat punt gekomen zijn dat we onze dromen; onze plannen eindelijk kunnen uitvoeren ~ dan zouden we toch helemaal blij moeten zijn? Dansen, zingen, springen…
En toch is daar dat gevoel van ‘Hemeltje, hoe ga ik dat allemaal voor elkaar krijgen?’; HELP!
De manier om daar weer uit te komen is bijna altijd door niet naar de hele situatie te kijken, maar naar stukken ervan. Stappen. En door niet tien stappen tegelijk te willen nemen, maar één voor één…
En voor je het weet zijn dan je plannen uitgevoerd en je dromen werkelijkheid geworden!
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten